Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Το τέλος ενός επεισοδιακού καλοκαιριού

Όσα συνέβησαν στη χώρα τέλη Ιουνίου - αρχές Ιουλίου δεν με άφησαν ανεπηρέαστη. Με επηρέασαν τόσο σε σημείο να μην έχω την απαραίτητη διάθεση να ασχοληθώ με το μπλογκ. Όπως θα διαπιστώσετε από την συχνότητα των αναρτήσεων, ο Ιούλιος είναι σχεδόν κενός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μαγείρευα. Τουναντίον, κατά τη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού πέρασα πολλές ώρες στην αγαπημένη μου κουζίνα μαγειρεύοντας. Και σκέφτηκα ότι μάλλον εκεί ξέσπασα, ψάχνοντας κάτι να κάνω για να μην σκέφτομαι συνέχεια όσα γίνονται στη λιλιπούτεια χώρα μας.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού που λένε, έτσι προσπαθώντας να αντιμετωπίσω ψυχολογικά την πολιτική επικαιρότητα μαγείρευα κι έψηνα συνέχεια. Και συνέχεια. Κι άρχισα να παίζω λίγο με τις συνταγές (όπως οι πολιτικοί με τα μνημόνια). Κι άρχισα να κάνω κάποιες αλλαγές (όπως οι πολιτικοί με τα μνημόνια). Η σημαντικότερη ίσως αλλαγή είναι ότι σε κάποιες συνταγές αντικατέστησα το βούτυρο με ελαιόλαδο. Κυρίως σε γλυκά και μπισκότα. Αυτό περισσότερο ως ανάγκη να διατηρηθεί το γλυκό σε καλή κατάσταση τους καλοκαιρινούς μήνες, μιας και με το βούτυρο υπάρχει σχετικά γρήγορη αλλοίωση- κι όχι μόνο στη γεύση. Έχω κατά καιρούς φτιάξει κέικ με ελαιόλαδο -και τα έχω αναρτήσει- κι είναι υπέροχα. Αφράτα, μυρωδάτα και κυρίως δεν χάνουν την υγρασία τους, δεν στεγνώνουν. Αυτή τη φορά προχώρησα στα μάφινς (συνταγή που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα αναρτηθεί προς το τέλος του μήνα) και στα μπισκότα που ήταν πραγματικός θρίαμβος! ( Δες στο instagram)  Διατηρούνταν για μέρες φρέσκα και τραγανά χωρίς να χάσουν ούτε σε γεύση! Μετά προχώρησα στην κλασική πασταφλώρα. Το γεγονός ότι το ψυγείο είχε γεμίσει με βάζα από μαρμελάδες, άλλο μεγάλο σουξέ με αποκορύφωμα την τελευταία από σύκο, σήμαινε ότι, με την διαδικασία του επείγοντος (όπως οι πολιτικοί με τα μνημόνια), έπρεπε να φτιάξουμε πασταφλώρες! Κι η βάση να είναι με ελαιόλαδο! Όπως κι έγινε:

Πάστα φλώρα (βάση φτιαγμένη με ελαιόλαδο)






Υλικά για ταψί διαμέτρου 25 εκ (αν την  θέλουμε πιο χοντρή χρησιμοποιούμε ταψί μικρότερης διαμέτρου)

2 φλιτζάνια* αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 φλιτζάνι ψίχα φουντουκιού**
1/4 φλιτζάνι ελαιόλαδο
1/2 φλιτζάνι ζάχαρη καστανή
5-6 κουταλιές παγωμένο νερό
1 πρέζα αλάτι

1/2 βάζο μαρμελάδα της αρεσκείας μας (ίσως και λίγο περισσότερη αν μας αρέσει να είναι πληθωρική η παρουσία της)

Ετοιμάζουμε τη ζύμη.
Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, με την ψίχα φουντουκιού, το αλάτι και τη ζάχαρη. Ρίχνουμε το ελαιόλαδο και με ένα πιρούνι ανακατεύουμε μέχρι να δημιουργηθούν χοντρά τρίμματα. Ρίχνουμε λίγο λίγο το νερό και ζυμώνουμε έως ότου αποκτήσουμε μια ζύμη που να μην κολλά στα χέρια μας. Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την αφήνουμε στο ψυγείο για μία ώρα περίπου.

