Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Blog Βραβείο

Η Γιώτα από το blog ''Mafia is blogging''  απένειμε σε τούτο το ταπεινών προθέσεων blog ένα βραβείο, το οποίο με χαρά αποδέχομαι και την ευχαριστώ πολύ. Όχι μόνο για το βραβείο αλλά και για τα ενδιαφέροντα  σχόλια της που κάνει πάνω σε θέματα που θίγονται εδώ - το crispy blog μπορεί να είναι ταπεινό αλλά του αρέσει να συζητά μαζί σας τα θέματα που θίγει!



Λοιπόν, η προϋπόθεση να παραλάβω το βραβείο είναι να γράψω 11 πράγματα για τον εαυτό μου. Επειδή το blog είναι γαστρονομικό, σκέφτηκα να είναι αποκλειστικά γαστρονομικού ενδιαφέροντος η απάντηση μου. Έτσι:

1. Λατρεύω την ιταλική κουζίνα
2. Είμαι η απόλυτη γλυκατζού. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα γλυκά με εσπεριδοειδή, με φρούτα και τα κρεμώδη.
3. Λατρεύω το κρασί. Πάντα συνοδεύω το γεύμα μου με ένα ποτήρι κρασί. Όπως λένε κι οι Γάλλοι : ''Un repas sans vin, est un jour sans soleil'' (''Ένα γεύμα δίχως κρασί, είναι μια μέρα δίχως ήλιο'')
4. Μου αρέσουν τα οικογενειακά τραπέζια. Μου αρέσει να τρώω με αγαπημένους ανθρώπους, να υπάρχει κέφι, να συζητάμε , να γελάμε. Είναι από εκείνα τα τραπέζια που είμαστε συνηθισμένοι εμείς οι Έλληνες, που κρατάνε ώρες και κανενός δεν κάνει καρδιά να σηκωθεί από το τραπέζι. Ενίοτε στο τέλος πιάνουμε και το τραγούδι!
5. Μερικά πιάτα της μητέρας μου ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια που τα τρώω, με συγκινούν. Το φρικασέ της, το γιουβέτσι της, η χριστουγεννιάτικη σούπα της.
6. Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, νέες γεύσεις αλλά οι γαστρονομικοί εξτρεμισμοί έχουν ένα όριο. Αν βρισκόμουν ποτέ στην Κίνα , ποτέ, μα ποτέ, δεν θα δοκίμαζα ....φίδι! Και μόνο στη σκέψη μου έρχεται ζαλάδα!
7. Νομίζω ότι την ωραιότερη γευστική εμπειρία στη ζωή μου την είχα πέρσι τον Μάρτη στο Παρίσι όταν δοκίμασα για πρώτη φορά τα macarons του Pierre Hermé. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο πώς απογείωσε αυτό το απλό γλύκισμα κι οι απίστευτοι συνδυασμοί γεύσεων κι αρωμάτων που τολμά!
8. Τον χειμώνα δεν πίνω πολλή μπύρα. Το καλοκαίρι όμως, τι ευδαιμονία να είμαι παρά θιν αλός και να απολαμβάνω ένα ποτήρι κρύα -όσο πρέπει- μπύρα!
9. Αυτά που δεν λείπουν ποτέ από το ψυγείο μου είναι τα αυγά!
10. Λατρεύω τον καφέ.  Ένας καλός καφές σε έναν όμορφο, ζεστό, cosy café πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση.
11. Έχω αδυναμία στα αλλαντικά. Δεν με απασχολεί να τρώω και να μαγειρεύω συχνά κρέας- αν περάσει εβδομάδα χωρίς πιάτο με κρέας μικρό το κακό- αλλά μου αρέσει να υπάρχει εύκαιρο ένα καλό αλλαντικό είτε για σάντουιτς, είτε για κάποια σπαγγετάδα ή ακόμα και.....
....για μια σούπα!

Τώρα τελευταία έχω κάνει μια σημαντική στροφή σε ελληνικά αλλαντικά, κυρίως μικρών παραγωγών. Το απάκι είναι ίσως από τα πιο ιδιαίτερα ελληνικά αλλαντικά. Εξαιτίας του τρόπου που φτιάχνεται -μαρινάρεται σε ξίδι- έχει μια υπόξινη γεύση.  Και γι'αυτό το λόγο μου αρέσει να το μαγειρεύω με ξινό τραχανά! Φτιάχνω μια σούπα, γρήγορη, με τα ελάχιστα υλικά, ιδανική για τον χειμώνα -που έφυγε; που φεύγει; που θα φύγει; Μάρτη καλέ μου, θα μας γδάρεις;

Η σούπα αυτή  είναι πάρα -μα πάρα- πολύ απλή, δεν βρίθει πρωτοτυπίας κι ούτε θα πέσει ξερός ο Φεράν Αντριά όταν τη δει. Δεν είχα σκοπό να την αναρτήσω αλλά από την άλλη είναι μια καλή ιδέα όταν θες να φτιάξεις κάτι πολύ γρήγορα κι έξω βρέχει ή κάνει κρύο.

Σούπα με απάκι και ξινό τραχανά.




