Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Όλα τα όμορφα πρωινά του φθινοπώρου

Τούτες τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από τα...πρωινά! Τι πιο ωραίο να σηκώνεσαι πουρνό πουρνό και να μην νιώθεις τη φρικτή ζέστη να σε τυλίγει με το ..''καλημέρα''. Τώρα μπορείς να κάθεσαι στο μπαλκόνι με ένα ελαφρύ ζακετάκι , να τρως ό,τι έχεις ετοιμάσει για πρωινό και να σιγοπίνεις τον καφέ σου , οργανώνοντας και σχεδιάζοντας την ημέρα που ξεκινά. Θα μου πείτε ''Crispy , αυτά είναι για ανθρώπους σαν κι εσένα που πιάνουν δουλειά μετά το μεσημέρι''. Μπα , όχι μην το λέτε ... Ας πούμε, το Σαββατοκύριακο τι κάνετε; Πριν ξεκινήσετε για ψώνια , κομμωτήριο, μουσείο ή όπου αλλού πάτε τούτα τα πρωινά, φάτε κάτι , πιείτε έναν καφέ με την ησυχία σας , ακούστε λίγο καλό ράδιο - το καλό ράδιο πράγματι είναι πια...λίγο!- , σας έχω κι ένα ωραιότατο γλυκάκι. Της εποχής κι εύκολο. Ό,τι πεις για πρωινό!
Οι Γάλλοι έχουν τον τρόπο τους να χρησιμοποιούν τα ίδια υλικά και να βγάζουν διαφορετικά γλυκά! Μυστήριο πράγμα. Πάρτε για παράδειγμα το γλυκό quatre- quarts που σημαίνει τέσσερα τέταρτα (4/4). Τα υλικά;Τα γνωστά. Όμως η αναλογία κι ο τρόπος εκτέλεσης είναι διαφορετικός!




Quatre-quarts με μήλα





Υλικά:

2 πανέμορφα και φρέσκα μήλα




Προσέξτε τώρα πώς πήρε το όνομα του το γλυκό:

Παίρνετε 3 αυγά + 1 κρόκο και τα ζυγίζετε (εμένα μου βγήκε 180 γρ.)

Τώρα θα χρειαστείτε:

Αλεύρι όσο το βάρος των αυγών
Βούτυρο όσο το βάρος των αυγών (το οποίο βούτυρο θα έχει μαλακώσει και θα το έχετε κόψει σε κυβάκια)
Ζάχαρη όσο το βάρος των αυγών...Χμμ , εδώ αγαπητέ Γάλλε εφευρέτη του quatre-quarts αγνόησα τις προσταγές σου κι αφαίρεσα το 1/3 της ζάχαρης - και καλά έκανα. Που σημαίνει ότι αντί για  180 γρ , χρησιμοποίησα 120.
το χυμό ενός λεμονιού
μισό φακελάκι baking powder
μισό κουταλάκι κανέλα ( ο monsieur quatre-quarts δεν αναφέρει πουθενά την κανέλα...αλλά τι στο καλό , γλυκό με μήλο φτιάχνουμε!)

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 150 βαθμούς.

Σ' ένα μπωλ ανακατεύουμε το αλεύρι , με το baking powder και την κανέλα
Καθαρίζουμε και κόβουμε τα μήλα σε μικρά κομματάκια. Τα ραντίζουμε με το χυμό λεμονιού.



