Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Πουρές εδώ , πουρές εκεί.


Αυτήν την εβδομάδα έτυχε κι έφτιαξα δυο φορές πουρέ, με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικά πιάτα. Αλλά καλύτερα ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Αν είμαι η βασίλισσα της κουζίνας μου, τότε υπασπιστής μου αυτόν τον καιρό είναι αναμφίβολα ο ... Gordon Ramsay! Αφού τα έχει βρει δύσκολα με λίστες κι αστέρια (και,...χμ..., κάτι μικροσκάνδαλα) είπε να έρθει στην κουζίνα της Crispy να ηρεμήσει λίγο. Η πολύτιμη παρουσία του επιτυγχάνεται , βέβαια, μέσα από το τελευταίο του βιβλίο ''Great british pub food'' (Yes, once again laddies and lassies!). Φαντάζομαι ότι από μέσα σας θα μουρμουρίζετε ''Όχι πάλι!'' αλλά ναι παιδιά μου το βιβλίο διαθέτει νοστιμότατες και σχετικά εύκολες συνταγές. Έχω ενθουσιαστεί τόσο πολύ που ήδη έχω φτιάξει 4 (!) πιάτα που προτείνει , πράγμα που συμβαίνει σπάνια με τα βιβλία μαγειρικής που πέφτουν στα χέρια μου. Φευ , το νιώθω ότι δε συμμερίζεστε τον ενθουσιασμό μου αλλά ειλικρινά είναι εξαιρετικά νόστιμα. Πάμε να δούμε τώρα τι συνέβη με εκείνους τους πουρέδες.



1. Πουρές με μουστάρδα.





Να σας συστήσω τον ''Πατατάκια''

Για 1 κιλό πατάτες θα χρειαστείτε : 150 γρ. κρέμα γάλακτος , 75 ml γάλα , 75 γρ. βούτυρο (κομμένο σε μικρά κυβάκια), 2 1/2 κουταλάκια του γλυκού μουστάρδα με ολόκληρο το σιναπόσπορο , αλατοπίπερο.

Καθαρίζουμε τις πατάτες , τις κόβουμε σε μεγάλια κομμάτια και τις βράζουμε. Ανάλογα με την ποικιλία και το μέγεθος της πατάτας θα μας πάρει 15-20 λεπτά. Μόλις βράσουν τις στραγγίζουμε και τις περνάμε από το μύλο ή ό,τι άλλο διαθέτουμε (πχ εγώ έχω τον ''Πατατάκια''). Ζεσταίνουμε την κρέμα γάλακτος , το γάλα και το βούτυρο σε χαμηλή φωτιά μέχρι να λιώσει το βούτυρο. Ρίχνουμε το μίγμα αυτό σιγά σιγά στις πατάτες ανακατεύοντας συγχρόνως . Τέλος προσθέτουμε τη μουστάρδα , αλάτι, πιπέρι κι ανακατεύουμε λίγο.
Αυτά από τον ''υπασπιστή'' μου. 
Προσέξτε τη μουστάρδα που θα βάλετε. Να είναι οπωσδήποτε καλής ποιότητας και να έχει ολόκληρους τους σπόρους. Στο βιβλίο ο πουρές αυτός συνοδεύει λουκάνικα. Εμείς αγοράσαμε κάτι εξαιρετικές κρητικές καπνιστές μπριζόλες (που δεν θέλουν παρά 5-6 λεπτά ψήσιμο) από γνωστό ντελικατέσσεν της Σταδίου κι έτσι συνοδέψαμε αυτόν τον απίστευτα νόστιμο πουρέ με ωραίο τρυφερό χοιρινό. Αυτά συνέβησαν χθες.




Πριν λίγες μέρες πέρασε από εδώ ο μικρός αδερφός ο οποίος ...είναι ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη που θα γινόταν χορτοφάγος! Δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου εκείνη τη μέρα αλλά ο καλός μου ''υπασπιστής'', μού χτύπησε φιλικά τον ώμο , με καθησύχασε και άνοιξε το βιβλίο του σε μια συνταγή που ονομαζόταν cottage pie with Guinness. ''Βρε Gordon'' , του λέω ''αυτό δεν είναι το shepherd's pie;'' Με αγριοκοίταξε αλλά δε μού μίλησε. ''Και κάτι άλλο , ρε συ Gordon, (είχαμε αποκτήσει μια οικειότητα) αυτό το shepherd's pie δε θυμίζει εκείνο το γαλλικό hachis parmentier;'' Απαξίωσε να μού απαντήσει , άνοιξε το ψυγείο , άρπαξε την τελευταία Guinness και την ήπιε μονορούφι κι εγώ τον κοιτούσα αποσβολωμένη!  How the f*** , -για να χρησιμοποιήσω την πιπεράτη γλώσσα του- θα έφτιαχνα το cottage pie;;;Αχ , βρε Gordon , σε τι μπελάδες με βάζεις... Να όμως που ο καλός bro Alex, ως από μηχανής θεός εμφανίστηκε με μια guinness στο χέρι. Κι έτσι φτιάξαμε:



