Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Mπισκότα αμυγδάλου για ένα κυριακάτικο απόγευμα.

Κυριακή απογευματάκι και μας έχει πιάσει η γνωστή ''κλάπα''*. Άλλοι έχουν βγει για καφέ , άλλοι προσπαθούν να συνέλθουν από το κυριακάτικο γεύμα στη μαμά , άλλοι  ξεφυλλίζουμε  εφημερίδες ή  περιοδικά ακούγοντας ωραία μουσική και πίνουμε τσάι ή καφέ... Εκείνη την ώρα λοιπόν, που -τουλάχιστον στα προάστια- δεν σαλεύει τίποτα και δεν ακούγεται τίποτα -άντε το καζανάκι της από κάτω να ακουστεί!- η Crispy έκατσε και σας έψησε μερικά ωραιότατα μπισκότα αμυγδάλου! Kαι για να σας πείσω για το ωραιότατο των μπισκότων αυτών αρκεί να σας πω ότι είναι η δεύτερη φορά που τα φτιάχνω σε 3 μέρες! Τα ρη-μά-ξα-με!




Μπισκότα αμυγδάλου
(Η συνταγή αλιεύτηκε από το προηγούμενο τεύχος του ''Cuisine et vins de France'')



Θα χρειαστείτε:
170 γρ βούτυρο (ή μαργαρίνη) το οποίο να είναι μαλακό, πράγμα που σημαίνει ότι θα το έχετε βγάλει από το ψυγείο τουλάχιστον 1 ώρα πριν.
70 γρ ζάχαρη άχνη
200 γρ αλεύρι κοσκινισμένο (Προσοχή , προσοχή! Αν χρησιμοποιήσετε μαργαρίνη θα βάλετε 50 γρ αλεύρι επιπλέον)
100 γρ αμύγδαλα σε σκόνη
1 αυγό
1 πρέζα αλάτι


Βάζετε όλα τα υλικά σ'ένα μπωλ και τα ανακατεύετε με ξύλινη κουτάλα. Το πρώτο λεπτό θα βλέπετε ένα χάος στο μπωλ αλλά μην πτοηθείτε, Σε λιγότερο από 3 λεπτά η ζύμη θα έχει ομογενοποιηθεί και θα είναι έτοιμη. Πιάνετε δύο κομμάτια χαρτί κουζίνας -30 εκ τουλάχιστον το φύλλο- βάζετε τη ζύμη ανάμεσα στα δύο φύλλα και την απλώνετε με τα δάχτυλα ή πλάστη σε στρώμα πάχους 5 mm ή 1/2 cm , σε ίντσες δεν θυμάμαι. Το βάζετε στο ψυγείο για 2 ώρες τουλάχιστον. Είναι η ώρα που θα πεταχτείτε στη μαμά για το κυριακάτικο γεύμα , να ακούσετε και τη γνωστή γκρίνια κλπ. Όταν επιστρέψετε η ζύμη θα είναι έτοιμη. Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 150 βαθμούς , κόβετε τη ζύμη σε όποιο σχήμα θέλετε και φουρνίζετε τα μπισκοτάκια με το κάτω χαρτί κουζίνας για 20-25 λεπτά. Τα αφήνετε να κρυώσουν. Τσάι και συμπάθεια ...και μπισκότα αμυγδάλου για τα κυριακάτικα απογεύματα της ...''κλάπας''!
Κι η ωραία μουσική που λέγαμε. Μού φαίνεται πως ο Bret ταιριάζει γάντι για Κυριακή απόγευμα...




 *Κατάσταση κατά την οποία βαριέσαι τόσο πολύ που αν έρθει ο μέγας θεριστής και σου πει ότι ήρθε η ώρα , δεν θα αντιδράσεις.


Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Αφορμές

Κι οι αφορμές είστε κυρίως εσείς , που θα είστε κι οι βασικοί πρωταγωνιστές αυτής της ανάρτησης. Ελπίζω να μην έχετε αντίρρηση και με σέρνετε στα μπλογκο-δικαστήρια! Θα κάνω κάτι -ή μάλλον θα ψήσω κάτι για να σας καλοπιάσω!






Λοιπόν , έχουμε και λέμε:Είναι μέρες τώρα , που έχω κολλήσει σ'έναν ιδανικό -για τα δικά μου γούστα - αμερικάνικο τζαζ σταθμό με έδρα το Νewark το wbgo 88fm . Α-πί-θα-νη μουσική! Μουσική που δεν την ακούς πια στους εδώ ραδιοφωνικούς σταθμούς. Τι McCoy Tyner , τι απίστευτες τζαζιές του Miles Davis κι εγώ να χορεύω πάνω κάτω στα χωλ της έπαυλής μου υπό τους ήχους άλτο , τενόρο σαξόφωνων, πιάνων και τρομπετών!
Εξαιρετικά πια τα πρωινά! Κι αυτό το χρωστώ στη Zekia που μού άνοιξε τα μάτια...και τα αυτιά! Κι ήρθε την κατάλληλη εποχή γιατί είχα αρχίσει να απελπίζομαι! Και δεν είναι μόνο οι απίθανες μουσικές αλλά κι οι ωραίες κι ήρεμες κουβέντες των παραγωγών. Κανείς δεν ουρλιάζει , κανείς δεν μιλά ενώ μιλά κάποιος άλλος , οι παραγωγοί έχουν ωραίο χιούμορ. Βέβαια μαθαίνω τι καιρό -οι θερμοκρασίες σε fahrenhait , τι μπελάς!- έχει στο Newark και στο Central Park, ποια τα live του Village Vanguard και τι traffic έχει από το New Jersey στο New York και γενικά πώς πάει η κίνηση εκατέρωθεν του Hudson River. Εδώ φευ, στα καθ'ημάς , όταν βγαίνω από το σπίτι δεν πέφτω πάνω στο Hudson River , μα αλί και τρις αλί (!) στη Vouliagmenis ''River'' που άνετα κερδίζει τον τίτλο της  πιο άσχημης λεωφόρου των Αθηνών-ιδιαίτερα από τότε που κούρεψαν τις πικροδάφνες του διαζώματος!


Μείζον ζήτημα προέκυψε: Πάνε μέρες που δέχτηκα την εξής πρό(σ)κληση από τον winton tostello του mezzanine  να ψάξω και να φτιάξω έναν κατάλογο witty ταινιών. Τώρα, τίθεται ένα θέμα για το τι και πώς θεωρεί ο καθένας μας μια ''πνευματώδη ταινία''. Ο ίδιος  ο tostello προτείνει τις : ''4 γάμοι και μια κηδεία'' και την τριλογία του Whit Stillman (''Metropolitan'' , ''Barcelona'' ''The last days of disco'')- αλήθεια, αυτός ο σκηνοθέτης πόυ χάθηκε; Εγώ θα πρότεινα ανάμεσα σε άλλες κάποιες screwball της δεκαετίας του 40 , σίγουρα θα πρότεινα αρκετές του Woody (όχι που θα μού γλιτώνατε!) , αγγλικές κομεντί νέες και πιο παλιές (εποχή που έδρασαν τα Ealing studios) και πάει λέγοντας. Θέλω όμως τη γνώμη σας. Θέλω να μού πείτε εσείς τι ορίζετε ως witty ταινία και ποιες πιστεύετε ότι είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές. Θα μαζέψω τις προτάσεις σας, θα τις επεξεργαστώ και θα κάνω ένα ειδικό αφιέρωμα.
Παρεμπιπτόντως , πριν λίγες μέρες είδα τους ανορθόδοξους -κι ανορθόγραφους- ''Άδωξους Μπάσταρδους'' του Quentin Tarantino και κατενθουσιάστηκα! Αφήστε που σκίζουν στα βραβεία , προβλέπω ότι ο Christofh Waltz ΔΕΝ πρόκειται να χάσει το Όσκαρ Β Ανδρικού Ρόλου!! Ε , χμμ , θεωρείτε τις ταινίες του Quentin witty; ΌΧΙ ; Ε , καλά ντε , δεν χρειάζεται να μού βάλετε τις φωνές!!! Τς τς τς , πολύ ευέξαπτοι είστε!







Πάμε τώρα στα γαστρονομικά. Στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης διέκρινα έναν ενθουσιασμό για γλυκά με λεμόνι! Προσωπικά , τρελαίνομαι για lemon pie αλλά έχω χρόνια να φάω κάτι καλό στην πόλη. Ερώτηση: Γνωρίζει κανείς κάποιο αξιοπρεπέστατο  ζαχαροπλαστείο ή καφέ ή εστιατόριο που να σερβίρει lemon pie ''to die for''; Προσέξτε , πρέπει να μοιάζει με αυτό της εικόνας! Αν δεν μού βρείτε πού μπορώ να βρω lemon pie ''δυναμίτη'', θα αναγκαστώ εν ευθέτω χρόνο να το φτιάξω μόνη μου και...θα υποστείτε τις συνέπειες!





Ο navarino-s (τον οποίο ευχαριστώ παρα πολύ και μην ξεχνάτε ότι έχουμε συνεταιριστεί στο σινέ-blog ''Rear Window'' )μού έκανε πριν λίγο καιρό , δώρο το βιβλίο του Άντονυ Μπουρνταίν ''Στην κουζίνα με τον Μπουρνταίν''.
 Ο Μπουρνταίν είναι ένας Νεοϋορκέζος σεφ , ο οποίος έχει το χάρισμα εκτός από το να μαγειρεύει εξαιρετικά , να γράφει συναρπαστικά. Διαβάζοντας το προηγούμενο βιβλίο του ''Κουζίνα εμπιστευτικό'' παρολίγο να τα βροντήξω όλα -την έπαυλη και τα προάστεια- να αρπάξω τον σύντροφο S και να πάμε στη Νέα Υόρκη να γίνω σεφ! Τελοσπάντων σεφ δεν έγινα ποτέ αλλά πού θέλω να καταλήξω. Περιγράφει με πολύ πάθος την αγάπη του γι'αυτό που κάνει , πόσο αφοσιωμένος είναι στο να υπηρετεί την τέχνη του με ακεραιότητα κι ειλικρίνεια. Αυτή η αφοσίωση κι η ειλικρίνεια λείπει από την αθηναϊκή εστίαση. Λίγοι είναι αυτοί που είναι ταγμένοι στο σκοπό τους , που είναι εστιάτορες ή σεφ γιατί το αγαπούν και πιστεύουν σ'αυτό. Κι είναι αυτά τα εστιατόρια που έχουν αντέξει στο χρόνο. Αποφάσισα να σας γράφω τι μού αρέσει και τι δεν μού αρέσει στα εστιατόρια των Αθηνών και να σας παρουσιάζω αγαπημένα εστιατόρια και ταβερνούλες. Όχι , μην τρομάζετε δεν θα ανοίξω άλλο blog! Νισάφι πια!







Αφού μιλήσαμε για μουσική , ταινίες , φαγητό έχω να σας πω και τούτο: Χάρηκα ιδιαίτερα , διαβάζοντας τα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης που έστω δύο από εσάς έχετε διαβάσει -αν όχι όλη, τουλάχιστον κάποια βιβλία- τη σειρά βιβλίων -ημερολογίων της Sue Townsend με ήρωα τον αγαπημένο μου Adrian Mole. Και χάρηκα ιδιαίτερα που εκτιμήσατε  εκείνο  το έντονα αυτοσαρκαστικό αλλά  ενίοτε μελαγχολικό βόρειο χιούμορ. Ελπίζω τα πράγματα να πάνε καλύτερα για την συγγραφέα - αντιμετωπίζει χρόνια προβλήματα υγείας- και να συνεχίσει να μας προσφέρει τις σκέψεις-υπό μορφή ημερολογίου πάντα- του ώριμου πια Adrian.

Καλή μουσική , καλές ταινίες , καλό φαγητό , καλά βιβλία , καλή μπλογκο-συντροφιά...τι άλλο να επιθυμεί κανείς;....
Α , ναι! Καιρέ , εντάξει , μάς έπηξες στο gloomy. Για πάγαινε από κει και φέρε μας κάνα sunshine γιατί δεν την πολυσηκώνουμε την γκριζάδα!


Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

A lovely , luscious lemon cake



Οι προηγούμενες μέρες -συμπτωματικά- ήταν very english , old chap! ''Ξεσκόνισα'' στην κυριολεξία όλα τα επεισόδια από τη θρυλική σειρά ''Yes , Minister'' και τη συνέχειά της ''Υes, Prime Minister'' (βλέπε εδώ ).
Και μετά...Μετά ήταν ο αγαπημένος μου Adrian Mole . Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι δεν γνωρίζετε τον nerdy αλλά πολυαγαπημένο ήρωα μιας σειράς μυθιστορημάτων-ημερολογίων της Αγγλίδας συγγραφέως Sue Townsend . Θα σας μιλήσω κάποια άλλη φορά για τον Aidy. Λοιπόν , έκατσα αυτές τις μέρες και ''ξεσκόνισα'' -γενικά έπεσε πολύ ''ξεσκόνισμα''!- όλη τη σειρά βιβλίων - ναι , έκατσα και διάβασα και τα 8 βιβλία της σειράς - για να μπορέσω να διαβάσω με την ησυχία μου το τελευταίο  που κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη : ''Adrian Mole and the prostrate years''. Το οποίο είναι ίσως και το πιο  πικρό της σειράς και με είχε να κλαίω με μαύρο δάκρυ στο τέλος.






Όπως και με μαύρο δάκρυ κλαίω όποτε βλέπω την πιο typically english ταινία -το ίδιο συνέβη και χθες βράδυ : Την Σύντομη συνάντηση . Ναι , ναι ξέρω, οι περισσότεροι θα την θεωρείτε ξεπερασμένη , ερωτική ιστορία without sex , what a pity. Εμ , τι περιμένετε εν έτει 1945 που γυρίστηκε η ταινία;

Τέλοσπάντων , πάμε στο ψητό. Κατά τη διάρκεια αυτής της  totally british  εβδομάδας καταναλώθηκαν άπειρα cups of tea. Αλλά για να πιείς τσάι θες και το κατιτίς. Έτσι έψησα ένα από τα ωραιότερα κέικ που έφτιαξα ποτέ : Ένα αρωματικότατο , αχτύπητο , άπιαστο -το καταναλώσαμε σε δύο μέρες!- lemon cake!



Lemon Cake



Υλικά :



250 γρ βούτυρο (ή μαργαρίνη)* (σε θερμοκρασία δωματίου)
2  φλιτζάνια ζάχαρη
4 μεγάλα αυγά
1/2 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις στο οποίο θα έχετε προσθέσει κι ανακατώσει 2 κουταλάκια baking powder , ένα κουταλάκι σόδα και μία πρέζα αλάτι
Το ξύσμα 3 λεμονιών
1/4 ποτήρι χυμό λεμονιού
3/4 ποτήρι ξυνόγαλο
1 κουταλάκι βανίλια
Προθερμάνετε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Ανακατώστε σ'ένα ποτήρι το χυμό , το ξυνόγαλο και την βανίλια. Ετοιμάστε βουτυρώνοντας κι αλευρώνοντας ένα ταψί για κέικ.
Χτυπήστε καλά το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να ασπρίσει το μίγμα. Προσθέστε ένα ένα τα αυγά. Προσθέστε το ξύσμα του λεμονιού. Ρίξτε εναλλάξ το αλεύρι με το χυμό-ξυνόγαλο , ξεκινώντας και τελειώνοντας με το αλέυρι.
Ρίξτε το μίγμα στο ταψί και ψήστε τουλάχιστον για 45-50 λεπτά. Τσεκάρετε ότι έχει ψηθεί πριν το βγάλετε.


Υou're going to love it! Trust me!






* Η Crispy είναι butter lover. Αλοίμονο  όμως, στο κρισπέικο έχει απαγορευτεί η χρήση του βουτύρου. Ο σύντροφος S , επιμένει ότι το κάνει για το καλό μου , έτσι ώστε όταν γεράσω να είμαι υγιής και ...κοτσονάτη! Παραταύτα διαμαρτύρομαι!

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

How elementary can it get , my dear Mr. Holmes?




Ξεκίνησε να παίζεται στις αίθουσες ο νέος Sherlock Holmes με τον Robert Downey Jr. στον ομώνυμο ρόλο. Η ταινία απ'ότι βλέπω σκίζει σε εισπράξεις - και καλά κάνει- και σίγουρα θα την δω , απλά περιμένω να ηρεμήσουν οι ουρές στις αίθουσες. Να διευκρινίσω ότι δεν θα τη δω , επειδή είναι blockbuster -συνήθως στο άκουσμα της λέξης αντιδρώ...ανάποδα!- αλλά επειδή είναι ταινία με τον αγαπημένο μου ντετέκτιβ. Ο οποίος Sherlock , στη νέα ταινία, είναι ζωηρός , αστείος , δυναμικός ( τον είδα σε τρέιλερ της ταινίας) και γενικά δεν θυμίζει σε τίποτα τον βικτωριανό ήρωα των βιβλίων του Arthur Conan Doyle.
Xθες στο ''Ταχυδρόμο'' των ΝΕΩΝ , o κος. Δανίκας , έγραφε με ενθουσιασμό ότι είναι ο καλύτερος Sherlock Holmes ever!!! Ελάτε τώρα κε. Δανίκα , τα παραλέτε , ε , όχι κι ο καλύτερος! Το έχουμε ξαναπεί! Ο καλύτερoς Sherlock forever and ever ήταν ο τηλεοπτικός που τον ενσάρκωσε υπερβολικά πειστικά ο Jeremy Brett! Και μην τολμήσει κανείς να μού φέρει αντίρρηση!
Απ'όλες τις ταινίες που έχουν γυριστεί με ήρωα τον Sherlock  και  - μην ξεχνάμε - τον πιστό του φίλο Dr. Watson , η πιο witty σίγουρα είναι εκείνη του 1988 με τίτλο






Α, εδώ τα πράγματα ανατρέπονται! Ο έξυπνος της υπόθεσης δεν είναι ο Sherlock , αλλά ο Dr. Watson! Μάλιστα , έχει προσλάβει έναν άνεργο , μέθυσο και γυναικά ηθοποιό να παριστάνει τον διάσημο ντετέκτιβ που αναπόφευκτα  γίνεται διάσημος και δημοφιλής. Ο άτακτος ''Sherlock'' φέρνει σε απόγνωση τον σοβαρό κο . Watson , σε σημείο να τον απολύσει! Να όμως που στην επόμενη σοβαρή υπόθεση, ο Watson δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του , γιατί ο κόσμος έχει εθιστεί στις ικανότητες του ανύπαρκτου Sherlock. Έτσι αναγκάζεται να τον επαναφέρει κι ας μην αναγνωριστεί ποτέ η δική του ιδιοφυία.
Πανέξυπνο σενάριο , σπιρτόζικοι διάλογοι και δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί που μοιάζουν να απολαμβάνουν κάθε λεπτό: Ο Michael Caine ως ο πιο απαράδεκτος Sherlock κι ο Ben Kingsley ως παραγνωρισμένος Dr. Watson! Απόλαυση! Όπως ελπίζω κι η νέα ταινία!
Υ.Γ.: Μού έκανε πάντα εντύπωση το όνομα του διάσημου ντετέκτιβ: Sherlock. Κάπως ασυνήθιστο είναι η αλήθεια , φαντάζομαι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν και πολύ που ακούν στο όνομα...Sherlock. Πόσο μάλλον στο όνομα του αδερφού του.....Mycroft!!!!


Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Yes , (Prime) Minister.

Κάποτε , μικρή κι αγκαθένια , παρακολουθούσα φανατικά τα όσα συνέβαιναν στην πολιτική σκηνή της χώρας αλλά και του εξωτερικού. Διάβαζα σχολαστικά εφημερίδες , δεν έχανα ποτέ τις ειδήσεις , ίσως -όχι ίσως , σιγουρότατα - ήμουν το μόνο παιδί στο σχολείο που ήξερε τόσα πολλά για τόσες πολλές χώρες! Έπαψα να ασχολούμαι με τα πολιτικά δρώμενα της μικρής μας χώρας (που  κάποιοι συμπατριώτες μου , για κάποιον ακατανόητο λόγο, θεωρούν ότι ήταν, είναι και θα είναι εσαεί το κέντρο του σύμπαντος) και τους πολιτικούς της όταν οι τελευταίοι έγιναν ...celebrities , κι άρχισαν να φωτογραφίζονται σε εγκαίνια , εκδηλώσεις , events. Κι όταν άρχισαν να μιλούν σε μια ακατάλυπτη γλώσσα του στυλ ''Λέω πολλά , αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέω και κανείς δε νοιάζεται να καταλάβει τι λέω , που στο κάτω κάτω δεν  καταλαβαίνω ούτε εγώ τι λέω''!
Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει πιο συχνά πολιτικές ειδήσεις -κυρίως από site εφημερίδων- μάλλον επειδή η οικονομική κατάσταση της χώρας απαιτεί αποφασιστικότητα , άμεση αντίδραση , γενναίες αποφάσεις κλπ κλπ. Αυτό που εισπράττω από τους/τις πολιτικούς της χώρας μου είναι...γκρίνια!!! Αγαπητοί/αγαπητές μου πολιτικοί, δεν σας έχουν πει αντιπαραθέσεις , διαξιφισμοί , γκρίνιες, όλα αυτά να τα κάνετε διακριτικά; Το ηθικό είναι ήδη πεσμένο , αν εισπράττουμε γκρίνια πέφτει ακόμα περισσότερο. Σας παρακαλώ , κάντε επιτέλους σοβαρή πολιτική. Τι είπατε; Πώς ; Αναρατιώστε πώς θα κάνετε σοβαρή πολιτική; Μα απλά αγοράστε σε dvd όλα τα επεισόδια της ευφυέστερης σειράς ever !





''Yes , minister '' και φυσικά την συνέχειά του ''Υes , Prime Minister'' . Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την πρώτη προβολή της αγγλικής αυτής  σειράς του BBC (1980 για την ακρίβεια) κι εντούτοις είναι απίστευτα επίκαιρη , άκρως ενδιαφέρουσα κι αποκαλυπτική. Αποκαλυπτική όσον αφορά στον τρόπο λήψης πολιτικών αποφάσεων , στα γραφεία κι ενίοτε στους διαδρόμους υπουργείων και ...αντίστοιχων Μεγάρων Μαξίμου (Number 10).
O πολιτικός της σειράς ήταν ο κος. Χάκερ (Paul Eddington), που γίνεται υπουργός Δημόσιας Διοίκησης ,έχει κέφι , όρεξη για δραστικές αλλαγές ,  εν τούτοις έχει να αντιμετωπίσει τον μόνιμο γραμματέα του υπουργείου  (στη Μ. Βρεττανία οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων είναι μόνιμοι) τον δαιμόνιο και τετραπέρατο Σερ Χάμφρεϋ (Nigel Hawthorne) . Ο Σερ Χάμφρεϋ , ένας γνήσιος γραφειοκράτης της παλιάς σχολής ουσιαστικά καταφέρνει να ελέγχει τις αποφάσεις του υπουργού , ο οποίος πολλές φορές - τις περισσότερες - και μάλλον  όχι πάντα συνειδητά ακολουθεί την πολιτική γραμμή που έχει χαράξει... ο Χάμφρεϋ.

Συνεννόηση...τσιμέντο!!!

Αργότερα ο κος. Χάκερ θα γίνει και πρωθυπουργός. Πάλι με φρέσκιες ιδέες ,πάλι με πάθος για δραστικές αλλαγές , αλλά πάλι με τον Σερ Χάμφρεϋ, ως Γραμματέας πια του Υπουργικού Συμβουλίου, να του ελέγχει τις αποφάσεις!
Διακριτικός πάντα παραμένει ο Μπέρναρντ (Derek Fowlds) , ο ιδιαίτερος γραμματέας του Χάκερ , ο οποίος τις περισσότερες φορές μένει αποσβολωμένος , βλέποντας και μαθαίνοντας πώς πραγματικά κινούνται τα νήματα της πολιτικής!
Πανέξυπνοι διάλογοι , σπιρτόζικοι διαξιφισμοί ανάμεσα σ'έναν σκληροπυρηνικό γραφειοκράτη της παλιάς σχολής κι έναν πολιτικό που έχει εμμονή με την δημόσια εικόνα του (κι εκεί ''πατάει'' ο Σερ Χάμφρεϋ για να έχει στο χέρι τον Χάκερ) , κάθε επεισόδιο μια πραγματική απόλαυση...κι αποκάλυψη!
Έτσι , αγαπητοί/αγαπητές μου Έλληνες/ Ελληνίδες πολιτικοί , αν θέλετε να μάθετε πραγματικά πώς ασκείται πολιτική , ρωτήστε τον...Σερ Χάμφρεϋ!
Trivia: Η κα. Θάτσερ , ήταν φανατική θαυμάστρια της σειράς! Λέγεται ότι δεν έχανε επεισόδιο!



Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Όλου του κόσμου τα πρωινά!

Η σημερινή ανάρτηση έχει μια μικρή ιστορία - απόσπασμα από την πολύκροτη αυτοβιογραφία μου (!)- ,έχει και μια συνταγή ιδανική για πρωινό , έχει τέλος κι ένα τραγούδι!
Ξεκινάμε:
Καταρχήν να σας εξηγήσω ότι είμαι λάτρης του πρωινού. Δεν αντέχω με τίποτα το πέταγμα από το κρεβάτι και μετά από 5 λεπτά να βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού. Όχι. Προτιμώ να θυσιάσω μισή ώρα ύπνο και να κάνω αυτά που θέλω. Που δεν είναι και τίποτα σπουδαίο αλλά με βοηθούν να ξυπνήσω για τα καλά: Ένα ντους κι ένα καλό πρωινό. Τις συνήθειες αυτές τις χρωστώ στους γονείς μου. Έπρεπε να εμφανιζόμαστε στο τραπέζι του πρωινού ντυμένοι -ποτέ με πιτζάμες!- και πλυμένοι. Όποτε μπορούσαν έπαιρναν πρωινό μαζί μας , κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Μικρή θυμάμαι το αγαπημένο μου πρωινό ήταν γάλα με coco-pops. Όταν όμως τρώγαμε μαζί συνήθως ήταν τοστ με μπέικον . Ένα πρωί , ο πατέρας μου έφερε ...σταφιδόψωμο. Το κοίταξα καλά καλά , ανατρίχιασα βλέποντας τις σταφίδες κι αρνήθηκα να το φάω. Από τότε και για 3-4 μήνες ο πατέρας μου , με μια ανεξήγητη επιμονή , έφερνε κάθε Σάββατο σταφιδόψωμο και με παρακαλούσε να δοκιμάσω. ''Θα το φας'' ''ΟΧΙ'' , ''Θα σου αρέσει'' , ''ΟΧΙ'' ,''Θα φας τιμωρία'' ''ΟΧΙ'' , ''ΟΧΙ'' ,''ΟΧΙ''! Τιμωρία δεν έφαγα , αλλά ένα πρωινό τον λυπήθηκα -ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάμματα- και τότε παρολίγο να βάλω εγώ τα κλάμματα ...από χαρά. Τι νοστιμιά! Κι οι σταφίδες , τι ανακάλυψη. Ζουμερές και γλυκές! Έτσι γεννήθηκε ένας έρωτας !
Ο έρωτας για τις σταφίδες λοιπόν, ήταν εκείνος που με οδήγησε λίγο πριν τα Χριστούγεννα να δοκιμάσω τούτο το άγλυκο γλυκό που πιο ιδανικό δεν υπάρχει για πρωινό!!! Πολύ εύκολο , μόνο χρόνο χρειάζεται. Πάμε τώρα στη συνταγή!



Ιταλική ciambella
(από το περιοδικό Sale&Pepe τχ.Δεκέμβριος 2009)



Yλικά:
430 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 2 αυγά , 25 γρ μαγιά , 150 ml χλιαρό γάλα , 80 γρ. βούτυρο , 50 γρ. ζάχαρη , 100 γρ. σταφίδες , το ξύσμα μισού λεμονιού , ο χυμός ενός πορτοκαλιού , 50 γρ. αμύγδαλα άψητα και ξεφλουδισμένα , ένας κρόκος αυγού , βούτυρο κι αλεύρι για τη φόρμα , αλάτι.
Εκτέλεση:
Πρώτη κίνηση. Μουσκεύετε τις σταφίδες στο χυμό πορτοκαλιού. Τρίβετε τα αμύγδαλα και τα ψήνετε σ'ένα τηγάνι σε δυαντή φωτιά. Βγάλτε το βούτυρο από το ψυγείο.
Μετά: Διαλύετε την μαγιά στο χλιαρό γάλα και προθέτετε 180 γρ αλεύρι. Ανακατεύετε μέχρι το μίγμα να ομογενοποιηθεί , το σκεπάζετε και το αφήνετε σ'ένα ζεστό μέρος για 45 λεπτά. Αφού περάσουν τα 45 λεπτά , ρίχνετε στο μίγμα τα αυγά τα οποία θα τα έχετε χτυπήσει ελαφρώς πριν με το αλάτι , το βούτυρο που θα έχει εν τω μεταξύ μαλακώσει , τη ζάχαρη , τις σταφίδες με τον χυμό , το ξύσμα και τα αμύγδαλα. Ανακατεύετε. Ρίχνετε το υπόλοιπο αλεύρι , πλάθετε τη ζύμη σε μια μπάλλα , την σκεπάζετε και την αφήνετε για 30 λεπτά. Αφού περάσουν τα 30 λεπτά, πιάστε τη ζύμη , δουλέψτε την λίγο και χωρίστε την στα 3. Ανοίξτε τα σε ρολά και πλέξτε μια πλεξίδα. ΤΙ;; Δεν ξέρετε να πλέκετε πλεξίδες;; Ούτε κι εγώ ! Μικρό το κακό. Κάντε τάχα μου ότι πλέκετε πλεξίδα όπως έκανα εγώ! Τοποθετείστε την πλεξίδα στην καλά βουτυρωμένη κι αλευρωμένη φόρμα , αφήστε να φουσκώσει για άλλα 30 λεπτά - αυτό το γλυκό όλο φουσκώνει !- και ψήστε το στους 180 βαθμούς για 45 λεπτά.
Δηλαδή 45+30+30 μας κάνει 1 ώρα και 45 λεπτά + 45 λεπτά μας κάνει 2,5 ώρες στην οποία όμως η ενεργή συμμετοχή σας δεν είναι ούτε καν 10 λεπτά! Μπορεί να είναι ελαφρώς χρονοβόρο αλλά είναι πανεύκολο κι ιδανικό για πρωινό. Εγώ ένα πρωι το ''περιποιήθηκα'' με λίγη μαρμελάδα!






Κι η ανακοίνωση: Επειδή έχουν προκύψει διάφορα ζητήματα , ανάμεσα στα οποία και μια επικείμενη επιστροφή στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα- για λίγο καιρό θα με βρίσκετε πιο συχνά εδώ με σύντομες σημειώσεις , έτσι για να κρατάμε επαφή , ανα 10ήμερο εδώ με παρουσιάσεις αγαπημένων ταινιών (όπου εναλλάξ με την Crispy παρουσιάζει τις δικές του αγαπημένες ο navarino-s)  κι εδώ που είμαστε τώρα όχι καθημερινά αλλά τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα ή ανα 10μερο.
Και μην ξεχνάτε: ''In the morning'' (όπως μας τραγουδούν οι Coral ) να τρώτε πρωινό (όπως σας λέει η Crispy)