Σε μια γαβάθα χτυπάμε το βούτυρο με μια σπάτουλα (όχι με μίξερ! Ξέρω , είναι τρελοί αυτοί οι Γάλλοι!) μέχρι να γίνει κρεμώδες. Προσθέτουμε τη ζάχαρη και χτυπάμε το μίγμα μέχρι να αρχίσει να ασπρίζει. Προσθέτουμε τα αυγά και συνεχίζουμε να χτυπάμε με τη σπάτουλα έτσι ώστε να ομογενοποιηθεί το μίγμα . Προσθέτουμε το αλεύρι συνεχίζοντας να ανακατεύουμε με τη σπάτουλα. Προσθέτουμε τέλος τα μήλα. Απλώνουμε σ' ένα καλά βουτυρωμένο ταψί των 22 εκ. (σε διάμετρο , όχι ακτίνα!). Ψήνουμε για 35-40 λεπτά περίπου. 
Η διαπίστωσή μου ήταν , ότι τούτο το γλυκό σε σχέση με άλλα γλυκά με μήλο , όσο περνούσαν οι μέρες τόσο πιο νόστιμο ήταν! Κάτι ξέρει ο κος. Quatre-quarts!




Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Θέμα για ...Brandade

Όπως έχετε ενημερωθεί - οι περισσότεροι τουλάχιστον- ο υπολογιστής της Crispy μας άφησε χρόνους. Μέχρι να διευθετηθεί το θέμα - μεσολαβούν και μίνι διακοπές- η γράφουσα θα βρίσκει καταφύγιο σε internet cafe ή σε υπολογιστές συγγενών και φίλων. Τώρα σας γράφω από τον υπολογιστή ενός ανιψιού - δεν ήταν εύκολη υπόθεση! Έχετε δοκιμάσει ποτέ να ''ξεκολλήσετε'' έναν πιτσιρίκο από το facebook;
Το θέμα μας όμως είναι άλλο . Σας χρωστάω μια συνταγή κι η συνταγή αυτή έχει μια μικρή ιστορία :
Έχω εδώ και πολλά , παρα πολλά χρόνια μια Γαλλίδα φίλη , τη Martine. Ξεκινήσαμε να αλληλογραφούμε από μικρές κι αυτή η φιλία διατηρείται αμείωτη ως σήμερα. Η Martine ξέρει καλά την αδυναμία μου στη μαγειρική , έτσι ένα από τα πρώτα της δώρα γενεθλίων ήταν ...τι άλλο ένα βιβλίο μαγειρικής με κλασικές γαλλικές συνταγές. Θυμάμαι είχα κατενθουσιαστεί όταν το είχα πάρει στα χέρια μου! Επειδή μου αρέσει πολύ ο μπακαλιάρος μια από τις πρώτες συνταγές στην οποία στάθηκα ήταν η brandade. Περιέγραφα την εκτέλεση της συνταγής στους γονείς μου κι εκείνοι με κοιτούσαν με ύφος απορημένο- ψάρι που μαγειρεύεται σε γάλα; Τους φάνταζε αλλόκοτο. ( Πού να βλέπατε το ύφος τους όταν τους περιέγραφα το boudin! Σαν να είχαν δει ταινία τρόμου!!!)
Πέρασαν τα χρόνια αλλά τη γαλλική brandade δεν την έφτιαξα ποτέ. Πριν από αρκετό καιρό βρήκα στο ''Κ'' της Καθημερινής μια συνταγή του κου. Αλέξανδρου Γιώτη για ...μπραντάδα σαντορινιά! Μπααα για δες! Διαβάζοντας τα υλικά της συνταγής το μόνο υλικό που συνέδεε τούτη την μπραντάδα με τη γαλλική ήταν ο μπακαλιάρος κι οι πατάτες! Έφτιαξα που λέτε τη συνταγή ...και την ξαναέφτιαξα...και τη μαγείρεψα για φίλους και συγγενείς ...κι όλοι μα όλοι τη λάτρεψαν! Η μπραντάδα η σαντορινιά έγινε μία από εκείνες τις συνταγές που όσοι την έχουν δοκιμάσει μου ζητούν επίμονα να τους μαγειρεύω όταν μας επισκέπτονται. Και το καλύτερο: Τα πράγματα είναι πολύ απλά!

