Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Σκόρπιες σημειώσεις (#7)

 Χαλαρές οι σκόρπιες σημειώσεις σήμερα. Τούτη η Κυριακή προμηνύεται υπέροχη, η άνοιξη έχει μπει για τα καλά, η μέρα είναι για βόλτες, συναντήσεις με φίλους για καφέ ή φαγητό. Ή για ημιμαραθώνιο! Εν τω μεταξύ, σήμερα οι Καθολικοί, Προτεστάντες και λοιποί χριστιανοί πλην ημών γιορτάζουν το Πάσχα. Εμείς γιορτάζουμε...... την αλλαγή της ώρας. Για να είμαι ειλικρινής, μισώ τις αλλαγές της ώρας ιδιαίτερα της θερινής και δεν είναι λίγες οι φορές που με έχει βάλει σε μπελάδες. Θυμάμαι παλιότερα έφτανε πια Δευτέρα για να διαπιστώσω ότι η ώρα είχε πάει μία ώρα μπρος ή πίσω! Τώρα πια απέκτησα τη συνήθεια των γιαγιάδων κι αλλάζω την ώρα από το προηγούμενο βράδυ! O tempora....

 Το blog ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι φανατικά αντί-hipster! Έτσι λοιπόν με χαρά σας παρουσιάζει -ιδιαίτερα όσοι είστε ιδιοκτήτες εστιατορίων θα ενθουσιαστείτε- μια συσκευή που παγιδεύει...hipsters! Είναι πια γνωστή η απέχθεια του blog για την αντιπαθέστατη αυτή ράτσα αλλά φαίνεται ότι είναι και πολλοί άλλοι στον υπόλοιπο κόσμο που δεν την αντέχουν! Προχθές στην πολύ καλή σατιρική εφημερίδα ''Το Κουλούρι'' διαβάσαμε το κορυφαίο κείμενο που τους σατιρίζει με τον πιο εύστοχο τρόπο. Γελάσαμε μέχρι δακρύων και λυτρωθήκαμε!  Μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι ήμαστε οι μόνοι που τους γύριζαν τα άντερα όταν τους βλέπαμε να παρελαύνουν με αυθάδικο, κενό ύφος στα ''trendy'' σημεία των Αθηνών. Εξαιτίας τους εγκαταλείψαμε δύο αγαπημένα στέκια όταν είδαμε ότι άρχιζαν να κατακλύζονται από τις αποκρουστικές παρουσίες τους- η ομοιότητα μεταξύ τους είναι ανατριχιαστική. Πριν μερικούς μήνες στη Lifo είχαν αναγγείλει τον θάνατο του hipster, δυστυχώς έπεσαν έξω, δεν υπολόγισαν την αντοχή της αλαζονείας του απεχθέστατου είδους.

Αρκετά όμως με τους hipsters! Πάμε στην Gwyneth. Θυμάστε που στις προηγούμενες ''Σκόρπιες σημειώσεις'' είχαμε μιλήσει για την αυστηρή δίαιτα στην οποία έχει υποβάλλει την οικογένεια της; Ε, λοιπόν Gwyneth, σου έχω ένα κακό νέο : Ο άντρας σου το έχει ρίξει στα ...γαριδάκια! Φαντάζομαι τι κρεβατομουρμούρα έπεσε εκείνο το βράδυ, λυπάμαι τον δόλιο τον Chris...

Στο f-n-l guide μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την συναρπαστική διαδικασία της ανάδειξης του καλύτερου Έλληνα bartender! Έχει πολύ ενδιαφέρον, παρακολουθήστε το. Όλο γκρινιάζουμε ότι τίποτε καλό δεν συμβαίνει στην πόλη αλλά η αλήθεια είναι ότι όλο και κάτι γίνεται. Το bartending απ'ότι φαίνεται γνωρίζει μέρες δόξας , όπως και τα wine bar άλλωστε, μέχρι και στην Guardian έφτασε η χάρη τους!


Είναι πια η εποχή των σπαραγγιών! Πολυαγαπημένο έδεσμα, περιμένουμε πώς και πώς να έρθει η άνοιξη να τα απολαύσουμε! Ευτυχώς στη λαϊκή βρίσκουμε και άγρια, λίγο πιο ακριβά από τα ήμερα αλλά σαφώς πιο νόστιμα. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς και τα ήμερα που βρίσκει κανείς είναι πολύ καλά. Παλιότερες συνταγές με σπαράγγια θα βρείτε εδώεδώ κι εδώ.


Πέρσι όμως, δοκιμάσαμε για πρώτη φορά αυτήν την συνταγή του Αλέξανδρου Γιώτη από τον Γαστρονόμο. Απλή αλλά εκπληκτικά νόστιμη, λίγα κι ουσιώδη τα υλικά, το σπαράγγι κυριαρχεί ενώ το σκόρδο, το λεμόνι κι ο άνηθος το ενισχύουν διακριτικά! Τη συνιστούμε ανεπιφύλακτα.

