Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Στα τέλη του Οκτώβρη

Φτάνουμε στο τέλος του 10ου μήνα του χρόνου λοιπόν, ο οποίος υπήρξε απολαυστικός από άποψη καιρού και μας επέτρεψε να συνεχίσουμε τα μπάνια μας. Λίγο ακόμα κρατήσου καιρέ μας, μην μας φέρεις αμέσως κρύα και βροχές, όχι τίποτε άλλο αλλά πρέπει να κατεβάσουμε τα χειμωνιάτικα, τα οποία μετά από τόσο καιρό έχουμε ξεχάσει πού τα καταχωνιάσαμε!

Η τελευταία ανάρτηση του μήνα είναι η συμμετοχή της υποφαινόμενης σε μπλογκοπαιχνίδι. Η μαφιόζα η Νότα, με κάλεσε να απαντήσω σε ορισμένες ερωτήσεις. Τα παιχνίδια αυτά έχουν αρκετό ενδιαφέρον, γιατί σε θέτουν σε μια διαδικασία του να αποκαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου, που οι περισσότεροι αναγνώστες- μπλογκοφίλοι δεν γνωρίζουν! Πάμε να δούμε:


1. Τί σε ενέπνευσε και τί σημαίνουν για σένα το όνομα του blog σου και το όνομα με το οποίο υπογράφεις τα κείμενά σου;

Το όνομα του blog είναι παράφραση του τίτλου της ταινίας As good as it gets (ε.τ. ''Καλύτερα δε γίνεται'').  Αν δεν την έχετε δει, να την δείτε. Τώρα γιατί το good του τίτλου έγινε crisp και γιατί εγώ είμαι η Crispy, είναι πολύ απλό. Τρελλαίνομαι παιδιόθεν για ...τσιπς (crisps στα british english!) Έχω φάει άπειρα πακέτα στη ζωή μου, μου αρέσει η αίσθηση της τραγανής λεπτοκομμένης πατάτας, γενικά μου αρέσει η τραγανή υφή σε ό,τι τρώω, αυτό το "κρατς κρατς" με ξετρελαίνει! Από την άλλη, παλιά πολλοί με φώναζαν Κρίστυ  -οπότε από το Κρίστυ στο Κρίσπυ είναι μόνο ένα σύμφωνο δρόμος. Τέλος το επίθετο ''crisp'' στην αγγλική χρησιμοποιείται για να περιγράφει τον κρύο καιρό αλλά και λευκά κρασιά!


Ιδού και τα πειστήρια. Ενώ όλοι έχουν στηθεί συγκινημένοι να φωτογραφηθούν μετά από γάμο, η Crispy τρώει αμέριμνη τα τσιπς της!


2. Αν δεν ήσουν άνθρωπος τί θα ήθελες να ήσουν.

Εχχχμμμ, ναι,...χμμμ......αν δεν ήμουν άνθρωπος.....σκέφτομαι ότι μάλλον θα ήθελα να ήμουν ελάφι που θα χοροπηδά από εδώ κι από εκεί στα δάση ή καμηλοπάρδαλη που θα τρέχει αμέριμνη στις σαβάνες.

3. Αν σε σταματούσαν στο δρόμο από το Blog Tv και σε ρωτούσαν "Ποιό είναι το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων;" Τί θα απαντούσες; Ποιό είναι; 

(Μπα, υπάρχει ''blog tv'';) Καλή αλλά κάπως περίεργη, ιδιότροπη, ιδιόρρυθμη...και προσοχή, όταν νευριάζει κρατηθείτε μακριά!


4. Ποιο στοιχείο βρίσκεις γοητευτικό και σε κάνει να συνεχίζεις να γράφεις

Το γεγονός ότι έρχομαι σε επαφή με πολύ ενδιαφέροντα κόσμο, γίνεται ανταλλαγή απόψεων, μαθαίνω, και φυσικά ισχυρό κίνητρο είναι η ακόρεστη δίψα για νέες γεύσεις, νέες συνταγές. Και γενικά το μπλογκ λειτουργεί κι ως ένα ανοιχτό γαστρονομικό ημερολόγιο.

5. Ποια φωτογραφία θα βάζατε για τη ζωή; 

Ποια ζωή καλέ; Εδώ έχουμε ένα βάζο Νουτέλα!!



Ξέρω ότι δεν είναι κι η πιο αντιπροσωπευτική της ζωής αλλά από την άλλη γιατί όχι! Αφήστε που με κάνει να γελώ τρελά όταν τη βλέπω!

6. Αγαπημένη λέξη

Μη με ρωτάτε γιατί αλλά τώρα τελευταία αγαπημένη μου λέξη είναι ο βασιλικός (το γνωστό μυρωδικό φυτό) στα Ισπανικά :albahaca ! Και μόνο που την ακούω μου έρχεται στη μύτη η μυρωδιά αυτού του υπέροχου φυτού!

Σε άλλα θέματα: 

Οι Αμερικανοί έχουν μια δυο γιορτές που για κάποιο λόγο θα θέλαμε πολύ εμείς οι Ευρωπαίοι να υιοθετήσουμε. Μία από αυτές είναι το περίφημο Halloween, κατά τη διάρκεια της οποίας καταναλώνονται απίστευτες ποσότητες κολοκύθας. Αγόρασα κι εγώ κολοκύθα, όχι για να γιορτάσω το Halloween, αν και θα κρατήσω την παράδοση και θα δω και φέτος την ομώνυμη ταινία του Τζων Κάρπεντερ



 Την αγόρασα γιατί η κολοκύθα είναι της εποχής και γιατί παίζει στα γλυκά αλλά και τα αλμυρά. Ψάχνοντας για ένα ωραίο πιάτο με κολοκύθα και ζυμαρικά συνειδητοποίησα με τρόμο ότι έχω πολύ καιρό να αναρτήσω μια ωραία, υπερνόστιμη, γρήγορη κι εύκολη σπαγγετάδα. Επανορθώνω ευθύς αμέσως:

Φετουτσίνι με κολοκύθα και φασκόμηλο






Υλικά για 4 άτομα

 800 γρ κολοκύθα (ακαθάριστη) την οποία θα καθαρίσετε και θα κόψετε σε κομμάτια.
3-4 φύλλα φασκόμηλου
1 πακέτο φετουτσίνι (ή ταλιατέλες)
1 μεγάλο λευκό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
1 πρέζα μοσχοκάρυδο
1/2 φλιτζάνι φρεσκοτριμμένη παρμεζάνα
ελαιόλαδο
αλάτι
φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι

Σε αλατισμένο νερό που βράζει ρίχνουμε την κολοκύθα την οποία θα έχουμε ήδη καθαρίσει και κόψει σε κομμάτια. Τη βράζουμε μέχρι να μαλακώσει περίπου 10-15 λεπτά, εξαρτάται από το μέγεθος των κομματιών. Βγάζουμε και την αφήνουμε να κρυώσει λίγο.
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε καλά λίγο ελαιιόλαδο και τηγανίζουμε σε αυτό τα φύλλα φασκόμηλου μέχρι να γίνουν τραγανά. Τα βάζουμε σε χαρτί κουζίνας να στραγγίξουν.
Σε αλατισμένο νερό που βράζει (σε άλλη κατσαρόλα ή στην ίδια που βράσαμε την κολοκύθα- με το ίδιο νερό, τα ζυμαρικά μάλιστα θα γίνουν πιο νόστιμα!) ρίχνουμε τα φετουτσίνι και βράζουμε al dente. Όσο βράζουν ετοιμάζουμε τη σάλτσα. Ρίχνουμε στο μπλέντερ την κολοκύθα και την πολτοποιούμε. Σε ένα τηγάνι σοτάρουμε για λίγα λεπτά το σκόρδο με το κρεμμύδι. Προσθέτουμε τον πουρέ κολοκύθας. Ανακατεύουμε. Προσθέτουμε την παρμεζάνα, το μοσχοκάρυδο, αλάτι και πιπέρι. Ρίχνουμε τα ζυμαρικά που θα έχουν βράσει και θα τα έχουμε στραγγίξει. Τέλος ρίχνουμε τα φύλλα φασκόμηλου που θα έχουμε κόψει σε κομμάτια. Ανακατεύουμε. Αν δούμε ότι η σάλτσα είναι λίγο σφιχτή προσθέτουμε λίγο από το νερό βρασίματος των ζυμαρικών κι ανακατεύουμε απαλά μια τελευταία φορά.
Σερβίρουμε αμέσως....χμμμμ.... με ένα ωραίο Chardonnay (Μια Σεμέλη 2012 ίσως)


Η συγκεκριμένη pasta είναι κάτι παραπάνω από υπέροχη. Αν ήταν στο μενού εστιατορίου σίγουρα θα έπαιζε στα γκουρμέ πιάτα!

Τέλος, αν κάποιοι από εσάς θέλετε ενισχυμένη pasta με κολοκύθα δοκιμάστε: αυτό .

***

Τελειώνοντας χθες την ανάρτηση και κλείνοντας τη σελίδα έπεσα πάνω στην είδηση του θανάτου του Lou Reed



Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Έγκλημα και μαγειρική!

Όσοι επισκέπετεστε συχνά το μπλογκ θα γνωρίζετε την αδυναμία μου στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Όλα ξεκίνησαν όταν δώδεκα ετών ''έκλεψα'' από τη βιβλιοθήκη του πατέρα μου τα ''Άπαντα του Σέρλοκ Χόλμς''. Ήταν μοναδική εμπειρία η γνωριμία με αυτόν τον εκκεντρικό ντετέκτιβ. Μέχρι τότε οι μυθιστορηματικοί ήρωες που είχα γνωρίσει ξεπηδούσαν από τα βιβλία του Ιουλίου Βερν (ναι υπήρξε μια εποχή που τα παιδιά διάβαζαν τις ''20000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα'' και ''Τα παιδιά του πλοίαρχου Γκραντ'') . Μετά γνώρισα τους διάφορους, επαγγελματίες ή μη, ντετέκτιβ της Άγκαθα Κρίστι κι αργότερα έπεσα στα βαθιά, διασχίζοντας τον Ατλαντικό και συναντώντας τους αρχετυπικούς ήρωες των Ρέιμοντ Τσάντλερ και Ντάσιελ Χάμετ.

Πάλι πίσω στην Ευρώπη, γνώρισα τον επιθεωρητή Μαιγκρέ, τον Τζων Ρέμπους, τον Πέπε Καρβάλιο, τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο, τον επιθεωρητή Γουέξφορντ, τον επιθεωρητή Άνταμ Νταλγκλίς, τον αξεπέραστο Φάμπιο Μοντάλ, τον αστυνόμο Μπραϊμ Λομπ, τον δικό μας αστυνόμο Χαρίτο, και τώρα τελευταία όλους εκείνους τους Σκανδιναβούς από τον Βαργκ Βέουμ ως τον Πωλ Γελμ. Ο κατάλογος συμπληρώνεται από ήρωες που επαγγελματικά δεν είναι αστυνομικοί ή ντετέκτιβ, αλλά κάτω από ορισμένες καταστάσεις καλούνται να διαλευκάνουν κάποιο έγκλημα. Αυτοί είναι κυρίως συγγραφείς ή δημοσιογράφοι, χαρακτηριστικό και διάσημο πια παράδειγμα ο Μίκαελ Μπλουμκβιστ ήρωας του Στιγκ Λάρσον στην περίφημη πια τριλογία του Μιλένιουμ.