Στα 50 λεπτά ξεκινάμε την προθέρμανση του φούρνου. Ετοιμάζουμε το ταψί αλείφοντας το με λίγο ελαιόλαδο. Βγάζουμε τη ζύμη, κόβουμε τα δύο τρίτα και την υπόλοιπη την επιστρέφουμε στο ψυγείο. Τοποθετούμε τη ζύμη στο κέντρο του ταψιού κι αρχίζουμε να την απλώνουμε με τη βοήθεια των δακτύλων. Προσέχουμε να πάρουμε ίδιο πάχος σε όλη την επιφάνεια. Απλώνουμε από πάνω την μαρμελάδα. Βγάζουμε την υπόλοιπη ζύμη από το ψυγείο και την πλάθουμε σε λωρίδες τις οποίες απλώνουμε σταυρωτά από πάνω.
Ψήνουμε για 40 λεπτά περίπου- εξαρτάται από το πάχος της βάσης. Προσέχουμε μην πάρει απότομα χρώμα. Τότε την σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο μέχρι να ολοκληρωθεί το ψήσιμο.





*Όπως έχουμε ξαναπεί, εννοούμε φλιτζάνια 240-250 ml. Φλιτζάνια που χρησιμοποιούμε κυρίως για καφέ φίλτρου.

**Η παρουσία ξηρών καρπών πάντα κάνει τη ζύμη πιο νόστιμη!







(Ακολουθεί προεκλογική υπόσχεση!)
Θα τα πούμε ξανά μετεκλογικά!

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Από τη Νιο

Προ ημερών μου ήρθαν δυο γκουρμέ καλούδια από το πανέμορφο κυκλαδονήσι, την Ίο. Ένα, και το αγαπημένο μου, είναι ένα καταπληκτικό μέλι, ίσως το ωραιότερο που έχω δοκιμάσει ποτέ, λέγεται χοντρόμελο κι είναι βασικά μέλι ερείκης (Δείτε εδώ ένα ερασιτεχνικό βίντεο που ανέβασα στο instagram). Η υφή του θυμίζει λιωμένη καραμέλα, το ίδιο κι η γεύση του. Ένα θαύμα!
Το δεύτερο ήταν ένα τυρί ντόπιο, νιώτικο, που δεν είχα δοκιμάσει ξανά, αρκούντως πικάντικο κι αρωματισμένο με θρούμπι και θυμάρι. Μαλακό, αλειφώδες, αλλά με κομμάτια σκληρά εδώ κι εκεί κι αυτό το στοιχείο το κάνει κάπως ιδιότυπο. Καταπληκτική γεύση χάρη στα βότανα και το άφθονο πιπέρι που περιέχει και σας το λέει αυτό η υποφαινόμενη, η οποία τυγχάνει πολύ ιδιότροπη όταν πρόκειται για τυριά φτιαγμένα με αιγοπρόβειο γάλα. Το τυρί αυτό φέρει το όνομα σκοτύρι.



Έφτασε στα χέρια μου τη μέρα που σκεφτόμουν να φτιάξω μια τάρτα λαχανικών με τυρί και σκέφτηκα ότι θα την απογείωνε γευστικά η προσθήκη σκοτυριού. Σωστή κίνηση. Η άλλη κίνηση ήταν να φτιάξω τη ζύμη, τη βάση της τάρτας, με ελαιόλαδο κι όχι με βούτυρο. Ελαιόλαδο σχεδόν παντού στη θέση του βουτύρου είναι η νέα τάση, τουλάχιστον ήταν η ισχυρή τάση του καλοκαιριού στην Crispy κουζίνα! Με την οποία θα συνεχίσουμε και στην επόμενη ανάρτηση! Προς το παρόν έχουμε:


Τάρτα ψητών λαχανικών με σκοτύρι.



Για τη ζύμη:

1 1/4 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/4 φλιτζάνι ελαιόλαδο
4-5 κουταλιές σούπας παγωμένο νερό
1/4 κουταλιού του γλυκού αλάτι

Για τη γέμιση:

1 μελιτζάνα φλάσκα
2 κολοκυθάκια μεσαίου μεγέθους
3 τομάτες πομοντόρια
1 μεγάλο κρεμμύδι

1 αυγό

100-150 γρ σκοτύρι*

Φτιάχνουμε τη ζύμη:

Ανακατεύουμε σε ένα μπολ το αλεύρι με το αλάτι και προσθέτουμε το ελαιόλαδο. Πασπατεύουμε με τα δάχτυλα έτσι ώστε να δημιουργηθούν τρίμματα. Προσθέτουμε σιγά σιγά το κρύο νερό και πλάθουμε μέχρι να πάρουμε μια ομοιογενή ζύμη που δεν θα κολλά στα χέρια. Σημείωση: Παρατήρησα ότι όταν είναι κρύο το νερό η ζύμη βγαίνει πιο απαλή, αφράτη και λιγότερο σφιχτή.
Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την τοποθετούμε στο ψυγείο για 40 λεπτά περίπου.

Εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε τα λαχανικά. Καθαρίζουμε τη μελιτζάνα και τα κολοκυθάκια και τα κόβουμε σε λεπτές φέτες. Τα απλώνουμε σε ρηχό ταψί στο οποίο έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί, περνάμε με πινέλο λίγο ελαιόλαδο και στις δύο πλευρές των λαχανικών και ψήνουμε στο γκριλ του φούρνου. Μας ενδιαφέρει να ψηθούν λίγο, ίσα να μαλακώσουν και προσέχουμε μην μαυρίσουν. Κόβουμε τις ντομάτες σε 3-4 κάθετες φέτες και τα κρεμμύδια σε ροδέλες κι επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία. Ψήνουμε μαζί τα δύο λαχανικά έως ότου οι ντομάτες αρχίσουν να στεγνώνουν.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Ανοίγουμε τη ζύμη σε ένα στρογγυλό φύλλο με πάχος περίπου 0,8-1 cm (δεν χρειάζεται χάρακας, με το μάτι υπολογίζουμε!).
Απλώνουμε μια καλή στρώση τυρί, που θα έχουμε τρίψει με τα δάχτυλα, έτσι ώστε να αφήσουμε ένα περιθώριο 2 εκατοστών περιφερειακά του φύλλου. Στρώνουμε από πάνω τα λαχανικά με όποια σειρά θέλουμε. Κλείνουμε γύρω γύρω την πίτα με το μέρος του φύλλου που έχει μείνει άδειο, έτσι ώστε στο κέντρο να μείνει ανοιχτή.
Χτυπάμε ελαφρά το αυγό και περνάμε με αυτό το πάνω μέρος της τάρτας με ένα πινέλο. Τη μεταφέρουμε στο ταψί όπου είχαμε ψήσει τα λαχανικά (μην ξεχνάμε το αντικολλητικό χαρτί) και ψήνουμε για 35-40 λεπτά περίπου.
Αφήνουμε να κρυώσει λίγο και μετά κόβουμε όπως θα κόβαμε μια πίτσα.

Μπορούμε να την ψήσουμε και σε ταψί τάρτας, στρώνοντας εκεί εξαρχής το φύλλο, πάντα αφήνοντας περιθώριο 2 εκ περιφερειακά.





*Σκοτύρι μπορεί να βρει κανείς σε κάποια καταστήματα (σίγουρα έχει ο ΑΒ). Αν δεν μπορούμε να βρούμε, μπορούμε να αντικαταστήσουμε με φρέσκια μυζήθρα και να προσθέσουμε άφθονο πιπέρι και φρέσκο θυμάρι

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Φιστίκι Αιγίνης φανατικά!

Προ ημερών ζήτησα από τη μητέρα μου τη συνταγή ενός γλυκού που φτιάχνει συχνά γιατί αρέσει στον μπαμπά. Το γλυκό δεν είναι κάτι  σπάνιο ή μοναδικής σύλληψης ή το μεγαλείο της παγκόσμιας ζαχαροπλαστικής. Όχι, ένα απλό γλυκό είναι που μάλλον θα το γνωρίζετε οι περισσότεροι. Πατά στα κλασικά ελληνικά πρότυπα, δηλαδή είναι σιροπιαστό και, προς τέρψιν του πατρός, περιέχει ξηρό καρπό, συγκεκριμένα αμύγδαλο. Όταν μου έδωσε τη συνταγή η μητέρα μου, μου συνέστησε να βάλω άφθονο ξύσμα λεμονιού, "γιατί του πάει πολύ το λεμόνι" όπως μου τόνισε.



Το γεγονός ότι " του πήγαινε πολύ το λεμόνι" κλωθογύριζε στο μυαλό μου κι όταν πήγα στην κουζίνα να ψάξω για τα αμύγδαλα, το χέρι έπιασε -όχι και τόσο αυθόρμητα όπως αποδείχτηκε- το κουτί με τα φιστίκια Αιγίνης. Κι άρχισα να καθαρίζω. Γιατί ποιος ξηρός καρπός ταιριάζει, σύμφωνα με την υποφαινόμενη, τόσο καλά με το λεμόνι; Μα φυσικά, αυτό το θαύμα της φύσης, το μοναδικό σε γεύση φιστίκι Αιγίνης! Κι έτσι η απόφαση είχε ληφθεί- εννοείται εκ των προτέρων!


Γλυκό σιμιγδαλένιο σιροπιαστό με φιστίκι Αιγίνης αρωματισμένο με λεμόνι





Υλικά για ένα ταψί στρογγυλό διαμέτρου 30 εκ.

2 φλιτζάνια σιμιγδάλι ψιλό
1 φλιτζάνι ζάχαρη καστανή
1 φλιτζάνι φιστίκι Αιγίνης (όχι πολύ ψιλοκομμένο)
4 αυγά
240 γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου (+10 γρ για το ταψί)
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
το ξύσμα ενός μεγάλου λεμονιού
1 φακελάκι baking powder (αντιστοιχεί σε 20 γρ)

Για το σιρόπι

3 φλιτζάνια ζάχαρη
3 φλιτζάνια νερό
2-3 φέτες λεμονιού (από εκείνο από το οποίο πήραμε το ξύσμα)



Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατώνουμε το σιμιγδάλι με το baking powder και το φιστίκι Αιγίνης.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ετοιμάζουμε το ταψί. Αλείφουμε την επιφάνεια με βούτυρο και τις ραντίζουμε ελαφρώς με σιμιγδάλι.

Χτυπάμε πολύ καλά στο μίξερ το βούτυρο με τη ζάχαρη για αρκετά λεπτά. Προσθέτουμε ένα ένα τα αυγά. Κάθε φορά χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα και μετά προσθέτουμε το επόμενο. Προσθέτουμε το ξύσμα και την βανίλια. Χαμηλώνουμε την ταχύτητα στο ελάχιστο και προσθέτουμε λίγο λίγο το σιμιγδάλι. Χτυπάμε απαλά μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Το ρίχνουμε στο ταψί και το βάζουμε στο φούρνο όπου το ψήνουμε για 30-35 λεπτά, μέχρι να πάρει όμορφο χρώμα από πάνω και το μαχαιράκι να βγαίνει καθαρό. Προσοχή! Τα γλυκά με σιμιγδάλι ψήνονται πιο γρήγορα από εκείνα με αλεύρι οπότε έχουμε το νου μας.
Εν τω μεταξύ όσο ψήνεται το γλυκό ετοιμάζουμε το σιρόπι. Βάζουμε σε μια κατσαρόλα το νερό, τη ζάχαρη και το λεμόνι, φέρνουμε μέχρι το σημείο βρασμού και συνεχίζουμε για 5 λεπτά περίπου. Βγάζουμε από το μάτι της κουζίνας κι αφαιρούμε το λεμόνι.
5 λεπτά πριν ολοκληρωθεί το ψήσιμο βγάζουμε από το φούρνο το γλυκό, του ρίχνουμε το σιρόπι και το επανατοποθετούμε στο φούρνο για να συνεχίσουμε το ψήσιμο λίγα λεπτά ακόμα.

Αφήνουμε να κρυώσει και κόβουμε σε κομμάτια. Μπορεί να σερβιριστεί ωραιότατα με παγωτό φιστίκι Αιγίνης (τι άλλο!)