Τέλος, όπως σας είχαμε υποσχεθεί από τις προηγούμενες ''Σκόρπιες σημειώσεις'', θα υπάρχει στο τέλος  κάθε ανάρτησης κι ένα προτεινόμενο κρασί. Πριν λίγες μέρες λοιπόν, αυτό το πιάτο το συνοδέψαμε με αυτό το κρασί:

Κτήμα Ρεπάνη
''Χρυσός Άγγελος''
βαρέλι
Μοσχοφίλερο
2010


Το συγκεκριμένο κρασί ήταν μια αποκάλυψη μιας κι είναι λευκό από Μοσχοφίλερο αλλά είναι του 2010! Πρώτη φορά ήπιαμε μια Μαντινεία τόσο ''παλιά'' με τόσο υπέροχη γεύση κι επίγευση. Είχαμε την εντύπωση ότι πίναμε  γλυκό κρασί χωρίς όμως την γλυκύτητα! Και ταίριαξε αφάνταστα καλά με την λιπαρότητα του σολομού και την ιδιότροπη γεύση της κάππαρης! Αν το βρείτε δοκιμάστε το οπωσδήποτε, είναι πολύ ιδιαίτερο.

Καλή Κυριακή σε όλους και καλό μήνα από αύριο!

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Παρακαλώ, δέστε σφιχτά τις ζώνες σας...

...διότι κατά τη διάρκεια της πτήσης θα συμβούν διάφορα ευτράπελα. Όλα αυτά βέβαια στη νέα ταινία του Pedro Almodovar ''Los amantes pasajeros'' (ε.τ. ''Δεν κρατιέμαι''). Λίγο μετά την απογείωση του αεροσκάφους της Air Peninsula από το αεροδρόμιο της Μαδρίτης με προορισμό την Πόλη του Μεξικού, οι πιλότοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει πρόβλημα στο σύστημα προσγείωσης και ζητούν άμεσα επείγουσα προσγείωση σε εύκαιρο αεροδρόμιο της Ισπανίας (εδώ ο σκηνοθέτης κάνει ένα πικρόχολο σχόλιο για τα εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ που σπαταλήθηκαν στη χώρα του για να χτιστούν αεροδρόμια που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν). Μέχρι να βρεθεί λύση, το αεροπλάνο κάνει κύκλους πάνω από τη χώρα ενώ μέσα σε αυτό ....the show must go on!


Next stop...Broadway!

Οι τρεις ιπτάμενοι φροντιστές, που λύνουν και δένουν μες το αεροπλάνο, έχουν ναρκώσει την οικονομική θέση, ενώ στην business class οι επιβάτες, για να ξεχάσουν τη δυσάρεστη κι επικίνδυνη κατάσταση,  διασκεδάζονται με διάφορους τρόπους : Το τρίο των ιπτάμενων φροντιστών στήνει μια  εξωφρενική χορογραφία στο γνωστό τραγούδι των Pointer Sisters, ''I'm so excited'' ενώ όταν διαπιστώνουν ότι ο κόσμος δεν πολυενθουσιάζεται -και με το δίκιο του βέβαια- αποφασίζουν να σερβίρουν ένα cocktail, το γνωστό Agua de Valencia. Αλλά (κατά την προσφιλή συνήθεια του σκηνοθέτη,  θυμηθείτε εδώ τι κάνει στις ''Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης'' ) οι φροντιστές ρίχνουν κι ολίγη μεσκαλίνη στο cocktail κι εκεί τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Ευτυχώς οι πιλότοι στο cockpit τελούν υπό ψυχραιμία και τέλος καλό όλα καλά για όσους ....''δεν κρατήθηκαν''!

O guapo στο πιλοτήριο!


Παρασκευή σήμερα, η μέρα που όλοι χαλαρώνουν, οι business men -όσοι απέμειναν βέβαια- χαλαρώνουν τη γραβάτα τους, οι γυναίκες executive -όσες απέμειναν- χαλαρώνουν τον κότσο τους και όλοι, χαλαροί πια ξεχύνονται στα hip bar της πόλης -λέμε τώρα. Πράγμα που σημαίνει ότι τούτο το γλυκό βράδυ της Παρασκευής είναι ιδανικό για ένα cocktail. Έτσι είπαμε να σας σερβίρουμε Agua de Valencia. Αλλά προσοχή! Χωρίς την μεσκαλίνη, μην μας την πέσει κι η Δίωξη Ναρκωτικών!


 Το Agua deValencia φτιάχνεται με χυμό πορτοκαλιού, τζιν, βότκα, cava (είναι ισπανικός αφρώδης οίνος) και λίγη ζάχαρη. Υπάρχουν βέβαια κι ένα σωρό παραλλαγές όπως συμβαίνει πάντα με τα cocktail. Μάλιστα στην ταινία δεν αναφέρεται η βότκα παρά μόνο το τζιν. Εμείς το φτιάξαμε, σας το σερβίρουμε κι ελπίζουμε να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο.