Υλικά για 2 άτομα

80 γρ απάκι κομμένο σε μικρά κυβάκια
130 γρ τραχανά ξινό
 3-4 κουταλιές πάστα ντομάτες
1-2 κουταλιές λάδι
αλάτι
3 ποτήρια νερό


Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνετε το λάδι. Σε αυτό σοτάρετε καλά το απάκι*. Ρίχνετε το νερό και την πάστα ντομάτας , ανακατώνετε και περιμένετε να πάρει βράση. Μόλις αρχίσει να βράζει ρίχνετε τον τραχανά. Ανακατώνετε συνεχώς στην αρχή για να μην κολλήσει το ζυμαρικό. Βράζετε όσο χρειαστεί να χυλώσει. Όσο βράζει ο τραχανάς, τόσο πήζει η σούπα. Αν την θέλετε πιο αραιή ρίξτε λίγο νερό ακόμα. Διορθώστε το αλάτι. Σερβίρετε αμέσως.
* Καθώς σοτάρεται το απάκι θα αποβάλλει τα αρώματα του κι έτσι θα αρωματιστεί το λάδι και θα δώσει ιδιαίτερη γεύση στη σούπα.



Κανονικά θα έπρεπε να βραβεύσω άλλες 11 blogger. Αλλά επειδή είμαστε ένα μικρό χωριό στο ελληνικό blogging, φαντάζομαι ότι οι περισσότερες θα το έχετε ήδη λάβει. Αλλά δεν θα σας αφήσω έτσι. Επηρεασμένη από τις ιταλικές εκλογές, σας έχω ένα πολύ όμορφο κεφάτο ιταλικό τραγούδι -διότι εκτός από την κουζίνα της Ιταλίας, λατρεύουμε και τη μουσική της!


Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Σκόρπιες σημειώσεις (#4)

Το είχα δηλώσει πέρσι, το υπενθυμίζω και τώρα. Είμαι από τους -φαντάζομαι- πολύ λίγους που δεν υπέκυψαν στα θέλγητρα της ψηφιακής τηλεόρασης. Τουτέστιν έχω να δω εκπομπή, ταινία, ειδήσεις,  τοκ σόου ή σειρά από το προηγούμενο καλοκαίρι. Κι εννοείται ότι έκτοτε δεν έχω δει ούτε μία εκπομπή μαγειρικής. Προχθές έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο  κι η αλήθεια είναι ότι μειδίασα και κούνησα το κεφάλι επιδοκιμαστικά, ελαφρώς γερμένο βέβαια για να δώσω κι ένα τόνο σκεπτικό στο ύφος μου! Διότι μπορεί να απέχω τηλεοπτικώς αλλά ένα δίκιο το έχει. Οι Έλληνες, ορισμένα πράγματα που είναι a la mode τα φτάνουμε σε τέτοιο σημείο υπερβολής που τα ξεσκίζουμε κυριολεκτικά, τα καταντάμε ευτελή, ανούσια, ανόητα και σαχλά. Κάτι τέτοιο έχει γίνει και με τις εκπομπές μαγειρικής. Έλαβα κάκιστες εντυπώσεις από φίλη που παρακολούθησε την εκπομπή γνωστής γαστρονομικής δημοσιογράφου. Τη ρώτησα απορημένη: ''Μα ΚΑΙ αυτή έχει τηλεοπτική εκπομπή;'' . ''Ναι'', μου απάντησε ''κι είναι άθλια''.  Άντε όλοι μπροστά στην κάμερα με μια κατσαρόλα και μια κουτάλα να μαγειρεύουμε 24 ώρες το 24ωρο, προτείνω μάλιστα οι ειδήσεις να έχουν ένα 15λεπτο αφιέρωμα στη μαγειρική. Να δω την κα. Τρέμη να ανοίγει φύλλο για τυρόπιτα και τι άλλο στον κόσμο!



Στην Guardian διάβασα αυτό το ανόητο άρθρο όπου ο δημοσιογράφος αναρωτιόταν γιατί 1700 άτομα έκαναν αίτηση για 8 θέσεις barista στην αλυσίδα Costa Café. Κι η απάντηση που έδινε ήταν ότι υπάρχει μια γοητεία στο επάγγελμα του barista. Λογικός  ο καταιγισμός σχολίων όπου οι αναγνώστες ζητούσαν από τον δημοσιογράφο να... ''wake up and smell the coffee'', τουτέστιν σε απλά αγγλικά ''It's the bloody recession you  #$&^%'' .  Δεν του πέρασε από το μυαλό ότι η οικονομική ύφεση είναι το κύριο αίτιο που σπρώχνει νέα παιδιά -με πτυχία- να κάνουν αίτηση για μια οποιαδήποτε εργασία; Πέρα από αυτό, χθες καθισμένη σε ένα από τα καφέ της Ζησιμοπούλου -έχω την εντύπωση ότι τα μισά νότια προάστια ήταν εκεί- σκεφτόμουν ότι ένας καλός και ταλαντούχος barista  θα είναι όντως περιζήτητος. Να φτιάχνεις καλό καφέ, να είσαι επιδέξιος και γρήγορος είναι ένα ταλέντο τη σήμερον ημέρα, όπου όλα στρέφονται γύρω από ένα φλιτζάνι καλού καφέ. Αν μη τι άλλο, οι καφετέριες παραμένουν -παρά την κρίση- ασφυκτικά γεμάτες.

Και μια κι είμαστε στη Γλυφάδα οφείλω να ομολογήσω το εξής : Δεν έχω δει τόσο πολλά frozen yoghurts μαζεμένα σε τόσο μικρή απόσταση μεταξύ τους! Είπα να τα μετρήσω αλλά από ένα σημείο και πέρα έχασα το μέτρημα.

Α! Το καλό νέο! Ανοίγει Paul  στη Γλυφάδα! Ανυπομονώ!