Μπραντάδα Σαντορίνης
(συνταγή του Αλέξανδρου Γιώτη από το ''Κ'' της Καθημερινής)



Υλικά για 4 άτομα:

1 φιλέτο μπακαλιάρο τον οποίο θα έχετε αγοράσει τουλάχιστον 2 μέρες πριν και θα τον έχετε βάλει σε νερό να ξαλμυρίσει - το οποίο νερό θα αλλάζετε ανά τακτά διαστήματα
3-4 μεγάλες πατάτες
2-3 σκελίδες σκόρδο
λίγο ξίδι
1/2 φλιτζάνι τοματοπελτέ - τον οποίο θα έχετε λιώσει σε 3-4 κουταλιές νερό.
αλάτι
λάδι

Εκτέλεση:

Καθαρίζετε τις πατάτες και τις βράζετε σε αλατισμένο νερό.
Ξεπλένετε τον μπακαλιάρο , τον σκουπίζετε και τον κόβετε σε μικρά κομμάτια. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνετε λίγο λάδι και τον τηγανίζετε έτσι ώστε να πάρει  ωραίο χρώμα. Τον αφήνετε στην άκρη. Μόλις βράσετε τις πατάτες ξεκινάτε να φτιάχνετε σκορδαλιά. Τώρα , εσείς οι...προκομμένες θα πιάσετε το γουδί και θα φτιάξετε τη σκορδαλιά όπως πρέπει . Εμείς οι υπόλοιπες, οι ανεπρόκοπες που θα έλεγε κι η γιαγιά μου κοιτώντας με με μισό μάτι , πιάνουμε μια μουλινέτα και φτιάχνουμε μια αξιοπρεπέστατη αλλά -φευ!- όχι παραδοσιακή σκορδαλιά! Για τη σκορδαλιά λιώστε τις πατάτες και τη σκελίδα σκόρδου μαζί. Κατά τη διαδικασία προσθέτετε λίγο ξίδι , λάδι κι αλάτι -αν χρειάζεται- ανακατεύοντας και δοκιμάζοντας συνεχώς για να πιάσετε το optimum της γεύσης. Παρατήρηση: Αν είστε σαν κι εμένα που τρώω τη μισή σκορδαλιά ενώ τη φτιάχνω,εεε,...βάλτε καμιά πατάτα παραπάνω!
Τώρα σ' ένα άλλο τηγάνι ζεσταίνετε πολύ λίγο λάδι. Μόλις ζεσταθεί ρίχνετε τον τοματοπελτέ , ανακατεύετε για 1-2 λεπτά και μετά προσθέτετε τη σκορδαλιά . Ανακατεύετε κι αφήνετε το τηγάνι πάνω στο μάτι για 3-4 λεπτά.
Σ ' ένα ταψί απλώνετε τα κομμάτια μπακαλιάρου . Πάνω από αυτά ρίχνετε ομοιόμορφα την κόκκινη σκορδαλιά. . Βάζετε στο φούρνο -του οποίου την προθέρμανση θα έχετε ξεκινήσει 10 λεπτά πριν - και ψήνετε στους 150 βαθμούς για 20 λεπτά περίπου ή μέχρι να αρχίσει να γκρατινάρεται το φαγητό.
Με το κρασί τίθεται ένα θέμα: Εγώ επιμένω ροζέ , ο σύντροφος λευκό Ασύρτικο Σαντορίνης!

Υ.Γ.: Ζητώ συγγνώμη που δεν είμαι σε θέση να απαντώ αμέσως σε σχόλια σας - αν και εδώ και κάποιες μέρες τα διαβάζω από το παμπάλαιο μπροστά στα i phone κινητό μου! Κι επίσης ζητώ συγγνώμη που δεν είμαι σε θέση να επισκέπτομαι τα δικά σας blog.
Αυτά προς το παρόν γιατί ο μικρός με ...αγριοκοιτάζει!

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Το Savoir Vivre πάει ...διακοπές!