Agua de Valencia
(από την ταινία του Pedro Almodóvar ''Los amantes pasajeros'')





200 ml φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού (κατά προτίμηση ποικιλίας Βαλένθια, για περισσότερη αυθεντικότητα!)
50 ml gin
50 ml vodka
700 ml αφρώδη οίνο
1 πρέζα ζάχαρη

Σε μια κανάτα ρίχνετε τα υλικά, ανακατώνετε και βάζετε στο ψυγείο για λίγη ώρα να κρυώσει πριν το πιείτε.

(Και νομίζω ότι μόλις έγραψα την πιο σύντομη συνταγή σε αυτό το blog!!!!)

Κάπου εκεί στο βάθος βλέπω έναν ...λαθρεπιβάτη!


Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Ζήτω ο Νότος!

Είδαμε χθες την νέα ταινία του φοβερού και τρομερού Pedro Almodóvar και...δεν κρατιόμαστε να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στην Ισπανία αυτήν την εβδομάδα, να ευχαριστήσουμε κατά κάποιον τρόπο τον  Pedro γι' αυτήν την αλέγκρα, σπιρτόζικη, pick-me-up ταινία! Όσοι την είχαν δει πριν τη δω  μου είπαν το ίδιο πράγμα :''Απλά είχα ανάγκη να γελάσω''. Κι έτσι είναι. Είναι μια ταινία που προσφέρεται ιδανικά για να ξεχαστούμε από τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στον νότο της Ευρώπης. Κι έχω την εντύπωση ότι ο Pedro γύρισε αυτήν την ταινία για εμάς, τους άμοιρους κατοίκους του Νότου, που δεν ξέρουμε πια από πού να φυλαχτούμε- η επίθεση από τον Βορρά είναι αμείλικτη.... . Έτσι βρίσκουμε παρηγοριά στις σκοτεινές αίθουσες και στον πολύχρωμο, παθιάρικο, σέξι, συναισθηματικό κόσμο του Almodóvar, κι όλα, έστω για λίγο,  μοιάζουν πιο ανεκτά.

Στο προηγούμενο μάθημα Ισπανικών, κάπως το έφερε η κουβέντα κι η καθηγήτρια αποκάλυψε το αγαπημένο της ισπανικό πιάτο! Είναι μια πίτα με τόνο, απλή σε σύλληψη, με υλικά που αρέσουν πολύ στους Ισπανούς: τόνος, αυγά, αρακάς! Μπήκαμε στον πειρασμό και την φτιάξαμε χθες για να έχουμε κάτι να συνοδέψει τον κλασικό μπακαλιάρο-σκορδαλιά . Τελικά ήταν υπερνόστιμη, άρεσε πάρα πολύ (μάλιστα προτιμήθηκε από αυτούς που ήθελαν να αποφύγουν το σκόρδο της σκορδαλιάς!) κι έτσι δεν έχουμε παρά να διαλαλήσουμε: Ελλάς-Ισπανία- Συμμαχία!

Ισπανική πίτα με τόνο



Υλικά για πίτα σε ταψί διαμέτρου 20 εκ περίπου

Για την ζύμη:

1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
1/2 φλιτζάνι λευκό κρασί
2  1/3  φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 αυγό
1 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα

Για την γέμιση:

1 κρεμμύδι μέτριο ψιλοκομμένο
1 κουτί ντομάτα κονκασέ
1 κονσέρβα τόνο
1 φλιτζάνι αρακά ψιλοκομμένο
1 αυγό σφιχτοβρασμένο
αλάτι
πιπέρι

Σε ένα μεγάλο μπολ τοποθετείτε όλα τα υλικά της ζύμης εκτός από το αλεύρι. Ανακατώνετε με ένα πιρούνι. Ρίχνετε λίγο λίγο το αλεύρι και συνεχίζεται να ανακατώνετε με το πιρούνι. Όταν πια έχει σφίξει καλά η ζύμη, ρίχνετε το υπόλοιπο αλεύρι και ζυμώνετε με τα χέρια. Θα πάρετε μια μαλακή, εύπλαστη ζύμη που δεν κολλά στα χέρια. Την διπλώνετε σε μεμβράνη κουζίνας και την αφήνετε να ηρεμήσει για μια ώρα τουλάχιστον.
Φτιάχνετε την γέμιση. Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνετε λίγο λάδι στο οποίο σοτάρετε το κρεμμύδι. Ρίχνετε την ντομάτα και τον αρακά, αλατοπιπερώνετε και βράζετε μέχρι να μείνει η σάλτσα χωρίς υγρά. Ρίχνετε τον τόνο και τον σπάτε με το πιρούνι σε πολύ μικρά κομμάτια.  Βράζετε το αβγό σφιχτά. Αφήνετε τη σάλτσα να κρυώσει. Κόβετε το αυγό σε πολύ μικρά κομμάτια και το προσθέτετε στην σάλτσα.
Απλώνετε πολύ λίγο λάδι στη βάση και τα άκρα του ταψιού. Ανοίγετε την ζύμη σε δύο φύλλα. Απλώνετε το ένα στο ταψί κι από πάνω απλώνετε ομοιόμορφα την σάλτσα. Σκεπάζετε με το δεύτερο φύλλο,  κλείνετε τα άκρα, τρυπάτε εδώ κι εκεί την επιφάνεια και ψήνετε για 40 λεπτά.

