Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Σκόρπιες σημειώσεις (#2)

Οι συλλογισμοί της προηγούμενης ανάρτησης συνεχίζονται (μέχρι πότε δεν γνωρίζουμε) και τους δίνουμε ένα νέο όνομα: ''Σκόρπιες σημειώσεις'' (τίτλος που είχε δώσει η υποφαινόμενη σε παλιότερες αχταρματζίδικες αναρτήσεις της. Προσοχή, οι τωρινές θα έχουν αυστηρά γαστρονομικό ενδιαφέρον).

Όλα ξεκίνησαν όταν έλαβα χθες ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση από την green mixer , στο οποίο σχόλιο η φίλη food blogger αναφερόταν σε δύο πολύ ενδιαφέροντα θέματα.
Πρώτο θέμα: Οι πατάτες! Ούτε η ίδια , ούτε εγώ δεν θυμόμαστε ποιος/ποια γνωστός/ή αστέρας του γαστρονομικού σύμπαντος εν Ελλάδι είχε πει ''ότι οι Έλληνες κακώς δεν ξεχωρίζουμε και δεν μαγειρεύουμε τις πατάτες ανάλογα με την ποικιλία τους. Κι αυτό βέβαια φανερώνει έλλειψη γαστρονομικής παιδείας εκ μέρους μας''. Η αλήθεια είναι ότι ονομάζουμε τις πατάτες ανάλογα με τον τόπο προέλευσης τους , πχ ''Νευροκοπίου'' , ''Νάξου'', ''Αμαλιάδος'' κλπ. Και δεν τις αποκαλούμε με όλα αυτά τα όμορφα ονόματα που τις έχουν δώσει οι ξένοι που είναι και πιο γκουρμέ και λιγότερο αγροίκοι από εμάς : Annabelle, Charlotte, Lady Dalfour, Desiree, King Edward, σαν να διαβάζεις βικτοριανό μυθιστόρημα ακούγονται! Το χειρότερο απ'όλα είναι ότι -εμείς οι Έλληνες, τόσο μη γκουρμέ πια, τς τς τς- την ίδια πατάτα την τηγανίζουμε, την βράζουμε, την κάνουμε πουρέ, την ψήνουμε ενώ κανονικά κάθε πατάτα αποδίδει καλύτερα σε συγκεκριμένο μαγείρεμα ανάλογα την ποικιλία. Καμία αντίρρηση αλλά οφείλω να ομολογήσω τότε, ότι στο θέμα πατάτα είμαι ...αγροίκος! Εδώ και καιρό αγοράζω πατάτα από τις Ρίζες, Αρκαδίας από συγκεκριμένο παραγωγό και την ίδια χρησιμοποιώ σε τηγάνι, φούρνο και κατσαρόλα!
Δεύτερο θέμα: Έχετε προσέξει σε συνταγές την ποσότητα του λαδιού που μας ζητούν να χρησιμοποιήσουμε για να σοτάρουμε πχ ένα κρεμμύδι; Μία κουταλιά, άντε δύο και στην καλύτερη περίπτωση τρεις κουταλιές. Λοιπόν, δεν ξέρω τι κάνετε εσείς αλλά πάντα παραβλέπω την συγκεκριμένη ποσότητα, βλέπετε μου είναι αδύνατο να σοτάρω ένα κρεμμύδι σε μια κουταλιά λάδι. Δεν έχω τα προσόντα, λυπάμαι!

Μιλήσαμε για λάδι, για σοτάρισμα , για τηγάνι. Ως φανατική του ελαιόλαδου -είναι το μόνο έλαιο που χρησιμοποιώ στην κουζίνα- ενθουσιάστηκα με αυτό το άρθρο που βρήκα στο site ''The olive oil times'' όπου μετά από έρευνα αποδείχτηκε ότι όχι μόνο είναι πιο υγιεινό να τηγανίζει κανείς με λάδι αλλά και πιο νόστιμο!

Κι έτσι έρχομαι στις 3 ερωτήσεις που θα σας θέσω σήμερα:
1. Διαλέγετε την πατάτα με ποιο κριτήριο: Ποικιλία, τόπο παραγωγής ή μέγεθος;
2. Ακολουθείτε αυστηρά τη δοσολογία του λαδιού σε μια συνταγή όταν πρόκειται για σοτάρισμα;
3. Με τι είδους λάδι προτιμάτε να τηγανίζετε; Με ποιο θεωρείτε ότι νοστιμίζει περισσότερο το τηγάνισμα;

Α, έχω και μία τέταρτη ερώτηση: Είναι κανείς από εσάς που θα πεταχτεί του Αγίου Βαλεντίνου στο Παρίσι;  Αν ναι, τότε θα μου επιτρέψετε να σας ζητήσω μια χάρη: Ο Pierre Hermé έβγαλε μια νέα σειρά macarons για εκείνη την ημέρα και πεθαίνω να τα δοκιμάσω! Macarons με γεύση μάνγκο και γκρέιπφρουτ κι άρωμα γιασεμιού. Και μόνο στη σκέψη μου έρχονται δάκρυα στα μάτια! Είπα να τα παραγγείλω αλλά φοβάμαι ότι θα μου έρθουν στραπατσαρισμένα κι είναι κρίμα. Όποιος μπορεί να με εξυπηρετήσει ας στείλει μήνυμα κι εγώ υπόσχομαι ότι δεν θα πω τίποτα στον κ. Στουρνάρα!

Τέλος, δεν μπορώ να σας αφήσω αν δεν σας πω για την είδηση που πραγματικά με συγκλόνισε!!
Δεν θα το πιστέψετε αλλά η Kate Moss είναι εθισμένη στο......χούμους!!! Το οποίο λέει πάει και το χλαπακιάζει σε ένα εστιατόριο στη hip γειτονιά του Λονδίνου, στο Primrose Hill.  Μάλιστα το εστιατόριο λέγεται .....Lemonia , greek restaurant παρακαλώ, με το οποίο διαβάζω είναι υπερενθουσιασμένοι οι Λονδρέζοι! Την καταλαβαίνω απόλυτα την Kate, το χούμους είναι εθιστικό!

Κι εννοείται ότι δεν θα σας αφήσουμε χωρίς τραγούδι! Σήμερα (σπαρταράει!) κυκλοφόρησε το πρώτο τραγούδι από το νέο άλμπουμ των πολύ αγαπημένων Yo la tengo. Το τραγούδι είναι υπέροχο και σας συνιστώ να το ακούσετε βλέποντας το βίντεο διότι δίνεται ...μια συνταγή! Απολαύστε το:


Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Σκόρπιες σημειώσεις (#1)

Τα καλά νέα είναι ότι με την απεργία στα ΜΜΜ περπατήσαμε πολύ (Άνω Καλαμάκι- Σύνταγμα σε μία ώρα! Πώς σας φαίνεται;) κι ως εκ τούτου κάποια περιττά κιλά των γιορτών τα ξεφορτωθήκαμε. Τα κακά νέα είναι ότι το περπάτημα απαιτεί χρόνο, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουμε να μαγειρέψουμε (πιο σαθρή δικαιολογία δεν μπορούσε να βρει η υποφαινόμενη!).
Συνταγή δεν έχουμε σήμερα, αλλά έχουμε κάποια νέα:

Καταρχήν, το ξέρετε ότι το blog απέκτησε  νέο λογαριασμό στο twitter; Εκεί λοιπόν θα αναρτάμε ενδιαφέρουσες ειδήσεις από τον γαστρονομικό χώρο κι ενίοτε θα γίνεται και ψιλή κουβεντούλα. Κάπως έτσι ήρθε ένα σχόλιο της Μαρίας από το blog ''la piú bella di tutte'' (παρεμπιπτόντως ''η πιο όμορφη απ'όλες'' του τίτλου του blog δεν είναι παρά η  Ρώμη και στο blog της Μαρίας υπάρχουν πολλές ειδήσεις από την αγαπημένη Αιώνια Πόλη αλλά κι από πολλά άλλα μέρη της Belpaese. Όσοι ιταλομαθείς να το διαβάζετε.) η οποία σχολίασε τον υπερβάλλοντα ενθουσιασμό μου .....γι'αυτές τις πατάτες! Δεν συνηθίζω να με πιάνουν εμμονές στην κουζίνα αλλά από τότε που διάβασα το κείμενο της συμπαθέστατης Felicity Cloake κι είπα το κλασικό ''δεν τις δοκιμάζω μια φορά να δω πώς είναι;'' , οι pommes sautées έχουν γίνει ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μαγειρεύω πατάτες! (όποτε μαγειρεύω...τς,τς,τς!). Για να είμαι ειλικρινής με αυτή τη συνταγή οι πατάτες απέκτησαν πάλι ενδιαφέρον!
Μια κι είμαστε στην Guardian πριν από μέρες διάβασα αυτό το άρθρο που προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί αρέσει τόσο πολύ η αμερικάνικη κουζίνα στους Άγγλους. Έχω την εντύπωση ότι δεν αρέσει μόνο στους Άγγλους αλλά και στους Έλληνες (όποτε πάω στα tgif τα βρίσκω γεμάτα και φεύγω....νηστική!!) και απ'ότι διαπιστώνω από διάφορα άρθρα αλλά κι είδα ιδίοις όμμασι στο Παρίσι πριν 9 μήνες κι οι Γάλλοι τρελαίνονται για την αμερικάνικη κουζίνα! Τα Μακντό όπως τα λένε χαϊδευτικά αλλά και τα Starbucks (τα οποία δυστυχώς ρήμαξαν εδώ) ζουν εποχές δόξας! Αυτό με τα Starbucks είναι ευτύχημα γιατί καλό καφέ δεν βρίσκεις εύκολα στην Πόλη του Φωτός.
Κι αφού είμαστε στο Παρίσι πριν λίγες μέρες η Figaroscope ανακοίνωσε τη λίστα με τα καλύτερα croissants της πόλης. Στο Νο1 βρίσκεται το croissant του σταρ των Γάλλων pâtissiers Pierre Hermé και στη δεύτερη θέση εκείνο του ανερχόμενου σταρ του 9ου διαμερίσματος Sebastien Gaudard. Στην τελευταία μου επίσκεψη στην πόλη του φωτός είχα την τύχη να περάσω κι από των δύο τα ζαχαροπλαστεία και να δοκιμάσω τα καλούδια τους. Εδώ είχα γράψει για εκείνο το ταξίδι (το οποίο κε. Στουρνάρα μου ελπίζω να μην είναι το τελευταίο!!)

Τέλος έχω ένα σχόλιο. Σε εκείνο το άρθρο πάνω στην αγάπη των Άγγλων για την αμερικάνικη κουζίνα υπάρχει το εξής σχόλιο από κάποιον αναγνώστη:
As Jay Leno said: "American cuisine is anything with melted cheese on it!"

Διαβάζοντας το χαμογέλασα γιατί τώρα τελευταία βλέποντας σε ξένα blog τι μαγειρεύουν ως ελληνική κουζίνα αυτό που μπορώ να πω είναι ότι: ''Ελληνική κουζίνα είναι ο,τιδήποτε με ...φέτα!!!!''.
Βάζουν λίγη φέτα κι αυτόματα το πιάτο μπαίνει στην κατηγορία ''ελληνική κουζίνα''!!!



Σας αφήνω με ένα τραγούδι που άκουγα αυτές τις μέρες περπατώντας ατέλειωτες ώρες στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια της πόλης των Αθηνών -δηλαδή άκουγα κι άλλα τραγούδια αλλά τούτο μου κόλλησε με εκείνο το σφύριγμα! Είναι ωραίο τραγούδι για βάδισμα με τέμπο και ρυθμό!






Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Comme un chef

Οι Γάλλοι όταν έχουν κέφι κι όρεξη φτιάχνουν συμπαθέστατες κομεντί. Κι όταν το κεντρικό θέμα μιας συμπαθέστατης γαλλικής κομεντί είναι η γαστρονομία, τότε η κομεντί εκτός από συμπαθέστατη είναι κι απολαυστικότατη!




Μια τέτοια κομεντί λοιπόν, είναι η ταινία Comme un chef (ε.τ. ''Ο σεφ κι ο σεφ του'') στην οποία πρωταγωνιστούν ο Jean Reno κι ο  Michaël Youn, οι οποίοι υποδύονται τους δύο σεφ του ελληνικού τίτλου.
Ο τριάστερος  διάσημος σεφ Αλεξάντρ Λαγκάρντ (ουδεμία σχέση με τη γνωστή Λαγκάρντ του ΔΝΤ και των λιστών) άξιος εκπρόσωπος της nouvelle cuisine, διανύει μια κρίσιμη φάση στην οποία τον έχει εγκαταλείψει η έμπνευση, πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύει να χάσει την καλή του φήμη και το χειρότερο απ'όλα κινδυνεύει να χάσει τουλάχιστον ένα από τα τρία αστέρια του. Μέσα σε όλα έχει τον γιο του ιδιοκτήτη του εστιατορίου, ένθερμου οπαδού της μοριακής κουζίνας, να ψάχνει τρόπους να τον απολύσει κι ως εκ τούτου τον σαμποτάρει συνέχεια. Να όμως που ως από μηχανής θεός εμφανίζεται ο Ζακί ένας καλοκάγαθος άνεργος, λάτρης της μαγειρικής και κυρίως λάτρης της κουζίνας του μεσιέ Λαγκάρντ, που έχει μάθει απέξω κι ανακατωτά και θεωρεί ιερά κείμενα τα βιβλία μαγειρικής του μεγάλου σεφ. Θα κάνει τα πάντα να βοηθήσει τον αγαπημένο του γαστρονομικό ήρωα, και νέο του αφεντικό πια, για να διατηρήσει την καλή του φήμη! Θα φτάσει ακόμα και στο σημείο να ασπαστεί έστω και για λίγο τη μοριακή κουζίνα!


Σε μια κομεντί δεν περιμένει κανείς να θιχτούν σοβαρά θέματα που αφορούν την γαστρονομία αλλά στην ταινία διακρίνουμε δύο τρεις ενδιαφέροντες σχολιασμούς. Η μία αφορά τη μοριακή κουζίνα, την οποία φαίνεται να μην έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση οι Γάλλοι. Ο σχολιασμός έχει βέβαια μορφή σάτιρας και δεν είναι τυχαίο που ο μοριακός σεφ (αυθαίρετα χρησιμοποιώ τον όρο) που καλείται να τους βοηθήσει σε κάποια φάση είναι Ισπανός. Συγχρόνως όμως δείχνεται  και μια αποστροφή για το υπερβολικά απρόσωπο φουτουριστικό ντιζάιν χώρων εστίασης που είναι á la mode για κακή μας τύχη, χώροι ψυχροί κι άψυχοι όπου ο σεφ ευχαριστεί τον πελάτη μέσω...μεγαφώνου -τουλάχιστον στην ταινία!



Επίσης δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι τα πολλαπλά αστέρια των διαφόρων guides ασκούν τρομερή πίεση στους σεφ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η αγωνία κι ο αγώνας να τα διατηρήσουν ενίοτε τους εξαντλεί κι άλλοτε τους οδηγεί σε ακραίες πράξεις. Αναρωτιέται κανείς πού οδηγεί όλη αυτή η δικτατορία των αστεριών ...και των αυστηρών κριτών!



Ως κομεντί η ταινία έχει τον ρυθμό και την αλεγκρία που της αρμόζει, έχει απολαυστικά όμορφες στιγμές στις κουζίνες, πιάτα πάνε κι έρχονται και δοκιμάζονται -κυριολεκτικά και μεταφορικά-, οι δύο σεφ κοντράρονται μπρος στις κάμερες τηλεοπτικής μαγειρικής εκπομπής -να ένα θέμα που σηκώνει πολύ σχολιασμό!... οι εκπομπές μαγειρικής- γελάς, χαίρεσαι, απολαμβάνεις, είναι μια κλασική feel good ταινία κι αυτή τη φορά οι Γάλλοι βρήκαν τα σωστά υλικά!





Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

One can do wonders...

...με τα ταπεινά και πάμφθηνα (με ακούτε κε. Στουρνάρα;) παραπούλια! Ψάχνοντας να βρω ποια ήταν η πιο δημοφιλής ανάρτηση τούτου του ''στα πρόθυρα νευρικής κρίσης'' blog την χρονιά που πέρασε, με μεγάλη χαρά ανακάλυψα ότι ήταν  αυτή! Μια απλούστατη αλλά νοστιμότατη σπαγγετάδα με τόνο και παραπούλια! Επέμενα και τότε , επιμένω και τώρα ότι τούτα τα ταπεινά λαχανικά είναι μια γαστρονομική λιχουδιά που δεν έχει εκτιμηθεί όσο της αξίζει!
Τα παραπούλια θα τα βρει κανείς τώρα αυτήν την εποχή, αλλά προσοχή είναι αυστηρώς εποχικά λαχανικά, μην σας δω να ψάχνετε για παραπούλια τέλη Μάη par exemple. Θα τα βρείτε σε λαϊκές (κυρίως από παραγωγούς), ίσως σε κάποια ψαγμένα μανάβικα, από την άλλη πολύ αμφιβάλλω ότι τα  φέρνουν σε μαναβικές των σούπερ μάρκετ. Έτσι λοιπόν δεν έχετε παρά να τρέξετε στην κοντινότερη λαϊκή, να κοιτάξετε αγωνιωδώς δεξιά κι αριστερά στους πάγκους -να φάτε και καμιά αδέσποτη στο πόδι από τα καρότσια των γιαγιάδων- να εντοπίσετε τα παραπούλια, να τα αγοράσετε (κε. Στουρνάρα μην ανησυχείτε, οι μανάβηδες των λαϊκών κόβουν αποδείξεις), να γυρίσετε σπίτι, να φτιάξετε εκείνη την σπαγγετάδα που είχαμε αναρτήσει πέρσι κι αύριο ή μεθαύριο φτιάξτε.....

Ομελέτα φούρνου με χωριάτικο λουκάνικο και παραπούλια




Υλικά για 2 άτομα

Για να ψηθεί η ομελέτα στον φούρνο χρειάζεστε τηγάνι που μπαίνει και στον φούρνο. Αν δεν έχετε φτιάξτε την στο μάτι της κουζίνας.

4 αυγά
100 γρ λουκάνικο χωριάτικο
1 παραπούλι (μέτριο μέγεθος)
50 γρ γραβιέρα (Τήνου ή Νάξου) τριμμένη
2-3 κουταλιές ξινόγαλο
λάδι
αλάτι
πιπέρι


Κόψτε το λουκάνικο σε μικρά κομμάτια.Βγάλτε από το παραπούλι τα εξωτερικά φύλλα, πλύνετε και κόψτε σε μικρά κομμάτια τα υπόλοιπα. Ρίξτε τα στο τηγάνι με νερό κι αφήστε τα να βράσουν για λίγο μόνα τους. Προθερμάνετε τον φούρνο στους 150 βαθμούς. Μόλις τα παραπούλια πιουν το νερό και μείνουν στεγνά, χαμηλώστε λίγο τη φωτιά ρίξτε λίγο λάδι και το λουκάνικο και σοτάρετε τα μαζί. Σε ένα μπολ χτυπήστε τα αυγά με το ξινόγαλο, αλάτι και πιπέρι. Προσθέστε το μισό τυρί. Ρίξτε τα αυγά στο τηγάνι, από πάνω την υπόλοιπη γραβιέρα κι αφήστε την για 1-2 λεπτά στο μάτι της κουζίνας. Συνεχίστε το ψήσιμο της στον φούρνο για 10-15 λεπτά περίπου μέχρι να αποκτήσει ωραίο, χρυσαφί χρώμα από πάνω.



Crispy's confessions:
 Όταν λέμε χωριάτικο λουκάνικο εννοούμε κλασικό ελληνικό χωριάτικο λουκάνικο με τα λίπη και τα μυρωδικά του. Μην πάτε και φτιάξετε τούτη την λαχταριστή ομελέτα με λουκάνικο Φρανκφούρτης. Θα στεναχωρήσετε τούτο το blog και σας έχει ήδη προειδοποιήσει: ''είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης''! (Με ακούτε κε. Στουρνάρα;)
Επίσης, μην τυχόν ξινίσετε με το ξινόγαλο! Κάνει πολύ αφράτη ομελέτα τούτο το γαλακτοκομικό! Το ανακάλυψε τυχαία η υποφαινόμενη μια φορά που ξέμεινε από γάλα κι αναγκάστηκε να βάλει στη θέση του ξινόγαλο! Ναι, στο ψυγείο της Crispy πάντα υπάρχει ξινόγαλο- ένας θεός ξέρει γιατί!



UPDATE (16/01/13):
Νέος -αποκλειστικά γαστρονομικού ενδιαφέροντος- λογαριασμός twitter: εδώ

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

(Not) Hot

Λίγο πολύ η εορταστική περίοδος τελείωσε. Κάποιοι -κυρίως τα παιδιά- αντέχουν μέχρι και των Φώτων. Για τον περισσότερο κόσμο όμως ο ερχομός του νέου χρόνου σημαίνει το τέλος των γιορτών.
Οι μέρες σε γενικές γραμμές πέρασαν απλά, όμορφα κι οικογενειακά. Είχαμε μεταξύ άλλων τον χρόνο και την ευκαιρία να βολτάρουμε  στις καφετέριες και τα μπαρ, ήπιαμε εξαιρετικά κρασιά και κοκτέιλ*, και καλοφτιαγμένους καφέδες ...πιο φθηνούς από πέρσι- επιτέλους!
 Βολτάροντας είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τον κόσμο -αγαπημένη συνήθεια- και κάναμε μια ευχάριστη διαπίστωση και μια δυσάρεστη. Η ευχάριστη αφορά τη διάθεση του κόσμου να ξεφύγει έστω και για λίγο από την ζοφερή πραγματικότητα. Ήταν αρκετός κόσμος που κυκλοφορούσε, τουλάχιστον στα μέρη από τα οποία περάσαμε υπήρχε κίνηση.
Πριν προχωρήσουμε στη δυσάρεστη διαπίστωση, .....θυμάστε πριν λίγες μέρες που άνοιξαν οι ουρανοί κι έβρεχε στην Αθήνα καιρό βορειοευρωπαϊκό; Κρύο, καταιγίδα, οι δρόμοι πλημμυρισμένοι, αν δεν είχες σοβαρούς λόγους να βγεις από το σπίτι δεν έβγαινες. Εκείνο το σκοτεινό απόγευμα, άρπαξα ένα αγαπημένο βιβλίο κι άραξα στον καναπέ. Σε κάποια φάση μου ήρθε η πελώρια λαχτάρα να φτιάξω μια ζεστή σοκολάτα. Όπερ κι εγένετο και μάλιστα με τον βελγικό τρόπο ήτοι δεν χρησιμοποιείται σκόνη κακάο αλλά πραγματική σοκολάτα και μάλιστα σε αναλογία 2 μέρη μαύρη σοκολάτα (με τουλάχιστον 70% κακάο) : 1 μέρος σοκολάτα γάλακτος.


Ρόφημα ζεστής σοκολάτας



Για 1 λίτρο πλήρες γάλα (για όσους είναι σε δίαιτα ας χρησιμοποιήσουν ελαφρύ)
θα χρειαστείτε:
230 γρ μαύρη σοκολάτα
125 γρ σοκολάτα γάλακτος

Σε μια μικρή κατσαρόλα ζεσταίνετε το μισό περίπου γάλα. Ρίχνετε τις σοκολάτες τις οποίες θα έχετε κόψει σε κομμάτια. Ανακατεύετε μέχρι να λιώσουν. Ρίχνετε το υπόλοιπο γάλα και συνεχίζετε μέχρι να ζεσταθεί καλά. Βγάζετε από το μάτι και χτυπάτε ζωηρά το ρόφημα για λίγο με τον  αυγοδάρτη. Σερβίρεται -εννοείται- ζεστό!
Προσοχή! Το 1 λίτρο αντιστοιχεί άνετα σε 6 άτομα. Για ένα άτομο 150-200 ml είναι αρκετό.



Και τώρα ας αναφερθώ σε εκείνη τη δυσάρεστη διαπίστωση.... Τι γίνεται με τις φόρμες;;;;;; Έχω δει πολύ κόσμο τον τελευταίο καιρό να κυκλοφορεί με φόρμες....παντού!! Ακόμα και σε μπαρ, σε εστιατόρια, περιττό να πω ότι τα πρωινά οι καφετέριες θυμίζουν περισσότερο γυμναστήριο παρά...καφετέριες!! Κυρίως άντρες αλλά και γυναίκες, άτομα οποιασδήποτε ηλικίας φορούν όλη την ημέρα φόρμα! Σηκώνονται το πρωί, βγάζουν τη πιτζάμα , φορούν τη φόρμα και την βγάζουν πάλι το βράδυ για να φορέσουν τη πιτζάμα!! Το ξέρω ότι είναι άνετη, το ξέρω ότι είναι βολική, το ξέρω ότι έχουμε κρίση και ποιος έχει όρεξη να ντύνεται -αν είναι δυνατόν!!- , το ξέρω ότι είναι μόδα, είναι τάση, είναι δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο αλλά ως εδώ!! Είναι άσχημη εικόνα!  Δίνει την εντύπωση παραίτησης, βαρεμάρας, ανίας, αδιαφορίας. Αν και οι περισσότεροι κυκλοφορούν με φόρμες...  φιρμάτες (αλίμονο...), λυπάμαι αλλά το θέαμα είναι άσχημο! Κι εκείνο το σπορτέξ από κάτω ''τι ωραία'' που δένει το ''συνολάκι''....
Για να τελειώνουμε, η φόρμα είναι για έφηβους, γυμναστές, για όταν γυμναζόμαστε ή κάνουμε δουλειές στο σπίτι. ΔΕΝ φοράμε φόρμες όταν βγαίνουμε για βόλτα, καφέ, ποτό ή φαγητό. Έλεος! Υπάρχουν κι όρια!
Και μια επισήμανση προς τον αντρικό πληθυσμό. Τι μανία σας έχει πιάσει με το μούσι αλά Ρασπούτιν τον τελευταίο καιρό;;; Το μούσι είναι ωραίο- για να μην παρεξηγηθώ- αλλά θέλει συνεχή περιποίηση δεν το αφήνουμε να γίνει ζούγκλα του Αμαζονίου. Χθες στο facebook γνωστό γαστρονομικό περιοδικό μου είχε φωτό γκρο πλαν μουσάτο συντάκτη του περιοδικού να τρώει κάποια πίτα κι οι τρίχες να .....τέλος πάντων, ένα οικτρό θέαμα εντελώς foul (με κάθε έννοια!)

* Εκείνο το χριστουγεννιάτικο dizzy daisy του gin joint στην Καρύτση πολύ ευχαρίστως θα το πίναμε όλον τον χρόνο, κρίμα που το βρίσκει κανείς μόνο στον εορταστικό κατάλογο! Στο gin joint ήταν που είδαμε μουσάτο hipster με φόρμα κόκκινη και γυαλιστερή ως άλλος Ben Stiller στους Royal Tennenbaums κι ο οποίος -να'ναι καλά!!- μας έδωσε την αφορμή για αυτήν την δυσάρεστη διαπίστωση!!

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Καλή χρονιά!

Καλή, δημιουργική και ...νόστιμη χρονιά σε όλους! Πάνω απ'όλα υγεία -το πολυτιμότερο αγαθό- για όλους σας και τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Ας οπλιστούμε, αυτόν τον νέο χρόνο, με υπομονή -πώς αλλιώς να αντέξει κανείς τα όσα κατάπτυστα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή αυτού του τόπου! Κι ας οπλιστούμε με κάτι πολύ απλό, που παρ' ολίγο να ξεχάσουμε τον προηγούμενο χρόνο: ένα αυθόρμητο, ζεστό, ειλικρινές χαμόγελο. Με γεμάτες ή άδειες τσέπες είναι το καλύτερο φάρμακο.  Smile and the whole world smiles with you, που λέει και το άσμα.




Το blog θα επανέλθει ευθύς μόλις συνέλθει από μια σπάνια ''ασθένεια'' που ακούει στο όνομα....''οξεία τεμπελίτιδα''. Λέγεται ότι χτυπά συχνά food bloggers  αλλά μέχρι στιγμής το μοναδικό θύμα αυτής της πανάνγνωστης ασθένειας είναι η υποφαινόμενη. Τα συμπτώματα εκδηλώνονται κυρίως την εορταστική περίοδο όπου ο ''ασθενής'' ...τεμπελιάζει εξ ου κι η ονομασία της ασθένειας!!



Σημείωση: Η βασιλόπιτα ήταν από τον Κωνσταντινίδη κι ήταν εξαιρετική!