Τον πρώτο καιρό, διαβάζοντας όλα εκείνα τα αστυνομικά μυθιστορήματα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η λύση του μυστηρίου. Σιγά σιγά όμως και καθώς περνούσαν τα χρόνια άρχισα να ενδιαφέρομαι περισσότερο για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Ποιος ήταν στ' αλήθεια; Ποιες ήταν οι συνήθειες του; Είχε οικογένεια; Ήταν μοναχικός τύπος; Τι έτρωγε; Το τελευταίο μου έγινε εμμονή κι άρχισα να ψάχνω στις σελίδες των βιβλίων αναφορές στις γαστριμαργικές συνήθειες των διωκτών του εγκλήματος. Αθεράπευτος γκουρμέ και σοκολατομανής ο Ερκύλ Πουαρό, ο Μαιγκρέ τιμά με υπερηφάνεια τη γνήσια γαλλική κουζίνα της (αφανούς) συζύγου, ο Φιλ Μάρλοου απολαμβάνει ζουμερά στέικ που τα κατεβάζει με μπέρμπον, ο Χαρίτος τρελαίνεται για τα γεμιστά της γυναίκας του, ο Ρέμπους  ρουφά ακάθεκτος την πολλοστή IPA του, οι Σκανδιναβοί πίνουν τόνους καφέ. Έχω καταλήξει ότι οι πιο γκουρμέ ήταν τρεις και μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κι οι τρεις ήταν Μεσόγειοι.

1. Ο Φαμπιό Μοντάλ ο τραγικός ήρωας του σπουδαίου Ζαν-Κλωντ Ιζζό (σας συνιστώ ανεπιφύλακτα την τριλογία της Μασσαλίας). Σε αρκετά σημεία των βιβλίων υπάρχουν εκτενή αποσπάσματα όπου σχεδόν παρατίθενται συνταγές της Νοτίου Γαλλίας και φυσικά ο Φαμπιό δεν κρύβει την αδυναμία του στα ροζέ κρασιά της περιοχής.
2. Ο επιθεωρητή Μονταλμπάνο του Αντρέα Καμιλέρι. Κάπου στη Σικελία, στη φανταστική πόλη Βιγκάτα, ο πολύς Σάλβο τρώει όλα τα καλούδια του κόσμου -τρελαίνεται για μπαρμπούνια- κι εμάς μας τρέχουν τα σάλια από τις περιγραφές των εδεσμάτων. Δεν θυμάμαι σε ποιο βιβλίο της σειράς συμβαίνει, αλλά κάθε 2-3 σελίδες υπάρχει περιγραφή φαγητού!
3. Ο Πέπε Καρβάλιο, ο οποίος υπήρξε η αφορμή γι' αυτήν την ανάρτηση! Βλέπετε, ο δημιουργός του, ο εξαιρετικός Ισπανός συγγραφέας Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν έκλεισε πρόσφατα δέκα χρόνια απουσίας από τον μάταιο τούτο κόσμο. Τι να πει κανείς για τον Πέπε και τις γαστριμαργικές του συνήθειες! Ο εν λόγω κύριος είναι στην κυριολεξία ο Φεράν Αντριά της αστυνομικής λογοτεχνίας. Τυγχάνει να έχω ένα βιβλίο των εκδόσεων Μεταίχμιο, όπου ο συγγραφέας παραθέτει μαζεμένες όλες τις συνταγές (η ισπανική κουζίνα στο απόγειο της) που έχουν μαγειρευτεί (ή φαγωθεί) από τον ήρωα του. Στο εξώφυλλο διαβάζουμε το αγαπημένο μότο του Πέπε: ''Κανένα ανθρώπινο ον αδιάφορο μπροστά στο φαγητό δεν είναι άξιο εμπιστοσύνης''. Πιστεύω ότι συμφωνείτε!

Από τις συνταγές του βιβλίου διάλεξα την πιο εύκολη και πιο βατή - δηλαδή υλικά που μπορούμε να βρούμε εύκολα εδώ και σε συνδυασμούς που δεν προκαλούν απορία (πχ πικάντικο ρύζι με κουνέλι...και σαλιγκάρια). Επίσης κατά κάποιον τρόπο κλείνω την τριλογία ισπανικών πιάτων με πατάτες:

Patatas bravas
Patatas a lo pobre
και....

Patatas a la Riojana
(Παραλλαγή συνταγής από το βιβλίο του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν ''Οι συνταγές του Πέπε Καρβάλιο'', εκδ. Μεταίχμιο)





Υλικά για 4 άτομα

3/4 κιλού πατάτες (περίπου 4 μέτριες)
250 γρ τσορίθο (θα ζητήσετε ολόκληρο κομμάτι το οποίο θα κόψετε εσείς σε μεγάλες πλάγιες φέτες)
1 μεγάλο κρεμμύδι ή 2 μετρίου μεγέθους
3 ώριμες ντομάτες
3 πιπεριές πράσινες ή κόκκινες
λάδι
αλάτι
1 ποτήρι καλό ζωμό (προαιρετικά)

Κόβετε το τσορίθο σε πλάγιες φέτες
Καθαρίζετε και κόβετε τις πατάτες σε χοντρά κομμάτια.
Καθαρίζετε και τρίβετε τις ντομάτες.
Καθαρίζετε και κόβετε τις πιπεριές σε λωρίδες .
Καθαρίζετε το κρεμμύδι και το ψιλοκόβετε.
Σε λάδι που καίει καλά σοτάρετε το τσορίθο. Το βγάζετε και στο ίδιο λάδι σοτάρετε τα κρεμμύδια. Μόλις πάρουν χρώμα προσθέτετε τις ντομάτες, τις πατάτες, το λουκάνικο και τις πιπεριές.  Ανακατώνετε, προσθέτετε ένα ποτήρι νερό ή ζωμό, αλατίζετε, σκεπάζετε κι αφήνετε το φαγητό να σιγοβράσει μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες. Καλό είναι το φαγητό να μην είναι πολύ στεγνό όταν είναι έτοιμο.