2. Cottage pie με μπύρα Guinness





One more piece for Alex.



Διασκευασμένη συνταγή από το βιβλίο του Gordon Ramsay ''Great British Pub Food''




Υλικά: 900 γρ. άπαχο μοσχαρίσιο κιμά , 3 μέτρια κρεμμύδια ψιλοκομμένα , 2 σκελίδες σκόρδο , 2 ώριμες ντομάτες ψιλοκομμένες , 2 κουταλιές σούπας πελτέ , 300 ml ζωμό (λαχανικών , κότας , βοδινού ό,τι θέλετε) , 1 μικρό καρότο τριμμένο , λίγο σέλερι ψιλοκομμένο , λίγο λάδι , 1 κιλό πατάτες , 50 γρ. βούτυρο , 2/3 φλιτζανιού παρμεζάνα ή γραβιέρα (ή και τα δύο) , 1 κρόκο αυγού , 330 ml μαύρη μπύρα , 4-5 κουταλιές worchestershire sauce

Σε μια κατσαρόλα σοτάρουμε μόνο του τον κιμά μέχρι να πιεί τα νερά του και να μην υπάρχουν ''ζγουρμπούλια'' (αν δεν ξέρετε τι σημαίνει ειδοποιείστε). Προσθέτουμε λίγο λάδι, το σκόρδο και το κρεμμύδι , σοτάρουμε λίγο ακόμα και προσθέτουμε το καρότο και το σέλινο. Αφού σοταριστούν ρίχνουμε την μπύρα και τη worchestershire sauce κι αφήνουμε μέχρι να εξατμιστεί σχεδόν όλη η μπύρα. Προσθέτουμε  το ζωμό, τις ντομάτες και τον πελτέ, αλατοπιπερώνουμε και το αφήνουμε να σιγοβράσει μέχρι να πιει τελείως (μα τελείως ) τα υγρά του.
Ενώ ετοιμάζεται ο κιμάς ανάβουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς να προθερμανθεί .Εν τω μεταξύ καθαρίζουμε και βράζουμε τις πατάτες. Τις περνάμε από το μύλο και προσθέτουμε το βούτυρο , το τυρί (όχι όλο , κρατήστε μια κουταλιά στην άκρη) και τον κρόκο. Αλατοπιπερώνουμε. Ανακατώνουμε καλά. Σ'ένα ταψί απλώνουμε τον κιμά. Διαλέξτε ένα ταψί με τέτοια διάμετρο που η στρώση του κιμά να έχει ύψος τουλάχιστον 1 εκ. Απλώστε τον πουρέ από πάνω ομοιόμορφα , ρίξτε το υπόλοιπο τυρί (ρίξτε και λίγο παραπάνω αν θέλετε) και ψήστε για 30 λεπτά περίπου μέχρι να αποκτήσει εκείνο το ωραίο χρυσό χρώμα του gratin.



Σερβίρεται με άφθονη... Guinness!!!

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Simenon , Malet , Manchette (post 2)