Συνοδεύεται με ροζέ κρασί.

Tip: Η ζύμη είναι πολύ εύπλαστη, ως εκ τούτου ...ατίθαση. Προσωπικά, έστρωσα το κάτω φύλλο με τα δάχτυλα και το πάνω μπήκε σε δύο φύλλα!


Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Σκόρπιες σημειώσεις (#6)

Με αυτά και με άλλα μπήκαμε στην Σαρακοστή κι αφού τηρήσαμε την -νηστίσιμη- παράδοση της Καθαράς Δευτέρας, γυρίσαμε πάλι στους γνώριμους ρυθμούς, στην κουζίνα κι αλλού. Λίγοι, πολύ λίγοι νηστεύουν ευλαβικά μέχρι το Πάσχα - η υποφαινόμενη ομολογεί ότι γνωρίζει μόνο ένα άτομο, τη μητέρα της! Όμως αν τυχόν θέλετε να νηστέψετε αλλά δεν αντέχετε στην ιδέα του να αποκλείσετε τελείως το κρέας από μια νηστεία, νομίζω ότι σας βρήκα τη λύση. Σύμφωνα με την Daily Telegraph υπάρχουν 10 καλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να τρώμε....έντομα! Όσοι πιστοί προσέλθετε και κάποιος από τον εκκλησιαστικό χώρο ας μας διευκρινίσει αν είναι νηστίσιμα ή όχι!


Υποθέτω ότι τα παιδιά της Gwyneth Paltrow είναι τα πιο δυστυχισμένα πλουσιόπαιδα του Λονδίνου, αφού σύμφωνα με άρθρο της Guardian τα έχει σε αυστηρή δίαιτα -πολύ φτωχή σε υδρογονάνθρακες....εεεεε, υδατάνθρακες ήθελα να πω! Η αρθρογράφος επιμένει ότι καλά κάνει αλλά στα σχόλια των αναγνωστών η νευρωτική ηθοποιός ακούει τα ''εξ αμάξης'' , και καλά κάνουν οι αναγνώστες. Αν μη τι άλλο τι είναι η παιδική , εφηβική...και κυρίως φοιτητική ηλικία χωρίς κάκιστης ποιότητας υδατάνθρακες! Θυμάμαι στο σχολείο όποτε έβγαινε καινούργιο σνακ (τύπου ''Πακοτίνια'' , ''Φουντούνια'' , ''Πιτσίνια'', Μίλκα σοκολάτες, Lila Pause κλπ  ) ορμούσαμε στα περίπτερα και τα απολαμβάναμε με απερίγραπτη χαρά , μια χαρά που δεν θα νιώσουν ποτέ ο Μωυσής και το Μήλο (νομίζω ότι αυτά είναι τα ονόματα τους, Apple & Moses). Και σιγά μην πάθαμε τίποτα. Φτάσαμε στην ηλικία που φτάσαμε και δόξα τον οποιονδήποτε θεό που του αρέσει να δοξάζεται, μια χαρά είμαστε  (και δυο τρομάρες αλλά αυτές οφείλονται στις κοτούλες που έχουμε για πολιτικούς).



Σήμερα στο Παρίσι γιορτάζουν την Jour du Macaron! Όλη η πόλη τρέχει να δοκιμάσει σε διάφορες πατισερί το υπέροχο αυτό γλύκισμα που έγινε φετίχ! Πολύ θα ήθελα να βρισκόμουν εκεί - τα ευκόλως εννοούμενα....- να δοκίμαζα τα υπέροχα, τέλεια macarons του Pierre Hermé , ο οποίος πάντα με εκπλήσσει με τις νέες του γεύσεις -όχι ότι έχω την χαρά να τις δοκιμάζω, τις βλέπω στο internet και μένω να ονειρεύομαι!
Τώρα που το θυμήθηκα, ο Paul (ό,τι πιο κοντινό μπορούμε να βρούμε στην Αθήνα σε γαλλική μπουλανζερί-πατισερί) που πρόκειται να ανοίξει στη Γλυφάδα , δεν έχει ανοίξει ακόμα.





Την Κυριακή ήταν η εθνική γιορτή των Ιρλανδών, η γνωστή St. Patrick's Day,  και για να την γιορτάσουμε (αλλά και τη γιορτή του bro -cheers!-  και τα γενέθλια της υποφαινόμενης) κατευθυνθήκαμε στο Θησείο και συγκεκριμένα στο James Joyce , ό,τι πιο αυθεντικό υπάρχει σε irish pub στην πόλη. Διασκεδάσαμε , ήπιαμε -είχα πεθυμήσει μια γνήσια ale- κι αυτό που ευχαριστηθήκαμε ήταν ότι γενικά στην περιοχή γινόταν χαμός. Από το Μοναστηράκι στο Θησείο υπήρχε απίστευτα πολύς κόσμος, στην πλατεία, στα καφέ, στις ταβέρνες!