Και κάτι άσχετο. Το έχω πει ξανά για την πλειοψηφία των θηλυκού γένους παρουσιών του εν λόγω προαστίου. Υπάρχει μια εξωφρενική ομοιομορφία στο ντύσιμο, το στυλ, το μακιγιάζ, την κόμμωση. Είδες μία, τις είδες όλες. Επίσης χθες πολλοί εκ των αρρένων φορούσαν....φόρμες- πάλι καλά που δεν βγήκαν με τις πιτζάμες -την απέχθεια μου για το στυλ ''φοράω φόρμα 24 ώρες το 24ωρο'' την είχα εκφράσει πριν ενάμιση μήνα εδώ .

Πίσω πάλι στις αλυσίδες καφέ. Για κάποια χρόνια είχαμε Costa Café εδώ στην Ελλάδα- έχω την εντύπωση ότι έκλεισαν όλα πια. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα ευχαριστηθεί καφέ στα Costa, όσες φορές είχα πάει απογοητεύτηκα. Αντίθετα υπήρξα ένθερμη οπαδός των Starbucks. Μπορεί ο cappuccino τους να μην ήταν καθόλου ιταλιάνικος -είχε μια αμερικάνικη πληθωρικότητα- αλλά μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα κι ορισμένα γλυκά τους ήταν συμπαθητικά. Μου άρεσε ιδιαίτερα το κατάστημα της πλατείας Κοραή. Καθόμουν με τις ώρες στην τζαμαρία που έβλεπε στην πλατεία και χάζευα την κίνηση ακούγοντας καλή μουσική, συνήθως jazz και πάντα στη σωστή ένταση. Είναι κρίμα που δεν άνοιξε ξανά -μετά τις καταστροφές που υπέστη τον προηγούμενο Φλεβάρη- κι είναι γενικά κρίμα που δεν έχει ανοίξει ακόμα τίποτα στο σημείο αυτό. Μια πλατεία από την οποία περνά πολύς κόσμος έχει χάσει τη ζωντάνια της. Η στοά φυτοζωεί και τα βράδια η πλατεία είναι τόσο σκοτεινή που θες να την διασχίσεις τρέχοντας. Το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς της παραμένει ευτυχώς το ΆΣΤΥ.




Ηλιοβασίλεμα χθες στην παραλία της Γλυφάδας. Ανεπαίσθητα ένιωθες κάτι από άνοιξη στην ατμόσφαιρα.  

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Weatherwise.

Μου κάνει εντύπωση πόσο πολύς κόσμος μισεί τον βροχερό, μουντό χειμωνιάτικο καιρό. Βρέχει δύο τρεις μέρες συνεχόμενες και οι Έλληνες φοράμε τις μαύρες πλερέζες, σιχτιρίζουμε την άτιμη τύχη που μας έριξε σε αυτό το γκρίζο, υγρό, σκοτεινό μπουντρούμι στην άκρη της Μεσογείου κι αναρωτιόμαστε πότε θα βγει πάλι ο ήλιος , ο οποίος ήλιος δεν πάνε ούτε μια δυο μέρες που κρύβεται πίσω από τα σύννεφα. Προσωπικά το θεωρώ ευλογία -κι απόλυτα λογικό- να βρέχει και να κάνει κρύο τον χειμώνα. Τονίζω την εποχή:  χειμώνα! Αν προέκυπτε ο ίδιος καιρός στα τέλη της άνοιξης, τότε ναι, θα ανησυχούσα. Ή αν περνούσαμε έναν ολόκληρο χειμώνα μες την ηλιοφάνεια και τους 20 βαθμούς ,ναι πάλι θα ανησυχούσα και πολύ μάλιστα! Για να μην παρεξηγηθώ αγαπώ πολύ το καλοκαίρι -βασικά αγαπώ όλες τις εποχές. Μου αρέσει να πηγαίνω στη θάλασσα, να λιάζομαι, να πίνω τις μπύρες μου παρά θίν αλός με την αλμύρα να τραβά το δέρμα μου κι ο ήλιος να χαϊδεύει τις αισθήσεις μου. Αλλά αυτή είναι η μαγεία του να ζεις σε έναν τόπο με σωστή εναλλαγή των εποχών. Τις ευχαριστιέσαι στον καιρό τους -κάτι σαν τον κολιό τον Αύγουστο.
Έχω την εντύπωση ότι οι Έλληνες έχουμε πάθει μια ψύχωση με τον καιρό τα τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερα από τότε που ξέσπασε η κρίση θέλουμε εναγωνίως καλό καιρό μόνο και μόνο επειδή ο εκτυφλωτικός ήλιος διαστρεβλώνει, ωραιοποιεί κατά κάποιον τρόπο την πραγματικότητα. Μαζί με τα γυαλιά ηλίου φοράμε και ''happy glasses'' και κάνουμε ότι όλα βαίνουν καλώς. Θα θέλαμε.... Είθε ο ήλιος να μας γεμίζει ενέργεια κι ...αντοχές γιατί ο χειμώνας της κρίσης δεν θα περάσει εύκολα.
Εν τω μεταξύ βλέποντας την πραγματική κακοκαιρία από την οποία ταλαιπωρήθηκαν πολλές χώρες φέτος το χειμώνα -ο δικός μας μέχρι στιγμής είναι κατηγορίας light- αναρωτήθηκα πώς θα αντιδρούσαμε σε μια σφοδρή χιονοθύελλα που θα κρατούσε ώρες ολόκληρες, μην πω ολόκληρη μέρα. Και θυμήθηκα το εξής. Πριν μερικά χρόνια έριξε 10 εκατοστά χιόνι στην πόλη των Αθηνών κι οι Αθηναίοι βρέθηκαν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Θυμάμαι μια κυρία κάπου στην Αγία Παρασκευή, σε ένα πολύ μικρό δρομάκι -όχι σε κεντρικό δρόμο του δήμου- να ωρύεται ''Πού είναι το κράτος;;;;'' και να απαιτεί να έρθει το εκχιονιστικό να της μαζέψει τα 5 εκατοστά χιόνι από το πεζοδρόμιο της. Και από την άλλη, φέτος έβλεπα χαρούμενους Αμερικανούς, Καναδούς  κλπ να σκάβουν υπομονετικά το ένα μέτρο χιόνι μπροστά στο σπίτι τους.
Παρεμπιπτόντως όλοι όσοι γκρινιάζετε για την ''κακοκαιρία'' των τελευταίων ημερών, μην σας πιάσω το καλοκαίρι να γκρινιάζετε πάλι για τους 38, 40, 42 βαθμούς. Απολαύστε, σας παρακαλώ, τον καιρό ως έχει, με τα πάνω του, τα κάτω του, το κρύο, τη ζέστη, το ξεροβόρι, την υγρασία, τους νοτιάδες και τα μελτέμια. Ζούμε σε έναν τόπο που διαθέτει -πώς να το πω;- καιρική ποικιλία κι ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι όλα τα στοιχεία του καιρού ωραία είναι και ας αφήσουμε την ''μετεωρολογική μιζέρια και γκρίνια'' στην άκρη.
Ωραίο είναι εν τω μεταξύ και τούτο το απλό αλλά εθιστικό γλυκάκι, κατάλληλο για εκείνα τα βροχερά απογεύματα που θα σιγοπίνετε το τσάι σας και θα αναρωτιέστε πότε επιτέλους θα βγει ο ήλιος!