Είναι απορίας άξιο πώς δεν συναντήθηκαν ποτέ - μυθιστορηματικά πάντα- ο επιθεωρητής Μαιγκρέ με τον Νεστόρ Μπουρμά. Θα αναρωτιέστε μάλλον , ποιος είναι ο εν λόγω κύριος γιατί ο αγαπητός μας επιθεωρητής σας είναι ήδη οικείος και γνωστός. Λοιπόν ο Νεστόρ Μπουρμά δεν είναι άλλος από τον ήρωα του Γάλλου συγγραφέα Λεό Μαλέ και πρωταγωνιστής μιας σειράς μυθιστορήμάτων με τίτλο ''Les nouveaux mysteres de Paris''. O Νεστόρ είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τύπος ιδιωτικού ντετέκτιβ. Υποτίθεται πως είναι πρώην αναρχικός κι οπαδός του σουρρεάλ , διαθέτει ένα πολύ ιδιότυπο χιούμορ και γενικά περιφέρεται στο Παρίσι σαρκάζοντας τους πάντες και τα πάντα , φυσικά όμως με μια διάθεση φιλοσοφική. Ιδού τι γράφει η ταμπέλα του : ''Γραφείο Ερευνών Fiat Lux- Παρακολουθήσεις , έρευνες , αποστολές παντός είδους. Μπουρμά ο δυναμίτης , ο άνθρωπος που βγάζει νοκ-άουτ κάθε μυστήριο'' . Ναι , είναι αρκετά ιδιόρρυθμος ο Μπουρμά και σαρωτικός μπορώ να πω. Όπου πάει τσακίζει κόκκαλα , κυρίως με τις ατάκες του. Προσέξτε τι έχει δηλώσει : '' Δεν μπορώ να γίνω ο Λουπέν , δεν καταδέχομαι να είμαι ο Μαιγκρέ , είμαι ο Μπουρμά!'' ( κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί δεν συναντήθηκαν ποτέ!). Ο Λεό Μαλέ στα ''Νέα μυστήρια του Παρισιού'' έκανε το εξής: Κάθε μυθιστόρημα της σειράς αυτής διαδραματιζόταν σε διαφορετικό διαμέρισμα του Παρισιού. Έτσι του δινόταν η ευκαιρία να περιγράψει τις ιδιαιτερότητες κάθε διαμερίσματος αλλά και τους κατοίκους και τους ανθρώπους που περιφέρονταν στο εκάστοτε διαμέρισμα. Για παράδειγμα το μοναδικό βιβλίο από τη σειρά που έχει εκδοθεί στα ελληνικά ''Ομίχλη στη γέφυρα Τολμπιάκ'' (εκδ. Κέδρος) εκτυλίσσεται στο 13ο διαμέρισμα. Είναι κρίμα που δεν έχουν εκδοθεί΄στα ελληνικά κι άλλα βιβλία της σειράς . Είχα καταφέρει να βρω ορισμένα στη γαλλική (paperback εκδόσεις) , στην αρχή με είχε αιφνιδιάσει η συχνή χρήση της αργκό -τη χρησιμοποιεί πολύ ο συγγραφέας. Πάντως το ένα και μοναδικό βιβλίο που έχει εκδοθεί στην ελληνική έχει μεταφραστεί παρα πολύ καλά. Είναι πραγματικά κρίμα , γιατί θα δινόταν η ευκαιρία στους έλληνες αναγνώστες να γνωρίσουν έναν αξιαγάπητο ντετέκτιβ αστείο αλλά και φιλοσοφημένο ,γυναικά -παρά το ότι έχει περάσει προ πολλού τα σκαλιά της μέσης ηλικίας- , αιωνίως άφραγκο να περιφέρεται στα διαμερίσματα του Παρισιού με συντροφιά την αγαπημένη του πίπα (φετίχ) σε σχήμα κεφαλής ταύρου!


Αντίθετα αυτός που έχει ευτυχήσει στις μεταφράσεις των βιβλίων του στην ελληνική είναι ο Ζαν Πατρίκ Μανσέτ. Ο Μανσέτ θεωρείται ο ανανεωτής του polar. Τα πιο γνωστά βιβλία του γράφτηκαν γράφτηκαν τις δεκαετίες 70 και 80. Δεν είχε όμως ένα συγκεκριμένο ήρωα -αστυνομικό ή ντετέκτιβ- που περιέφερε στα μυθιστορήματά του. Το αγαπημένο μου από τα βιβλία του είναι το ''Τι λούκι!'' το οποίο , κάπου διάβασα , θα επανεκδοθεί. Δυστυχώς όμως δε θυμάμαι ποια εταιρία πρόκειται να το επανεκδόσει , εγώ το έχω από τις εκδόσεις Στάχυ και μπορώ να πω ότι είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά , αν σκεφτεί κανείς ότι έχω διαβάσει το βιβλιο τουλάχιστον 3 φορές. Είναι τρομερά διασκεδαστικό -ναι παιδιά μου, επειδή είναι ένα μυθιστόρημα αστυνομικό δε χρειάζεται να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά - και συγχρόνως άκρως ενδιαφέρον. Σας παραθέτω το κειμενάκι στο οπισθόφυλλο του βιβλίου για να πάρετε μια ιδέα : Δεν είναι ευχάριστη δουλειά να ονομάζεσαι Ταρπόν ( Ευγένιος , Λουί-Μαρί) και να είσαι πρώην χωροφύλακας και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ στο Παρίσι, Γαλλία. Ως την ημέρα που αρχίζει να βρέχει τυφλούς που εξαφανίζονται , βρεττόνους ναζί , Σπανιόλους του ηττημένου Δημοκρατικού Στρατόυ και ξυπόλυτους βουδιστές μοναχούς. Εδώ η δουλειά γίνεται διασκεδαστική. Και μάλιστα μέχρι θανάτου...