Την συνταγή την πρωτάκουσα παρακολουθώντας το καλοκαίρι μια ωραιότατη ισπανική αστυνομική σειρά, Los misterios de Laura. Η Λάουρα είναι μια πανέξυπνη αστυνομικός που λύνει διάφορες μυστήριες υποθέσεις. Κι επιτέλους, να μια πρωταγωνίστρια που δεν είναι σέξι, ψηλή, εντυπωσιακή, πανέμορφη, καλοχτενισμένη όπως αυτές που βλέπουμε στις αντίστοιχες αμερικάνικες σειρές. Η Λάουρα είναι απλή, φορά Ζάρα (!), τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνει να χτενιστεί, έχει χιούμορ. Α, παίζει κι ένας κούκλος ονόματι Οριόλ Ταρασσόν , ο Χιου Τζάκμαν της Ισπανίας!!!
Σε κάποιο επεισόδιο, η Λάουρα ερευνά την κουζίνα ενός σπιτιού και της λέει η μαμά της που τη συνοδεύει ''Ωραία κουζίνα'', ''Μπα'' , της λέει η Λάουρα κλείνοντας μια ντουλάπα που έχει μόλις επιθεωρήσει, ''Δεν υπάρχουν υλικά για να φτιάξω τις αγαπημένες μου Patatas a la Riojana''!



Η Λάουρα με εκείνον τον κούκλο βοηθό που λεγαμε!



Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Φοβού τον μήνα Οκτώβρη...

.....γιατί είναι αναποφάσιστος. Τη μια φλερτάρει με άγριες διαθέσεις τον χειμώνα, την άλλη γυρίζει πάλι στην αγκαλιά του καλοκαιριού. Και μένουμε εμείς, τα θύματα του, μετέωροι ανάμεσα σε φουλάρια, κασκόλ, μπότες, πέδιλα, μπουφάν, ζακετάκια, όλη η γκαρνταρόμπα σπαρμένη γύρω μας, να κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο να πάρουμε μια απόφαση, αλλά είπαμε, ο Οκτώβρης είναι αναποφάσιστος, κι έτσι διαλέγουμε κάτι στην τύχη, αλλά για δες, κι η τύχη αναποφάσιστη μας προέκυψε και δεν μας κάνει τη χάρη και την ημέρα που είπαμε να φορέσουμε μπότες -γιατί είχε συννεφιά το πρωί, βρε αδερφέ- η θερμοκρασία κόντεψε να χτυπήσει τους 30 βαθμούς! Ουφ! Αλλά όποιος έχει ζήσει σε μέρη όπου πραγματικά το κλίμα τρελαίνεται* -5-6 φορές αλλάζει η διάθεση του καιρού μες τη μέρα- θα γελά με τα τερτίπια του αθηναϊκού Οκτώβρη. Είναι λιγότερο κυκλοθυμικός, ευτυχώς έτσι μας επιτρέπει να συνεχίζουμε τα μπάνια μας -τα νερά των θαλασσών είναι υπέροχα τέτοια εποχή. Είναι όμορφος ο Οκτώβρης ....

Στα βραχάκια της Βουλιαγμένης πριν λίγες μέρες

....Αλλά ο φετινός Οκτώβρης προέκυψε μπελαλής. Μας ταλαιπωρεί με κάτι παραπανίσια κιλά, πεσκέσι του καλοκαιριού. Δεν φταίει αυτός, η αλήθεια είναι ότι του το επιτρέψαμε κατά κάποιον τρόπο. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι. Θεωρητικά πάντα.
Πρακτικά αποφασίζουμε να φτιάξουμε κάτι σούπερ σουβλάκια κοτόπουλου με άπαχο κρέας -στήθος- που έχει μαριναριστεί και συνοδεύεται ενδιάμεσα με λαχανικά διότι διαφορετικά, τι νόημα θα είχε ένα σουβλάκι κοτόπουλου αν δεν ήταν σούπερ νόστιμο;


Σουβλάκι κοτόπουλου μαριναρισμένο




Υλικά για 3-4 άτομα

500-600 γρ στήθος κοτόπουλου
2-3 πιπεριές πράσινες ή/και κόκκινες
μερικές τομάτες τσέρι (αν δεν βρούμε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ντομάτες πομοντόρια που θα κόψουμε σε κομμάτια. Προσωπικά πιστεύω ότι δίνουν περισσότερη νοστιμιά από τα τσέρι)
μερικά φύλλα δάφνης
2 μικρά κόκκινα κρεμμύδια

Για τη μαρινάδα:
2 σκελίδες σκόρδο
1 κουταλιά της σούπας πάπρικα (αν είναι καπνιστή ακόμα καλύτερα)
1 κουταλιά της σούπας κύμινο
1 κουταλιά μπούκοβο
χυμό ενός λεμονιού
3 κουταλιές λάδι
αλάτι

Ανακατεύουμε μαζί όλα τα υλικά της μαρινάδας. Σε μια πιατέλα -μη μεταλλική- βάζουμε το κρέας και το ανακατεύουμε με τη μαρινάδα. Το αφήνουμε για αρκετές ώρες στο ψυγείο - τουλάχιστον δύο. Όταν έρθει η ώρα να ψήσουμε τα σουβλάκια, καθαρίζουμε και κόβουμε τα λαχανικά σε τετράγωνα κομμάτια - το μέγεθος εξαρτάται από το πόσο ογκώδη θέλουμε τα σουβλάκια. Βγάζουμε το κρέας από το ψυγείο και το κόβουμε σε κομμάτια όμοια με τα λαχανικά.
Στα καλαμάκια βάζουμε εναλλάξ κρέας και λαχανικά με όποια σειρά θέλουμε, εμβολίζοντας ένα φύλλο δάφνης εδώ κι εκεί. Τα ψήνουμε σε bbq ή στο γκριλ του φούρνου μέχρι να ψηθούν από όλες τις μεριές περίπου 10-12 λεπτά.


* Θυμάμαι, μικρή στη Μελβούρνη ξεκινούσαμε για μπάνιο με 40 βαθμούς και μέχρι να φτάσουμε -μισή ώρα μετά- η θερμοκρασία είχε πέσει στους 25 κι έβρεχε καταρρακτωδώς. Αυτό βέβαια δεν πτοούσε την υποφαινόμενη, ανησυχούσε όμως τους γονείς της που έβλεπαν το βλαμμένο τους να απολαμβάνει με περισσή χαρά την τρικυμιώδη θάλασσα.

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Bittersweet autumn (#2)

Η σημερινή ανάρτηση δεν είχε προβλεφθεί αλλά συνέβη το εξής: Τα μήλα αυξάνονταν επικίνδυνα στο ψυγείο -ας πάρουμε λίγα σήμερα, είχαμε πάρει χθες,..., και προχθές, και μια εβδομάδα πριν- κι η υποφαινόμενη έκοβε βόλτες στο ...Pinterest. Με το συγκεκριμένο κοινωνικό δίκτυο η σχέση μου είναι κάπως περίεργη. Εκεί που το έχω ξεχάσει για καιρό, εκεί το επισκέπτομαι και κολλάω με τις ώρες. Έχει ησυχία εκεί, σε αντίθεση με άλλα δίκτυα όπου γίνεται το σύστριγγλο. Όμορφες φωτογραφίες, ωραίο, υψηλής αισθητικής, γούστο και ενδιαφέρουσες ιδέες. Κάποιοι το βρίσκουν βαρετό και μάλλον περισσότερο γυναικεία απασχόληση -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- αλλά περνάς ήρεμα ''ξεφυλλιζοντας'' τους πίνακες άλλων. Στο Pinterest λοιπόν, είδα μια καλή ιδέα να χρησιμοποιήσω τα ''αυξάνεστε και πληθύνεστε'' μήλα του ψυγείου. Βλέπετε δεν ήθελα να φτιάξω ούτε μηλόπιτα, ούτε κέικ μήλου, είχα ήδη φτιάξει δυο φορές το γλυκό της προηγούμενη ανάρτησης. Έτσι τα μήλα έγιναν πρωινό, με πολύ όμορφο τρόπο! Χρησιμοποίησα τη γέμιση που ετοιμάζω για μηλόπιτα, για να ....γεμίσω κρέπες! Και προέκυψε ένα υπέροχο πλήρες πρωινό!

Κρέπες με γέμιση από μήλα



Ετοιμάζουμε τα μήλα (καλύτερα από την προηγούμενη μέρα):

Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε σε μικρά κομμάτια 4 μεσαία προς μεγάλα μήλα. Ρίχνουμε λίγο χυμό λεμονιού κι ανακατώνουμε. Βάζουμε το ψιλοκομμένο μήλο σε μια μικρή κατσαρόλα, με 3 κουταλιές σούπας καστανή ζάχαρη, 1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα, 1/2 κουταλάκι του γλυκού μοσχοκάρυδο και 1/2 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας. Αφήνουμε να σιγοβράσει το φρούτο μέχρι να μαλακώσει και να πιει τους χυμούς του. Αφήνουμε να κρυώσει.




Ετοιμάζουμε τις κρέπες:
Για περίπου 8 κρέπες.
2 αυγά
300 ml γάλα πλήρες
100 γρ αλεύρι

Χτυπάμε σε ένα μπολ τα αυγά. Προσθέτουμε το γάλα και το αλεύρι και χτυπάμε με τον αυγοδάρτη μέχρι να ομογενοποιηθεί η ζύμη. Αφήνουμε να ηρεμήσει για λίγη ώρα. Προσωπική παρατήρηση: Έχω παρατηρήσει ότι όσο περισσότερο μένει η ζύμη τόσο καλύτερες γίνονται οι κρέπες. Πολλές φορές ετοιμάζω τη ζύμη από το βράδυ και την αφήνω στο ψυγείο. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι 1-2 κουταλιές κρέμα γάλακτος τις απογειώνουν! 
Τις ετοιμάζουμε είτε με κρεπιέρα είτε σε τηγάνι - αντικολλητικό- και τις γεμίζουμε με το ψιλοκομμένο μήλο. 



Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Bittersweet autumn

Το φθινόπωρο χρειάζεται το κατιτίς του να γλυκαθεί κι αυτό δεν είναι άλλο από τους χυμούς του υπέροχου υποτιμημένου αχλαδιού. Το συγκεκριμένο φρούτο μας προσφέρει μια γλύκα απαρράμιλη ενώ τα αρώματα του έχουν μια διακριτική φινετσάτη αριστοκρατικότητα. Επιπλέον, κατά την ταπεινή γνώμη της υποφαινόμενης, το αχλάδι είναι το φρούτο-φετίχ του φθινοπώρου! Έχετε προσέξει τα χρώματα που παίρνει καθώς ωριμάζει; Υπέροχα, μελαγχολικά φθινοπωρινά χρώματα.
Το έχουμε τιμήσει δεόντως εδώ στο crispy blog κι εννοείται ότι, μπαίνοντας πια στον έκτο χρόνο παρουσίας μας στην μπλογκόσφαιρα, θα συνεχίσουμε να το τιμούμε με αγάπη ψάχνοντας πάντα για υπέροχα γλυκά με αχλάδι.

Το κέικ αχαλαδιού που έχουμε σήμερα έρχεται από την Ιταλία. Η φινετσάτη ιταλική ζαχαροπλαστική συναντά το εξίσου κομψό φρούτο σε ένα γλυκό ιδανικό για το απογευματινό τσάι- ίσως μια βροχερή μέρα, με ένα αγαπημένο βιβλίο στο χέρι και διακριτικά να ακούγεται η μελαγχολική τρομπέτα του Chet. Κάπως έτσι.

Ιταλικό κέικ αχλαδιού



Υλικά
(για στρογγυλό ταψί διαμέτρου 22 εκ)

3 πολύ ώριμα αχλάδια (2 αν είναι μεγάλα πχ ποικιλίας abate fetel)
150 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
150 γρ ζάχαρη
1 κουταλάκι γλυκού baking powder
30 γρ corn flour
1 πρέζα αλάτι
90 γρ βούτυρο
3 μεγάλα αυγά

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Βουτυρώνουμε το ταψί. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, baking powder, corn flour κι αλάτι. Σε μια μικρή κατσαρόλα λιώνουμε το βούτυρο. Το αφήνουμε να κρυώσει λίγο. Καθαρίζουμε τα αχλάδια και τα κόβουμε σε κομμάτια- όχι πολύ μικρά ούτε πολύ μεγάλα. Σε ένα μπολ χτυπάμε με μίξερ πολύ καλά τη ζάχαρη και τα αυγά, μέχρι το μίγμα να αφρατέψει- να διπλασιαστεί σχεδόν σε όγκο. Χαμηλώνουμε την ταχύτητα στο μίξερ και συνεχίζοντας το χτύπημα ρίχνουμε σιγά σιγά το αλεύρι. Μόλις ενσωματωθεί ρίχνουμε το βούτυρο. Μόλις ενσωματωθεί σταματάμε το χτύπημα. Αδειάζουμε το μίγμα στο ταψί και γεμίζουμε την επιφάνεια του με κομμάτια αχλαδιού πιέζοντας τα μέσα στο μίγμα. Ψήνουμε για 30 λεπτά περίπου. Αφήνουμε να κρυώσει και πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.




Στα παρακάτω link θα βρείτε τα υπόλοιπα γλυκά με αχλάδι που έχουμε δημοσιεύσει κατά καιρούς:



Τatin αχλαδιού
Αρωματική μαρμελάδα αχλαδιού
Στρούντελ με αχλάδι
Κέικ μελιού με αχλάδι
Crumble με αχλάδι (και μήλο)





Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Μπακαλιάρος ...καταναλωτικός!

Πριν λίγες μέρες βρισκόμουν παρούσα σε μια συζήτηση περί κατανάλωσης και καταναλωτισμού και πώς από το ένα στάδιο βρεθήκαμε στο άλλο με όλες τις γνωστές συνέπειες. Σε κάποια φάση της συζήτησης ανέφερα ότι μισώ τα μεγάλα καταστήματα, τα σουπερμάρκετ και τα μολ και μόνο κατ' ανάγκη τα επισκέπτομαι -κυρίως τα σουπερμάρκετ. Αντίθετα, μου αρέσουν πολύ τα μικρά καταστήματα, εκείνα τα οποία όταν τα επισκεφτείς, θα ακούσεις μια καλημέρα μπαίνοντας, θα πιάσεις συζήτηση με τον ιδιοκτήτη ή υπάλληλο, θα σου δώσει να δοκιμάσεις τα καινούργια καλούδια που έχει φέρει, θα ανταλλάξετε, γνώμες, απόψεις, συνταγές -ναι, γιατί όχι συνταγές-, θα καλαμπουρίσετε! Τα μικρά καταστήματα στα οποία αναφέρομαι μπορεί να είναι μικρά ντελικατέσσεν, καταστήματα βιολογικών προϊόντων, κάβες, μανάβικα, φούρνοι, ψαράδικα κλπ. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα και δεν τα έχει καταπιεί κι αυτά το τέρας των υπεραγορών. Εκείνο που ωστόσο υπήρξε το πρώτο θύμα των υπεραγορών ήταν το μπακάλικο. Όλοι θυμόμαστε -μάλλον όχι όλοι, όσοι γεννήθηκαν μετά τα μέσα της δεκαετίας του 80 αμφιβάλλω αν γνωρίζουν τον όρο!!- το μπακάλικο της γειτονιάς, όπου μας έστελνε η μαμά για ψώνια. Λίγα ψώνια τότε, δεν υπήρχαν καρότσια (παρεμπιπτόντως θυμάστε εκείνη τη διαφήμιση: ''Τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπάς'';) Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από εκείνα τα χρόνια είναι να με στέλνει η μητέρα μου να αγοράσω μπακαλιάρο! Στη μέση του καταστήματος δέσποζε ένα τεράστιο καλάθι με τις αλατισμένες φέτες του νόστιμου αυτού παστού ψαριού. Το καλάθι με τον μπακαλιάρο ήταν το σήμα κατατεθέν των μπακάλικων κι όχι τυχαία. Βλέπετε, ο μπακαλιάρος πριν φτάσει να πουλιέται 10 ευρώ το κιλό (ω, ναι!) ήταν πάμφθηνος, μάλιστα ήταν γνωστός ως ''το κρέας του φτωχού''.  Τώρα πια ούτε φασιανός μεγαλωμένες στα Χάιλαντς να ήταν!

Όπως καταλαβαίνετε σήμερα έχουμε μπακαλιάρο. Έχουμε μια απλή συνταγή, η οποία είναι ένα αριστούργημα χάρη στο μυρωδικό που χρησιμοποιούμε και το γεγονός ότι το ψάρι ψήνεται στο φούρνο σε κρασί! Η συνταγή είναι βενετσιάνικη. Οι Βενετσιάνοι λατρεύουν το ψάρι, σχεδόν όλη η κουζίνα τους είναι με ψαρικά. Σε μία από τις επόμενες αναρτήσεις θα επιστρέψουμε στη Βενετία. Γιατί φέτος το φθινόπωρο κάτι μας έπιασε και θα θέλαμε να περνούσαμε τις μελαγχολικές μέρες τούτης της εποχής του χρόνου σουλατσάροντας στα κανάλια της Γαληνοτάτης.


Μπακαλιάρος στο φούρνο με δεντρολίβανο
(Βενετσιάνικη συνταγή)


Υλικά για 4 άτομα

1 κιλό περίπου μπακαλιάρο παστό (τον οποίο θα έχετε βάλει στο νερό 2-3 μέρες πριν να ξαρμυρίσει)
60-70 γρ ψωμί τριμμένο
1 χούφτα δεντρολίβανο φρέσκο ή ξερό (προτιμάται φρέσκο)
180 ml καλής ποιότητας λευκό κρασί
ελαιόλαδο
άφθονο φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι



Η διαδικασία είναι απλή. Αφού έχετε ξαρμυρίσει το ψάρι, στεγνώνετε τις φέτες και τις τοπθετείτε σε ένα πυρέξ του οποίου την επιφάνεια έχετε λαδώσει καλά. Σε μια μουλινέτα περνάτε το ψωμί με το δεντρολίβανο και το πιπέρι. Απλώνετε το μείγμα αυτό ομοιόμορφα πάνω στο ψάρι. Ρίχνετε 2-3 κουταλιές λάδι και μετά το κρασί. Τοποθετείτε το πυρέξ σε φούρνο ήδη προθερμασμένο στους 200 βαθμούς και ψήνετε για 35-40 λεπτά περίπου, μέχρι να αποκτήσει όμορφη κρούστα από πάνω.

Όσο ταπεινό κι αν φαίνεται πρόκειται περί εκπληκτικού πιάτου. Μην διστάσετε να το δοκιμάσετε. Όπως προείπα, θα επικεφτούμε ξανά τη Βενετία μες το μήνα. Προς το παρόν ρίξτε μια ματιά και στις υπόλοιπες συνταγές με μπακαλιάρο. Κι οι δύο είναι εξαιρετικές: εδώ κι εδώ

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Μικρές μανίες.

Από μικρή έχω μανία με τα περιοδικά. Σε πολλές φάσεις της ζωής μου έχω μαζέψει άπειρα περιοδικά κι έχω βρεθεί δυστυχώς στη δυσάρεστη θέση να τα αποχωριστώ, είτε λόγω μετακόμισης είτε λόγω έλλειψης χώρου. Πριν μερικά χρόνια βρέθηκα με ένα πολύ μεγάλο -μα πάρα πολύ μεγάλο- αριθμό κινηματογραφικών και γαστρονομικών περιοδικών. Θα μετακόμιζα κι έτσι πήρα την οδυνηρή απόφαση να αποχωριστώ κάποια από αυτά. Αλλά ποια; Τα πιο παλιά σε ημερομηνία; Τα γαστρονομικά; Τα κινηματογραφικά; Με μεγάλη στεναχώρια -μα πώς είναι δυνατόν να δένεσαι συναισθηματικά με το χαρτί;- έδιωξα τα τελευταία. Και ναι, το έχω μετανιώσει για πολλούς λόγους. Κι έτσι έμειναν τα γαστρονομικά τα οποία, να' ναι καλά, ...ακόμα αβγατίζουν. Και παρόλο που δημιουργούν πολλά προβλήματα -ένεκα έλλειψης χώρου, δεν μένουμε και σε καμιά βίλα κε. Στουρνάρα- θα μείνουν εδώ. Δεν θα πουληθούν, ούτε θα πολτοποιηθούν. Μου είναι μεγάλη παρηγοριά, ιδιαίτερα τα ξένα που έχω κατά καιρούς αγοράσει. Ξεφυλλίζοντας τα, όχι μόνο πέφτω σε συνταγές που δεν είχα προσέξει ή που είχα προσέξει κι είχα τσακίσει τη σελίδα και μετά τις έφαγε το μαύρο το σκοτάδι αλλά επανήλθαν στο φως με το επίμονο, επαναλαμβανόμενο ξεφύλλισμα.... Όχι, το ξεφύλλισμα αυτών των περιοδικών είναι πια και ''ταξίδι''. Διαβάζοντας το Olive, ''διακτινίζομαι'' για λίγο στο Λονδίνο, με το ''Sale e pepe'' στη Ρώμη, το Μιλάνο, τη Βενετία, παντού στην Ιταλία. Με το ''Cuisine et vins de France'' με χτυπά παριζιάνικο αεράκι. Και δεν στοιχίζει τίποτα. Ένας καλός καφές ή ένα ποτήρι κρασί και ξεκινά το ''επίμονο ξεφύλλισμα''. ''Φάτε μάτια ψάρια κι η κοιλιά περίδρομο'', που λέει κι ο λαός αλλά είναι κι αυτός ένας -πολύ φθηνός - τρόπος για να ξεφεύγει κανείς από αυτήν την μαύρη, μίζερη πραγματικότητα που μας πνίγει....

Και να που ξεφυλλίζοντας μια μέρα ένα παλιότερο τεύχος του Olive έπεσα πάνω σε μια συνταγή που με έκανε να χαμογελάσω -ένα πικρό χαμόγελο. Ήταν μια συνταγή με τα απλούστερα υλικά του κόσμου, μια συνταγή νόστιμη όσο δεν έπαιρνε και συνάμα ταπεινή. Μια συνταγή κατάλληλη για τις εποχές που ζούμε. Γιατί το να μαγειρεύεις με ταπεινά υλικά δεν σημαίνει ότι δεν τρως και νόστιμα!

Patatas a lo pobre 
(Πατάτες του φτωχού)
Ισπανική συνταγή από το περιοδικό Olive -προσαρμοσμένη .



