Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Πιο απλή δεν γίνεται!

Εδώ και δύο χρόνια περίπου έβλεπα μια συνταγή για σάλτσα ντομάτας να περιφέρεται στα αλλοδαπά food blog κι έλεγα ''δεν γίνεται, πλάκα κάνουν''. Τόσο απλή και τόσο νόστιμη όσο διατείνονταν ; Είχα τις αμφιβολίες μου. Παρόλα αυτά δεν την αγνόησα, δεν την ξέχασα, κλωθογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου. Προ ημερών την βρήκα πάλι μπροστά μου , πάλι με τα ίδια ενθουσιώδη σχόλια κι είπα γιατί όχι. Είχα αργήσει να επιστρέψω σπίτι, ήμουν κουρασμένη - πες την αλήθεια ωρύεται μια φωνή μέσα μου...εχμμμμ, εντάξει, βαριόμουν, ώχου !!!-  κι αυτή η σάλτσα δεν χρειαζόταν παρά μια κίνηση : Το άνοιγμα μιας κονσέρβας!



Μιας κονσέρβας με ολόκληρες ντομάτες στο χυμό τους. Άδειασα το περιεχόμενο σε μια κατσαρόλα και το άφησα να σιγοβράζει σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά. Τα μόνα υλικά που πρόσθεσα ήταν λίγο λάδι, λίγο αλάτι και αρκετό φρεσκοτριμμένο και χοντροκομμένο πιπέρι*.  Τίποτε άλλο. Την απλοποίησα ακόμα περισσότερο. Αλλού είχα δει να προσθέτουν κρεμμύδι, αλλού σκόρδο. Αλλά όχι, επέμεινα στο concept....less is more (taste!) και δικαιώθηκα! Μόλις άρχισαν να μαλακώνουν οι ντομάτες, έπιασα να τις λιώνω με ένα πιρούνι. Εν τω μεταξύ είχα βάλει άφθονο νερό σε μια κατσαρόλα να βράσει, κι όταν έβρασε το αλάτισα κι έριξα μέσα τα αγαπημένα μου ζυμαρικά αυτήν την εποχή:



Εσείς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιοδήποτε ζυμαρικό θέλετε, δεν χρειάζεται να ακολουθείτε τις εμμονές της γράφουσας -που δεν είναι και λίγες εδώ που τα λέμε!
Εν τω μεταξύ η σάλτσα σιγόβραζε κι όσο σιγόβραζε έλιωνα τις ντομάτες κι όσο έλιωναν οι ντομάτες τόσο πιο ωραία έδενε η σάλτσα. Κι  εκείνη έδεσε και τα ζυμαρικά έβρασαν και τα ένωσα εις σάρκαν μία -αφού πρώτα στράγγιξα τα ζυμαρικά, εννοείται! Μην τα κάνουμε και μούσκεμα! Και στην κατσαρόλα όπου είχα ανακατώσει σάλτσα και ζυμαρικά πρόσθεσα δυο καλές, γεμάτες κουταλιές ρικότα ( νομίζω μια χαρά θα είναι και φρέσκο ανθότυρο, δεν ξέρω όμως πώς θα λειτουργούσε τυρί κρεμώδες.) ανακάτωσα πάλι καλά για να λιώσει το τυρί και σερβίρισα αμέσως.



Κι εκεί διαπίστωσα με μεγάλη και πολύ ευχάριστη έκπληξη ότι τα δεκάδες ενθουσιώδη post δικαίως την εκθείαζαν. Τόσο απλή κι εν τούτοις τόσο ουσιωδώς νόστιμη! Και μέχρι να βγουν οι πραγματικές ντομάτες- εκείνες που τις χαϊδεύει ο ήλιος ντε, εγώ θα με περιποιούμαι με αυτήν την σάλτσα ντομάτας!

* Έτριψα σε χοντρά κομμάτια άσπρο και μαύρο πιπέρι που μόλις είχα αγοράσει από τον Άρκευθο. Νομίζω ότι είναι το καλύτερο πιπέρι που έχω αγοράσει εδώ και καιρό. Ιδιαίτερα το λευκό!