Παρήγγειλα  την ευρωπαϊκή έκδοση του βιβλίου της Smitten Kitchen. Η αλήθεια είναι ότι η Deb Perelman παραμένει η αγαπημένη μου food blogger, είναι η πρώτη που άρχισα να παρακολουθώ πριν 5 χρόνια περίπου κι ακόμα την παρακολουθώ σταθερά. Οι συνταγές της δεν είναι τίποτα το συγκλονιστικό αλλά πάντα μου άρεσε ο τρόπος που έγραφε, με πολύ χιούμορ και μια αμεσότητα που σε κερδίζει, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μαζί της στην μικροσκοπική της κουζίνα κι ενώ μαγειρεύει έχετε πιάσει την κουβέντα σιγοπίνοντας ένα μπουκάλι κρασί!

Παραδόξως στην ψηφοφορία του περιοδικού Saveur -όπου μπορεί κανείς να προτείνει αγαπημένα του blog που θεωρεί άξια να μπουν στη λίστα για τα ετήσια βραβεία του περιοδικού- δεν ψήφισα την Deb!




Στις ''Σκόρπιες σημειώσεις'' -όποτε θα μας κάνουν την τιμή να αναρτώνται-  θα υπάρχει πια η ''στήλη'' -αναφορά  σε κρασιά που δοκιμάσαμε πρώτη φορά και μας άρεσαν. Σήμερα έχουμε ένα κρασί του Κτήμα Άλφα, το tannat. Είναι ερυθρό κρασί το οποίο φτιάχνεται από την ομώνυμη ποικιλία σταφυλιού (συν πολύ λίγο ξινόμαυρο) που μας έρχεται από την μακρινή ....Ουρουγουάη!! Παρεμπιπτόντως πολύ καλό το site του Κτήμα Άλφα, όπου δίνονται όλες οι πληροφορίες για το κάθε κρασί.





Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

La cena

Η ταινία La cena (ε.τ.''Το δείπνο'') είναι μια όμορφη ταινία του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη Ettore Scola, στην οποία το σκηνικό είναι ένα εστιατόριο κάπου στη Ρώμη.



Όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν, διαδραματίζονται σε μια βραδιά. Στην τρατορία ''Arturo al Portico'' καταφτάνουν γνώριμοι , καθημερινοί πελάτες όπως ο σοφός καθηγητής Πετσούλο (τον οποίο υποδύεται υπέροχα ο Vittorio Gassman), τουρίστες, συγγενείς, οικογένειες, συνάδελφοι, ερωτικά...πεντάγωνα (!), αλλά κι άνθρωποι μόνοι ή μοναχικοί. Παρακολουθούμε τις συζητήσεις που γίνονται στα τραπέζια, εξομολογήσεις, τσακωμούς, εντάσεις, διαφωνίες, τον πατέρα που συναντά μια φορά τον χρόνο τα παιδιά του, την κόρη που εξομολογείται στη σοκαρισμένη μαμά της τα μελλοντικά της σχέδια, τον καθηγητή φιλοσοφίας που συνοδεύεται από την φοιτήτρια-ερωμένη, τους Ιάπωνες τουρίστες που ζητούν κέτσαπ για να βάλουν στην καρμπονάρα κι εξαγριώνουν τον σεφ.


 Ο οποίος σεφ είναι ένας φωνακλάς κομμουνιστής που θυμάται τις παλιές καλές εποχές της ιταλικής αριστεράς ενώ τσακώνεται συνέχεια με  τον νεοφερμένο Τοσκάνο σερβιτόρο. Τις ισορροπίες προσπαθεί να κρατήσει η σύζυγος του ιδιοκτήτη Arturo, η Flora (την υποδύεται η Fanny Ardant), τόσο μέσα στην κουζίνα όσο κι έξω στην σάλα. Ενώ παρακολουθούμε όλα όσα συμβαίνουν, πιάτα πηγαινοέρχονται, πιάτα κλασικά της κουζίνας της Ρώμης, καρμπονάρα, αγκινάρες alla giudia, trippa alla romana (ψιλοκομμένη συκωταριά σε σάλτσα ντομάτας) .