Το βιβλίο αυτό μπορώ να πω ότι ευτύχησε και στη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη . Θυμάστε μήπως μια ταινία σε σκηνοθεσία Αλέν Ντελόν , με πρωταγωνιστή τον Αλέν Ντελόν , σε σενάριο (διασκευή ) Αλέν Ντελόν με τίτλο ''Για το τομάρι ενός μπάτσου'' (μην ανησυχείτε δεν πρωτοτύπησε ο έλληνας διανομέας , ο γαλλικός τίτλος είναι ίδιος); Αυτή η ταινία λοιπόν, βασίζεται στο βιβλίο του Μανσέτ ''Τι λούκι!''. Άκρως διασκεδαστική η ταινία , όπως μοιάζει να το διασκεδάζει κι ο Ντελόν (για μια φορά δε χρειάστηκε να το παίξει σοβαρός και του πάει μια χαρά ). Στην αρχή της ταινίας ακούγεται το περίφημο τραγούδι του Oscar Benton ''Bensonhurst Blues''. Θα το αναγνωρίσετε αμέσως !http://www.youtube.com/watch?v=YPyZQj5_d8I.


Στη νέα έκδοση του βιβλίου πρέπει οπωσδήποτε να αναλυθεί ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου ''Que d'os'' . Έχει πολύ ενδιαφέρον ( στο βιβλίο των εκδ. Στάχυ εξηγούν κάποια πράγματα) και θεωρώ άκρως επιτυχημένη τη μετάφραση σε ''Τι λούκι''.


Εδώ τελείωσε το πολύ μικρό αφιέρωμα στο γαλλικό polar. Δύο παρατηρήσεις πριν κλείσω. 1) Καλό είναι να μεταφράζονται περισσότεροι εκπρόσωποι του polar γιατί παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον το είδος και διαφέρει σημαντικά από την αγγλοσαξωνική αστυνομική λογοτεχνία. 2) Δεν έκανα αναφορά στον Ζαν Κλωντ Ιζζό και τον συγκλονιστικό του ήρωα Φαμπιό Μοντάλ. Για την τριλογία της Μασσαλίας θα μιλήσω άλλη φορά.

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Simenon , Malet , Manchette (post 1)