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Q & A (+ Paris update)

Μετά από πρόσκληση της Αγγελικής και της Ερμιόνης ήρθε κι η σειρά της .....αυτής ταπεινότης να συμμετάσχει στο μπλογκοπαίχνιδο των ερωτοαπαντήσεων!

Οι ερωτήσεις της Αγγελικής :

1. Πες τρεις λέξεις που σε περιγράφουν.
Αφηρημάδα , αδεξιότητα, αφέλεια.

2. Ποια νομίζεις πως είναι η μεγαλύτερη αδυναμία σου.
Τα...τσιπς!!

3. Τι σε θυμώνει τόσο που να χάνεις τον αυτοέλεγχο σου;
Η αδικία. Η άσχημη συμπεριφορά.

4. Αν άλλαζες κάτι στον εαυτό σου, τι θα διάλεγες να αλλάξεις;
Τη μύτη μου. Είναι τεράστια!!

5. Με τι ασχολείσαι τον ελεύθερο χρόνο σου;
Διαβάζω, βλέπω ταινίες, γυμνάζομαι, κάνω ατέλειωτους περιπάτους στο κέντρο της πόλης

6. Αν ξεκινούσες από την αρχή, τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις;
Ιδιοκτήτρια -chef ενός μικροσκοπικού (3-4 τραπέζια) wine bar-restaurant στο κέντρο της πόλης

7. Τι δεν θα ήθελες να κάνεις ποτέ ξανά, αν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις;
Να παχύνω (πλησίασα τα 60 κιλά κάποια εποχή μετά το λύκειο)

8. Αν έπρεπε να εγκαταλείψεις για πάντα το σπίτι σου κρατώντας μια βαλίτσα, τι θα έπαιρνες μαζί σου;
Τα σκουλαρίκια μου (ο καθείς με το φετίχ του!),  τα φουλάρια μου (''ο καθείς με το φετίχ του'' Νο. 2), το πολύ όμορφο πορτατίφ που έχω στο κομοδίνο μου και 2-3 αγαπημένα βιβλία. 

9. Πες μια ευχή που θα ήθελες να πραγματοποιηθεί;
Να πάψουν να υπάρχουν η μισαλλοδοξία κι ο θρησκευτικός φανατισμός.

10. Τι σου προκαλεί χαρά;
Το χαμόγελο και το γέλιο των παιδιών.

Κι οι ερωτήσεις της Ερμιόνης:


1. Τι δουλειά κάνεις;
Ότι και το 20-25% του πληθυσμού της χώρας!!

2.Πώς περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο;
Απαντήθηκε πιο πάνω

3. Ποιας ταινίας θα ήθελες να ήσουν πρωταγωνίστρια και γιατί;
The silence of the lambs αλλά και The girl with the dragon tattoo. Τόσο η Clarice Starling όσο κι η Lisbeth Salander είναι μοναχικές φιγούρες. Κι οι δύο ταινίες είναι συναρπαστικές (όπως και τα βιβλία από τα οποία προέρχονται) κι οι δύο ρόλοι άκρως ενδιαφέροντες.

4. Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με 3 λέξεις;
Απαντήθηκε πιο πάνω

5.Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά σου;
Από ταπεινοφροσύνη δεν μιλώ ποτέ για τα εκατοντάδες -μην πω χιλιάδες!!- επιτεύγματα μου!!

6. Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις το blogging;
Μου το πρότεινε ένας δημοσιογράφος

7. Ποια είναι η αγαπημένη σου παιδική ανάμνηση;
Τα καλοκαίρια στη Μελβούρνη

8. Πες 3 πράγματα που θα έπαιρνες μαζί σου σε ένα ερημονήσι
3 πολύ- μα πάρα πολύ- χοντρά βιβλία

9. Ποιον διάσημο άνθρωπο θα ήθελες να γνωρίσεις από κοντά;
Τον Lars von Trier (θέλω να τον ρωτήσω κάτι)

10. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις σε μια εποχή της ιστορίας, ποια θα ήταν αυτή;
Τη δεκαετία του 30 στο Παρίσι (ολοφάνερα επηρεασμένη από την τελευταία ταινία του Woody Allen)

11. Αν ήσουν υπερ-ήρωας, τι δύναμη θα ήθελες να έχεις;
Να γίνομαι αόρατη. 




