Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Νοστιμίζοντας τον Νοέμβρη

Αν, ας πούμε, το μπλογκ είχε ειδικότητα σε κάποια πιάτα, αυτή θα ήταν σίγουρα οι γρήγορες, εύκολες, νόστιμες μακαρονάδες. Μάλιστα μία από τις πρώτες ετικέτες που είχα φτιάξει ονομαζόταν Mid-week pasta sessions,  φόρος τιμής ακριβώς σε τέτοιου είδους μακαρονάδες, που γίνονται εύκολα, γρήγορα, δε χρειάζονται πολλά και δυσεύρετα υλικά κι είναι τόσο νόστιμες που θα τις μαγειρέψουμε ξανά και ξανά.

Μια τέτοια σπαγγετάδα είναι κι η σημερινή. Σχετικά λίγα υλικά, όχι δυσεύρετα. κι ιδανική για τις πρώτες μέρες του χειμώνα. Αν και την πρωτόφτιαξα πριν από λίγο καιρό, την φύλαγα για μια πιο κρύα, μουντή μέρα, σαν την σημερινή φερειπείν- φτάσαμε τέλη Νοέμβρη για να δούμε ...γκρίζα μέρα, σύννεφα στον ουρανό, όχι ότι μας χαλά ο ήλιος (το αντίθετο θα έλεγα μιας και βοηθά στην προσπάθεια μας να γίνουμε χειμερινοί κολυμβητές! 🏊)

Στο συγκεκριμένο πιάτο αφαίρεσα σκόρδα & κρεμμύδι που θα περίμενε κανείς να βρει στο σοτάρισμα, και προτίμησα να παίξω με κάποια άλλα υλικά, που τελικά απογείωσαν το πιάτο!


Ζυμαρικά με χωριάτικο λουκάνικο και μανιτάρια portobello





Υλικά για 4 άτομα

200 γρ λουκάνικο χωριάτικο
2-3 μανιτάρια portobello
1/3 κουταλάκι γλυκού μαραθόσπορο
1/3 κουταλάκι γλυκού σπόροι κορίανδρου
1/2 κουταλάκι γλυκού θυμάρι ξερό
5-6 κόκκοι λευκού πιπεριού
1/2 ποτήρι λευκό κρασί (ξηρό)
1 ποτήρι ζωμό (της αρεσκείας σας)
ελαιόλαδο
αλάτι
400 γρ ζυμαρικά (ό,τι μας αρέσει)

Σε ένα γουδί -ή με όποιον τρόπο μας εξυπηρετεί- σπάμε μαζί τους σπόρος κορίανδρου, μαραθόσπορο και πιπέρι.
Από το λουκάνικο βγάζουμε το έντερο που το τυλίγει και ψιλοκόβουμε το κρέας έτσι ώστε να μοιάζει με κιμά.
Καθαρίζουμε και κόβουμε σε μικρά κομμάτια τα μανιτάρια.
Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό ρίχνουμε το κοπανισμένο μίγμα σπόροι-πιπέρι κι αφήνουμε για λίγο έτσι ώστε να αρωματιστεί το λάδι. Ρίχνουμε το λουκάνικο και το θυμάρι και σοτάρουμε για 3-4 λεπτά. Ρίχνουμε τα μανιτάρια, σοτάρουμε για λίγο ακόμα- τα μανιτάρια θα βγάλουν αρκετά υγρά- και μετά ρίχνουμε το κρασί. Μόλις σωθεί το κρασί, ρίχνουμε το ζωμό κι αφήνουμε να σιγομαγειρευτεί.
Εν τω μεταξύ, βάζουμε αλατισμένο νερό να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνουμε τα ζυμαρικά και τα μαγειρεύουμε al dente  μείον ένα λεπτό. Στο τηγάνι πια θα έχει μείνει λίγη αλλά ικανοποιητική ποσότητα ζωμού, έτσι ώστε να συνεχίσουμε το μαγείρεμα των ζυμαρικών σε αυτό για ένα λεπτό ακόμη. Έτσι τα ζυμαρικά θα απορροφήσουν τη νοστιμιά της σάλτσας μας.
Σερβίρουμε αμέσως.