Τα βιβλία του Ζωρζ Σιμενόν με ήρωα τον επιθεωρητή Μαιγκρέ είναι μάλλον τα πρώτα βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας που διάβασα κι αυτό χάρη σε μία καθηγήτρια Γαλλικών από την οποία μπορεί να μην έμαθα να χρησιμοποιώ και να κλίνω σωστά τον subjonctif αλλά σίγουρα έμαθα πολλά για την κλασσική γαλλική λογοτεχνία αλλά και για το Παρίσι όπου είχε η ίδια σπουδάσει. Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ λοιπόν, παρ'ότι τυπικότατος ,λιγομίλητος και κάπως ''βαρύς'' γινόταν αμέσως συμπαθής για τη διακριτικότητά του ,την ακεραιότητα και την ευπρέπειά του, και φυσικά για τη μοναδική του ικανότητα να λύνει και τις πιο μυστήριες υποθέσεις. Ήταν το καμάρι της Κε ντεζ Ορφέβρ, της αστυνομικής διεύθυνσης του Παρισιού κι ένα από τα πιο διάσημα τέκνα της πόλης -τον αναγνώριζαν σχεδόν οι πάντες! Η ματιά κι η στάση του απέναντι σ'ένα Παρίσι κάθε άλλο παρά αθώο ήταν μάλλον συγκαταβατική. Μέσα σ'όλα αυτά όμως, ήταν και γκουρμέ , γνώριζε όλα τα καλά μπιστρό του Παρισιού , αναγνώριζε το καλό κρασί κι η γυναίκα του -μια διακριτική παρουσία-ήταν εξαιρετική μαγείρισσα.
[ Πέρα από το αν θα λυνόταν μια υπόθεση ή όχι, αυτό που μ'ενδιέφερε εξίσου σ'ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ήταν η προσωπική ζωή του κεντρικού ήρωα και κυρίως ...τι έτρωγε! Με τα χρόνια έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Νοτιοευρωπαίοι ντετέκτιβ ή αστυνομικοί είναι γαστρονομικώς άψογοι! Ο Πέπε Καρβάλιο ,ο Χαρίτος (για τα γεμιστά , όχι τα κρουασάν!) , ο Μονταλμπάνο , ο -συγκλονιστικός- Φαμπιό Μοντάλ κι ο Παριζιάνος Μαιγκρέ δίνουν ιδιαίτερο βάρος στο τι τρώνε και τι πίνουν. Αντίθετα , οι Βορειοευρωπαίοι συνάδελφοί τους - Τζων Ρέμπους , Βαργκ Βέουμ - τρώνε ακατάστατα και ρέπουν προς το junk food. Οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους είναι άλλη ιστορία- θα συζητήσουμε κάποτε γι'αυτούς και τις γαστρμαργικές τους συνήθειες]
Πώς θυμήθηκα τον επιθεωρητή Μαιγκρέ , λοιπόν. Αγόρασα προ ημερών το βιβλίο ''Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ και το ακέφαλο πτώμα'' από τις εκδόσεις Άγρα http://www.agra.gr/ . Οι εκδόσεις Άγρα παρεπιπτόντως, κάνουν εξαιρετική δουλειά , αγοράζω τα βιβλία τους ξέροντας ότι όλα είναι άψογα - κυρίως η μετάφραση! Στο συγκεκριμένο βιβλίο παρουσιάζεται ένας διάφορετικός Μαιγκρέ ακόμα και η γυναίκα του ανησυχεί γι'αυτόν. Η υπόθεση , μάλλον τυχαία παίρνει το δρόμο της αλλά αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πώς μια συγκεκριμένη γυναίκα-άμεσα συνδεδεμένη με το έγκλημα που έχει γίνει- μοιάζει να επηρεάζει τον επιθεωρητή , τον ελκύει κυρίως λόγω της ιδιόρρυθμης προσωπικότητάς της. Εξ'αιτίας αυτής της επιρροής ο Μαιγκρέ δρα σχεδόν μηχανικά και κάπου κάπου διστακτικά . Επίσης κεντρικό ρόλο μοιάζει να παίζει η δύσκολη σχέση & συνεργασία του με τον ανακριτή Κομελιώ , κάτι που αποτυπώνεται τόσο έντονα -σχεδόν συγκλονιστικά - στην τελευταία πρόταση του βιβλίου: Κι αυτό ο Μαιγκρέ , όσο ζούσε , δεν του το συγχώρεσε ποτέ του ανακριτή Κομελιώ. Ναι , όντως όσο διαβάζω την πρόταση τόσο βρίσκω παράξενα συναισθηματικό τον αγαπητό μας επιθεωρητή στο βιβλίο αυτό. Φυσικά από τις εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν κι άλλα εξαιρετικά βιβλία του Σιμενόν με αλλά και χωρίς τον Μαιγκρέ.
Τώρα ως προς τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη ο Μαιγκρέ ευτύχησε και με το παραπάνω. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερος ηθοποιός από τον Ζαν Γκαμπέν για να επωμιστεί το ρόλο του λιγομίλητου επιθεωρητή. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν ο Σιμενόν είχε στο μυαλό του τον εν λόγω ηθοποιό όταν σκιαγραφούσε τον ήρωά του. Στο tv5 είχα δει ορισμένα επεισόδια της τηλεοπτικής μεταφοράς των περιπετειών του Μαιγκρέ που τον ενσάρκωνε ο ηθοποιός Μπρουνό Κρεμέρ. Καθόλου άσχημα μπορώ να πω.

Αφίσα από ταινία με ήρωα τον επιθεωρητή Μαιγκρέ και τον Ζαν Γκαμπέν στο ομώνυμο ρόλο.

Το μικρό αφιέρωμα σε συγγραφείς του polar συνεχίζεται αύριο.

