Εδώ και δύο χρόνια περίπου έβλεπα μια συνταγή για σάλτσα ντομάτας να περιφέρεται στα αλλοδαπά food blog κι έλεγα ''δεν γίνεται, πλάκα κάνουν''. Τόσο απλή και τόσο νόστιμη όσο διατείνονταν ; Είχα τις αμφιβολίες μου. Παρόλα αυτά δεν την αγνόησα, δεν την ξέχασα, κλωθογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου. Προ ημερών την βρήκα πάλι μπροστά μου , πάλι με τα ίδια ενθουσιώδη σχόλια κι είπα γιατί όχι. Είχα αργήσει να επιστρέψω σπίτι, ήμουν κουρασμένη - πες την αλήθεια ωρύεται μια φωνή μέσα μου...εχμμμμ, εντάξει, βαριόμουν, ώχου !!!- κι αυτή η σάλτσα δεν χρειαζόταν παρά μια κίνηση : Το άνοιγμα μιας κονσέρβας!
Μιας κονσέρβας με ολόκληρες ντομάτες στο χυμό τους. Άδειασα το περιεχόμενο σε μια κατσαρόλα και το άφησα να σιγοβράζει σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά. Τα μόνα υλικά που πρόσθεσα ήταν λίγο λάδι, λίγο αλάτι και αρκετό φρεσκοτριμμένο και χοντροκομμένο πιπέρι*. Τίποτε άλλο. Την απλοποίησα ακόμα περισσότερο. Αλλού είχα δει να προσθέτουν κρεμμύδι, αλλού σκόρδο. Αλλά όχι, επέμεινα στο concept....less is more (taste!) και δικαιώθηκα! Μόλις άρχισαν να μαλακώνουν οι ντομάτες, έπιασα να τις λιώνω με ένα πιρούνι. Εν τω μεταξύ είχα βάλει άφθονο νερό σε μια κατσαρόλα να βράσει, κι όταν έβρασε το αλάτισα κι έριξα μέσα τα αγαπημένα μου ζυμαρικά αυτήν την εποχή:
Εσείς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιοδήποτε ζυμαρικό θέλετε, δεν χρειάζεται να ακολουθείτε τις εμμονές της γράφουσας -που δεν είναι και λίγες εδώ που τα λέμε!
Εν τω μεταξύ η σάλτσα σιγόβραζε κι όσο σιγόβραζε έλιωνα τις ντομάτες κι όσο έλιωναν οι ντομάτες τόσο πιο ωραία έδενε η σάλτσα. Κι εκείνη έδεσε και τα ζυμαρικά έβρασαν και τα ένωσα εις σάρκαν μία -αφού πρώτα στράγγιξα τα ζυμαρικά, εννοείται! Μην τα κάνουμε και μούσκεμα! Και στην κατσαρόλα όπου είχα ανακατώσει σάλτσα και ζυμαρικά πρόσθεσα δυο καλές, γεμάτες κουταλιές ρικότα ( νομίζω μια χαρά θα είναι και φρέσκο ανθότυρο, δεν ξέρω όμως πώς θα λειτουργούσε τυρί κρεμώδες.) ανακάτωσα πάλι καλά για να λιώσει το τυρί και σερβίρισα αμέσως.
Κι εκεί διαπίστωσα με μεγάλη και πολύ ευχάριστη έκπληξη ότι τα δεκάδες ενθουσιώδη post δικαίως την εκθείαζαν. Τόσο απλή κι εν τούτοις τόσο ουσιωδώς νόστιμη! Και μέχρι να βγουν οι πραγματικές ντομάτες- εκείνες που τις χαϊδεύει ο ήλιος ντε, εγώ θα με περιποιούμαι με αυτήν την σάλτσα ντομάτας!
* Έτριψα σε χοντρά κομμάτια άσπρο και μαύρο πιπέρι που μόλις είχα αγοράσει από τον Άρκευθο. Νομίζω ότι είναι το καλύτερο πιπέρι που έχω αγοράσει εδώ και καιρό. Ιδιαίτερα το λευκό!
Μιας κονσέρβας με ολόκληρες ντομάτες στο χυμό τους. Άδειασα το περιεχόμενο σε μια κατσαρόλα και το άφησα να σιγοβράζει σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά. Τα μόνα υλικά που πρόσθεσα ήταν λίγο λάδι, λίγο αλάτι και αρκετό φρεσκοτριμμένο και χοντροκομμένο πιπέρι*. Τίποτε άλλο. Την απλοποίησα ακόμα περισσότερο. Αλλού είχα δει να προσθέτουν κρεμμύδι, αλλού σκόρδο. Αλλά όχι, επέμεινα στο concept....less is more (taste!) και δικαιώθηκα! Μόλις άρχισαν να μαλακώνουν οι ντομάτες, έπιασα να τις λιώνω με ένα πιρούνι. Εν τω μεταξύ είχα βάλει άφθονο νερό σε μια κατσαρόλα να βράσει, κι όταν έβρασε το αλάτισα κι έριξα μέσα τα αγαπημένα μου ζυμαρικά αυτήν την εποχή:
Εσείς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιοδήποτε ζυμαρικό θέλετε, δεν χρειάζεται να ακολουθείτε τις εμμονές της γράφουσας -που δεν είναι και λίγες εδώ που τα λέμε!
Εν τω μεταξύ η σάλτσα σιγόβραζε κι όσο σιγόβραζε έλιωνα τις ντομάτες κι όσο έλιωναν οι ντομάτες τόσο πιο ωραία έδενε η σάλτσα. Κι εκείνη έδεσε και τα ζυμαρικά έβρασαν και τα ένωσα εις σάρκαν μία -αφού πρώτα στράγγιξα τα ζυμαρικά, εννοείται! Μην τα κάνουμε και μούσκεμα! Και στην κατσαρόλα όπου είχα ανακατώσει σάλτσα και ζυμαρικά πρόσθεσα δυο καλές, γεμάτες κουταλιές ρικότα ( νομίζω μια χαρά θα είναι και φρέσκο ανθότυρο, δεν ξέρω όμως πώς θα λειτουργούσε τυρί κρεμώδες.) ανακάτωσα πάλι καλά για να λιώσει το τυρί και σερβίρισα αμέσως.
Κι εκεί διαπίστωσα με μεγάλη και πολύ ευχάριστη έκπληξη ότι τα δεκάδες ενθουσιώδη post δικαίως την εκθείαζαν. Τόσο απλή κι εν τούτοις τόσο ουσιωδώς νόστιμη! Και μέχρι να βγουν οι πραγματικές ντομάτες- εκείνες που τις χαϊδεύει ο ήλιος ντε, εγώ θα με περιποιούμαι με αυτήν την σάλτσα ντομάτας!
* Έτριψα σε χοντρά κομμάτια άσπρο και μαύρο πιπέρι που μόλις είχα αγοράσει από τον Άρκευθο. Νομίζω ότι είναι το καλύτερο πιπέρι που έχω αγοράσει εδώ και καιρό. Ιδιαίτερα το λευκό!