Κανονικά θα έπρεπε να σκαρφιστώ 10 ερωτήσεις τις οποίες θα απαντούσαν άλλοι 10 blogger αλλά απ'ότι βλέπω οι περισσότεροι έχετε ήδη συμμετάσχει. 




Πάμε τώρα στα 2 update που συμπληρώνουν την προηγούμενη ανάρτηση.


1. Όσοι βρεθείτε στο Παρίσι μέχρι τις 28 Απριλίου μην αμελήσετε να επισκεφτείτε την έκθεση με φωτογραφίες του περίφημου Γάλλου φωτογράφου Robert Doisneau με θέμα την κεντρική αγορά της πόλης Les Halles γνωστή κι ως ''η κοιλιά του Παρισιού'' . Μια σειρά φωτογραφιών του διάσημου φωτογράφου που ξεκινούν από το 1933 και φθάνουν μέχρι τη δεκαετία του 70 κι αποτυπώνουν το πνεύμα, τα πρόσωπα, τη ζωντάνια ενός θεσμού της πόλης που μάλλον οι Παριζιάνοι νοσταλγούν.  Η έκθεση βρίσκεται στο Δημαρχείο της πόλης κι η είσοδος είναι δωρεάν. 







2. O chef pâtissier Sébastien Gaudard στον οποίο αναφερθήκαμε και του οποίου δημιουργίες είχαμε την τύχη να γευτούμε εξελέγη ως ο chef pâtissier του 2012. Félicitations!






Η φωτογραφία του κου. Gaudard από the selby
Οι φωτογραφίες από την έκθεση είναι ευγενική προσφορά του συντρόφου!

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Μικρές απολαύσεις (μια συνέχεια) + Fuxia

Φαντάζομαι ότι όταν κάποιος επισκέπτεται το Παρίσι ένα προσκύνημα στους ναούς των macarons επιβάλλεται. Η υποφαινόμενη δεν είχε περάσει ποτέ από τον Pierre Hermé , έτσι στην τελευταία της επίσκεψη στην Πόλη του Φωτός, με ευλάβεια κι αδημονία όρμησε σε έναν από τους ναούς του πασίγνωστου pâtissier και δοκίμασε μερικές από τις εκπληκτικές του δημιουργίες. Έχετε υπόψη ότι ο κος. Hermé αλλάζει ανά τακτά διαστήματα την συλλογή του από macarons. Έτσι γεύσεις πάνε κι έρχονται.  Απ'όσα δοκίμασα με συγκλόνισαν τα εξής macarons : Huile d'olive á la mandarine -λάτρεψα την εκρηκτική επίγευση που άφησε το συμπαθέστατο εσπεριδοειδές. Το συγκεκριμένο macaron θα μπορείτε να το γεύεστε  μέχρι την 1η Απριλίου. Infiniment cassis : Μάλλον το αγαπημένο μου. Cassis μέσα κι έξω! Το απολαμβάνετε μέχρι τις 25 Μαρτίου. Americano pamplemousse: Η πικράδα του γκρέιπφρουτ διακριτική αλλά κυρίως μεθυστική. Κι αυτό θα το απολαμβάνετε μέχρι τις 25 Μαρτίου.






Επίσης φαντάζομαι ότι ο καθένας μας που επισκέπτεται το Παρίσι ''κολλά'' με κάποια από τις γειτονιές της πόλης. Για κάποιο λόγο έχω κολλήσει με το ένατο διαμέρισμα - arrondissement , και μάλλον υποπτεύομαι ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι βολικό και λιγότερο τουριστικό σε σχέση με άλλα διαμερίσματα. Στο 9ο διαμέρισμα λοιπόν βρίσκεται ένας πολύ αγαπημένος δρόμος τον οποίο πάντοτε διασχίζω όταν ανεβαίνω προς την γειτονιά της Montmartre , η Rue des Martyrs . Είναι ένας δρόμος γεμάτος από epiceries, boulangeries, fromageries, pâtisseries, και φυσικά restaurants. 