Λεπτό κέικ με αποξηραμένα βερίκοκα και καρύδα





Υλικά για 8 κομμάτια

Θα χρειαστείτε ταψί διαμέτρου 22 εκ περίπου

75 γρ βούτυρο λιωμένο
50 γρ ζαχαρη
50 γρ καρύδα τριμμένη
50 γρ αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 αυγό, ελαφρά χτυπημένο
60 γρ αποξηραμένα βερίκοκα τα οποία θα έχετε ψιλοκόψει με την βοήθεια της μουλινέτας

Επίσης:
80 γρ καρύδα τριμμένη
50 γρ ζάχαρη
3 κουταλιές μαρμελάδα της αρεσκείας σας




Στρώνετε το ταψί με αντικολλητικό χαρτί ψησίματος και το βουτυρώνετε ελαφρά. Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 160 βαθμούς. Βάζετε σε ένα μπολ το βούτυρο, τη ζάχαρη, την καρύδα, το αλεύρι, το μισό αυγό (προσοχή, μόνο το μισό, το υπόλοιπο θα χρησιμοποιηθεί αργότερα) και το βερίκοκο και ζυμώνετε μέχρι να σχηματίσετε μια ομοιογενή ζύμη. Δεν θα πάρει παραπάνω από 2 λεπτά. Την απλώνετε ομοιόμορφα στο ταψί και την βάζετε στο φούρνο για 10 λεπτά. Εν τω μεταξύ σε άλλο μπολ ανακατώνετε την καρύδα, την ζάχαρη και το υπόλοιπο μισό αυγό. Μόλις περάσουν τα 10 λεπτά , βγάζετε το ταψί από τον φούρνο, απλώνετε την μαρμελάδα κι από πάνω απλώνετε το μίγμα καρύδα-ζάχαρη. Ψήνετε για άλλα 15 λεπτά περίπου. Θα το αφήσετε να κρυώσει καλά και μετά θα το κόψετε σε φέτες ή τρίγωνα ή ό,τι άλλο θέλετε!

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Ω, τι κόσμος...

Η είδηση της εβδομάδας είναι σίγουρα η έκρηξη μετεωρίτη κάπου στα βάθη της Ρωσίας, στα Ουράλια Όρη! Εκεί που οι αστρονόμοι  περίμεναν εναγωνίως να μελετήσουν από κοντά τον αστεροειδή 2012 DA 14 , που στην τρελή του κούρσα θα περνούσε ''ξυστά'' από τη Γη, ήρθε ένας μετεωρίτης και πήρε τη δόξα από τον αστεροειδή! Κάτι τέτοιες ειδήσεις μας δίνουν την αφορμή να συνέλθουμε και να αναλογιστούμε για λίγο πόσο εύθραυστη είναι η παρουσία μας σε τούτον τον πλανήτη και πόσο εύθραυστος είναι ο ίδιος ο πλανήτης μας ο οποίος έχει την ατυχία να μας φιλοξενεί.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα θαυμαστά , οι άμοιροι κάτοικοι μικροσκοπικής χώρας της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης υπόκεινται στο βάρβαρο έθιμο του να  ακούνε εκλεγμένους πολιτικούς -μα ποιος τους ψήφισε;;;- να εκστομίζουν απίστευτες ανοησίες.
I rest my case....

Την Τρίτη που μας πέρασε είχαμε και την Pancake Day . Η γιορτή έχει θρησκευτικές καταβολές και παραδοσιακά την συγκεκριμένη ημέρα καταναλώνονται πολλά...pancakes! Στο twitter εκείνη την ημέρα έπεσα πάνω σε δύο retweets -ναι , το twitter έχει πολλά καλά τελικά! Στο ένα, κάποια Νοτιοαφρικανή πρότεινε τα δικά τους ντόπια pancakes, πολύ απλά αλλά πολύ πολύ ...yummy! Δε θέλουν παρά ζάχαρη και κανέλα! Κι εννοείται τη ζύμη! Για την οποία ζύμη ένα tweet έγραφε το εξής: Ότι είναι καλύτερα να την έχεις ετοιμάσει  από το προηγούμενο βράδυ #fact. Μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι έτσι είναι! Το κάνω πάντοτε. Κι οι κρέπες της επόμενης μέρας βγαίνουν τέλειες από το τηγάνι, comme il faut...fluffy! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αφήστε που έχετε λιγότερη δουλειά όταν ετοιμάζετε το πρωινό.
Όπως είπα, τα νοτιοαφρικάνικα pancakes δεν βρίθουν από πρωτοτυπία αλλά μέσα στην απλότητα τους κάνουν ένα θαυμάσιο πρωινό που μοσχομυρίζει κανέλα.