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Sideways (here we come)


-Crispy , τι πίνεις;
-Sauvignon blanc , Coopers Creek. Εγκρίνεις , Miles;
-Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται!
-Χαίρομαι.

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που τις λατρεύω, κάποιες απ'αυτές είναι αριστουργήματα άλλες πάλι δεν κατατάσσονται στην εν λόγω κατηγορία. Τις βλέπω και τις ξαναβλέπω, έχω μάθει τα σενάρια απ'έξω, θα γελάσω (ή θα κλάψω) στις σκηνές που την προηγούμενη φορά είχα γελάσει (ή κλάψει) και θα προσπαθώ να βρίσκω εκείνο το κάτι που μου ξέφυγε στις 30 (περίπου) προβολές που έχουν προηγηθεί. Κλασσικά πράγματα. Αναρωτιέστε ποιες ταινίες είναι αυτές; Λοιπόν , υπάρχουν οι ταινίες του Woody βέβαια, υπάρχει μια σειρά ταινιών που έχουν, ας πούμε, μια κάποια σχέση με τη γαστρονομία, υπάρχουν εκείνες της comedia italiana κι υπάρχουν κάποιες εξαιρετικές αμερικάνικες κομεντί των δεκαετιών 50 & 60. Αυτές είναι οι κατηγορίες σε γενικές γραμμές.

Το ''Sideways'' (ε.τ. Πλαγίως) είναι μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί το κρασί, θέμα αγαπημένο της Crispy! Η ταινία είναι ουσιαστικά μια buddy movie, δύο φίλοι ξεκινούν για ένα μικρό ταξίδι στους απέραντους αμπελώνες της Καλιφόρνια. Ο ένας είναι ένας wannabe συγγραφέας που βρίσκεται επίσημα σε κατάθλιψη εδώ και 2 χρόνια αλλά τυγχάνει λάτρης και γνώστης του οίνου ενώ ο έτερος είναι ένας ημιαποτυχημένος ηθοποιός που πρόκειται να παντρευτεί σε μία εβδομάδα αλλά θεωρεί το ταξίδι ως μια ευκαιρία για ένα τελευταίο τσιλιμπούρδισμα. Το τοπίο είναι φανταστικό, οι αμπελώνες θελκτικοί, τα wineries καλούν για οινογνωσίες, η διάθεση καλή, οι αισθήσεις σε εγρήγορση. Όμως το ταξίδι θα αποδειχτεί αρκετά ζόρικο και για τους δύο, τα όσα τους συμβαίνουν μοιάζουν να τους παρασύρουν, να τους αποσυντονίζουν, το κρασί εν τω μεταξύ ρέει άφθονο και τέλος η επιστροφή -ελαφρώς οδυνηρή- μοιάζει αναγκαία κι επιβεβλημένη για να πάρουν πάλι τα πράγματα το ''σωστό'' δρόμο. Η ωραιότερη σκηνή της ταινίας είναι όταν ο Μάιλς (ο οινολάτρης) συζητά με τη Μάγια (παλιά γνώριμη κι επίσης οινολάτρης) περί οίνου. Είναι ένας διάλογος (μάλλον δύο μονόλογοι είναι ουσιαστικά) παθιασμένος, που τους παρασύρει σε μια... ερωτική εξομολόγηση του μεν για την ποικιλία pinot noir, της δε για το θαύμα που συντελείται σ' ένα μπουκάλι κρασί. Εξαιρετική σκηνή, πάντα με συνεπαίρνει!

Τώρα για να πειστείτε για την αδυναμία που έχω στην ταινία , ιδού η αφίσα της ταινίας -σε σχήμα μπουκαλιού!- στην ντουλάπα της κουζίνας μου!

Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον ελληνικής καταγωγής Alexander Payne και παίζουν ο Paul Giamatti (εξαιρετικός ως Μάιλς) , ο Thomas Hayden Church (τον έβλεπα σε μια σειρά στο Μακεδονία με την Debra Messing . Λοιπόν αυτόν δεν μπορείς να τον πεις ούτε όμορφο ούτε άσχημο ούτε γοητευτικό αλλά είναι συγχρόνως και τα τρία μαζί!) , η Virginia Madsen (είναι αδερφή του Michael Madsen παλιού γνώριμου του Ταραντίνο) κι η Sandra Oh (οι περισσότεροι θα τη γνωρίζετε από το Grey's Anatomy. Την είχα πρωτοδεί σε μια εξαιρετική καναδική ταινία ''Last night''). H μουσική επένδυση της ταινίας είναι παρα πολύ ωραία. Κάτι σε ελαφριά τζαζ των seventies.