Ένας δρόμος γεμάτος από μικρά παραδοσιακά καταστήματα που πωλούν όλα τα καλούδια του κόσμου (ναι ναι, υπάρχει και μαγαζάκι που πουλά ελληνικές λιχουδιές!).  








Αν σας βγάλει ο δρόμος στην Rue des Martyrs επισκεφτείτε οπωσδήποτε το ζαχαροπλαστείο του Sebastien Gaudard στο νο. 22 της οδού. Ο εν λόγω pâtissier έχει μαθητεύσει στον Pierre Hermé κι είναι και....εχχχχμμμμ... ...κούκλος!!! Δυστυχώς δεν τον γνωρίσαμε από κοντά αλλά είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε κάποιες από τις δημιουργίες του.



Θεϊκές! Ιδιαίτερα η τάρτα με το αχλάδι ήταν μια αξέχαστη απόλαυση καθώς το φρούτο έλιωνε γλυκά στο στόμα!

Τέλος στην Rue des Martyrs βρίσκεται ένα εστιατόριο το οποίο επισκέπτομαι πάντα όταν βρίσκομαι στο Παρίσι. Το παράδοξο είναι ότι θα σας παρουσιάσω ένα ...ιταλικό εστιατόριο του Παρισιού! Αλλά από παραδοξότητα άλλο τίποτα σε τούτο το ταπεινών προθέσεων blog! Και πρέπει να ανεχτείτε την ιδιορρυθμία της υποφαινόμενης να δειπνεί σε ιταλικά εστιατόρια σε όποια πόλη επισκέπτεται! Βίτσιο κι αυτό! Αλλά ας πάμε στο...


Fuxia


When in Paris do as the...Italians do!  Όταν πας σε ιταλικό εστιατόριο στο Παρίσι και διαπιστώνεις ότι στο διπλανό τραπέζι κάθονται Ιταλοί τότε ξέρεις ότι δεν έχεις κάνει λάθος! Στην Rue des Martyrs 25 βρίσκεται το Fuxia ένα από τα πιο γνωστά στέκια για ιταλικό φαγητό στην Πόλη του Φωτός.  Απλός διάκοσμος , μικρά τραπέζια - διαλέξτε αυτά που κοιτάζουν προς το δρόμο. Το μενού είναι αξιοπρεπέστατο και πολύ ισορροπημένο ανάμεσα σε antipasti, primi & secondi.  Ενίοτε υπάρχουν και πιάτα ημέρας. Οι σαλάτες είναι απλές ως προς τα υλικά αλλά πληθωρικές και φρεσκότατες. Τα antipasti το ίδιο, δοκιμάστε οπωσδήποτε τα beignets de mozzarella. Στα ζυμαρικά ό,τι δοκιμάσαμε ήταν πολύ καλά φτιαγμένο και σωστά βρασμένο. Ωραιότατη η pesto rosso. Απ'ότι έχω διαπιστώσει πολύ δημοφιλή είναι και τα lasagna. Υπάρχουν διαφόρων ειδών. Στα δεύτερα κυριαρχούν τα scaloppine τα οποία είναι περισσότερο ....escalope ως προς το μέγεθος! Πολύ δημοφιλή επίσης,  βλέπεις σχεδόν σε όλα τα τραπέζια scaloppine. Ενδιαφέρον πιάτο τα scaloppine με τρούφα κι αγκινάρα, συνδυασμός που ξενίζει στο άκουσμα του αλλά γευστικά στέκει μια χαρά. 
Η κάβα είναι καλά εξοπλισμένη με αποκλειστικά ιταλικά κρασιά από διάφορα μέρη της Ιταλίας. Οι τιμές τους κυμαίνονται κατά μέσον όρο από 20 - 35 ευρώ. Το πιο ακριβό, Barolo, στα 65 ευρώ.
Στα επιδόρπια θα συναντήσετε τα κλασικά ιταλικά αλλά και μερικά ημέρας, όπως πχ τάρτα σύκου που ήταν εξαιρετική.
Το μαγαζί είναι ανοιχτό τα μεσημέρια αλλά για το βράδυ η κουζίνα ανοίγει πάλι στις 7. Γεμίζει σχετικά γρήγορα και μέχρι τις 8:30 είναι γεμάτο. Το προσωπικό νεανικό και φιλικό και για όσους έχουν άγχος με τα Γαλλικά τους κυκλοφορεί και μενού στα Αγγλικά.
Για δύο άτομα με 1 ορεκτικό, 2 πρώτα ή δεύτερα και κρασί το ...addition έρχεται περίπου στα 60 ευρώ. Σημειώνω ότι στα γαλλικά εστιατόρια ΔΕΝ υπάρχει χρέωση για κουβέρ και το ΦΠΑ είναι 7% (για το αλκοόλ 19,6 %) .  Η αναφορά  στο ΦΠΑ γίνεται για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ακατανόητο το δικό μας...23%!
Και τέλος , όπως γράφει στην κάρτα μέσα στην οποία έρχεται ο λογαριασμός :








Fuxia
25, Rue des Martyrs
9e arrondissement
Paris


Περισσότερες πληροφορίες στο site τους.



Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Á nos petits plaisirs.

Φαντάζομαι ότι στην ερώτηση ''ποια ταινία θυμάστε πιο έντονα από την δεκαετία του 2000;'' η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντήσει ....Amelie! (ή πιο σωστά ''Le fabuleux destin d' Amelie Poulain'') . Το ομολογουμένως πολύ όμορφο, σύγχρονο κινηματογραφικό παραμύθι του Jean-Pierre Jeunet, γυρισμένο στις πιο ρομαντικές γειτονιές του Παρισιού γοήτευσε, συγκίνησε, οδήγησε εκατομμύρια θεατών -πιστούς και μη- στην είσοδο των κινηματογραφικών αιθουσών,  αντιγράφτηκε -ιδιαίτερα το κούρεμα της συμπαθέστατης πρωταγωνίστριας!-  αγαπήθηκε αλλά και μισήθηκε. Βλέπετε, κάποιοι πραγματιστές ωρύονταν ότι αυτή δεν ήταν η πραγματική εικόνα του Παρισιού - so what,curb your ...pragmatism, ταινία βλέπουμε αγαπητοί μου, όχι ντοκιμαντέρ!
Πίσω στην ταινία όπου η Amelie ζει μια μοναχική ζωή στους λόφους της Montmartre. Δουλεύει σε ένα κλασικό μπιστρό της περιοχής και περιφέρεται στους δρόμους της συνοικίας έχοντας σαν μοναδικό στόχο να κάνει τους άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους. Χαμηλών τόνων, διακριτική, ντροπαλή,  η  Amelie αγαπά , όπως μαθαίνουμε, τις μικρές plaisirs, τις μικρές απολαύσεις της ζωής. Όπως :

Να πετά πέτρες στο κανάλι του Saint Martin


Να χώνει τα δάχτυλα της στους σάκους με τα όσπρια


και να σπάει με ένα κουταλάκι τη σκληρή επιφάνεια μιας...


Crème brûlée
(Από την ταινία ''Amelie'')
 2012 : Gourmet cinema
Mάρτιος



Η κρέμα από μόνη της, χωρίς να χρειάζεται πολλά ή/και δυσεύρετα υλικά, είναι πολύ ιδιαίτερη και αξίζει τον κόπο να την φτιάξει κανείς ακριβώς όπως απαιτεί η παραδοσιακή συνταγή. Και μην αγχώνεστε, δεν χρειάζεστε οπωσδήποτε φλόγιστρο. Το τελικό touch μπορεί να γίνει άνετα και στο γκριλ του φούρνου. Άλλωστε για πολλούς είναι καλύτερα έτσι.

Υλικά (για 4 κρέμες)

4 κρόκοι φρέσκων και μεγάλων αυγών
1 κλωναράκι βανίλια
60 γρ ζάχαρη (όχι καστανή και χοντρή) + λίγα γραμμάρια επιπλέον για το καραμέλωμα
330 ml κρέμα γάλακτος (μην χρησιμοποιήσετε τύπου light)

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 150 βαθμούς. Βάζετε την κρέμα γάλακτος να ζεσταθεί σε μια κατσαρόλα σε μέτρια προς δυνατή φωτιά. Καθαρίζετε τους σπόρους της βανίλιας από το κλωνάρι, τα τοποθετείτε στην κρέμα, κόβετε το κλωνάρι σε κομμάτια και το προσθέτετε κι αυτό. Ζεσταίνετε την κρέμα μέχρι λίγο πριν αρχίσει να χοχλάζει. Μην την αφήσετε να βράσει. Χαμηλώστε τη φωτιά και διατηρείστε ζεστή την κρέμα γάλακτος. Σε ένα μπολ χτυπήστε πολύ καλά τους κρόκους με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψει το μίγμα. Πολύ προσεκτικά και λίγο λίγο στην αρχή, αρχίστε να ρίχνετε την κρέμα στο μπολ με τα αυγά ανακατεύοντας συνεχώς. Χρειάζεται να γίνει με προσοχή για να μην ''κόψουν'' τα αυγά. Συνεχίζετε να ρίχνετε την κρέμα ανακατεύοντας μέχρι να αρχίσει να πήζει το μίγμα. Περνάτε από σίτα την κρέμα και την μοιράζετε σε 4 ειδικά μπολάκια-πυρέξ. Τα τοποθετείτε σε ένα μεγάλο ταψί και βάζετε ζεστό νερό ίσαμε το μισό του ύψους των μπολ- φτιάχνετε με άλλα λόγια ένα είδος μπεν-μαρί για τον φούρνο. Ψήνετε τις κρέμες για περίπου 45 λεπτά. Οι κρέμες είναι έτοιμες όταν θα έχουν σφίξει στις άκρες των μπολ αλλά στο κέντρο θα είναι χαλαρές. Προσοχή! Σε αυτή τη φάση δεν πρέπει να πάρουν καθόλου χρώμα. Τις βγάζετε από το φούρνο και τις αφήνετε να κρυώσουν.

Η κρεμ πριν γίνει...μπρυλέ!!

Προθερμάνετε πολύ καλά τον φούρνο στο γκριλ. Ρίξτε μια κουταλιά ζάχαρη σε κάθε κρέμα, βάλτε τα μπολ στο φούρνο στη θέση ακριβώς κάτω από το γκριλ και αφήστε τες για 1-2 λεπτά  μέχρι η ζάχαρη να καραμελωθεί. Κι εδώ πάλι απαιτείται λίγη προσοχή: Η ζάχαρη θα καραμελωθεί γρήγορα και δεν θέλουμε τις κρέμες να καούν. Βγάλτε τες κι αφήστε τες να κρυώσουν.
Και μετά πάρτε ένα κουταλάκι και...


Κκκκκρρρρκκκκ!



(Η σημερινή ανάρτηση είναι στο πλαίσιο του φετινού αφιερώματος σε συνταγές από τον κινηματογράφο.) 

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Ξελογιάσματα.

Ο Μάρτης ήρθε, καλώς μας ήρθε, ελπίζουμε -κι ανυπομονούμε- ότι θα φέρει πιο γλυκές, πιο ζεστές μέρες. Καλό μήνα, παρεμπιπτόντως.
Παράξενος μήνας ο Μάρτης. Και παιχνιδιάρης -κοινώς σπασίκλας! Εκεί που μας προσφέρει τις πρώτες ξελογιάστρες μέρες- ξέρεις, εκείνες που θες να πετάξεις μπότες και παλτά και να αρχίσεις να φοράς κοντομάνικα και σανδάλια!- εκεί σε ρίχνει πάλι στην ψυχρή αγκαλιά του χειμώνα και σε κοιτάζει χαιρέκακα να τουρτουρίζεις!
Καλέ μου Μάρτη σε αγαπώ γιατί είσαι αλλοπρόσαλλος και κάποια μου θυμίζεις. Ξέρεις εσύ, σου μιλώ για εκείνη που κάποτε δεν άντεχε στη θέα του...κουνουπιδιού και τώρα πια το έχει στήσει, τούτο το ταπεινό λαχανικό, σε ένα βωμό και το προσκυνά νυχθημερόν!! (Κι ο Μάρτης αναστενάζει...''Τι υπερβολές ξεστομίζει αυτό το κορίτσι''...!!)
Και ψάχνοντας για νέες ευφάνταστες αλλά συνάμα απλές συνταγές με το συμπαθέστατο αυτό λαχανικό, η ....ιέρεια του κουνουπιδιού έπεσε πάνω σε μια συνταγή που είχε όλα τα απαιτούμενα προσόντα: Κουνουπίδι, απλότητα κι απίστευτη νοστιμιά!  Επιδοκιμάστηκε θερμότατα από τους πάντες. Αλλά το αστείο είναι ότι άφησε άφωνους εκείνους που δεν πίστευαν ότι το φαγητό περιείχε κουνουπίδι!

Ζυμαρικά με κουνουπίδι και χωριάτικο λουκάνικο




Υλικά για 2 άτομα

200 γρ ζυμαρικά της αρεσκείας σας (πέννες, ορεκιέτε κλπ)
200 γρ  χωριάτικο λουκάνικο
μισό κουνουπίδι
50 γρ παρμεζάνα φρεσκοτριμμένη
λίγο λάδι
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
1/2 ποτήρι λευκό κρασί
αλάτι
πιπέρι

Πλένετε και ψιλοκόβετε το κουνουπίδι. Ψιλοκόβετε και το λουκάνικο. Σε ένα βαθύ και βαρύ τηγάνι ζεσταίνετε λίγο λάδι. Σωτάρετε το σκόρδο. Ρίχνετε στο τηγάνι το κουνουπίδι και το σωτάρετε για λίγο. Προσθέτετε το λουκάνικο το οποίο επίσης σωτάρετε για λίγο. Σβήνετε με το κρασί και σκεπάζετε το τηγάνι για λίγα λεπτά. Εν τω μεταξύ βάζετε αλατισμένο νερό να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνετε τα ζυμαρικά και τα μαγειρεύετε al dente. Ξεσκεπάζετε το τηγάνι. Τώρα πια το κουνουπίδι θα έχει αρχίσει να μαλακώνει, Με ένα πιρούνι αρχίζετε να το σπάτε σε ακόμα μικρότερα κομματάκια. Συνεχίζετε αυτή τη διαδικασία με το πιρούνι μέχρι το κουνουπίδι και το λουκάνικο να θυμίζoυν στην όψη κιμά. Αν βλέπετε ότι το φαγητό  στεγνώνει ρίξτε λίγο από το νερό στο οποίο βράζουν τα ζυμαρικά. Στραγγίξτε τα ζυμαρικά κρατώντας μισό ποτήρι από το νερό στο οποίο έβρασαν. Προσθέστε τα στο τηγάνι, ρίξτε  το τυρί και το νερό, ανακατώστε πολύ καλά και σερβίρετε αμέσως τρίβοντας από πάνω μαύρο πιπέρι.


Το συγκεκριμένο φαγητό ήταν μεγάλη έκπληξη. Είναι από εκείνα τα πιάτα που σε αιφνιδιάζουν γευστικά γιατί απλά δεν περίμενες ότι θα ήταν τόσο νόστιμα. Αλλά διαπίστωσα και κάτι άλλο. Είχε όλα τα στοιχεία ενός comfort food, είχε κάτι το οικείο -αν κι ήταν η πρώτη φορά που το μαγείρευα- κι είχε κάτι το ρουστίκ . Χρησιμοποίησα λουκάνικα από την Εύβοια με μοσχαρίσιο κρέας, εξαιρετικά, ίσως αυτά έδωσαν τον ρουστίκ τόνο και το συνόδεψα με ένα κρασί που ανακάλυψα πρόσφατα κι ερωτεύτηκα σφόδρα: Μικρή Κιβωτός του Λαντίδη 2006.