Ένα πιάτο που προτείνεται μια-δυο φορές από τον μετρ σε κάποιους δύσκολους πελάτες είναι τα fettuccine ai funghi porcini. Τα fettuccine είναι τυπικό ζυμαρικό (φρέσκο με αυγά) της κουζίνας της Ρώμης, που μοιάζει πάρα πολύ με τα tagliatelle μόνο που είναι λίγο πιο πλατιά αλλά παραμένουν πιο λεπτά από τα papardelle, τα οποία είναι τα πιο πλατιά της συγκεκριμένης συνομοταξίας των φρέσκων ζυμαρικών! Κι αφού διευκρινίσαμε τα περί πλάτους όμοιων ζυμαρικών, πάμε σε ένα άλλο θέμα. Όποτε πάω στη Ρώμη πέφτω με τα μούτρα σε δύο πιάτα τυπικά της πόλης: Την περίφημη καρμπονάρα και το cacio e pepe (εδώ είχα γράψει γι'αυτό το αγαπημένο πιάτο). Όσες φορές έχω φτιάξει τα δύο αυτά πιάτα, δεν πλησιάζουν στο ελάχιστο την απίστευτη νοστιμιά και πληθωρικότητα που έχουν όταν τα τρώω στη Ρώμη! Όπως επίσης σε καμιά τρατορία των Αθηνών δεν έχω δοκιμάσει αυθεντική καρμπονάρα ή cacio e pepe. Αλλά με τα fettuccine ai funghi porcini πλησιάζω πάρα πολύ γευστικά τη Ρώμη! Κι επειδή το πιάτο αυτό το προτείνει ο μετρ του ''Arturo al Portico'' , σας το προτείνω κι εγώ. Πάμε να δούμε πώς!

Fettuccine με μανιτάρια porcini





Υλικά για 4 άτομα

80 γρ αποξηραμένα μανιτάρια porcini
400 γρ fettuccine (φρέσκα- υπάρχουν στα ψυγεία κάποιων ντελικατέσσεν -ή ξερά ). Αν δεν βρείτε fettuccine εννοείται ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε tagliatelle ή papardelle. Κι εξυπακούεται ότι όποιος θέλει φτιάχνει τα δικά του-ακόμα καλύτερα!
1 μέτριο κρεμμύδι λευκό ψιλοκομμένο*
3-4 κουταλιές μαϊντανό ψιλοκομμένο
250 ml ζωμό λαχανικών
1 ποτήρι κρασιού καλό ξηρό λευκό κρασί**
αλάτι
πιπέρι
λίγο λάδι

Βάζουμε τα μανιτάρια να μουλιάσουν σε χλιαρό νερό για μισή ώρα. Τα ξεπλένουμε και τα ψιλοκόβουμε. Δεν πετάμε το νερό στο μούλιασαν. Το περνάμε από ψιλή σίτα για τυχόν υπολείμματα χώματος και το κρατάμε στην άκρη.
Βάζουμε να βράσει σε μεγάλη κατσαρόλα άφθονο νερό με αλάτι. Εν τω μεταξύ σε τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο λάδι. Σε αυτό σοτάρουμε το κρεμμύδι για λίγα λεπτά. Προσθέτουμε τα μανιτάρια   και συνεχίζουμε το σοτάρισμα. Δυναμώνουμε την φωτιά. Ρίχνουμε το κρασί κι αφήνουμε να εξατμιστεί. Χαμηλώνουμε τη φωτιά, ρίχνουμε το μαϊντανό και λίγο ζωμό ίσαμε να σκεπάσει τα μανιτάρια. Κάθε λίγο και λιγάκι όταν θα σώνεται η σάλτσα θα ρίχνουμε λίγο ζωμό. Ρίχνουμε και λίγο από το νερό στο οποίο μούλιασαν τα μανιτάρια (3-4 κουταλιές). Διορθώνουμε το αλάτι και πιπέρι. Ρίχνουμε τα ζυμαρικά στο νερό που βράζει και τα μαγειρεύουμε al dente- τα φρέσκα ζυμαρικά με αυγά θέλουν λιγότερο χρόνο οπότε προσοχή. Μόλις βράσουν τα στραγγίζουμε κι αμέσως τα ρίχνουμε στη σάλτσα. Ανακατώνουμε ζωηρά και σερβίρουμε αμέσως.



*Μην ψιλοκόβετε το κρεμμύδι στη μουλινέτα γιατί υπάρχει κίνδυνος να κοπεί πολύ ψιλά και τότε πικρίζει. Καλύτερα το ψιλό κόψιμο να γίνεται στο χέρι και με μεγάλο μαχαίρι.

** Πολλοί έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι το κρασί που χρησιμοποιείται για σβήσιμο δεν χρειάζεται να είναι καλής ποιότητας. Σφάλμα ύψιστης επικινδυνότητας! Το κρασί για σβήσιμο πρέπει να είναι εξίσου καλό με αυτό που πίνετε!


Κάποιοι, εκείνο το βράδυ στου Arturo, δεν πέρασαν καθόλου καλά!