Υλικά για 3-4 άτομα

4 μεγάλες πατάτες
2 μεγάλα κρεμμύδια
3 σκελίδες σκόρδο
4-5 πράσινες μακριές πιπεριές
2 φύλλα δάφνης
1 ποτήρι ελαιόλαδο

Ετοιμάζετε τα υλικά. Πλένετε τις πατάτες, τις καθαρίζετε και τις κόβετε σε ροδέλες, ούτε πολύ χοντρές ούτε πολύ λεπτές. Καθαρίζετε τα κρεμμύδια και το σκόρδο και τα κόβετε σε λεπτές φετούλες. Καθαρίζετε τις πιπεριές και τις κόβετε σε κομμάτια.
Σε ένα βαθύ τηγάνι με παχιά βάση ζεσταίνετε το 1/3 του λαδιού. Σωτάρετε τα κρεμμύδια και τα αφήνετε να σιγοβράσουν μέχρι που θα αρχίσουν να καραμελώνουν -περίπου 20 λεπτά. Προσθέτετε το σκόρδο, την πιπεριά και τη δάφνη, ανακατώνετε κι αφήνετε το φαγητό να σοταριστεί για λίγα λεπτά ακόμη. Προσθέτετε το υπόλοιπο λάδι. Το αφήνετε να ζεσταθεί καλά και προσθέτετε τις πατάτες. Σκεπάζετε κι αφήνετε το φαγητό να μαγειρευτεί μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες. Αν φοβάστε ότιο πάτος του τηγανιού δεν είναι αρκετά παχύς, ρίξτε λίγο νερό.
Οι πατάτες σερβίρονται ζεστές ή κρύες.
Αν θέλετε μπορείτε να τις έχετε ως συνοδευτικό για κυρίως πιάτο. Σας προτείνω αυτό (το ισπανικό κοτόπουλο φούρνου με σκόρδο) για να κάνετε ισπανικό δίδυμο!

Κι έτσι οι μικρές μανίες δεν είναι πια μόνο το ''επίμονο ξεφύλλισμα'' αλλά και η επίμονη αναζήτηση τρόπων να νοστιμίζουμε με ταπεινά υλικά το τραπέζι μας!


Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Who is killing the great chefs of Europe?

Αλήθεια, ποιος σκοτώνει τους καλύτερους σεφ της Ευρώπης; Και γιατί; Μεγάλη αναστάτωση επικρατεί στη Γηραιά Ήπειρο με την αγγλική, γαλλική κι ιταλική αστυνομία να προσπαθούν να λύσουν ένα μυστήριο άνευ προηγουμένου!
Μην αρχίσετε να ψάχνετε στις εφημερίδες για την είδηση! Όλα αυτά συμβαίνουν στην απολαυστική ταινία ''Who is killing the great chefs of Europe?'' .



Η ταινία γυρίστηκε το 1978 από τον σκηνοθέτη Ted Kotcheff (το ''Weekend at Burnie's'' σας λέει κάτι;) με πρωταγωνιστές την υπέροχη Jacqueline Bisset, τον συμπαθέστατο George Segal και τον γνωστό Άγγλο ηθοποιό Robert Morley (Το όνομα μπορεί να μην σας λέει τίποτα αλλά μόλις τον δείτε σίγουρα θα τον θυμηθείτε. Έχει παίξει σε πολλές γνωστές ταινίες). Ο Morley λοιπόν, υποδύεται έναν πασίγνωστο γαστροκριτικό και ιδιοκτήτη περιοδικού γαστρονομίας,  μπον βιβέρ και τρομερό σαρκαστή και είρων, τον Max Vandeveer, του οποίου η υπέρτατη απόλαυση στη ζωή είναι να απολαμβάνει τα θεσπέσια πιάτα διάσημων Ευρωπαίων σεφ!



 Έρχεται όμως η στιγμή που ο γιατρός τον προειδοποιεί ότι πρέπει να μπει σε δίαιτα. Κι όλως παραδόξως οι φόνοι αρχίζουν. Και δεν είναι τυχαίοι. Οι υποψήφιοι δολοφόνοι αρκετοί και συνδετικός κρίκος ή ...τελικός κρίκος η πανέμορφη σεφ ζαχαροπλάστης Natasha O' Brien, η οποία εκτός από τα πτώματα που συσσωρεύονται γύρω της, έχει να αντιμετωπίσει και τον Αμερικανό πρώην σύζυγο, που θέλει να εισαγάγει νέα ήθη του fast food στη Γηραιά Ήπειρο.



Ατακαδόρικη ταινία, με πολύ γέλιο, πολύ φαγητό - της haute cuisine- ξεκαρδιστικές φάσεις, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και μια ελαφριά σάτιρα των συνηθειών και νοοτροπίας Αμερικανών, Άγγλων, Γάλλων κι Ιταλών. Στα συν οι ηθοποιοί που είναι σε μεγάλα κέφια, παίζουν πολλοί γνωστοί ηθοποιοί μεταξύ των οποίων ο Phlippe Noiret, o Jean-Pierre Cassel κι ο Jean Rochefort. Κι είναι φυσικά οι σκηνές στη Βενετία. Μια πανέμορφη φθινοπωρινή Βενετία πνιγμένη στη μελαγχολική υγρασία, με την αγορά της να σφύζει από φρεσκότατα προϊόντα της θάλασσας και της γης, κι άραγμα σε εστιατόρια για μια υπέροχη pasta δίπλα στα κανάλια (κάτι μέσα μου λέει ότι θα ήθελα πολύ, μα πάρα πολύ, να ήμουν Οκτώβρη ή Νοέμβρη, στη Γαληνότατη, τότε που όντως γαληνεύει από τις ορδές των τουριστών)



Μην σας δημιουργηθεί η εικόνα ότι είναι μια ταινία αξιώσεων. Χωρίς να δρέπει δάφνες είναι διασκεδαστική κι ιδανική για να ξεχαστεί κανείς από τη μίζερη πραγματικότητα.
Στο youtube θα τη βρείτε ολόκληρη: εδώ.