Α , να σας πω την αφορμή με την οποία είδα την ταινία ( για 10η , 15η φορά;). Σκεφτόμουν ότι τέτοια εποχή αλλάζουν οι συνήθειές μου στο κρασί. Υποχωρεί το κόκκινο ενώ το ροζέ μπαίνει δυναμικά - το οποίο ταιριάζει τόσο καλά με την κουζίνα του καλοκαιριού , τα'χουμε ξαναπεί!

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας http://www.youtube.com/watch?v=YS9ocP6FNvM&feature=related


Αν η Crispy ήταν κρασί , θα μπορούσε να είναι ένα νεοζηλανδικό Sauvignon blanc!

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Martini & oysters ( Μικρές μπουκιές ευτυχίας )



Χθες τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Τζούμα ''Complete Unknown'' των εκδόσεων Kαστανιώτη (http://www.kastaniotis.com.) Εντάξει, δεν είμαι κριτικός βιβλίων οπότε δε διαθέτω εκείνο το βαρόμετρο που μετρά τη λογοτεχνική αξία ενός βιβλίου, όμως θα ήθελα να γράψω 2-3 λόγια . Λοιπόν βρήκα το βιβλίο αυτό συναρπαστικό. Ο συγγραφέας κατάφερε να με παρασύρει στο φρενήρη ρυθμό της Νέας Υόρκης του 70 , να με βυθίσει σε μια κατάσταση sex & drugs & rock'n'roll , όλα αυτά τα άκρως ενδιαφέροντα ή αλλόκοτα πλάσματα που πέρασαν από τη ζωή του εκείνα τα χρόνια έγιναν για λίγες μέρες φιγούρες οικείες, όπως επίσης οικεία έγιναν τα στέκια, οι βόλτες, οι δρόμοι , οι λεωφόροι, τα πάρκα, οι συνοικίες της απόλυτης Μητρόπολης. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο έλεγχος των συναισθημάτων. Ευτυχώς ο συγγραφέας δε γίνεται ποτέ μελοδραματικός ούτε στις πιο δύσκολες προσωπικές στιγμές ούτε σε ό,τι αφορά τον -ανύπαρκτο ευτυχώς- νόστο του για την πατρίδα. Το τέλος γι'αυτόν στη Νέα Υόρκη έρχεται μάλλον φυσιολογικά, έκλεισε ένας κύκλος, τέλος. Κάτι άλλο που λάτρεψα στο βιβλίο είναι αυτή η επαφή με το ευ ζην εκείνης της πόλης που στην κυριολεξία τα είχε όλα ( και φαντάζομαι τα έχει ακόμα). Φημισμένα club , εξαιρετικά εστιατόρια , beautiful people drinking & dining...Υπάρχει μια σκηνή στο βιβλίο που πραγματικά μού έφερε δάκρυα στα μάτια γιατί τη θεωρώ ότι αποτυπώνει το απόλυτο ευ ζην. Είναι η επίσκεψη στο Oyster bar του Plaza Hotel για martini & oysters. Φαντάζομαι ότι μια τέτοια επίσκεψη είναι πραγματικά μια ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή ενός ευζωιστή, είναι από εκείνες τις στιγμές που σε κάνουν ν'αναφωνείς ''Να γιατί αξίζει να ζω!''.