Μπορείτε να δείτε τις υπόλοιπες συνταγές του blog με φιστίκι Αιγίνης: εδώ. Η αλήθεια είναι ότι αγαπάμε πολύ τον συνδυασμό φιστίκι Αιγίνης - λεμόνι!

Κι εδώ διαβάστε το αφιέρωμα του Conde Nast Traveler στην πατρίδα του καλύτερου φιστικιού Αιγίνης στον κόσμο, που δεν είναι άλλο από το νησί της Αίγινας!

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Του καλοκαιριού η αρμύρα.

Στις λίγες μέρες που βρέθηκα στη Σίφνο τον Ιούλιο, δεν κατάφερα να συναντηθώ με κάποιος γνωστούς οι οποίοι πάντα με φιλεύουν ένα βάζο γνήσια, άγρια, σιφνέικη κάπαρη. Έτσι γυρίζοντας πίσω στην πόλη άρχισα να ψάχνω από εδώ κι από εκεί για καλή, πάντα άγρια, πραγματική κάπαρη. Βρήκα τελικά στο bio shop της οδού Νίκης στο Σύνταγμα μια καταπληκτική τηνιακή κάπαρη, άγρια ναι ναι (!), μεγάλα μπουμπούκια και φύλλα μέσα στο βάζο κι αρκούντως αλμυρή! Νιώθεις το αεράκι των Κυκλάδων, την αρμύρα του Αιγαίου να πλημμυρίζει το στόμα σου όταν την δαγκώνεις. Τέλεια! Επιτέλους οι σαλάτες θα ξαναζωντάνευαν!



Αλλά δεν την ήθελα μόνο για σαλάτες. Περίμενα πώς και πώς να βρω καλή, γνήσια κάπαρη για να ευχαριστηθώ την σημερινή συνταγή. Είχα κάνει το λάθος και την είχα φτιάξει με κάπαρη χλωμή, σχεδόν βιομηχανική, άνοστη κι άτονη και το φαγητό έχασε σε ένταση και νοστιμιά. Τώρα ήταν η ευκαιρία. Και ναι, ναι, ναι, η επιτυχία ήταν δεδομένη! Το πιάτο απογειώθηκε, το ίδιο κι η απόλαυση!

Παναρισμένο φιλέτο κοτόπουλου σε σάλτσα κάπαρης




Υλικά για 4 άτομα

4 φιλέτα στήθος κοτόπουλο
4 κουταλιές αλεύρι
4 κουταλιές παρμεζάνα τριμμένη
αλάτι-πιπέρι

4 κουταλιές κάπαρη (αν είναι πολύ αλμυρή, την ξαρμυρίζουμε)
1/2 φλιτζάνι ζωμός κοτόπουλου
1/2 φλιτζάνι λευκό κρασί
χυμός από 1 λεμόνι
ελαιόλαδο
λίγο μαϊντανό ψιλοκομμένο

Αναμειγνύουμε σε ένα μπολ το αλεύρι με το τυρί και ρίχνουμε λίγο αλάτι και πιπέρι. Κόβουμε σε λεπτές φέτες οριζοντίως τα στήθη κοτόπουλου. Τις βρέχουμε ελαφρώς και τις πανάρουμε καλά με το μίγμα αλεύρι-τυρί κι από τις δύο πλευρές. Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι ζεσταίνουμε καλά λίγο ελαιόλαδο. Τηγανίζουμε καλά το κρέας κια πό τις δύο πλευρές, περίπου 5 λεπτά για κάθε πλευρά. Βάζουμε τις τηγανισμένες φέτες σε ένα πυρέξ και τις κρατάμε ζεστές σε φούρνο προθερμασμένο στους 80-100 βαθμούς.
Στο ίδιο τηγάνι που τηγανίσαμε το κρέας, ρίχνουμε τα υπόλοιπα υλικά, ζωμό, κρασί, κάπαρη και χυμό λεμονιού. Ξύνουμε προσεκτικά (με ξύλινη σπάτουλα) τον πάτο του τηγανιού κι αφήνουμε 5 λεπτά να δέσει η σάλτσα.
Έχουμε σβήσει πια τον φούρνο. Βγάζουμε το πυρέξ, περιχύνουμε τις φέτες κοτόπουλου με τη σάλτσα κια φήνουμε για λίγο στο ζεστό φούρνο, 3-4 λεπτά.
Σερβίρουμε με λίγο μαϊντανό από πάνω.

Κι ένα φρέσκο δροσερό ελληνικό λευκό κρασί για να συνοδέψει αυτό το πολύ νόστιμο πιάτο. Ένα Μοσχοφίλερο είναι ιδανικό!






ΥΓ: Σε αυτήν την φωτογράφιση, από το άγχος μου να προλάβω καλό φως, ξέχασα τον ...μαϊντανό. Γι'αυτό δεν φαίνεται πουθενά ο δόλιος! Μπήκε όμως μετά με το σερβίρισμα!

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Του καλοκαιριού τα τυχερά

Με τούτα και με εκείνα που γίνονται στη λιλιπούτεια χώρα μας και στην οποία δεν βαριόμαστε ποτέ, είπα, εκεί κάπου στα μέσα Ιουλίου λίγο μετά το δημοψήφισμα, να πάρω τα όρη και τα βουνά αλλά μετά θυμήθηκα ότι είχα σχεδόν ένα χρόνο να επισκεφτώ το αγαπημένο μου νησί. Κι έτσι άφησα τα βουνά στην ησυχία τους και πήρα να μετρώ τα ναυτικά μίλια μέχρι τη Σίφνο.

Εκεί λοιπόν στο νησί, υπάρχει ένα ιταλικό εστιατόριο, το οποίο επισκέπτομαι κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί. Από την πρώτη φορά. Και χαίρομαι πραγματικά που μετά από τόσα χρόνια, το εστιατόριο συνεχίζει την πορεία του με μεγάλη επιτυχία. Φέτος δε, στη χαριτωμένη, κομψή αυλή του (μακριά από την οχλαγωγία της Απολλωνίας, στο δρόμο προς το Άνω Πετάλι) γινόταν το αδιαχώρητο, κι όλα αυτά λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα και το σφιχτό capital control. Γιατί είναι τόσο πετυχημένο; Γιατί ο ιδιοκτήτης του δεν μιζεριάζει με ένα μενού προβλεπόμενο κι επαναλαμβανόμενο. Κάθε χρόνο κάτι καινούργιο θα προκύψει, όπως φέτος με την ανανέωση της wine list, με κρασιά που ο ίδιος έψαξε κι έφερε από την πατρίδα του, την Ιταλία. Όταν τρώω στο "Mamma mia" πάντα διαλέγω ένα πιάτο από εκείνα που είναι εκτός μενού κι είναι τα έξτρα της ημέρας. Φέτος ξετρελάθηκα με ένα πιάτο απλό αλλά τόσο μεσογειακό και τόσο συμπυκνωμένο από γνώριμες κι αγαπημένες γεύσεις που αμέσως αποφάσισα ότι με το που θα γύριζα στην Αθήνα, θα το αντέγραφα. Όπερ κι εγένετο! Με κάποιες μικροδιαφορές!

Linguine με μπακαλιάρο σε σάλτσα με τοματίνια, ελιές και κάπαρη
(Συνταγή εμπνευσμένη από πιάτο του εστιατορίου "Mamma mia", Σίφνος)




Υλικά για 4 άτομα

700-750 γρ μπακαλιάρο τον οποίο θα έχουμε ξαρμυρίσει καλά και κόψει σε κομμάτια (ούτε μεγάλα ούτε πολύ μικρά, περίπου 2 εκ.)
400 γρ linguine
10-12 τοματίνια (αν είναι μικρά τα κόβουμε στα δύο, αν είναι πιο μεγάλα στα τέσσερα)
1 κρεμμύδι λευκό ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
10-12 ελιές Καλαμών χωρίς το κουκούτσι και κομμένες σε ροδέλες
2 κουταλιές σούπας κάπαρη (αν είναι πολύ αλμυρή την ξαρμυρίζουμε) ψιλοκομμένη
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο
λίγο χυμό λεμονιού

Σε μια κατσαρόλα βράζουμε αλατισμένο νερό. Μόλις είναι έτοιμο ρίχνουμε τα ζυμαρικά και τα βράζουμε αυστηρά al dente.

Εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε τη σάλτσα. Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο. Μόλις μαλακώσει το κρεμμύδι ρίχνουμε τις ελιές και την κάπαρη. Συνεχίζουμε το σοτάρισμα για λίγο και τέλος ρίχνουμε τον μπακαλιάρο και τα τοματίνια. Ανακατώνουμε απαλά και σκεπάζουμε. Αφήνουμε για 5-6 λεπτά σε μέτρια προς χαμηλή φωτιά. Ξεσκεπάζουμε. Ανακατώνουμε. Το φαγητό σε αυτή τη φάση πρέπει να έχει αρκετά υγρά. Δοκιμάζουμε για αλάτι και διορθώνουμε. Στραγγίζουμε τα ζυμαρικά και τα ρίχνουμε στο τηγάνι. Ανακατώνουμε. Ρίχνουμε πιπέρι και το χυμό λεμονιού, ανακατώνουμε πάλι μια τελευταία φορά και σερβίρουμε αμέσως.

Παρά την παρουσία των τοματινιών, το συνοδέψαμε με λευκό κρασί.




ΥΓ: Οι φωτογραφίες του φαγητού τραβήχτηκαν στο μπαλκόνι στην κυριολεξία με το τελευταίο φως της ημέρας. Είναι ένα από τα μειονεκτήματα που προκύπτουν όταν κάνει κανείς blogging με ερασιτεχνικό αλλά άμεσο τρόπο. Τίποτα στημένο, ό,τι βγει από την κουζίνα και κυρίως όποτε βγει. 

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Μία είναι η μελιτζάνα.

-Σταμάτησες;
-Όχι.
-Βαριέσαι;
-Όχι.
-Είσαι κουρασμένη;
-Όχι.
-Διακοπεύεις;
-Όχι.
-Μετανάστευσες;
-Όχι.
-Μαγειρεύεις;
-Ναι! Και μπορώ να πω, μάλιστα, ότι δεν θυμάμαι άλλο καλοκαίρι παρεκτός του φετινού που να έχω περάσει τόσες ώρες στην κουζίνα!  Μετά από εκείνο το περίεργο ξεκίνημα τούτου του καλοκαιριού, το μαγείρεμα μετατράπηκε σε ψυχοθεραπεία. Μαρμελάδες- η μια μετά την άλλη-, μπισκότα, γλυκά και φαγητά, πιάτα αγαπημένα και καλοκαιρινά, ξανά και ξανά, ενίοτε σε παραλλαγές, κάθε μέρα με κάτι θα παλεύω στην κουζίνα. Μα πάνω απ'όλα κυριαρχούν τα φαγητά με μελιτζάνα. Πέρσι ήταν οι πιπεριές, πρόπερσι το κολοκυθάκι. Φέτος το καλοκαίρι όμως, η μελιτζάνα είναι εκείνη που τιμάται δεόντως στην κουζίνα. Δεν έχει περάσει εβδομάδα χωρίς να έχει μαγειρευτεί τουλάχιστον δύο φορές. Σε γνωστές και πολύ αγαπημένες συνταγές αλλά και σε νέες, από τις οποίες η μεγάλη αποκάλυψη είναι η εξής: Μελιζανοσαλάτα με καραμελωμένα κρεμμύδια! Τέλειο; Ναι! Και το καλύτερο: Το σκόρδο! Γιατί ναι μεν δεν γίνεται μελιτζανοσαλάτα δίχως σκόρδο -κι όπως ξέρουμε το ωμό σκόρδο πολλοί αγάπησαν, την...υστεροφημία του όμως ουδείς!- αλλά σε αυτήν την νέα υπέροχη μελιτζανοσαλάτα, το σκόρδο σοτάρεται και μάλιστα με έξυπνο τρόπο!

Μελιτζανοσαλάτα με καραμελωμένα κρεμμύδια




2 μεγάλες μελιτζάνες τύπου φλάσκες
2 μεγάλα λευκά κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι
κύμινο (τη μύτη από ένα κουταλάκι του γλυκού)
λίγο χυμό λεμονιού.


Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια, τα κόβουμε στη μέση και μετά σε λεπτές φετούλες.
Ψιλοκόβουμε τις σκελίδες σκόρδου.

Βάζουμε σε ένα τηγάνι με χοντρό πάτο λίγο λάδι (3-4 κουταλιές) να ζεσταθεί σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά (πχ. στη δική μου κουζίνα με max 6, το έβαλα στο 3). Μόλις ζεσταθεί το λάδι ρίχνουμε τα κρεμμύδια, σκεπάζουμε το τηγάνι κι αφήνουμε τα κρεμμύδια να σοταριστούν για 10 λεπτά. Μετά το χρονικό αυτό διάστημα, ξεσκεπάζουμε κι αρχίζουμε να τα ανακατώνουμε απαλά, προσέχοντας πότε θα αρχίσουν να παίρνουν χρώμα. Μόλις αρχίσουν να παίρνουν χρώμα, ανακατώνουμε πιο συχνά και χαμηλώνουμε κατά μία μονάδα τη φωτιά. Συνεχίζουμε έτσι μέχρι να πάρουν σκούρο χρυσαφί-καφέ χρώμα και προσέχοντας μην μαυρίσουν. Υπολογίζουμε ότι η όλη διαδικασία- από τη στιγμή που θα ρίξουμε τα κρεμμύδια στο τηγάνι- κρατά περίπου 35 λεπτά. Λίγα λεπτά πριν τελειώσουμε, ρίχνουμε στο τηγάνι το ψιλοκομμένο σκόρδο, το οποίο σοτάρεται κι αυτό με τα κρεμμύδια.

Εν τω μεταξύ καθώς καραμελώνεται το κρεμμύδι ετοιμάζουμε τις μελιτζάνες

Καθαρίζουμε τις μελιτζάνες. Αφαιρούμε το πάνω και κάτω μέρος και το υπόλοιπο το κόβουμε σε ροδέλες περίπου 1/2 εκ. Δεν τις θέλουμε ούτε πολύ ψιλές, ούτε πολύ χοντρές. Τις βάζουμε σε ένα στραγγιστήρι, τις αλατίζουμε και τις αφήνουμε για 15 λεπτά περίπου. Τις ξεπλένουμε και στεγνώνουμε καθαρά κάθε ροδέλα.* Τις αλείφουμε με ελαιόλαδο και στις δύο πλευρές, τις απλώνουμε σε ένα ταψί και ψήνουμε στο γκριλ του φούρνου γαι περίπου 10-15 λεπτά, μέχρι να μαλακώσει η σάρκα αλλά προσέχουμε μην μαυρίσει. Αφήνουμε να κρυώσουν για 5 λεπτά και ξεφλουδίζουμε. Μην ανησυχείτε, το ξεφλούδισμα είναι πολύ εύκολη διαδικασία, ιδιαίτερα αν έχει ψηθεί σωστά η μελιτζάνα. Βάζουμε τη σάρκα της μελιτζάνας σε ένα μεγάλο μπολ και λιώνουμε με ένα πηρούνι, Προσθέτουμε το καραμελωμένο κρεμμύδι και συνεχίζουμε το λιώσιμο προσθέτοντας λίγο ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι και λίγο χυμό λεμονιού. Δοκιάζουμε και διορθώνουμε προσθέτοντας αλάτι ή λεμόνι.
Τη δεύτερη φορά που την έφτιαξα πρόσθεσα και λίγο κύμινο που πιστεύω ότι της πήγαινε πάρα πολύ.



*Πολλοί θέλουν να αποφεύγουν τη διαδικασία του ξεπρικρίσματος της μελιτζάνας. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι αν οι μελιτζάνες δεν είναι ιδιαίτερα πικρές, δεν χρειάζεται να τις περάσουμε από τη συγκεκριμένη διαδικασία. Για παράδειγμα, έχω διαπιστώσει ότι οι λευκές μελιτζάνες είναι ιδιαίτερα γλυκές κι έτσι ποτέ δεν τις ξεπικρίζω.