Υ.Γ. Η λέξη ''δείπνο(ς)'' (η μετάφραση της ιταλικής λέξης του τίτλου ''la cena'') είναι τελικά και ουδέτερου και αρσενικού γένους! Ποιο σας ακούγεται πιο καλά; ''Ο δείπνος'' ή ''Το δείπνο''; 

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Ακραία λύση

Το σκηνικό έχει ως εξής. Βαριέσαι να βγεις να ψωνίσεις -γενικά βαριέσαι τα ψώνια, είσαι είδος προς εξαφάνιση, το ξέρεις, the ''I hate shopping'' species!- , βασικά βαριέσαι να πας στο σουπερμάρκετ  και να περιμένεις στην ουρά να πληρώσεις -ελέω κρίσης τα καταστήματα λειτουργούν με λιγότερα ταμεία. Γι'αυτό σου αρέσουν οι λαϊκές αγορές, κάθε πάγκος και ταμείο. Σήμερα δεν έχει λαϊκή και συνεχίζεις να βαριέσαι. Ανοίγεις το ψυγείο και βλέπεις ότι έχει μείνει σπανάκι -είχες αγοράσεις προ ημερών για να να φτιάξεις σπανακόπιτα. ''Σπανάκι'' , σκέφτεσαι αμήχανη κι ελαφρώς εκνευρισμένη. Γιατί ξέρεις ότι με τα υπόλοιπα υλικά που διαθέτεις μόνο μια λύση υπάρχει. Κι εκεί σκέφτεσαι τη μαμά σου και τι τράβαγε η δόλια εκείνα τα μεσημέρια που γύριζες σπίτι πεινασμένη, άνοιγες την κατσαρόλα να δεις τι είχε φτιάξει και άρχιζες να ωρύεσαι δακρυσμένη από τα νεύρα και την σύγχυση.... ''Πάλι σπανακόρυζοοοοοο;;;''

Ναι, σπανακόρυζο έχουμε σήμερα  αλλά με ένα ελαφρύ twist, αφού ακολουθούμε την τεχνική του ριζότο.


Σπανακόρυζο (με τη μέθοδο του ριζότο)
 (ή άλλαξε ο Μανολιός..!!!)




Υλικά για 4 άτομα

250 γρ σπανάκι -μόνο τα φύλλα, πλυμένο καλά και ψιλοκομμένο
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2-3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
λίγο μαϊντανό ψιλοκομμένο
λίγο άνηθο ψιλοκομμένο
λίγη καυκαλήθρα ψιλοκομμένη
400 ml ζωμό (κότας, λαχανικών, ό,τι σας αρέσει περισσότερο)
3/4 φλιτζάνι ξηρό λευκό κρασί
1 φλιτζάνι ρύζι για ριζότο (το ελληνικό Καρολίνα είναι συμπαθητικό)
λίγο χυμό λεμονιού
αλάτι
ελαιόλαδο

Ζεσταίνετε τον ζωμό και τον διατηρείτε ζεστό. Σε τηγάνι με χοντρό πάτο ζεσταίνετε σε μέτρια φωτιά λίγο λάδι. Σε αυτό σοτάρετε το κρεμμύδι και το φρέσκο κρεμμυδάκι μέχρι να μαραθεί το κρεμμύδι, να πάρει ένα ωραίο χρυσό χρώμα αλλά -προσοχή!- να μην μαυρίσει. Προσθέτετε το σπανάκι και τα μυρωδικά - άνηθο, μαϊντανό, καυκαλήθρα. Προσθέτετε το ρύζι κι ανακατώνετε ελαφρά με ξύλινη κουτάλα. Προσθέτετε το κρασί κι αφήνετε να εξατμιστεί. Τώρα αρχίζει η αργή διαδικασία του ριζότο. Ρίχνετε ζωμό, όσο χρειάζεται ίσαμε να καλυφθεί το ρύζι. Ανακατεύετε απαλά με την ξύλινη κουτάλα. Κάθε φορά που θα μειώνεται η ποσότητα του ζωμού, θα προσθέτετε όσο χρειάζεται και θα ανακατεύετε απαλά. Η διαδικασία αυτή θα πάρει περίπου 20 λεπτά.  Μόλις είναι έτοιμο, διορθώνουμε  το αλάτι, προσθέτουμε φρεσκοτριμμένο πιπέρι και λίγο λεμόνι.



Τι αλλάζει φτιάχνοντας με αυτό τον τρόπο το σπανακόρυζο; Καταρχήν η υφή του. Στα συν ότι δένουν καλύτερα τα δύο κύρια συστατικά, ρύζι και σπανάκι. Αν χρησιμοποιήσετε μυρωδικά (η καυκαλήθρα έδωσε πολύ όμορφες γευστικές νότες στο δικό μου πιάτο) και καλό σπιτικό ζωμό τότε το πιάτο απογειώνεται!



Η σημερινή συνταγή είναι αφιερωμένη στην...αυριανή μέρα! Όπως ήδη ξέρετε το blog τούτο διατηρεί σταθερή ''αντι-τσικνοπέμπτη'' πολιτική! Παρ 'όλα αυτά επειδή το blog τούτο διακρίνεται επίσης και για την μεγαλοψυχία του, σας εύχεται να περάσετε καλά αύριο, σας εκλιπαρεί να μην το παρακάνετε και σας προειδοποιεί να μαζέψετε νωρίς την μπουγάδα!