Σας γράφω από τα ''χαρακώματα'' ενός internet cafe στο Γαλαξίδι. Δυστυχώς ο υπολογιστής μας απεβίωσε μια μέρα πριν φύγουμε για ολιγοήμερες διακοπές πριν προλάβω να αποχαιρετήσω το καλοκαίρι με εντυπωσιακά γαστρονομικό τρόπο- έτσι σας χρωστάω μια συνταγή που δεν έχω ιδέα πότε θα σας την παρουσιάσω.
Να όμως που μια δική μου ιδιομορφία με ανάγκασε να κάνω τούτη την ανάρτηση. Η ιδιομορφία μου αυτή έγκειται στο γεγονός ότι βγαίνω από τα ρούχα μου (μεταφορικά εννοώ , δυστυχώς δεν έχω τη χάρη μιας ...στριπτιζέζ!) κάθε φορά που βλέπω τον κόσμο να τρώει σε εστιατόριο με τελείως άκομψο κι άκοσμο τρόπο!
Λοιπόν... το σκηνικό έχει ως εξής.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Γαλαξίδι βρίσκεται ένας ήσυχος όρμος. Ωραία , καθαρή , δροσερή θάλασσα , υπάρχουν και κάποια μαγαζιά για φαγητό. Να καθήσουμε; Βεβαίως, γιατί όχι , άλλωστε έχει κι ωραία θέα. Το βοριαδάκι έχει καθαρίσει τον ορίζοντα κι υπάρχει τέτοια διαύγεια που τα μάτια δεν χορταίνουν. Τα βουνά της Πελοποννήσου απέναντι , ως άλλοι προϊστορικοί γίγαντες σε ραστώνη προσφέρουν ένα σκηνικό αντάξιο του ελληνικού τοπίου. Τρώμε εξαιρετικά και σιγοπίνουμε το κρασί που έχει μείνει στα ποτήρια μας. Εδώ κι ώρα είμαι προσηλωμένη στην ομορφιά που απλώνεται μπροστά μου αλλά κάνω το λάθος να αφήσω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί. Εκείνο πέφτει πάνω σ'ένα τραπέζι στο ίδιο εστιατόριο που βρισκόμαστε κι εμείς και στο οποίο κάθονται και τρώνε δύο οικογένειες ευτραφέστατες - κι οι δύο. Κι ευκατάστες απ'ότι φαίνεται μια κι οι σερβιτόροι πηγαινοέρχονται φέρνοντας σε μεγάλες πιατέλες εδέσματα που ταιριάζουν στο παρ 'αθίν αλός περιβάλλον. Σε κάποια φάση έρχεται μια τεράστια πιατέλα με γαριδομακάρονα τα οποία συνοδεύονταν με δύο μπολ τριμμένο τυρί (κίτρινη κάρτα). Άρχισαν να τρώνε το -οπτικά τουλάχιστον- εντυπωσιακό έδεσμα....
Και τότε...
Άρχισε κι...... Η Φρίκη!!!
Η μία από τις δύο ευτραφείς κυρίες κάθε φορά που έτρωγε μία γαρίδα.... έγλειφε τα χοντρά δάχτυλα της με τα βαμμένα στο κόκκινο της φωτιάς νύχια από πάνω μέχρι κάτω!!!!!!!!! Κοιτούσα αποσβολωμένη το οικτρό θέαμα και δεν πίστευα στα μυωπικά μου μάτια - κι όμως φορούσα φακούς επαφής. Της έβγαλα κόκκινη κάρτα , κατακόκκινη σαν τα νύχια που καμάρωναν στα χοντρά της δάχτυλα τα οποία έγλειφε με τόση λαχτάρα!!!
Τέτοιο ήταν το σοκ που χρειάστηκε να με ταρακουνήσει ο σύντροφος και να πιάσει το κεφάλι μου να το στρίψει πάλι προς τους κοιμώμενους γίγαντες...Μπας και συνέλθω...
Λέω να συνεχίσω τις διακοπές μου...
Ελπίζω να τα ξαναπούμε λίαν συντόμως!