Pancakes από τη Νότια Αφρική (με ζάχαρη & κανέλα)



Για να είμαι ειλικρινής τόσες φορές που έχω φτιάξει κρέπες, ετοιμάζω τη ζύμη ''με το μάτι'', αλλά αν θέλει κανείς αναλογίες, έχουμε την εξής - η οποία λειτουργεί ως standard:

Για 8 pancakes
2 αυγά
300 ml γάλα πλήρες
100 γρ αλεύρι

Επίσης θα χρειαστείτε
1/4 φλιτζάνι καστανή ζάχαρη (αν είναι αρκετά χοντρή, περάστε την λίγο από την μουλινέτα να μικρύνουν οι κόκκοι)
2 κουταλιές κανέλα
λίγο λάδι

Αναμίξτε στο φλιτζάνι τη ζάχαρη με την κανέλα.


Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε τα αυγά. Προσθέτετε το γάλα, χτυπάτε για λίγο. Προσθέτετε το αλεύρι και χτυπάτε καλά μέχρι το μίγμα να γίνει ομοιογενές. Αν το φτιάξετε από το βράδυ, θα σκεπάσετε με πλαστική μεμβράνη το μπολ και θα το βάλετε στο ψυγείο. Το πρωί που θα σηκωθείτε θα το βγάλετε από το ψυγείο και θα διαπιστώσετε ότι το μίγμα μοιάζει να έχει χάσει την ομοιογένεια του. Δεν υπάρχει πρόβλημα, με ένα απαλό ανακάτωμα με κουτάλα θα έρθει πάλι στα ίσια του!
Ζεσταίνετε καλά λίγο λάδι σε ένα αντικολλητικό. Ρίχνετε μια κουτάλα ζύμη και την απλώνετε σε όλη τη βάση του τηγανιού. Όσο πιο λεπτή , τόσο το καλύτερο. Μόλις ψηθεί, την γυρίζετε -με σπάτουλα, δεν χρειάζεται να την πετάξετε στον αέρα αν δεν κατέχετε την τεχνική! Μόλις ψηθεί κι από την άλλη πλευρά, την βγάζετε, την βάζετε σε μια πιατέλα και την πασπαλίζετε αμέσως  με το μίγμα ζάχαρη-κανέλα- tip: μην διστάσετε να ρίξετε αρκετό από το μίγμα, θα γίνουν πιο λαχταριστές και πιο μοσχομυριστές οι κρέπες!. Επαναλαμβάνετε το ίδιο για την επόμενη κρέπα, την οποία μόλις ψηθεί, θα την βάλετε πάνω στην προηγούμενη και θα την πασπαλίσετε κι αυτήν αμέσως. Συνεχίζετε την ίδια διαδικασία μέχρι να τελειώσει η ζύμη. Παίρνετε μία μία τις κρέπες και τις τυλίγετε σε ρολό. Τις κόβετε σε κομμάτια 2 εκ και σερβίρετε με τον πρώτο καφέ της ημέρας!


Υπάρχει μια σύγχυση με τον όρο pancakes. Ας πούμε ότι υπάρχουν δύο ειδών. Από τη μια έχουμε τα πιο ευρωπαϊκά pancakes που είναι ουσιαστικά οι κρέπες κι από την άλλη έχουμε  τα πιο αμερικάνικα pancakes που περιέχουν baking powder, είναι πιο μικρά σε μέγεθος, πιο χοντρά και η ζύμη γίνεται συνήθως με ξινόγαλο.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Απομεινάρια

Προ ημερών έπεσα πάνω σε μια λίστα με τις 20 καλύτερες ταινίες βασισμένες σε βιβλία. Μου έκανε εντύπωση η μη παρουσία έστω και μιας ταινίας του James Ivory , ενός σκηνοθέτη που αν μη τι άλλο έχει συνδέσει το όνομα του με μεταφορές βιβλίων στη μεγάλη οθόνη. Ο Ε.Μ Forster είναι ο συγγραφέας που τίμησε περισσότερο ο εν λόγω σκηνοθέτης μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο τα μυθιστορήματα του Δωμάτιο με θέα, Maurice,  και Howards end . Κι οι τρεις ταινίες είναι υπέροχες, πανέμορφες, λεπτοδουλεμένες κι αποπνέουν την ατμόσφαιρα των βιβλίων από τις οποίες προέρχονται. Ο Ivory δεν μετέφερε στον κινηματογράφο μόνο βιβλία του Forster αλλά επίσης των Henry James, Jean Rhys, Evan S Connell. Εκεί όμως που πραγματικά μεγαλούργησε, στην κυριολεξία κέντησε, είναι στην ταινία The remains of the day (ε.τ: Τα απομεινάρια μιας μέρας) μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου βιβλίου του Kazuo Ishiguro - το οποίο θεωρείται από τα κορυφαία αγγλόφωνα μυθιστορήματα της μεταπολεμικής περιόδου.



Η ταινία - όπως και το βιβλίο- δεν είναι μονοθεματική αντιθέτως τα ζητήματα που αναπτύσσονται είναι πολλαπλά και πολύ ενδιαφέροντα. Βρισκόμαστε χρονικά κάπου μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και κεντρικό πρόσωπο είναι ο μπάτλερ James Stevens (τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Anthony Hopkins), ένας άνθρωπος ο οποίος το μόνο που έχει μάθει στη ζωή του είναι, να είναι άψογος στη δουλειά του.



Η έπαυλη στην οποία εργάζεται όλα του τα χρόνια τώρα πια ανήκει σε Αμερικανό  επιχειρηματία, κάποτε όμως ανήκε στον Λόρδο Ντάρλινγκτον, αριστοκράτη προσκείμενο φιλικά στους Γερμανούς. Εκείνα τα χρόνια πριν τον πόλεμο, ο Λόρδος υποδεχόταν στην έπαυλη του Γερμανούς, Γάλλους κι Άγγλους πολιτικούς σε μια προσπάθεια να πειστούν να υιοθετήσουν , Γάλλοι και Βρετανοί,  μια πιο φιλογερμανική στάση -αν κι ο Χίτλερ είχε αρχίσει τις διώξεις, δυστυχώς πολλοί Ευρωπαίοι εθελοτυφλούσαν.


Ο Stevens αναπολεί αυτές τις εποχές καθώς ξεκινά ένα σύντομο ταξίδι, προκειμένου να συναντήσει την πρώην οικονόμο Miss Kenton, με την οποία είχε εργαστεί την εποχή του γερμανόφιλου Λόρδου, και να της ζητήσει να επιστρέψει στην έπαυλη. Μέσα από την αναπόληση αυτή διαπιστώνουμε ότι ο Stevens παραμένει επίμονα ανεπηρέαστος από τις πολιτικές θέσεις του αφέντη του, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να τον υπηρετεί σωστά κι άψογα. Η ζωή του όλη είναι αυτή ενός μπάτλερ και τίποτα περισσότερο. Βρίσκεται μπροστά σε συζητήσεις που μπορεί να καθορίσουν το μέλλον της Ευρώπης αλλά του είναι παγερά αδιάφορες, δεν ακούει, δεν προσέχει τι λένε διότι απλά δεν είναι μέρος της δουλειάς του. Δεν τον ενδιαφέρει η φιλοναζιστική στάση του αφέντη του, τον ενδιαφέρει μόνο να είναι ο ιδανικός μπάτλερ. Κάποτε όμως θα έρθει ο πόλεμος κι η αναπόφευκτη πτώση του Λόρδου Ντάρλινγκτον, ενός προδότη που τόσα χρόνια υπηρετούσε τυφλά. Και μέσα σε όλα αυτά που στέκει ο Stevens; Εκεί που έστεκε πάντα. Εμμονικά πιστός στη θέση του ως μπάτλερ. Τόσο πιστός που σε μια σκηνή στην κυριολεξία ταπεινώνεται με άσχημο τρόπο από κάποιους πολιτικούς που έχουν έρθει για επίσκεψη. Αποδέχεται την ταπείνωση ως κάτι φυσιολογικό της κοινωνικής κι επαγγελματικής του θέσης.


 Ο Stevens δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει συναισθήματα -μοιάζει να τα έχει παγώσει, να τα έχει σβήσει από τη ζωή του. Ο θάνατος του πατέρα του, η απελπισμένη προσπάθεια της Miss Kenton να τον πλησιάσει, διάφορες καταστάσεις περνούν από την ζωή του αλλά δεν επιτρέπει να τον αγγίξουν συναισθηματικά από φόβο μήπως πάψει να είναι καλός στη δουλειά του. Αυτός είναι ο κος Stevens. Στο τέλος  νιώθεις μια αβάσταχτη λύπη γι'αυτόν και διαπιστώνεις -όπως μάλλον διαπιστώνει κι ίδιος σε μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές από καταβολής κινηματογράφου- ότι τελικά τα απομεινάρια μια ολάκερης ζωής δεν είναι παρά ελάχιστα, ένα βαρύ ασήκωτο τίποτα.
Θα μπορούσε να μιλά κανείς ώρες ολόκληρες για τον χαρακτήρα του Stevens αλλά ήρθε μάλλον η στιγμή να δοκιμάσουμε ένα από τα πιάτα που σερβίρει στην ταινία -πάντα με άψογο τρόπο. Ο Λόρδος Ντάρλινγκτον έχει καλέσει κάποιον Άγγλο υπουργό, ο οποίος τυγχάνει χορτοφάγος. Ως πρώτο πιάτο σερβίρεται μανιταρόσουπα κι ο υπουργός ρωτά αγχωμένος τον Stevens, μήπως το πιάτο έχει κρέας. ''Όχι'', του απαντά εκείνος, ''Μην ανησυχείτε. Η σούπα έχει μόνο μανιτάρια, κρεμμύδι, σέλερυ και sherry, sir''.

Μανιταρόσουπα με sherry
(από την ταινία ''Τα απομεινάρια μιας μέρας'')



Υλικά για 4 άτομα

350 γρ μανιτάρια. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κλασικά λευκά μανιτάρια τύπου champignons de Paris ή αν θέλετε να τα συνδυάσετε με τύπου portobello ή ακόμα να προσθέσετε και λίγα αποξηραμένα - τα οποία βέβαια θα έχετε μουλιάσει πρώτα.
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κλαράκι σέλερυ ψιλοκομμένο
1 μικρό καρότο ψιλοκομμένο
ζωμός λαχανικών (ή κότας για όσους δεν το θέλουν χορτοφαγικό το πιάτο)
λάδι
αλάτι
πιπέρι
κι οπωσδήποτε 4-5 κουταλιές sherry.

Καθαρίζετε με στεγνό τρόπο τα μανιτάρια και τα ψιλοκόβετε. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνετε λίγο λάδι σε μέτρια φωτιά και σοτάρετε το κρεμμύδι, το σέλερυ και το καρότο. Προσέχετε να μην μαυρίσει το κρεμμύδι απλά θέλετε να αρχίσει να γυαλίζει. Μετά από 5 λεπτά περίπου προσθέτετε λίγο λάδι ακόμα και τα μανιτάρια και συνεχίζετε το σοτάρισμα για άλλα 5 λεπτά. Ρίχνετε το ζωμό κι αφήνετε τη σούπα να σιγοβράσει για 40 λεπτά περίπου. Αφήνετε τη σούπα να κρυώσει για λίγα λεπτά και μετά την περνάτε από το μπλέντερ. Την επαναφέρετε στην κατσαρόλα, αλατοπιπερώνετε και μόλις αρχίσει πάλι να σιγοβράζει ρίχνετε το sherry, ανακατώνετε καλά και σερβίρετε αμέσως!



Κι αν είναι η μέρα σαν τη σημερινή, κρύα και βροχερή, η σούπα είναι ιδανική! Και μην φοβηθείτε το sherry, εκτός από το γεγονός ότι δίνει πολύ ιδιαίτερη γεύση στη σούπα, είναι κι ένα ιδανικό aperitif. Όσο θα μαγειρεύετε θα μπορείτε να πιείτε ένα ποτηράκι!
Η κατανάλωση του sherry  δεν σταματά όμως εδώ! Έμαθα από εγκυρότατη πηγή ότι θεωρείται ιδανικό συνοδευτικό για σούπες -μου τόνισαν, επέμεναν μάλιστα σε αυτό,  ότι συνοδεύει πολύ ωραία τις φακές! Έχετε το υπόψη!

Τέλος μην ξεχάσετε -όπως συνέβη στην υποφαινόμενη!-να στολίσετε το πιάτο με λίγα μανιτάρια κομμένα σε λεπτές φετούλες  ή να ρίξετε λίγο λάδι τρούφας όπως προτείνει ο πολύς Άντονι Μπουρνταίν!


ΥΓ: Προσέξτε στις φωτογραφίες τον Άντονι Χόπκινς, προσέξτε στο πρόσωπο του τις εκφράσεις του ή μάλλον την έλλειψη εκφράσεων! Πρόκειται περί μεγαλειώδους ερμηνείας, κατά την ταπεινή γνώμη της υποφαινόμενης η κορυφαία της καριέρας του.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Σκόρπιες σημειώσεις (#3)

On a sunny Sunday afternoon!

Τι διαβάσαμε, τι βρήκαμε ενδιαφέρον, τι μας άρεσε, τι μας έκανε εντύπωση κι είχε -άμεσα ή έμμεσα- γαστρονομικό ενδιαφέρον:

Πριν από αρκετά χρόνια, στην κρατική τηλεόραση παρουσιάστηκε μια εκπομπή μαγειρικής με τον τίτλο ''Inferno''. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι η συγκεκριμένη εκπομπή είναι μακράν η καλύτερη κι η πιο πρωτότυπη εκπομπή μαγειρικής που είδαμε ποτέ σε ελληνικό κανάλι. Δεν ξέρω αν την θυμάστε. Το σίγουρο είναι ότι από τότε δεν είδαμε ξανά κάτι πρωτότυπο και διαφορετικό να μαγειρεύεται στα πλατό των καναλιών. Το ''Inferno'' παρουσίαζε η Αντιγόνη Αμανίτου, μια από τις πιο φινετσάτες και σίγουρα πιο γκουρμέ κατοίκους των Αθηνών.  Η κα. Αμανίτου επέστρεψε λοιπόν στο προσκήνιο και μάλιστα ως σκηνοθέτης θεατρικού έργου με γαστρονομικό ενδιαφέρον! Δεν πηγαίνω συχνά στο θέατρο αλλά σίγουρα θα πάω να δω την ''Κουζίνα κι εξαρτήσεις'' - το οποίο απ'ότι διαβάζω είναι non-stop hit στο Παρίσι!

Μου αρέσει πολύ -μα πάρα πολύ!- που ο Γαστρονόμος στο νέο του τεύχος έχει αφιέρωμα στον τραχανά! Είναι ένα αγαπημένο, καθαρά ελληνικό ζυμαρικό το οποίο τιμώ συχνά πυκνά αλλά ποιος θα το φανταζόταν ότι θα μπορούσε να μαγειρευτεί με τόσο διαφορετικούς τρόπους! Ήδη έχω βάλει κάποιες συνταγές στο μάτι! Μπράβο στην συντακτική ομάδα του περιοδικού!

Είναι από εκείνες τις στιγμές που ευχόσουν να μπορούσες να απλώσεις το χέρι σου στην οθόνη και να αρπάξεις ένα από εκείνα τα απίστευτα σοκολατένια brownies με την ρευστή καραμέλα που ετοίμασε η Deb του Smitten Kitchen!
Ή εκείνο το τηγάνι το γεμάτο με όλα τα καλούδια της θάλασσας που είχε την τύχη να δοκιμάσει η Μαρία στο Αμάλφι!



Δοκιμάσαμε το Αηδάνι  2011 του Αργυρού με κινέζικο delivery και διαπιστώσαμε ότι ο συνδυασμός δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου άσχημος. Το κοτόπουλο σατάι και τα ημικαυτερά νουντλς δεν είπαν όχι στην ελληνική ποικιλία, αντιθέτως χάρηκαν πολύ για την γνωριμία! Κι εμείς κι ο ουρανίσκος μας επίσης!

Σε άλλες ειδήσεις, εστιατόριο στις Η.Π.Α. έκανε έκπτωση σε οικογένεια της οποίας τα παιδιά έκατσαν ήσυχα κατά τη διάρκεια του γεύματος! Με αυτά που έχουν δει τα μάτια μου....κι έχουν ακούσει τα αυτιά μου, σκέφτομαι ότι δεν είναι κι άσχημη ιδέα!!

Ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα θέτει ο Μιχάλης Μιχαήλ στην Lifo  .

Και τέλος, περπατώντας σήμερα το πρωί κάπου στου Μακρυγιάννη ανακάλυψα ένα απίστευτα στενό δρομάκι! Το λάτρεψα!




Κι είδα αυτό στην ταράτσα ενός σπιτιού στο Θησείο:


Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Χχμμμ....


Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα στην ψύχωση της Kate Moss για το χούμους , το οποίο πάει και τρώει σε ένα hip ελληνικό εστιατόριο του Λονδίνου, το Lemonia. Μάλιστα κάπου διάβασα ότι ζήτησε από τον σεφ να της κάνει ιδιαίτερα μαθήματα παρασκευής χούμους, τόσο που έχει παθιαστεί η κοπέλα! Τα ζητήματα που τίθενται είναι τα εξής:
1. Γιατί όταν τρώει η Kate χούμους ΔΕΝ παχαίνει ενώ αν του ''επιτεθώ'' εγώ (το χούμους είναι εθιστικό, ξεκινάς να το τρως και δεν μπορείς να σταματήσεις αν δεν τελειώσει το μπολάκι που έχεις μπροστά σου! #fact) θα με ''εκδικηθεί'' την άλλη μέρα στη ζυγαριά;; Τέτοιου είδους ερωτήσεις σπάνια βρίσκουν απάντηση κι έτσι πάμε στο επόμενο ερώτημα, στο οποίο μάλλον έχουμε βρει την απάντηση:
2. Πώς φτιάχνεις υπέροχο, ιδανικό χούμους;

Χούμους 




Υλικά
150 γρ ρεβίθια
1 κοφτό κουταλάκι μαγειρική σόδα
4,5 κουταλιές σούπας ταχίνι
2 σκελίδες σκόρδο τις οποίες θα έχετε ξεφλουδίσει και κοπανίσει -δεν θα τις έχετε τρίψει
χυμό ενός λεμονιού
αλάτι
λίγο εξαιρετικό ελαιόλαδο
κύμινο

Θα βάλετε τα ρεβίθια σε ένα μεγάλο πλαστικό μπολ, θα το γεμίσετε με νερό στο οποίο θα έχετε διαλύσει την σόδα και θα τα αφήσετε να μουλιάσουν μια ολόκληρη νύχτα. Την άλλη μέρα θα τα ξεπλύνετε και θα τα βάλετε να βράσουν πολύ καλά, που σημαίνει ότι το όσπριο πρέπει να είναι πολύ μαλακό στο τέλος- να λιώνει με το άγγιγμα του πιρουνιού. Ο χρόνος βρασίματος θα εξαρτηθεί από το ίδιο το όσπριο -άλλα βράζουν γρήγορα άλλα πιο αργά- που σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστείτε από 2 έως και περισσότερο από 3 ώρες. Αν κατά τη διάρκεια του βρασίματος έχουν την τάση να στεγνώνουν, να ρίχνετε συνέχεια ζεστό νερό. Μην ξεχάσετε να τα ξαφρίσετε στην αρχή.  Μόλις τελειώσει το βράσιμο, αφήστε τα να κρυώσουν λίγο και μετά στραγγίξτε τα κρατώντας το νερό στο οποίο έβρασαν- θα σας χρειαστεί.
Σε ένα μπολ ρίχνετε το ταχίνι, το μισό χυμό λεμονιού και τη μια σκελίδα σκόρδο. Προσθέτετε λίγο από το νερό βρασίματος που έχετε φυλάξει. Ανακατώνετε. Σε ένα μπλέντερ ρίχνετε τα ρεβίθια και το ταχίνι. Χτυπάτε καλά. Δοκιμάζετε και διορθώνετε στη γεύση με αλάτι, επιπλέον λεμόνι και σκόρδο και τέλος το κύμινο. Χτυπάτε πάλι. Ελέγχετε την υφή του χούμους. Δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ σφιχτό ούτε νερουλό. Αυτό διορθώνεται προσθέτοντας προσεκτικά λίγη ποσότητα από το νερό βρασίματος. Χτυπάτε μια φορά ακόμη μέχρι να γίνει κρεμώδες. Το χούμους σερβίρεται με λίγο ελαιόλαδο από πάνω και τρώγεται με καλό ψημένο ψωμί ή αραβικές πίτες. Ή με το κουτάλι...μέχρι να αδειάσει το πιάτο!


Crispy's confession: Η ιδανική υφή -αφράτο αλλά και κρεμώδες- του χούμους εξαρτάται από τις αναλογίες ρεβιθιών, ταχινιού και νερού βρασίματος. Αφού χτυπήσετε μαζί τα ρεβίθια και το ταχίνι με τα υπόλοιπα υλικά, καλό είναι το νερό να το ρίχνετε λίγο λίγο μέχρι να αποκτήσει το χούμους την ιδανική υφή.

Crispy's warning: Το τονίζω πάλι: Είναι εθιστικό!

Εδώ θα βρείτε συνταγή για εναλλακτικό χούμους (ναι σε αυτό το αλλοπρόσαλλο μπλογκ πρώτα δίνουμε τις εναλλακτικές συνταγές και μετά την αυθεντική!!)