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Σκόρπιες σημειώσεις (#5)

Τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα σου απομυζούν την όποια καλή διάθεση. Υπάρχει κατακλυσμός δυσάρεστων ειδήσεων, υπάρχει αυτό το πολιτικό σινάφι με την άκρατη αλαζονεία του που χλευάζει τους κατοίκους αυτής της καταταλαιπωρημένης χώρας,  κι υπάρχουν κάτοικοι αυτής της άμοιρης χώρας   που εκστασιάζονται και  αλαλάζουν κι υποδέχονται με τιμές ήρωα τον πρώην πρωθυπουργό, εκείνον τον ίδιο που μας άφησε στο κατώφλι του ΔΝΤ κι έφυγε. Αλλά επέστρεψε ...για... να.... αποθεωθεί - είναι η περίπτωση εκείνη που το φαινόμενο είναι τόσο ακατανόητο, τόσο ανεξήγητο, που δεν υπάρχουν λέξεις να το περιγράψουν.

Υπάρχουν όμως καλά νέα. Αισιόδοξα κι ελπιδοφόρα. Που μας έρχονται από το Albuquerque - πάντα μου άρεσε το όνομα αυτής της πόλης , ίσως εξαιτίας αυτού του τραγουδιού. Στην πόλη αυτή του New Mexico λοιπόν, ένα αξιαγάπητος νέος με σύνδρομο Down έχει δικό του εστιατόριο. Και δέχεται κάθε πελάτη του με μια ζεστή αγκαλιά! Σε κάνει να θες τρέξεις στο Άλμπακέρκι, να κάτσεις σε ένα από τα τραπέζια του Tim's place και να δοκιμάσεις κάποιο από τα καθαρόαιμα αμερικάνικα πιάτα του!



Υπάρχουν και τα παράξενα νέα. Στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην γειτονιά της  Fitzrovia άνοιξε ένα café bar στη θέση παλιών βικτοριανών....ουρητηρίων!! Ακούγεται κάπως παράξενο , σχεδόν απωθητικό εκ πρώτης όψεως αλλά το vanity fair είναι ευχαριστημένο...τι να πει κανείς, περίεργο, ασυνήθιστο αλλά σε μια επόμενη επίσκεψη στο Λονδίνο, ..γιατί όχι,.....ποιος ξέρει!



Κι υπάρχει η wdf είδηση της ημέρας.
Η lifo είχε προχθές ένα αφιέρωμα με αφορμή την επέτειο θανάτου του περίφημου Νίκου Τσελεμεντέ. Ως εδώ όλα καλά και μπράβο στο περιοδικό για την αναφορά. Πιο κάτω όμως ακολουθεί ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στους... επιγόνους του κου Τσελεμεντέ κι εκεί τα πράγματα περιπλέκονται.
Οι δύο πρώτοι -Ηλίας Μαμαλάκης και Βέφα Αλεξιάδου- σωστά θεωρούνται επίγονοι. Μετά αρχίζει η ασάφεια, η οποία ασάφεια καταλήγει κατρακυλώντας.... στο χάος! Με συγχωρείτε αλλά από πότε η κα. Ψυχούλη θεωρείται επίγονος του Τσελεμεντέ; Και γιατί για παράδειγμα να μην θεωρείται επίγονος η Μυρσίνη Λαμπράκη ή η Νταϊάνα Κόχυλα ή η εξαιρετική Εύη Βουτσινά; Ρωτάει η υποφαινόμενη, τόσο αφελής πια.
Το χειρότερο απ'όλα σε αυτό το φωτογραφικό αφιέρωμα στους ''επιγόνους''  είναι η φωτογραφία του κου Πέσκια. Πρώτη φορά βλέπω σεφ να σηκώνει την επαγγελματική μπλούζα του και να ξύνει αμέριμνα ...την κοιλιά του εν ώρα εργασίας!!!  Πείτε με συντηρητική ή ιδιότροπη ή ό,τιδήποτε άλλο αλλά εμένα ΔΕΝ μου άρεσε αυτή η φωτογραφία, ΔΕΝ την θεώρησα ούτε cool,  ούτε χαριτωμένη! Να πω ότι ήταν και κανένας με φοβερό σωματότυπο να πω ένα ''πάει στα κομμάτια'' , να κάνω τα στραβά μάτια βρε αδερφέ! Ουφφ! Ναι, η αλήθεια είναι ότι τόσα χρόνια που ξεφυλλίζω περιοδικά μαγειρικής ουδέποτε έτυχε να δω σεφ σε τόσο ...χαριτωμένη και πρωτότυπη στάση -αλίμονο, η πρωτοτυπία πάνω απ'όλα - αλλά τι μιλάς καλέ Crispy, τι ξέρεις εσύ από αισθητική, από μοντέρνα φωτογραφία. Έλα ντε, τι μιλάω;

Μιλώντας για φωτογραφία ρίξτε μια ματιά -μάλλον πολλές ματιές!- σε αυτό το blog που πάντα με αφήνει άφωνη με τις εξαιρετικές φωτογραφίες του.