Υστερόγραφα:
1) Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ό,τι μανιτάρια μας αρέσουν- προσωπικά έχω αδυναμία στα portobello.
2) Το χωριάτικο λουκάνικο που προτιμώ σε τέτοιες περιπτώσεις είναι του Στρεμμένου- εκείνο με το πράσο
3) Για τους ζωμούς τα έχουμε ξαναπεί και μάλιστα πρόσφατα!
4) Η ιδέα για την μείξη μαραθόσπορου, σπόροι κορίανδρου, λευκό πιπέρι μου ήρθε μια μέρα ενώ τακτοποιούσα το ράφι με τα μπαχαρικά.





Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Τι πρωινό, τι μεσημεριανό.

Τις προάλλες έψαχνα για μια εύκολη και γρήγορη συνταγή με γλυκοπατάτα για να φτιάξω ένα ελαφρύ μεσημεριανό πιάτο. Έπεσα πάνω σε μια συμπαθητική συνταγή η οποία ήθελε την γλυκοπατάτα ψιλοκομμένη (hash*) και σιγοτηγανισμένη με κόκκινη πιπεριά και κρεμμύδι. Στο τέλος πρόσθετε κι αυγά και τα τηγάνιζε ανάμεσα στα λαχανικά. Όχι κι άσχημα, σκέφτηκα. Βέβαια η συγγραφέας της συνταγής -δυστυχώς δεν θυμάμαι από ποιο μπλογκ, αμερικάνικο ήταν σίγουρα- επέμενε ότι το πιάτο ήταν καταπληκτικό για ...πρωινό! Ναι, δεν αντιλέγω κοπελιά μου και με συγχωρείς που δεν θυμάμαι ποιο είναι το μπλογκ σου, αλλά να σηκωθώ πουρνό πουρνό και να αρχίσω να ψιλοκόβω γλυκοπατάτες, κρεμμύδια και πιπεριές και να περιμένω τουλάχιστον μισή ώρα να ψηθούν, και μετά να ρίξω τα αυγά και να περιμένω κι αυτά να ετοιμαστούν, για να είμαι ειλικρινής δεν το βλέπω εφικτό. Κι είμαι του πρωινού αναμφίβολα, δεν ξεκινώ την μέρα χωρίς πρωινό, κι έχω φάει διάφορα και ποικίλα πρωινά κατά καιρούς αλλά sweet potato hash with red peppers, χρυσή μου όχι, δεν το βλέπω. Για μεσημεριανό πολύ ευχαρίστως γιατί είναι πάρα πολύ νόστιμο και σχετικά γρήγορο. 😋 Αλλά για μεσημεριανό είπαμε. Άντε και για brunch -που είναι της μοδός. Να εξηγούμαστε!

Ψιλοκομμένη γλυκοπατάτα τηγανισμένη με πιπεριά Φλωρίνης, κρεμμύδι κι αυγά.



Για 2 άτομα

2 μετρίου μεγέθους (ή 1 μεγάλη) γλυκοπατάτες καθαρισμένες και κομμένες σε μικρά κυβάκια
1 μεγάλη πιπεριά Φλωρίνης κομμένη σε μικρά κομμάτια
1 μετρίου μεγέθους λευκό κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες
2 μεγάλα αυγά
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο

Σε ένα μεγάλο τηγάνι με χοντρό πάτο ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε σε αυτό τις γλυκοπατάτες, αλατοπιπερώνουμε, σκεπάζουμε και τις αφήνουμε να μαγειρευτούν για 15 λεπτά περίπου. Πότε πότε ανακατώνουμε ελαφρά. Στα 15 λεπτά ρίχνουμε το κρεμμύδι και την πιπεριά κι αφήνουμε άλλα 15 λεπτά να μαγειρευτούν τα λαχανικά με το τηγάνι σκεπασμένο. Πότε πότε ανακατώνουμε. Όταν πια και τα τρία λαχανικά έχουν μαγειρευτεί καλά ξεσκεπάζουμε και ρίχνουμε τα αυγά ολόκληρα. Σκεπάζουμε πάλι έτσι ώστε να μαγειρευτούν καλά τα αυγά από πάνω. Στα 5 λεπτά περίπου είναι έτοιμα.





*Hash είναι ψιλοκομμένο κρέας ή πατάτα που μαγειρεύονται με διάφορα καρυκεύματα ή/και κρεμμύδια κι ενίοτε προστίθενται διάφορα άλλα υλικά όπως αυγό. 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Comfort me with food.

Δύσκολοι καιροί γενικώς, εντός κι εκτός, και στη γειτονιά μας και στην άλλη άκρη του κόσμου. Σεισμοί, πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις, ρατσισμός, φασισμός, ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον.




Προς το παρόν μαγειρεύουμε και τρώμε σε αγαπημένα εστιατόρια γιατί το καλό φαγητό είναι όσο να'ναι μια παρηγοριά. Και πολλές φορές δεν χρειάζεται να ξοδευτείς πολύ για να απολαύσεις ένα πραγματικά καλό φαγητό. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά φτιάχνοντας για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα το πιάτο που ακολουθεί. Απλό σε σύλληψη, απλά τα υλικά του αλλά ειλικρινά τόσο νόστιμο που μου φτιάχνει τη διάθεση!


Κοτόπουλο με ρύζι (μαγειρεμένα στην ίδια κατσαρόλα)



Για 4 άτομα

4 μπούτια (με το σπαλομοίρι) κοτόπουλο
1 μεγάλο λευκό κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες
1 λίτρο ζωμό κοτόπουλου (κατά προτίμηση σπιτικό, αν χρησιμοποιήσετε έτοιμο προτιμήστε καλής ποιότητας*)
320 γρ ρύζι κίτρινο parboiled
1/2 κοφτό κουταλάκι γλυκού σαφράν σε σκόνη
μαϊντανό ψιλοκομμένο (2-3 κουταλιές)
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο

Σε μια κατσαρόλα ή σε ένα βαθύ τηγάνι, ζεσταίνουμε, σε μέτρια προς δυνατή φωτιά, λίγο ελαιόλαδο. Προσθέτουμε το κρεμμύδι, λίγο αλάτι και πιπέρι και σοτάρουμε έως ότου μαλακώσει. Ρίχνουμε τα κομμάτια κοτόπουλου και σοτάρουμε κι από τις δύο πλευρές προσέχοντας να μην καεί το κρεμμύδι. Ρίχνουμε τα 3/4 του ζωμού, χαμηλώνουμε στο μέτριο, σκεπάζουμε κι αφήνουμε να μαγειρευτεί για 45 λεπτά περίπου- εξαρτάται από το μέγεθος του κοτόπουλου κι αν είναι απλό, bio ή ελευθέρας βοσκής. Ξεσκεπάζουμε- το μεγαλύτερο μέρος του ζωμού θα βρίσκεται ακόμα στην κατσαρόλα- προσθέτουμε το σαφράν κι ανακατώνουμε ελαφρώς. Προσθέτουμε το ρύζι, ανακατώνουμε κι αφήνουμε να βράσει έως al dente. Καθώς μαγειρεύεται το ρύζι, ελέγχουμε τα υγρά έτσι ώστε να μην ξεμείνει. Αν χρειάζεται υγρό ρίχνουμε από τον ζωμό που έχουμε φυλάξει- κι αν τυχόν τελειώσει κι αυτός συμπληρώνουμε με ζεστό νερό. Στο τέλος-μετά από 10-15 λεπτά-, το ρύζι θα έχει βράσει όσο πρέπει και στην κατσαρόλα θα έχουν απομείνει ελάχιστα υγρά. Ρίχνουμε το μαϊντανό, αφήνουμε να ηρεμήσει 3-4 λεπτά και σερβίρουμε.

Για κρασί που θα συνοδεύσει το πιάτο προτείνω το Κλίμα Καραβιτάκη Βιδιανό 2015 . Φέτος ανακάλυψα πόσο ξεχωριστή και -κατά κάποιο τρόπο- παράξενη ποικιλία είναι το Βιδιανό. Το συγκεκριμένο ταιριάζει γάντι με το κοτόπουλο όπως είναι μαγειρεμένο -χάρις ίσως και στη διακριτική παρουσία του σαφράν. Ποιος ξέρει...





*Είμαι από αυτούς που δεν ντρέπονται να πουν ότι χρησιμοποιούν πότε πότε κύβους ζωμών (πριν πέσετε να με "λιντσάρετε" για το βαρύ τούτο γαστρονομικό "αμάρτημα", να σας πω ότι δεν θεωρώ καθόλου ποταπή τη χρήση τους, για πολλούς λόγους τους οποίους βαριέμαι να συζητήσουμε τώρα, αλλά αν θέλετε να το θέσω το θέμα επί τάπητος για επόμενη φορά πολύ ευχαρίστως να το κάνω ☺)  κι ότι τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ μόνο αυτά. Είναι βιολογικά, είναι λίγο ακριβά αλλά έχουν ελάχιστο αλάτι και το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. 

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Στιγμιότυπα από το Λονδίνο (χωρίς ομπρέλα)





Στην National Gallery η πλειοψηφία των επισκεπτών είχε στριμωχτεί - ως είθισται- μπροστά στα πιο διάσημα εκθέματα της Πινακοθήκης, αναγκάζοντας εμάς, τους αγοραφοβικούς, να βρίσκουμε καταφύγιο στις αίθουσες όπου κρέμονταν λιγότερο δημοφιλή αριστουργήματα που δεν προσέλκυαν τα "μαινόμενα για τέχνη" πλήθη. Κάπως έτσι -σε μια σχεδόν άδεια αίθουσα- με τράβηξε το βλέμμα ενός κομψού κυρίου (κομψός τουλάχιστον για τα δεδομένα του 17ου αιώνα), το πορτραίτο του οποίου κρεμόταν σε μια γωνιά, ένα πορτραίτο που έμοιαζαν να αγνοούν όσοι περνούσαν από μπροστά του. Πλησίασα. Και μετά πλησίασα όσο μπορούσα, γιατί πραγματικά ήταν ένα από το πιο όμορφα πορτραίτα που έχω δει, όχι τόσο το πρόσωπο, όσο η απόδοση των χαρακτηριστικών του ήταν γοητευτική,  και σίγουρα κάπου το είχα δει, σε κάποιο βιβλίο, σε κάποια ιστοσελίδα, αλλά live μπροστά μου ένιωθα να μαγνητίζομαι από εκείνο το βλέμμα, στάθηκα μπροστά του κάμποση ώρα εντυπωσιασμένη από την ομορφιά των ματιών, τη διαύγεια των χαρακτηριστικών του προσώπου, και εν τέλει όχι τυχαία, γιατί όπως έλεγε κι η καρτέλα με τα στοιχεία του πίνακα : "In this animated portrait the young Van Dyck uses varied brushstrokes to convey the textures of skin and hair. Touches of white suggest the moistness of the eyes and lips."




Επρόκειτο για το πορτραίτο του Φλαμανδού εμπόρου Cornelis van der Geest ζωγραφισμένο από τον επίσης Φλαμανδό Anthony van Dyck γύρω στα 1620. Με εξιτάρισε η περίπτωση van Dyck εκείνο το πρωινό, έτσι άφησα στην ησυχία του τον κομψό κο. Cornelis και βάλθηκα να ψάχνω για τα υπόλοιπα πορτραίτα του ζωγράφου που κρέμονταν στην Πινακοθήκη. Παραδόξως κανείς δεν είχε παρόμοια σκέψη εκείνη την ημέρα κι έτσι ο αγοραφοβικός μου εαυτός απόλαυσε το μικρό αυτοσχέδιο αφιέρωμα στον Φλαμανδό καλλιτέχνη.

Αλλά λίγες μέρες μετά, έμαθα ότι κι ο κος. Charlie Mortdecai εκτιμούσε τα μάλα τα πορτραίτα του Anthony Van Dyck! Ποιος είναι όμως ο κος. Mortdecai, θα αναρωτιέστε; Πρόκειται για έναν φλεγματικό Βρετανό εστέτ art dealer, πρωταγωνιστής μιας μικρής σειράς αστυνομικών βιβλίων του Kyril Bonfiglioli και -για να είμαι ειλικρινής- με τον κο. Mortdecai γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία, όταν μια μέρα μπήκα σε ένα κατάστημα Foyles για να αγοράσω κάποια βιβλία και στο τμήμα των αστυνομικών μυθιστορημάτων έτυχε και τον συνάντησα. Άγνωστος ο κύριος, δεν είχα ακούσει ξανά γι' αυτόν, αλλά το κομψό εξώφυλλο ("never judge a book by its cover", ξέρω, ξέρω) κι η σύντομη περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, με τον εύγλωττο τίτλο "Dont Point That Thing Me,  υποσχόταν πολλά.




Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο στο ταξίδι της επιστροφής, ξεσπώντας πολλές φορές σε γέλια με τις, μοναδικής ευστοχίας, (αυτο)σαρκαστικές ατάκες του Charlie Mortdecai και -φευ!- προκαλώντας εκνευρισμό στην κυρία που καθόταν δίπλα μου και που δεν αισθανόταν καθόλου καλά με τις αναταράξεις πάνω από το Βέλγιο!

Σε κάποια φάση, στο βιβλίο, ο Mortdecai επισκέπτεται την Εθνική Πινακοθήκη στην Washington (οι απίστευτες περιπέτειες του τον φέρνουν στις Η.Π.Α) κι εκεί μπροστά σε ένα πορτραίτο ζωγραφισμένο από τον Van Dyck αναφέρει ότι "that Van Dyck's work when he was in Genoa constitutes the best group of portraits in the world". Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Charlie σχολιάζει θετικά κάτι. Είρων, πονηρός, αδίστακτος, έχει πολλά "προτερήματα" ο κος. Mortdecai! Είναι όμως και γκουρμέ! Ω, ναι! (Εκτός από τον θαυμασμό για τα πορτραίτα του Van Dyck μοιραζόμαστε και την αγάπη για το φαγητό) Οι αναφορές σε φαγητό και ποτό είναι πολλαπλές και λεπτομερείς. Ο ίδιος ζει σε μια από τις ακριβές γειτονιές του Λονδίνου, στην Grosvenor Square και συνηθίζει να τρώει στα ιδιωτικά club της περιοχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σνομπάρει το απλό φαγητό της εργατικής τάξης- σε μια σκηνή απολαμβάνει λίγο βουτυρωμένο ψωμί με ζαμπόν Spam που του προσφέρεται.

Δεν ξέρω πώς θα του φαινόταν η επίσκεψη σε μια gastro pub, τάση που εμφανίστηκε πολύ μετά την έκδοση του βιβλίου (1973). Εμένα προσωπικά μου αρέσει το concept των gastro pub, κι έτσι ψάχνοντας στο Time Out London για ανάλογα μαγαζιά στην περιοχή του Bloomsbury, έπεσα πάνω στο Norfolk Arms. Η οποία gastro pub έχει και ελληνικό χρώμα (ή γεύση καλύτερα!) μιας και το μενού είναι πινελιές από την Μεσόγειο, tapas, μεζέδες, λίγο Ιταλία, λίγο Ελλάδα και Κύπρο, Ισπανία κλπ. Ο σερβιτόρος μας ήταν Έλληνας, "βρήκε ο γύφτος τη γενιά του...", και πραγματικά χαρήκαμε, εμείς κι αυτός, και μας αποκάλυψε ότι ο ιδιοκτήτης ήταν Κύπριος και ότι αρκετά προϊόντα για τα πιάτα του μενού έρχονταν από την Ελλάδα. Όπως το χωριάτικο λουκάνικο σε ένα πιάτο που δοκίμασα, πολύ απλό σε σύλληψη αλλά τρομερά νόστιμο: Ελληνικό πικάντικο χωριάτικο λουκάνικο με ρατατουίγ! Εννοείται ότι θα το έφτιαχνα με την επιστροφή στα πάτρια εδάφη (το έφτιαξα) κι επίσης εννοείται ότι συνιστώ ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη στο Norfolk Arms, αλλά καλού κακού κάντε κράτηση, γινόταν το αδιαχώρητο! Ό,τι δοκιμάσαμε ήταν πεντανόστιμο! Όπως -ήδη έγραψα- αυτό το πιάτο:

Χωριάτικο λουκάνικο με ρατατουίγ
(Βερσιόν alla Crispy σε πιάτο της gastro pub Norfolk Arms)



Για 2-3 πιάτα

200-250 γρ. χωριάτικο λουκάνικο (χρησιμοποίησα εκείνο με πράσο της αλλαντοποιίας Στρεμμένου)
1 μικρό κρεμμύδι λευκό κομμένο σε λεπτές φέτες
1 σκελίδα σκόρδο κομμένη στα δύο
1 μελιτζάνα φλάσκα κομμένη σε κύβους (περίπου 1-2 εκ)
1 μεγάλο κολοκύθι κομμένο σε κύβους
1 κόκκινη πιπεριά Φλωρίνης κομμένη σε χοντρά κομμάτια
4 ώριμες τομάτες τριμμένες (ή 1 κουτί έτοιμη τριμμένη τομάτα)
1 κουταλιά πάστα τομάτας
1 κουταλάκι καφέ καυτερό μπούκοβο
ελαιόλαδο
αλάτι

Σε ένα μεγάλο τηγάνι με βαρύ πάτο, σοτάρουμε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και σε πολύ λίγο ελαιόλαδο το λουκάνικο. Προσέχουμε να σοταριστούν καλά όλα τα κομμάτια και να πάρουν λίγο χρώμα. Το βγάζουμε. Στο ίδιο τηγάνι προσθέτουμε λίγο ακόμα ελαιόλαδο. Ρίχνουμε το σκόρδο με το μπούκοβο, σοτάρουμε για λίγο. Προσθέτουμε το κρεμμύδι. Σοτάρουμε προσέχοντας να μην "αρπάξει". Βγάζουμε το σκόρδο και προσθέτουμε τα τρία λαχανικά. Σοτάρουμε ανακατεύοντας μαλακά. Μετά από λίγα λεπτά επαναφέρουμε το λουκάνικο στο τηγάνι, ρίχνουμε την τομάτα και την πάστα, ανακατώνουμε, χαμηλώνουμε κι αφήνουμε να σιγοβράσει. Στόχος μας είναι να γίνει μια πηχτή σάλτσα και τα λαχανικά να έχουν μαγειρευτεί al dente- μην παραμαλακώσουν. Συνιστώ προσοχή στο αλάτι γιατί καμιά φορά τα λουκάνικα είναι ήδη αρκετά αλμυρά. Δοκιμάστε κι ανάλογα προσθέστε.





Norfolk Arms Gastro Pub: 28 Leigh St., Bloomsbury

National Gallery Room 29

Charlie Mortdecai


ΥΓ: Αργότερα- έχοντας αγοράσει πια το βιβλίο- έμαθα ότι πέρσι γυρίστηκε ταινία βασισμένη στον χαρακτήρα του Mortdecai με πρωταγωνιστή τον Johnny Depp. Είναι ο τελευταίος ηθοποιός που θα σκεφτόμουν για τον ρόλο. Και καθόλου τυχαία, από κριτικές που διάβασα, η ταινία ήταν μια αποτυχία!