Προσωπικά δεν πιστεύω στη μία και μοναδική απόλυτη ευτυχία . Προτιμώ τις μικρές στιγμές ευτυχίας, τις μπουκίτσες, συχνά αναπάντεχες. Ένα υπέροχο φαγητό, ένα εξαιρετικό κρασί, μια ταινία, μια μελωδία ,ένα βιβλίο , ένας πίνακας , το σοκάκι μιας πολύβουης πόλης που ανακάλυψες τυχαία, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα ξημέρωμα, τα κύματα, ένα ζεστό χαμόγελο, μια τυχαία ανταλλαγή βλεμμάτων, όλα είναι εκεί, δίπλα μας, μπροστά μας, στιγμές κι εμπειρίες ευτυχίας αξέχαστες αρκεί οι αισθήσεις να είναι σε εγρήγορση. Δες, γεύσου, άκου, νιώσε...Να απολαμβάνεις, αυτό είναι! Με αυτά κι αυτά θυμήθηκα κάτι εξαιρετικά βιβλιαράκια ενός Γάλλου συγγραφέα του Φιλίπ Ντελέρμ που είχαν εκδοθεί από τις εκδόσεις Πατάκη (http://www.patakis.gr) ''Η πρώτη γουλιά της μπύρας κι άλλες μικρές απολαύσεις'' & '' Έργα κι ημέρες του αξιότιμου κυρίου Σ.'' Με πόση τρυφερότητα περιγράφει τις μικρές ανθρώπινες ευτυχίες, με πόση αγάπη παρατηρεί τη ζωή του κου. Σβιτσμπεργκ, που για πολλούς φαντάζει μονότονη, βαρετή και ξενέρωτη αλλά ο συγγραφέας καταφέρνει και βρίσκει σε μια τέτοια ζωή αρκετά ψήγματα ευτυχίας. Ναι, έτσι είναι και με τα χρόνια έμαθα ότι η απόλυτη ευτυχία είναι μια χίμαιρα, αντίθετα υπάρχουν πολλές ''μπουκίτσες'' ευτυχίας από τις οποίες μπορούμε να ''τσιμπολογήσουμε''!
Οι εικόνες είναι από τα site των εκδοτικών οίκων Καστανιώτη & Πατάκη αντίστοιχα.

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

State of play

Οι πρωταγωνιστές της σειράς του bbc ''State of play'' (δεξιά ο John Simm)

Η μικρή οθόνη μεταφέρεται στη μεγάλη με όχημα συνήθως πασίγνωστες σειρές . Τελευταία περίπτωση η ταινία '' State of play'' η οποία παραδόξως δε βασίζεται σε κάποια περίφημη και θρυλική μακροχρόνια σειρά. Το αντίθετο. Μια μίνι σειρά του bbc ήταν, 6 επεισοδίων αλλά με αρκετό ενδιαφέρον κι εκείνη την αρτιότητα που διακρίνει τις αγγλικές σειρές. Φυσικά η ελληνική τηλεόραση την αγνόησε τελείως (να'ταν κι η πρώτη...) αλλά όσοι έχουμε ένα κάποιο πάθος με τις αγγλικές σειρές την ''τσιμπήσαμε'' στα video clubs κι απολαύσαμε μια δαιδαλώδη ιστορία να ξετυλίγεται , διανθισμένη με sex & politics, κι αδέκαστους δημοσιογράφους να κινούνται σε πολύ επικίνδυνες ζώνες. Φιλίες δοκιμάζονται και στο τέλος διαλύονται, αναγκαστικές συμμαχίες πετυχαίνονται, παράνομες ερωτικές σχέσεις φουντώνουν, διλήμματα ηθικά βασανίζουν τους ήρωες της σειράς, όλα όμως αυτά είναι δοσμένα με μέτρο και μπόλικο σασπενς. Ωραίες φάτσες παίζουν: John Simm - οι περισσότεροι θα τον θυμούνται από τις ταινίες του Μ. Winterbottom ''Wonderland'' & ''24 hour party people'', τον είχα πρωτοδεί σε μια φοβερή τηλεοπτική σειρά ''Τhe lakes'' . Αυτήν ευτυχώς την είχε ''τσιμπήσει'' η κρατική τηλεόραση. Στην ταινία το ρόλο του John Simm ανέλαβε ο Russell Crowe (με ξένισε λίγο η επιλογή αλλά why not!). Στη σειρά έπαιζαν επίσης ο Bill Nighy , η Kelly McDonald , η χαριτωμένη Σκωτσέζα που έχουμε δει στα ''Trainspotting'' , ''Gossford park'' και τελευταία στο ''No country for old men'' των αδερφών Κοέν. Παίζει κι η Polly Walker (η Ατία της σειράς ''Rome'' ) και τέλος παίζει η ''φατσούλα'' ο James McAvoy του συγκινητικού ''Atonement'' . Στην ταινία μεγάλο ατού είναι η παρουσία της υπέροχης Helen Mirren.



Η αφίσα της ταινίας.
Συνδετικοί κρίκοι ταινίας - σειράς: 1) Η Helen Mirren (ταινία) κι η Kelly McDonald (σειρά) έπαιζαν μαζί στο ''Gossford park''.
2) Ο σκηνοθέτης K. Μc Donald (της ταινίας) είχε σκηνοθετήσει τον James McAvoy (σειρά) στην ταινία ''Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας''