Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Every season has an end...

''Κάθε εποχή έχει ένα τέλος'' όπως λέει και το γνωστό άσμα. Πάλι καλά να λέμε! Αν μη τι άλλο, αυτό που κάνει τις εποχές γοητευτικές, που μας αναγκάζει κατά κάποιο τρόπο να τις ποθούμε είναι ακριβώς αυτό: Ότι κάποτε τελειώνουν.
Αποτίοντας φόρο τιμής στο καλοκαίρι που φεύγει, ημερολογιακά τουλάχιστον, αποφασίσαμε να συνοδεύσουμε  την έξοδο του με μια μαρμελάδα γλυκιά, φίνα και με υπέροχο χρώμα. Και την οποία αρωματίσαμε με μπαχαρικά για να δώσουμε έναν τόνο από την εποχή που έχει σειρά και την οποία αγαπάμε πολύ.


Καλό, γλυκό φθινόπωρο λοιπόν ....με...

Μαρμελάδα δαμάσκηνο αρωματισμένη με μπαχαρικά & βανίλια.




Για 2 κιλά δαμάσκηνα θα χρειαστούμε

1,2 κιλά ζάχαρη καστανή
1 ξυλάκι κανέλα
2-3 γαρύφαλλα
1 κλωνάρι βανίλια

Πλένουμε και στεγνώνουμε τα φρούτα. Τα κόβουμε στη μέση, βγάζουμε το κουκούτσι και τα κόβουμε σε μικρότερα κομματάκια. Σε ένα μεγάλο μπολ τοποθετούμε τα δαμάσκηνα με τη ζάχαρη, ανακατώνουμε κι αφήνουμε στην άκρη για 1-2 ωρίτσες. Εν τω μεταξύ μπορούμε να  ετοιμάσουμε τα βάζα πλένοντας κι αποστειρώνοντας τα και στεγνώνοντας τα καλά.
Βάζουμε τη μαρμελάδα  να βράσει σε μια κατσαρόλα με χοντρό πάτο σε μέτρια προς δυνατή φωτιά, τοποθετώντας στην κατσαρόλα και τα τρία μπαχαρικά. Το κλωνάρι της βανίλιας θα το έχουμε ανοίξει στη μέση με ένα μαχαίρι. Ενώ η μαρμελάδα βράζει, την ξαφρίζουμε. Θα χρειαστούμε περίπου 20-30 λεπτά. Για να είμαστε σίγουροι ότι η μαρμελάδα είναι έτοιμη μπορούμε να κάνουμε το εξής τεστ: Βάζουμε ένα μικρό πιάτο στην κατάψυξη για 1-2 λεπτά. Το βγάζουμε , βάζουμε σε αυτό μία κουταλιά μαρμελάδα και το επιστρέφουμε στην κατάψυξη για 1-2 λεπτά ακόμα. Το βγάζουμε και περνάμε απαλά το δάχτυλο μας από την μαρμελάδα -σαν να την κόβουμε στα δύο. Πρέπει να ζαρώνει λίγο. Γυρίζουμε το πιάτο κι η μαρμελάδα πρέπει να κινείται αργά κι όχι να ''τρέχει''. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι να κρυώσει η μαρμελάδα θα πήξει κι άλλο , ως εκ τούτου το συγκεκριμένο τεστ μας βοηθά να δούμε πώς θα είναι η υφή της κρύα πια. Βγάζουμε την κατσαρόλα από το μάτι, αφαιρούμε τα μπαχαρικά και τη βανίλια, τη μοιράζουμε στα βάζα, τα κλείνουμε, τα αναποδογυρίζουμε, τα αφήνουμε να κρυώσουν και μετά την απολαμβάνουμε σε γλυκά (και) πρωινά!







Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Guacamole mystery!





Μια από τις πιο χαριτωμένες αλλά συγχρόνως λιγότερο γνωστές ταινίες του Woody Allen είναι το Manhattan Murder Mystery .Γυρίστηκε το 1993 στη Νέα Υόρκη κι είναι κατά κάποιο τρόπο η επιστροφή του σκηνοθέτη στην κομεντί μετά από μια περίοδο που χαρακτηρίστηκε από ταινίες πιο ....μπεργκμανικές- ό,τι κι αν σημαίνει αυτό!


Το Manhattan Murder Mystery είναι ο φόρος τιμής του Woody στις screwball κωμωδίες όπως εκείνες με πρωταγωνιστή τον Bob Hope -οι ατάκες πέφτουν σαν...το χαλάζι!- , ενώ συγχρόνως η ταινία βρίθει από σινεφίλ αναφορές: Από το Vertigo του Hitchcock στο The Lady from Shanghai του Orson Welles και το Double Indemnity του  Billy Wilder. Και φυσικά ο έρωτας του για την αγαπημένη του πόλη για μια ακόμη φορά εκδηλώνεται με πάθος. Η ταινία είναι γυρισμένη σε αγαπημένες γειτονιές του σκηνοθέτη, θέατρα, ανοιχτές αγορές και κυρίως εστιατόρια!


Το στόρι έχει ως εξής: Ζευγάρι μεσήλικων, ο Larry κι η Carol Lipton,  (Woody & Diane Keaton) μαθαίνουν ότι η πολύ υγιής γειτόνισσα τους πέθανε ξαφνικά από καρδιά. Της Carol της μπαίνει η υποψία ότι μάλλον την έχει σκοτώσει ο σύζυγος κι αρχίζει να παριστάνει την ντετέκτιβ. Στην αρχή ο Larry αρνείται να  συμμετάσχει στις παλαβομάρες της αλλά στο τέλος πείθεται -το σενάριο έχει ένα πολύ ενδιαφέρον ....twist!- κι αποφασίζουν να παγιδέψουν τον γείτονα με τη βοήθεια των φίλων τους. Καταστρώνουν ένα σχέδιο, μαζεύονται στο σπίτι των φίλων για να το θέσουν σε εφαρμογή. Εκεί η φωνακλού φίλη τους (την οποία υποδύεται η υπέροχη Joy Behar ) περιφερόμενη με ένα μπολ στο χέρι λέει ''Does anybody want some guacamole?'' , κι ο άντρας της απαντά, -σε ελεύθερη μετάφραση!-  ''Βρε δεν μας παρατάς κι εσύ με το γκουακαμόλε, εδώ έχουμε δουλειά να κάνουμε''. Και στρώνονται στη ντετεκτιβική δουλειά τους.


Λοιπόν, υποψήφιο φονιά στη γειτονιά δεν έχουμε, αλλά ένα γκουακαμόλε το φτιάξαμε. Τέτοια dip είναι το απόλυτο must μέρες καύσωνα που είναι!

Guacamole
(Από την ταινία ''Manhattan Murder Mystery'')
2012: Gourmet Cinema
Αύγουστος



Η εκδοχή που έχουμε σήμερα είναι ενός chunky guacamole, τουτέστιν δεν είναι εντελώς κρεμώδης η υφή του.

 Υλικά

2 μεγάλα ώριμα (αλλά όχι υπερώριμα) αβοκάντο
1/2 ώριμη ντομάτα
1 κόκκινο κρεμμύδι
1 πιπεριά jalapeño (ίσως σε καλό σούπερμαρκετ ή μανάβικο, αλλιώς μην βάλετε)
χυμό ενός λάιμ (Επειδή τα ...λάιμ τριιζ (!) δεν απαντώνται στην ελληνική χλωρίδα, βάλτε χυμό λεμονιού, μια χαρά είναι)
άφθονο ψιλοκομμένο φρέσκο κορίανδρο. Κι επειδή σχεδόν  κανείς  δεν τον θέλει τον φρέσκο κόλιαντρο αντικαταστήστε τον με μαϊντανό!
αλάτι
πιπέρι

Με το μαχαίρι χαράξτε κάθετα το αβοκάντο μέχρι να βρείτε το κουκούτσι (τι κουκούτσι, κουκούτσαρος είναι αυτός!!). Πιάστε το αβοκάντο και στρίψτε ελαφρά το ένα μέρος. Ανοίξτε το κι αφαιρέστε τη σάρκα του με ένα κουτάλι -από τη στιγμή που είναι σωστά  ωριμασμένο η σάρκα θα αφαιρείται πολύ εύκολα. Ψιλοκόψτε το κρεμμύδι. Από την ντομάτα αφαιρέστε τη φλούδα και τους σπόρους και ψιλοκόψτε τη σάρκα της στραγγίζοντας την συγχρόνως από τους χυμούς της. Καθαρίζετε την πιπεριά, αφαιρείτε οπωσδήποτε τους σπόρους και ψιλοκόψτε την. Προσθέστε όλα τα υλικά σε ένα γουδί, χτυπήστε τα μέχρι να πάρουν την υφή που θέλετε, αλατοπιπερώστε και σερβίρετε με τορτίγια τσιπς ή αραβικές πιτούλες κομμένες σε τριγωνάκια!


* Λοιπόν ο φρέσκος κορίανδρος είναι μεγάλη ιστορία. Είναι κάποιοι -πολύ λίγοι- που τον λατρεύουν, βλέπε Jamie Oliver (παρεμπιπτόντως κάποτε είχα διαβάσει σε ελληνικό food blog ότι ο κορίανδρος πρέπει να αντικαταστήσει σε ΌΛΑ τα πιάτα τον μαϊντανό- ''yeah right''!!!) και φανατικοί εχθροί του οι οποίοι μέχρι και blog είχαν φτιάξει για να εκφράσουν το ...μίσος τους! Η υποφαινόμενη  αντέχει μια μικρή διακριτική ποσότητα. Μετά έχει την εντύπωση ότι το υλικό αυτό ''ουρλιάζει''!

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Ακέρωτες αλήθειες!

Αφορμή για την ανάρτηση δεν είναι μόνο η καλοκαιρινή saga του blog με τίτλο ''Πιπεριές, πιπεριές, πιπεριές...'' -ναι η σημερινή συνταγή περιέχει ΚΑΙ πιπεριές, καλά το μαντέψατε! Αφορμή είναι επίσης και μια απορία που εκφράζουν κατά καιρούς πολλοί. Κι ατυχώς γι'αυτούς, όταν γκουγκλάρουν την συγκεκριμένη απορία,  οι μηχανές αναζήτησης των υπολογιστών τους τους ρίχνουν σε τούτο το ταπεινών προθέσεων μεν, περιθωριοποιημένο και δακτυλοδεικτούμενο δε food blog- που  να' ξεραν.... Απάντηση δεν παίρνουν, αλλά αυτή τη φορά για καλή τους τύχη η Crispy έχει κέφια κι είπε να συνεχίσει τον συμβουλευτικό ρόλο που ανέλαβε στην προηγούμενη ανάρτηση!
Λοιπόν μιας κι η σημερινή συνταγή περιέχει ΚΑΙ λεμόνι , αποφασίσαμε να απαντήσουμε στην εξής απορία κάποιων από εσάς:  ''Τι είναι το ακέρωτο λεμόνι''.



Που λέτε, ακέρωτο είναι το λεμόνι εκείνο του οποίου η εξωτερική επιφάνεια - η φλούδα ντε!-  δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία - τουτέστιν ψεκασμό με κερί (ή παραφίνη). Συνήθως κερώνουν τα λεμόνια που πρόκειται να εξαχθούν ή....που πρόκειται να εισαχθούν! Κερωμένα λεμόνια εμφανίζονται κυρίως το καλοκαίρι κι είναι εισαγόμενα -κυριότερες χώρες εισαγωγής είναι η Ιταλία κι η ...μακρινή Αργεντινή. Παραδόξως κι εμείς εξάγουμε κερωμένα λεμόνια -τώρα γιατί εξάγουμε ενώ εισάγουμε , όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση, σηκώνω τα χέρια ψηλά με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Έχετε υπόψη ότι το κέρωμα γίνεται για καθαρά προστατευτικούς λόγους, έτσι ώστε το εσπεριδοειδές να αντέξει περισσότερο καιρό. Συνήθως είναι λεμόνια πολύ όμορφα εμφανισιακά, πολύ γυαλιστερά και πολύ ..ομοιόμορφα σε μέγεθος . Δυστυχώς όμως -κι αυτό να έχετε υπόψη- το ξύσμα αυτών των λεμονιών ΔΕΝ μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική. Ο χυμός ναι, κανένα πρόβλημα. Αλλά αν τυχόν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε ξύσμα ή ολόκληρα λεμόνια , θα προτιμάτε πάντα κι αυστηρά ΜΌΝΟ ακέρωτα. Πώς θα τα εντοπίσετε; Έχετε υπόψη ότι τα κερωμένα εμφανίζονται κυρίως το καλοκαίρι όταν πέφτει η εσωτερική παραγωγή. Αν είναι εισαγόμενα το πιθανότερο να είναι κερωμένα.  Αν ψάχνετε απεγνωσμένα ακέρωτα τρέξτε σε μανάβη που εμπιστεύεστε ή στη γειτόνισσα που έχει στον κήπο της λεμονιά. Ψάξτε για κακομούτσουνα κι όχι απαραίτητα κατακίτρινα λεμόνια. Πρασινωπά, με λεκέδες, μικρά , ατσούμπαλα, δεν μας πειράζει, αρκεί να είναι ακέρωτα κι αρκεί να μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε στο μαγείρεμα. Όπως στην συνταγή που ακολουθεί!

Ταλιατέλες σε σος λεμονιού με ψημένες πιπεριές, ελιές & κάπαρη.



Υλικά για 4 άτομα

400 γρ ταλιατέλες (ή paglia e fieno , δηλαδή ταλιατέλες μισές πράσινες μισές άσπρες!)
4 πιπεριές ( 2 κόκκινες και 2 κίτρινες)
1 κουταλάκι κάπαρη την οποία θα έχετε ξαρμυρίσει
 ≈20 ελιές καλαμών (οι δικές μας ήταν ευγενική προσφορά από το esti )
1 λεμόνι οπωσδήποτε ακέρωτο και πλυμένο καλά ! Το μισό λεμόνι θα το κόψετε σε 6 μικρά κομμάτια.
1 σκελίδα σκόρδο κομμένη στα δύο
1 κουταλάκι μπούκοβο
λάδι
αλάτι
πιπέρι

Πλένετε και σκουπίζετε τις πιπεριές. Τις τρυπάτε με το πιρούνι σε διάφορα σημεία και τις βάζετε να ψηθούν στο γκριλ του φούρνου στους 180 βαθμούς. Θα τις γυρίζετε συχνά και μόλις πάρουν χρώμα κι αρχίσουν να μαυρίζουν τις βγάζετε. Τις αφήνετε να κρυώσουν λίγο και μετά τις ξεφλουδίζετε, βγάζετε τα σπόρια και τις κόβετε σε λεπτές λωρίδες. Τις βάζετε σε ένα μπολ με την κάππαρη και τις ελιές από τις οποίες θα έχετε αφαιρέσει το κουκούτσι και θα έχετε ψιλοκόψει. Προσθέτετε πολύ λίγο λάδι κι ανακατώνετε. Βάζετε αλατισμένο νερό να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνετε τις ταλιατέλες και τις μαγειρεύετε al dente. Πριν τις σουρώσετε κρατήστε μισό φλιτζάνι από το νερό στο οποίο βράζουν. Εν τω μεταξύ σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνετε λίγο λάδι στο οποίο σοτάρετε το σκόρδο και το μπούκοβο. Μόλις πάρει χρώμα το σκόρδο το αφαιρείτε και προσθέτετε τα κομματάκια του λεμονιού. Το σοτάρετε καλά μέχρι να πάρει χρώμα. Αφαιρείτε το τηγάνι από το μάτι και ρίχνετε σε αυτό τις ταλιατέλες, το μείγμα πιπεριές-κάππαρη-ελιές και το λίγο νερό που φυλάξατε. Προσθέτετε το χυμό του μισού λεμονιού που έμεινε, άφθονο φρεσκοτριμμένο πιπέρι ανακατεύετε καλά και σερβίρετε αμέσως συνοδεύοντας το με ένα όμορφο, δροσερό, ελληνικό  λευκό κρασί!


UPDATE:  Η Eri μας έδωσε μια πολύ χρήσιμη πληροφορία για το πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από το κερί των κερωμένων λεμονιών! Δείτε στο σχόλιο που έχει αφήσει στην ανάρτηση! Thanks Eri!

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Ντομάτα ή τομάτα;

Όπως κι αν την πεις παραμένει η βασίλισσα της ελληνικής καλοκαιρινής κουζίνας! Αφορμή για την ανάρτηση είναι η συζήτηση που ''φούντωσε'' χθες σε σελίδα του facebook. Κι αφορμή για εκείνη την συζήτηση ήταν η παρουσία ντοματών από το....Βέλγιο στις προθήκες της μαναβικής γνωστής αλυσίδας σουπερμάρκετ. Συμπτωματικά είχα γκρινιάξει, ακριβώς τέτοια εποχή πέρσι, για τις βελγικές ντομάτες!   Δεν μπορώ να εξηγήσω την παρουσία τους στα ελληνικά μανάβικα, αντιθέτως οι νόμοι της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης αγορά μπορούν, οπότε αναζητήστε εκεί τα αίτια.
Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς ως καταναλωτές.
Με ποιο κριτήριο αγοράζουμε ντομάτες; Τις θέλουμε φθηνές; Τις θέλουμε νόστιμες; Τις θέλουμε και  φθηνές και νόστιμες;
H υποφαινόμενη τις θέλει υπερ-νόστιμες και μοιράζεται μαζί σας μερικά tips , για το πώς θα βρείτε τις καλύτερες ντομάτες στην καλύτερη δυνατή τιμή:
Πρώτα απ'όλα έχετε υπόψη ότι η πραγματική ντομάτα έχει μεγαλώσει με τη στοργή και τα χάδια του ήλιου. Την πραγματική ντομάτα την ανοίγεις κι από μέσα από τη σάρκα της βγαίνει όλη η λάμψη κι η θέρμη του ''εραστή'' της. Οι ντομάτες θερμοκηπίου είναι ζηλιάρες και πικρόχολες που λυσσάνε στην ιδέα ότι δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικές ντομάτες εξ ου κι η άνοστη σάρκα τους.
Λοιπόν, μια πρώτη κίνηση είναι να ψάξετε στο οικογενειακό και φιλικό σας περιβάλλον και να μάθετε αν κάποιος διαθέτει εξοχικό με....λαχανόκηπο. Όταν σας το αναφέρει θα δείξετε ενθουσιασμό και με απροσποίητο ενδιαφέρον θα ρωτήσετε αν έχει φυτέψει ...ντομάτες. Αν ναι, δείξτε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ρωτήστε λεπτομέρειες -πότε τις φύτεψε, αν είναι εύκολες στο μεγάλωμα μπλα μπλα. Εκείνος θα πάρει θάρρος και θα αρχίσει να σας ζαλίζει με αδιάφορες πληροφορίες αλλά στο τέλος θα σας ρωτήσει:
-Να σου φέρω λίγες να δοκιμάσεις;
Και το ρωτάς φίλε! Έτσι θα έχετε αποκτήσει  -το πιθανότερο- άριστης ποιότητας ντομάτες στη χαμηλότερη δυνατή τιμή, δηλαδή τσάμπα!
Πάμε να δούμε πώς θα αποκτήσουμε ντομάτες υπερ-πολυτελείας στην καλύτερη δυνατή τιμή. Η υποφαινόμενη οφείλει να εξομολογηθεί ότι σχεδόν ποτέ δεν αγοράζει λαχανικά και φρούτα από το σουπερμάρκετ  Γιατί; Διότι υπάρχουν τα μανάβικα και κυρίως υπάρχουν οι υπέροχες λαϊκές αγορές. Το κύριο πλεονέκτημα των λαϊκών αγορών είναι ότι, για κάθε είδος υπάρχει πληθώρα ποιοτήτων και τιμών. Θέλει ψάξιμο και θέλει αρκετές επισκέψεις μέχρι να μάθει κανείς τους μερακλήδες και τίμιους μανάβηδες ή παραγωγούς.  Αφού τους μάθετε, θα σας μάθουν κι εκείνοι και θα σας προσέχουν! Έχετε το υπόψη. Τώρα όσον αφορά την τομάτα. Αποφεύγετε την ομοιογένεια στο μέγεθος, το σχήμα και το χρώμα. Κυρίως το μέγεθος. Είναι τρομακτικό το θέαμα των ντοματών -ρεπλικών. Ψάξτε για κανέναν παραγωγό που να έχει μικρή κι ανομοιογενή παραγωγή. Κοιτάξτε τις ντομάτες, το χρώμα, το μέγεθος και το σχήμα. Μην αρχίσετε να τις ζουλάτε για να δείτε αν είναι σφιχτές!!! Είναι απαράδεκτο, αφήστε που θα εκνευρίσετε τον μανάβη. Αντιθέτως αν τις κοιτάτε με λαχτάρα, το πιθανότερο να σας προσφέρει μία να δοκιμάσετε για να σας πείσει (στις λαϊκές είναι η αλήθεια , φιλεύουν συνέχεια!), πιάστε κουβέντα μαζί του, ρωτήστε κάποια πράγματα, υποσχεθείτε ότι αν μείνετε ευχαριστημένοι θα επιστρέψετε. Άλλο που δεν θέλει! Με τον καιρό θα μάθετε τα προϊόντα του κι εκείνος θα μάθει εσάς κι έτσι φεύγοντας πάντα θα ρίχνει στην τσάντα σας 2-3 ντοματούλες παραπάνω! Όσον αφορά τις τιμές, είπαμε αυτές παίζουν. Παίξτε κι εσείς μαζί τες!
Και τέλος κάτι πολύ σημαντικό. Μην φοβηθείτε ποτέ τις κακομούτσουνες ντομάτες. Όσο πιο κακομούτσουνη μια ντομάτα , τόσο πιο νόστιμη είναι! #fact!


Τη φωτογραφία αυτή την τράβηξα πριν ενάμιση χρόνο στην Μπολόνια.
Ο Μπολονέζος μανάβης μάλωνε όσους ήθελαν να ζουλήξουν λίγο τις υπέροχες ντομάτες του! Προσέξτε όμως και κάτι άλλο. Τις διαφορετικές ποικιλίες ντομάτας! Κάτι που -μεταξύ μας- δεν προσφέρουν οι βελγικές ντομάτες.


Η πιο ''ατσούμπαλη'' ντομάτα που μου έχει τύχει φέτος!

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Ήσυχες μέρες του Αυγούστου

Διανύουμε τις δύο πιο ήσυχες εβδομάδες του χρόνου. Ήσυχες βέβαια για όσους πεισματικά μένουμε στο κλεινόν άστυ μέσα Αυγούστου. Είναι η απόλυτη εμπειρία να βλέπεις την πόλη και τη γειτονιά σου ερημωμένες. Ερημωμένες και...ήσυχες (δεν χορταίνω να το λέω!!)! Τι ευδαιμονία! Τα πεζοδρόμια είναι επιτέλους  άδεια από αυτοκίνητα, δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα από τα μπαλκόνια -άντε καμιά τηλεόραση να παίζει χαμηλόφωνα-, για ώρες ολόκληρες δεν περνά τροχοφόρο από το δρόμο... Οι λίγοι εναπομείναντες απολαμβάνουμε αυτό που μας λείπει 50 εβδομάδες το χρόνο. Ηρεμία, ησυχία, άνεση, χαλαροί ρυθμοί. Οι θάλασσες μια ανάσα μακριά χωρίς το γνωστό μποτιλιάρισμα στην παραλιακή προς το Σούνιο. Όμως οι χαλαροί ρυθμοί δεν περιορίζονται στους δρόμους. Το ίδιο χαλαρά είναι τα πράγματα σε καταστήματα, εστιατόρια,......δημόσιες υπηρεσίες! Ω ναι, τώρα είναι η καλύτερη εποχή να τρέξει κανείς σε τράπεζες, εφορίες και λοιπές μπελαλίδικες υπηρεσίες!
Η πόλη άδειασε λοιπόν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι της λείπουν τα χρώματα και τα αρώματα. Φτιάξαμε μια καταπληκτική tatin της οποίας το άρωμα έδωσαν τα φιστίκια αιγίνης και το υπέροχο χρώμα της οι βανίλιες!

Τάρτα tatin με βανίλιες και φιστίκι αιγίνης.




Υλικά

50 γρ φιστίκι αιγίνης αλεσμένο
150 γρ αλεύρι
ξύσμα ενός λεμονιού
120 γρ βούτυρο
3-4 βανίλιες (το φρούτο να είναι ώριμο αλλά σκληρό)
100 γρ ζάχαρη

Θα χρειαστείτε τηγάνι διαμέτρου 22 εκ που μπαίνει και στο φούρνο*

Ετοιμάζουμε τη ζύμη. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το φιστίκι και το ξύσμα με το αλεύρι. Προσθέτουμε 80 γρ βούτυρο κομμένο σε κομματάκια και πολύ κρύο συν 50 ml κρύο νερό. Δουλεύουμε το μείγμα με τα δάχτυλα πολύ γρήγορα μέχρι να λιώσει το βούτυρο. Ζυμώνουμε λίγο ακόμα μέχρι η ζύμη μας να γίνει ομοιογενής, τη διπλώνουμε σε πλαστική μεμβράνη και την βάζουμε στο ψυγείο για  μία ώρα τουλάχιστον.
Πλένουμε τις βανίλιες και τις κόβουμε σε φετούλες -όχι πολύ λεπτές αλλά ούτε και πολύ χοντρές!
Βάζουμε στο τηγάνι το υπόλοιπο βούτυρο και τη ζάχαρη και ζεσταίνουμε το μείγμα σε μέτρια φωτιά. Μόλις σκουρύνει σβήνουμε το μάτι και αρχίζουμε να τοποθετούμε από πάνω και με όμορφο τρόπο τις βανίλιες. Αφήνουμε για λίγα λεπτά πάνω στο σβησμένο μάτι και μετά αφαιρούμε από το μάτι και το αφήνουμε για λίγο να κρυώσει.
Ανάβουμε τον φούρνο να προθερμανθεί στους 200 βαθμούς. Βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο και την ανοίγουμε με τη βοήθεια του πλάστη σε στρογγυλό φύλλο πάχους μισού εκατοστού και διαμέτρου όσο το τηγάνι. Το τοποθετούμε προσεκτικά πάνω στα φρούτα, πιέζουμε στις άκρες κυρίως αλλά και από πάνω. Το βάζουμε στο φούρνο να ψηθεί για 40 λεπτά περίπου.
 Αφού ψηθεί και το βγάλουμε από το φούρνο, θα το αφήσουμε να κρυώσει πριν το γυρίσουμε με τα φρούτα προς τα πάνω - εδώ σας εύχομαι ολόψυχα να είστε πιο επιδέξιοι από την...αδέξια υποφαινόμενη!!
Τα φρούτα με τη ζάχαρη θα έχουν δημιουργήσει ένα υπέροχο σιρόπι που θα έχει τυλίξει τη ζύμη. Η παρουσία αυτού του σιροπιού το κάνει ιδανικό επιδόρπιο γλυκό συνοδευόμενο από ...τι άλλο παρά λίγο παγωτό φιστίκι! Τελειότης! Όσον αφορά το παγωτό φιστίκι το καλύτερο το έχω φάει - φευ!-στην Ιταλία. Το πιο κοντινό σε γεύση με το ιταλικό που έχω δοκιμάσει στην ημεδαπή είναι εκείνο του Κωνσταντινίδη!



* Το συγκεκριμένο είδος τηγανιού πέρα από τις tatin , χρησιμοποιείται και για τις κλασικές frittata , ό,τι καλύτερο και πιο λαχταριστό σε ομελέτα -ομελέτα φούρνου συγκεκριμένα!


Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Chilly cheers!

Προ ημερών έμαθα ότι οι Βρετανοί έχουν ενθουσιαστεί με τις μπύρες που παράγει η Κερκυραίικη Μικροζυθοποιία . Συγκεκριμένα η μπύρα ''Koroibos ale''  είναι η επίσημη μπύρα γνωστής αλυσίδας pub κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων! Φαντάζομαι την έκπληξη των Άγγλων όταν θα γεύονται μια ....ελληνική ale! Πίνοντας τις πρώτες γουλιές και κουνώντας επιδοκιμαστικά το κεφάλι, θα κλείνουν τα μάτια τους και θα ονειρεύονται τις παραλίες του όμορφου αυτού νησιού του Ιονίου και των υπόλοιπων νησιών μας. Κι ομολογώ ότι δεν είναι οι μόνοι....
Λάτρεις της μπύρας οι Άγγλοι , λάτρεις της κι εμείς. Ιδιαίτερα τώρα το καλοκαίρι ποιος λέει όχι σε ένα ποτήρι παγωμένης μπύρας μετά το μπάνιο στη θάλασσα; Τι απόλαυση! Ιδιαίτερα εκείνη η πρώτη γουλιά! Τι ευδαιμονία!  Προσοχή όμως σε αυτό το... ''παγωμένη''. Έχουμε κάποιες κακές, λανθασμένες συνήθειες εμείς οι Έλληνες. Πρώτα απ'όλα παγώνουμε το ποτήρι!! Άστοχη κι απαράδεκτη συνήθεια. Επίσης παγώνουμε τόσο πολύ την μπύρα που την σερβίρουμε σχεδόν σε μορφή....σορμπέ! Ποτό είναι, όχι παγωτό! Όταν εννοούμε παγωμένη μπύρα εννοούμε σε θερμοκρασία ψυγείου κι όχι...καταψύκτη! Αλλιώς χάνεται η γεύση της και κυρίως τα αρώματα της.
Λοιπόν για να γιορτάσουμε την επιτυχία της κερκυραίικης μπύρας θα φτιάξουμε ένα φαγητό που ταιριάζει γάντι με την μπύρα. Ναι ξέρω, κανονικά θα έπρεπε να είχαμε μια κερκυραίικη συνταγή αλλά το blog τούτο έχει πάθει ...ψύχωση με τις πιπεριές φέτος το καλοκαίρι! Έτσι λοιπόν σερβίρουμε....

Μοσχαράκι με πιπεριές







Υλικά για 4 άτομα

600 γρ κρέας από μοσχαράκι κομμένο σε μπουκιές
1 κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φετούλες
3-4 πιπεριές διαφορετικές μεταξύ τους. Οπωσδήποτε μία κόκκινη, μία πράσινη, μία κίτρινη, και μία....καυτερή!
2 ντομάτες ψιλοκομμένες
1 ποτήρι λευκό κρασί
ζωμό
λίγα φύλλα βασιλικού
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι

Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε λίγο λάδι και σε αυτό σοτάρουμε το κρεμμύδι. Προσθέτουμε τ ο κρέας, το αφήνουμε να σοταριστεί σε δυνατή φωτιά για λίγα λεπτά ανακατώνοντας συνέχεια και τέλος σβήνουμε με το κρασί. Μόλις εξατμιστεί το κρασί αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε τόσο ζωμό όσο χρειάζεται να καλυφθεί το κρέας. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε το κρέας να μαγειρευτεί για μισή ώρα ανακατώνοντας πότε πότε. Πλένουμε τις πιπεριές και αφαιρούμε τους σπόρους. Τις κόβουμε σε κομμάτια- όχι πολύ μικρά. Μετά τη μισή ώρα ο ζωμός θα έχει σχεδόν σωθεί. Τότε προσθέτουμε τις ψιλοκομμένες; ντομάτες και τις πιπεριές, τα φύλλα βασιλικού ψιλοκομμένα και διορθώνουμε το αλάτι αν χρειαστεί. Μαγειρεύουμε για άλλα 20 λεπτά πάνω κάτω - μέχρι να μαλακώσουν οι πιπεριές.

Σερβίρεται με πατάτες τηγανιτές και παγωμένη -όσο πρέπει!-  μπύρα!

Cheers!

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαι η μόνη που εκστασιάζεται με τα χρώματα της πιπεριάς!!


Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Pink it up!

Προ ημερών η οινοκριτικός της Guardian γκρίνιαζε ότι τα ροζέ κρασιά έχουν την τάση να γίνονται όλα και πιο γλυκά. Στα λίγα ροζέ που προτείνει στη στήλη της δεν υπάρχει κανένα ελληνικό. Μα έτσι εξηγείται αγαπητή κα. Μπέκετ! Δεν έχετε δοκιμάσει ελληνικό ροζέ!
Εδώ και χρόνια τούτο το ταπεινών προθέσεων blog επιμένει σε δύο σημεία:

1) Τα ελληνικά ροζέ είναι μοναδικά! Πέρα από το γεγονός ότι είναι εξαιρετικής ποιότητας, έχουν το πλεονέκτημα να είναι ιδιαιτέρως ξηρά και να ξεφεύγουν από το ''ενοχλητικό'' γλύκισμα στο οποίο τείνουν γενικώς τα ξένα ροζέ. Φτιάχνονται από ξένες και γηγενείς ποικιλίες, έχουν καταπληκτική γεύση κι αρώματα και το κυριότερο....
2) Ταιριάζουν με τα πλέον κλασικά πιάτα του ελληνικού καλοκαιριού καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο κρασί ! Πιάτα στα οποία ως επί το πλείστον κυριαρχεί η ντομάτα. Κι ας το παραδεχτούμε, κόκκινο κρασί είναι κομματάκι δύσκολο να πιει κανείς εν μέσω του θέρους αν και όχι απίθανο εφόσον είναι κάποιο που θα καταδεχτεί να μείνει λίγη ώρα στο ψυγείο. Έτσι έρχονται τα ροζέ να δώσουν τη λύση. Είναι το απόλυτο ταίρι των συγκεκριμένων εδεσμάτων και εννοείται ότι πίνονται δροσερά και κρύα.
Πάμε να δούμε με ποιο καλοκαιρινό πιάτο συνδυάσαμε την τελευταία μας ανακάλυψη στα ελληνικά ροζέ.

Ρολά μελιτζάνας με γραβιέρα στο φούρνο


Υλικά για 4 άτομα

4 μελιτζάνες φλάσκες
6-7 μεγάλες ώριμες ντομάτες
3-4  σκελίδες σκόρδο
φύλλα βασιλικού 
300 γρ γραβιέρα τριμμένη (το τι τύπο γραβιέρα θα χρησιμοποιήσουμε εξαρτάται από τα γούστα μας. Το blog τούτο λατρεύει την γραβιέρα Τήνου κι αυτήν χρησιμοποίησε)
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο -θα χρειαστούμε αρκετό.

Πλένουμε τις μελιτζάνες, τις σκουπίζουμε. Αφαιρούμε το πάνω και κάτω μέρος τους και τις κόβουμε σε φέτες 5 χιλιοστών (Τον χάρακα! Τον χάρακα!). Τις αλατίζουμε και τις αφήνουμε στο στραγγιστήρι για μισή ώρα τουλάχιστον. Εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε τη σάλτσα. Τρίβουμε τις ντομάτες στον τρίφτη. Ψιλοκόβουμε το σκόρδο και τα φύλλα βασιλικού. Σε λίγο λάδι σοτάρουμε καλά το σκόρδο και το μισό βασιλικό. Προσθέτουμε τις τριμμένες ντομάτες αλάτι και πιπέρι και σιγοβράζουμε τη σάλτσα μέχρι να πιει τα υγρά της. Στο τέλος προσθέτουμε και τον υπόλοιπο βασιλικό. Η σάλτσα είναι έτοιμη, πάμε στις μελιτζάνες. Τις ξεπλένουμε, τις στεγνώνουμε ...κι αρχίζουμε να τις τηγανίζουμε. Το τηγάνισμα των μελιτζανών απαιτεί πολύ λάδι μιας και το απορροφούν σαν σφουγγάρι. Πριν αρχίσουμε να τις τηγανίζουμε τις ''τσιμπάμε''  με ένα πιρούνι κι όταν πια τις έχουμε τηγανίσει τις βάζουμε σε μια πιατέλα στην οποία έχουμε απλώσει χαρτί κουζίνας.
Ωραία! Πιάνουμε ένα ταψάκι κι αρχίζουμε την εξής εργασία. Τυλίγουμε λίγη τριμμένη γραβιέρα σε κάθε φέτα μελιτζάνας και τις τοποθετούμε προσεκτικά  στο ταψί τη μία τυλιγμένη φέτα δίπλα στην άλλη. Όταν τελειώσουμε ρίχνουμε από πάνω όσο τυρί έχει απομείνει και τέλος απλώνουμε τη σάλτσα έτσι ώστε να καλύψει όλο το ταψί. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160 βαθμούς για μισή ώρα περίπου ή μέχρι να στεγνώσει το φαγητό (να μην έχει υγρά).

 Το φαγητό αυτό τρώγεται άνετα κρύο κι όπως είπαμε στην αρχή συνοδεύεται με ροζέ κρασί. Η τελευταία ανακάλυψη του blog ακούει  στο όνομα ''Κτήμα Θεόπτερα'' από την οινοποιία Τσιλιλή, εταιρία περισσότερο γνωστή για το τσίπουρο της. Να τώρα που βγάζει και κρασιά και μάλιστα το ροζέ κρασί εκτός από την πολύ γνωστή και διεθνή ποικιλία Syrah περιέχει και την ελληνική ποικιλία Λημνιώνα και το αποτέλεσμα είναι αρκετά...πικάντικο! Το κρασί αυτό το γευτήκαμε πρώτη φορά στο Oinoscent