Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Άσε τους εφηβικούς εφιάλτες να ξυπνούν τη νύχτα...

Μπορεί η Έλι να είναι βαμπίρ αλλά είναι και πιστή φίλη.

Δεν θα μπορούσε να είχε βρεθεί ωραιότερο και καταλληλότερο σκηνικό από εκείνο το μονίμως χιονοσκέπαστο προάστιο της Στοκχόλμης για την ταινία ''Άσε το κακό να μπει''.Όλα είναι πάλλευκα όπως και τα χαρακτηριστικά του 12χρονου πρωταγωνιστή Όσκαρ. Λευκότατο δέρμα , μαλλιά στο πλέον ανοιχτό ξανθό αλλά μάγουλα και χείλη κατακόκκινα , για να δηλώσουν βέβαια τη ζωντάνια , την ύπαρξη ζωής δηλαδή. Σε αντίθεση με τον Όσκαρ η νέα του φίλη ,η Έλι είναι μελαχρινή κι η χλωμάδα του προσώπου της έχει μια αρρωστημένη , σχεδόν θανατερή , γκρίζα απόχρωση. Όχι τυχαία βέβαια , αφού η Έλι είναι βαμπίρ, γεγονός όμως που δεν εμποδίζει τα δύο παιδιά να αναπτύξουν μια ιδιαίτερη φιλία. Εδώ έγκειται η ομορφιά αυτής της εξαιρετικής ταινίας. Παίζει σε περισσότερα του ενός επίπεδα. Είναι ένα εφηβικό παραμύθι , μια ταινία τρόμου , μια βαμπιρική ιστορία ή/και μια ιστορία φιλίας ή τέλοσπάντων όλα αυτά μαζί. Και προκύπτει τρομερά γοητευτική και τρομακτική συγχρόνως, ενώ υποδορίως περνά εκείνο το ιδιότυπο σκανδιναβικό μαύρο χιούμορ.

Η φιλία των δύο παιδιών ''ανθίζει'' αναγκαστικά τις νύχτες -που ευτυχώς για την Έλι έρχονται νωρίς. Ο Όσκαρ -όσοι περάσαμε μοναχικές και δύσκολες εφηβείες θα ταυτιστούμε γρήγορα μαζί του- θα βρει τη λύτρωση- αλλά όπως φαίνεται στο τέλος της ταινίας- και τη σωτηρία του στη φιλία αυτή. Βλέπετε, εκτός από μοναχικός έφηβος ο Όσκαρ έχει την ατυχία να τον τυρρανούν διάφοροι νταήδες στο σχολείο ,οι οποίοι όμως θα βρουν το δάσκαλό τους στο χλωμό πρόσωπο της Έλι (σε μια σκηνή διανθισμένη όχι τόσο με τρόμο όσο με εκείνο το ιδιότυπο χιούμορ που λέγαμε).
Εν τέλει , η φιλία - με συγκινητικό τρόπο - αντέχει ...κι ο τρόμος παραμένει για όποιον ενοχλήσει ξανά τον Όσκαρ. Μήπως κατα βάθος θα θέλαμε να είχαμε κι εμείς στην εφηβεία μας μια φίλη σαν την Έλι;

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

London Pride!
















Όμορφο κέφι στο Covent Garden



Βόλτα στο Portobello Road










2-3 σημειώσεις από ένα 5-ήμερο στο Λονδίνο.





1. Όπου ο τίτλος της ανάρτησης δεν είναι τίποτε άλλο από μάρκα μπύρας που σερβίρεται στις pub του Λονδίνου. Πρέπει να ομολογήσω την ιδιαίτερη αδυναμία μου στις pub αλλά και στις ale. Εξαιρετικές μπύρες, δε φουσκώνουν, σερβίρονται στη σωστή θερμοκρασία και με ξετρελλαίνει αυτή η αρχικά γλυκιά τους γεύση που καταλήγει σε μια πικρούτσικη επίγευση.






Ναι , το ομολογώ! Εκτός από τις μπύρες λατρεύω και τις πίτες τους!


Cheers mate!

2. Συμπτωματικά London Pride είναι και ο τίτλος του cd που κυκλοφορεί με το τεύχος Μαϊου (μα καλά εδώ δεν έχει μπει ακόμα ο Απρίλης!) του περιοδικού Uncut http://www.uncut.co.uk/. Φυσικά , τα τραγούδια είναι γραμμένα για το Λονδίνο κι ανάμεσά τους ακούγεται το ομώνυμο τραγούδι του Noel Coward.



3. O καιρός ήταν καλός. Το γεγονός αυτό μεταφράζεται διαφορετικά για μας τους ''θερμούς'' Μεσόγειους που αρνιόμασταν πεισματικά να εγκαταλείψουμε τα κασκόλ μας και διαφορετικά για τους Λονδρέζους που κυκλοφορούσαν με κοντομάνικα μπλουζάκια , σορτς και...σανδάλια! Ναι , σανδάλια !Που για να φορέσουμε ανοιχτό παπούτσι -εμείς οι ''θερμοί'' που λέγαμε πιο πάνω- πρέπει να έχει μπει για τα καλά ο Μάης!


4. Ο καλός καιρός σήμαινε βέβαια κυριακάτικη βόλτα στο πάρκο. Στο Hyde Park οι Λονδρέζοι βρήκαν ευκαιρία να σουλατσάρουν , να τρέξουν , να πατινάρουν , να κάνουν ποδήλατο ή βαρκάδα , να παίξουν ποδόσφαιρο , μποξ , φρίσμπι , ενώ έτρεχαν από εδώ κι από εκεί παιδιά και σκυλιά από ιδιαίτερα εντυπωσιακές ράτσες (τα σκυλιά όχι τα παιδιά)







Τα ''απάνεμα'' St. Katherine's docks.



5. Κατεβαίνοντας από το Whitechapel προς το ποτάμι βρεθήκαμε σ'ένα πολύ ήσυχο μέρος τα St. Katherine's docks. Πολύ μου άρεσε αυτό το σημείο. Τόσο κοντά στον Τάμεση αλλά και πάλι τόσο ήρεμο και ''αγχολυτικό''! Βγαίνοντας μετά στο ποτάμι , η Tower Bridge είχε ανοίξει για να περάσει ένα πολεμικό πλοίο. Όλοι είχαμε ενθουσιαστεί...εκτός , φαντάζομαι, από τους οδηγούς που περίμεναν στωικά να έρθει η γέφυρα στα ίσια της!


6. Ένα ηλιόλουστο πρωινό ξεκινήσαμε για το Brighton. Εκεί , οι κάτοικοι είχαν ξεχυθεί στην ομολογουμένως εντυπωσιακή -σε μήκος- παραλία. Έσκυψα να ακουμπήσω ,να νιώσω, να ''γευτώ'' τον Ατλαντικό Ωκεανό. Βράχηκα μέχρι τα γόνατα , μαζί και το παντελόνι που φορούσα , κι ησύχασα. Αυτά παθαίνει όποιος έχει τέτοιες σαχλές ρομαντικές διαθέσεις. Η βόλτα στην προκυμαία , μού θύμισε μια σκηνή από την ταινία ''Απομεινάρια μιας μέρας''. Μπορεί να έχει γυριστεί εδώ.


7. Στο Λονδίνο, αυτές τις μέρες, τα σινεμά έπαιζαν το '' Lesbian vampire killers'' , το ''Damned United'' το οποίο μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι από αυτές τις κλασσικές feel good αγγλικές κομεντί , το ''Άσε το κακό να μπει'' (βλέπε επόμενη ανάρτηση!) κι έγινε η επίσημη πρεμιέρα (στη Leicester sq. , ξεχάστηκα και δεν πήγα, να έβλεπα από κοντά τον αγαπημένο μου Bill Nighy. Ασυγχώρητη!) του ''The boat that rocked'' . 1-2 κριτικές ήταν χλιαρές. Η tv έπαιζε συνέχεια το θάνατο της Jade Goody σε σημείο μέχρι και το bbc να κατηγορηθεί ότι το παράκανε. Μια άλλη είδηση που ''έπαιζε'' πολύ ήταν...κρατηθείτε...η επανένωση των Spandau Ballet!!! Tέτοια πρεμούρα πια για ένα συγκρότημα που το έχουν ξεχάσει ακόμα και τα ίδια τα μέλη του! (λέμε τώρα) Εντάξει , οχουου , τους άκουγα κι εγώ , αλλά μικρό παιδί ήμουν , συγχωρήστε με!


8. Δε μετάνιωσα καθόλου που τις τελευταίες 60 λίρες μου τις ''έφαγα'' στο εστιατόριο του Gordon Ramsay στο terminal 5 , το ''Plane food''. Εξαιρετικά και πολύ πολύ νόστιμα τα πιάτα που φάγαμε , κι είχαμε την καλύτερη θέα στο αεροδρόμιο!


9. Ναι , ξέρω. Ήταν παραπάνω από 2-3 οι σημειώσεις. Ο ενθουσιασμός βλέπετε!




10. Υ.Γ.: Ο καπουτσίνο είχε 1,95 λίρες στο Λονδίνο. Σήμερα τον πλήρωσα στην Πλάκα 4 ευρώ. Όχι παίζουμε...





Κάποιος έμεινε να περιμένει τον Γκοντό στο Brighton...








Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Άσε μια ταινία τρόμου να σε τρομάξει...

Σαμάρα, πόσες φορές σου το έχω πει! Θα μού χαλάσεις το παρκέ με το μπες-βγες!


Σε αναμονή της προβολής της σουηδικής ταινίας ''Άσε το κακό να μπει'' (ο τίτλος τα λέει όλα!) , σήμερα θα γίνει αναφορά σε εκείνη την ταινία τρόμου που κυριολεκτικά με στοίχειωσε! Όταν την πρωτοείδα έκανα μια εβδομάδα να κοιμηθώ κι αν δεν νικούσε η εξάντληση ακόμα άυπνη θα ήμουν! Γενικά παθιάζομαι για ταινίες τρόμου ,ιδιαίτερα όμως έχω αδυναμία σε εκείνες όπου υπεισέρχεται το μεταφυσικό στοιχείο , το ανεξήγητο , το μη λογικό, εκείνο το στοιχείο εν τέλει που έρχεται σε αντιδιαστολή με την πραγματικότητα. Παραδόξως όταν το όποιο μεταφυσικό στοιχείο επισκέπτεται τον ορθολογιστικό μας κόσμο πρόκειται , τις περισσότερες φορές , για κακό πνεύμα στοιχειωμένο με εκδικητικές τάσεις κι ενίοτε είναι ένα παραμορφωμένο , άσχημο φάντασμα-πλάσμα που μόνο φιλικές διαθέσεις δεν έχει. Η ιστορία του κινηματογράφου διαθέτει πολλές τέτοιες φιγούρες άλλοτε πραγματικά τρομακτικές κι άλλοτε ελαφρώς αφελείς στη σύλληψη ή ακόμα χειρότερα γελοίες. Αλλά αυτό το πλάσμα...αυτό το πλάσμα ... Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να ξεπεράσω τη Σαμάρα (ή στην ιαπωνική εκδοχή της τη Σαντάκο). Για όποιον δεν κατάλαβε ή δε θυμάται πρόκειται για το κακό πνεύμα της ταινίας ''The Ring''. Oh, yes my dears , αυτή ήταν η ταινία που προκάλεσε τις αϋπνίες που λέγαμε στην αρχή. Στην αμερικάνικη εκδοχή (η οποία βασίστηκε σε ιαπωνική ταινία) η Naomi Watts , δημοσιογράφος στο Σιατλ-ιδανικό σκηνικό η πόλη αυτή- ανακαλύπτει ότι πίσω από το μυστηριώδη θάνατο μιας ανιψιάς της κρύβεται μια ...στοιχειωμένη βιντεοκασσέτα!!! Βλέποντας κι αυτή η ίδια την κασσέτα δέχεται ένα τηλεφώνημα που της λέει ότι σε μία εβδομάδα θα πεθάνει. Ψάχνοντας την υπόθεση ανακαλύπτει ότι όλοι όσοι είχαν δει την κασσέτα είχαν όντως πεθάνει μια εβδομάδα μετά αλλά επίσης ανακαλύπτει ότι και ο γιος της την έχει δει κι έτσι αρχίζει ένας εξαντλητικός αγώνας δρόμου να σώσει το παιδί της και την ίδια αλλά και να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τη στοιχειωμένη κασσέτα. Τι κρύβεται τελικά ; Ένα πλάσμα που ζητά εκδίκηση γιατί κάποτε για να το ξεφορτωθούν το πέταξαν σ'ένα πηγάδι - εδώ εξηγείται κι ο τίτλος της ταινίας όπου το ''δαχτυλίδι'' είναι το στρογγυλό άνοιγμα του πηγαδιού. Κι έτσι η Σαμάρα για να εκδικηθεί τη μητριά της που την πέταξε στο πηγάδι αλλά και τον κόσμο όλον θα στοιχειώσει μιά βιντεοκασσέτα κι αλοίμονο σε αυτόν που θα τη δει! Στην ταινία συμβαίνουν τρομακτικά πράγματα κι ανατριχιαστικά αλλά υπάρχει μια σκηνή που είναι πραγματικά σκηνή ανθολογίας : Η στιγμή που η Σαμάρα ,μουσκεμένη ,βγαίνει από τη συσκευή της τηλεόρασης!!! (βλέπε φωτό) Αυτή η σκηνή δεν περιγράφεται , πρέπει να τη δει κανείς για να νιώσει τον τρόμο !!! Υπήρξε μια ολόκληρη συζήτηση για το αν η συγκεκριμένη σκηνή αποδιδόταν καλύτερα στην ιαπωνική ταινία ή στην αμερικανικη βερσιόν. Προσωπικά τη βρίσκω καλύτερη στην αμερικάνικη αλλά η ιαπωνική ταινία έχει μια ατμόσφαιρα ακόμα πιο απόκοσμη , πιο μυστηριακή και κάποια πράγματα εξηγούνται καλύτερα αν λάβει κανείς υπόψη κάποιες ιαπωνικές δεισιδαιμονίες και γενικά τι πιστεύει ο λαός αυτός για τα φαντάσματα. Το Ring 2 με απογοήτευσε πλήρως κι καλώς ή κακώς δεν έγινε άλλη προσπάθεια να συνεχιστεί ο φρικτός μύθος της Σαμάρα.
Λοιπόν σε αναμονή του ''Άσε το κακό να μπει'' δείτε το τρέιλερ της σοηδικής ταινίας που αλίευσα από το πολύ καλό blog movies for the masses :http://mftm.blogspot.com/2008/10/lt-den-rtte-komma-in-trailer.html

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

In Northern Ireland

Η αφίσα της ταινίας ''Hunger''


Με όσα δυσάρεστα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στη Βόρειο Ιρλανδία , προσπάθησα να θυμηθώ κάποιες ταινίες που θίγουν άμεσα ή έμμεσα το συγκεκριμένο πολιτικό πρόβλημα. Ίσως από τις πιο γνωστές να είναι το ''Στο όνομα του πατρός'' του Jim Sheridan και το ''Bloody Sunday'' του Paul Greengrass γυρισμένη με ημιντοκουμενταρίστικο ύφος. Aναφορές γίνονται στις ταινίες του Neil Jordan ''The crying game'' και ''Breakfast on Pluto'', όμως, χωρίς το βορειοιρλανδικό ζήτημα να είναι το κυρίαρχο θέμα των ταινιών αυτών. Στις αρχές αυτής της κινηματογραφικής σεζόν παίχτηκε στις αίθουσες η ταινία ''Hunger''. Η ταινία αναφέρεται στην απεργία πείνας που ξεκίνησαν μέλη του IRA που είχαν φυλακιστεί στις αρχές της δεκαετίας του 80. Προεξέχουσα φιγούρα ήταν ο Bobby Sands o οποίος ήταν το πρώτο και πιο διάσημο θύμα της τραγικής κατάληξης αυτών των απεργιών πείνας. Θυμάμαι, παιδί ακόμα, η υπόθεση αυτή ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να βλέπω ειδήσεις (μέχρι τότε η έναρξη των ειδήσεων σήμαινε ότι ήταν ώρα να αποχωρήσω για ύπνο. Ναι υπήρχαν κάποτε παιδιά που έπεφταν για ύπνο πριν τις 9!). Είχα απορροφηθεί πλήρως από την ιστορία αυτή και περίμενα με αγωνία να ξεκινήσουν οι εξωτερικές ειδήσεις για να μαθαίνω την εξέλιξη των γεγονότων... και κυρίως αν θα λύγιζε -αν λύγισε ποτέ!- η Σιδηρά Κυρία. Οι Βορειοιρλανδοί απεργοί πείνας είχαν έναν πολύ σκληρό αντίπαλο αλλά φαντάζομαι ότι όλοι περίμεναν ότι υπήρχαν κάποια ψεγάδια ανθρωπιάς μέσα της. Ούτε σταγόνα λοιπόν... ούτε σταγόνα... Τη μέρα που πέθανε ο Bobby Sands έκλαψα σαν να είχα χάσει δικό μου άνθρωπο κι ορκίστηκα αιώνιο μίσος στη Margaret Thatcher (με πόσους ήρθε σε αντιπαράθεση αυτή η γυναίκα και δεν υποχώρησε ποτέ, ούτε ίντσα. Αναρωτιέμαι αν εκείνη η απεργία των λιμενεργατών του Λιβερπουλ έληξε ποτέ επίσημα. Τσάκισε πολλούς η φοβερή και τρομερή Σιδηρά Κυρία).

Αν βρείτε πάντως το ''Hunger'' στo dvd club χτυπήστε το.

Trivia: Στις αρχές της εβδομάδας ( 9/3) ήταν τα γενέθλια του Bobby Sands. Αν ζούσε θα έκλεινε τα 55.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Was it always elementary, Jeremy? (eh...I mean Sherlock!)

Φαντάζομαι ότι ο πιο ιδιοφυής ντετέκτιβ της αστυνομικής λογοτεχνίας παραμένει ο Sherlock Holmes. Έβλεπε πολλά περισσότερα σε μια υπόθεση απ'ότι οποιοσδήποτε άλλος χρησιμοποιώντας όπως επέμενε ο ίδιος απλή , στοιχειώδη λογική. Όταν ανέλυε στο τέλος τη μέθοδό του κι αποκάλυπτε τα στοιχεία μιας υπόθεσης αναρωτιόμασταν κι εμείς σαν τον Dr. Watson πώς και δεν τα είχαμε αντιληφθεί (τόσο στοιχειώδη που ήταν!). Ένα από τα θέματα που με απασχόλησαν σε σχέση με τον ήρωα του Conan Doyle είναι το όνομα που του είχε δώσει. Όπως και να το κάνουμε δεν έχω συναντήσει και πολλούς Άγγλους στη ζωή μου που να ονομάζονται ...Sherlock. Εκτός κι αν ήταν καποιο δημοφιλές όνομα της Βικτωριανής εποχής όπως και το εξωφρενικό όνομα του αδερφού του Sherlock... o Μycroft δηλαδή!!! Αναρωτιέμαι πόσες ώρες πέρασαν μέχρι ο συγγραφέας να καταλήξει σ'αυτά τα δύο ονόματα. Εν τω μεταξύ ο Dr. Watson ήταν απλά ο... Dr. John H.Watson. Μάλλον ο Doyle είχε ξεμείνει από πρωτότυπα ονόματα!(δεν ξέρω αν εκείνο το Η κρύβει κάτι...)


Στη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη ο αγαπημένος μας ντετέκτιβ δεν τα πήγε κι άσχημα. Ο Basil Rathbone είναι ο πρώτος διδάξας , ο Peter Cushing -εννοείται!-τον υποδύθηκε και στο σινεμά και για την tv (αυτός ο άνθρωπος έχει υποδυθεί Sherlock Holmes, Prof. Van Helsing , Dr. Frankenstein , Dr. Who ακόμα και τον Mr. Darcy!), ενώ ο παλιός γνώριμος του Cushing , ο Christopher Lee υποδύθηκε τον Mycroft στην πολύ καλή ταινία του Billy Wilder ''The private life of Sherlock Holmes''.



My dearest Crispy, it was always elementary...


Εκεί που πραγματικά ευτύχησε ο ήρωάς μας , ήταν στη μεταφορά του στη μικρή οθόνη όπου τον υποδύθηκε ο Jeremy Brett. O Brett σίγουρα και χωρίς καμία αντίρρηση είναι ο καλύτερος, ο απόλυτος Sherlock Holmes. Σκοτεινός αλλά και γοητευτικός όσο χρειαζόταν , έδινε υπόσταση στο χαρακτήρα που υποδυόταν με το -ελαφρώς ''αρπαγμένο''- βλέμμα του και τις γεμάτο νεύρο κινήσεις των χεριών του. Αντίθετα οι περισσότεροι Sherlock ήταν άκαμπτοι κι η μόνη κίνηση που έκαναν ήταν να καπνίζουν τη χαρακτηριστική πίπα. Ήταν απίστευτο το πάθος με το οποίο ο Jeremy-Sherlock ορμούσε στις υποθέσεις παρασύροντας τον, ως συνήθως, ήρεμο Dr. Watson(ο ηθοποιός David Burke τον πρώτο καιρό κι αργότερα ο Edward Hardwicke) σε τρομερές περιπέτειες. Οι περιπέτειες του Jeremy-Sherlock κράτησαν 10 χρόνια (1984-1994). Ο ηθοποιός Jeremy Βrett πέθανε το 1995. Λέγεται ότι είχε τόσο παρασυρθεί από το ρόλο που υποδυόταν που επηρέασε την προσωπική του ζωή οδηγώντας τον σε νευρικό κλονισμό και την υγεία του σε φθίνουσα πορεία. Άλλοι λένε ότι ποτέ δεν ξεπέρασε το θάνατο της δεύτερης συζύγου του κι αυτό του δημιούργησε έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Όπως κι αν είναι o Jeremy Brett θα είναι πάντα o δικός μας αγαπημένος Sherlock Holmes.

Y.Γ.: Πρόκειται να βγει φέτος ταινία με τις περιπέτειες του Sherlock Holmes σκηνοθετημένη από τον Guy Ritchie και τον Robert Downey Jr. να υποδύεται τον Holmes! Αλλά το καλύτερο είναι ότι τον συνήθως αδιάφορο Dr. Watson θα υποδυθούν εκείνα τα υπέροχα μάτια που ακούν στο όνομα ...Jude Law!!!


Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Mamma Roma

Mamma Anna

Σαν χθες 5/3 είχε γεννηθεί ο Pier Paolo Pasolini, σαν αύριο 7/3 είχε γεννηθεί η Anna Magnani. Κι οι δύο έχουν αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο προ πολλού, ο Pasolini, δυστυχώς, με βίαιο τρόπο.

Το 1962 ο Pasolini σκηνοθέτησε τη Magnani σε μια ταινία που αποθέωνε τον νεορεαλισμό τη ''Mamma Roma'' κι έδωσε την ευκαιρία στην ηθοποιό να δείξει το μεγαλείο της. H Magnani υποδύεται μια πόρνη -τη Mamma Roma- που αποφασίζει να αποσυρθεί και να φέρει στη Ρώμη το γιο της στον οποίο έχει τρομερή αδυναμία και για τον οποίο ονειρεύεται μια καλή και τακτοποιημένη ζωή. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται καθόλου καλά κι οδηγούμαστε σταδιακά σ'ένα τραγικό τέλος. Η ταινία έχει ορισμένες αξέχαστες κι αξεπέραστες σκηνές που αποκαλύπτουν την εσωτερική δύναμη και ποιητικότητα που διέθεταν οι ταινίες του Pasolini. Πρωτ'απ'όλα είναι οι σκηνές που δείχνουν τη Mamma Roma να περπατά στους δρόμους της πόλης και να μιλά ακατάσχετα ενώ άνθρωποι του δρόμου εναλλάσσονται στο πλευρό της. Υπάρχουν κι εκείνες οι σκηνές του φυλακισμένου γιου της που αποπνέουν μια παράξενη θρησκευτικότητα (Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αναπαριστώνται τα Θεία Πάθη). Και τέλος...Τελος υπάρχει εκείνη η σκηνή όπου η Magnani αγγίζει την απόλυτη ερμηνεία. Μόλις έχει μάθει ότι ο γιος της πέθανε κι ενώ καταρρεέι στρέφει το γεμάτο απόγνωση βλέμμα της - αυτό το βλέμμα...- προς το ανοιχτό της παράθυρο απ'όπου φαίνεται ο τρούλλος μιας εκκλησίας. Το βλέμμα της στέκεται στον τρούλλο κι η ίδια μοιάζει να περιμένει κάτι από εκεί (ένα θαύμα; ένα γιατί;)... ή μήπως τίποτα πια;
Πατήστε εδώ για να δείτε τον ωραιότερο και πιο συγκινητικό φόρο τιμής που έγινε ποτέ από σκηνοθέτη γι' άλλον σκηνοθέτη. Η σκηνή είναι από την ταινία του Nanni Moretti ''Αγαπημένο μου ημερολόγιο'' κι είναι το σιωπηλό οδοιπορικό του σκηνοθέτη στο σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Pasolini . Το οδοιπορικό αυτό πλαισιώνεται από τους ,τόσο ταιριαστούς για την περίσταση, ήχους του Keith Jarrett.
http://www.youtube.com/watch?v=uLQQeMQPass Πατήστε εδώ για να ακούσετε τον Adriano Celentano να τραγουδά ένα τραγούδι από τον τελευταίο του δίσκο (La situazione non 'e buona).Το τραγούδι έχει τίτλο ''Anna Magnani'' κι είναι υπέροχο.


Υ.Γ.: Βέβαια , αποκάλυψα με την ανάρτηση αυτή ποια είναι η αγαπημένη μου Ιταλίδα ηθοποιός. Είμαι περίεργη όμως να μάθω ποια είναι η δική σας αγαπημένη. Αν τυχόν στην ψηφοφορία δεν υπάρχει το όνομά της πατήστε ''Άλλη'' κι αποκαλύψτε την μέσω σχολίου!

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Detectives & Actors (...who play detectives)



Φαντάζομαι ότι όποιοι διαβάζουν αστυνομικά μυθιστορήματα , έχουν πάντα ένα άγχος για το ποιος ηθοποιός θα ενσαρκώσει τον αγαπημένο τους αστυνομικό ή ντετέκτιβ. Για χρόνια , μόνο ο Humphrey Bogart ήταν για μένα ο ντετέκτιβ Μάρλοου κι αρνιόμουν κατηγορηματικά να δω ταινία στην οποία τον ήρωα του Τσάντλερ ενσάρκωνε άλλος ηθοποιός. Όταν τελικά ενέδωσα, διαπίστωσα ότι ο Robert Mitchum ήταν παρακμιακά γοητευτικός ως Μάρλοου στο ''The big sleep'' του '78 και ο Elliott Gould απολαυστικότατος (ως πιο μοντέρνος Μάρλοου όμως) στο έξοχο ''The long goodbye'' του '73.


Crispy, πόσες φορές θα σου το πω. ΔΕΝ είμαι ο Τζων Ρέμπους!!!


Τώρα όσον αφορά τις σειρές της τηλεόρασης εδώ τίθεται ένα θέμα για το ποιος θα ενσαρκώσει τον ήρωα των αγαπημένων σου αστυνομικών βιβλίων. Ο Μάρλοου της TV ( ο ηθοποιός Powers Boothe) δεν με ενθουσίασε. Αντίθετα όσοι ενσάρκωσαν τους κλασσικούς ήρωες της αγγλικής αστυνομικής λογοτεχνίας ήταν εξαιρετικοί με προεξέχοντα τον Jeremy Brett ως Sherlock Holmes (Σ' αυτόν θα γίνει ειδικό αφιέρωμα αργότερα). Βέβαια όταν έχεις διαβάσει πρώτα το βιβλίο, έχεις δώσει ήδη σάρκα & οστά στον ήρωά σου, τον έχεις οπτικοποιήσει. Έτσι, βλέποντάς τον στην οθόνη υπάρχει κίνδυνος να απογοητευτείς και να συνθλιβεί η εικόνα που είχες στο μυαλό σου. Η σειρά με τις ιστορίες του Τζων Ρέμπους (ήρωας των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Σκοτσέζου Ίαν Ράνκιν) δεν παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα. Διαβάζοντας τα βιβλία, μέσα στο μυαλό μου σχηματίστηκε η εικόνα ενός Ρέμπους που έμοιαζε εκπληκτικά στον ηθοποιό Peter Mullan! Αργότερα έμαθα ότι τον Ρέμπους τον έχουν ενσαρκώσει οι Τζων Χάνα & Κεν Στοτ. Κανείς από τους δύο δεν ήταν ο Ρέμπους που είχα πλάσει εγώ αλλά επειδή δεν είχα δει τη σειρά έβαλα στην άκρη την επιφυλακτικότητά μου. Η πιο ευτυχής συγκυρία ήταν με τον Κομισάριο Μονταλμπάνο τον ήρωα του Σικελού συγγραφέα Αντρέα Καμιλέρι. Ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει , ο Λούκα Τσινγκαρέτι, είναι εμφανισιακά ακριβώς όπως τον είχα φανταστεί τον Μονταλμπάνο διαβάζοντας τα βιβλία του Καμιλέρι. Μα ακριβώς! Ο Λούκα Τσινγκαρέτι είναι ο Μονταλμπάνο και το επιτυχημένο αυτό casting μεταφράστηκε σε επιτυχία της σειράς και καθολική αποδοχή. Γοητευτικός ως Σικελός, αποτελεσματικός -με τις όποιες συζητήσιμες μεθόδους του- και το καλύτερο όλων γκουρμέ. Ναι βέβαια, του αρέσει το καλό φαγητό- κάτι που δεν παραλείπει κι ο Καμιλέρι να αναφέρει στα βιβλία του- και μάλιστα έχει αδυναμία στα φρέσκα τηγανητά μπαρμπούνια.Έχει μια αιώνια φίλη τη Λίβια με την οποία ζει -τον περισσότερο καιρό εξ αποστάσεως- μια ταλαίπωρη σχέση. Αν γνωρίζετε Ιταλικά μπορείτε να μάθετε περισσότερα στο http://www.montalbano.tv/.



Cara Crispy , εγώ είμαι , ο αγαπημένος σου Μονταλμπάνο!!!


Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Ned Kelly ( + κάποιες αναμνήσεις που προέκυψαν)



Ο διaβόητος Νed


O Ε.Τ. της Κυριακής έδινε σήμερα δώρο dvd την ταινία ''Ned Kelly''. Ο Ned Kelly υπήρξε ένας διαβόητος κακοποιός στην Αυστραλία του 19ου αιώνα, που κατέληξε όμως να γίνει κάτι σαν εθνικός ήρωας για τη χώρα. Αυτό μάλλον πηγάζει από το γεγονός ότι τα έβαλε με την αγγλικής καταγωγής πλουτοκρατία της χώρας τη στιγμή που η εξαθλιωμένη εργατιά κυρίως ιρλανδικής καταγωγής υπέφερε και δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Το ότι ένα δικό τους παιδί (το όνομά του κράζει τις ιρλανδικές ρίζες του) ύψωσε ανάστημα έναντι της αγγλικής ολιγαρχίας , ήταν αρκετό για να γίνει αντικείμενο λατρείας κι ας μην ήταν το καλύτερο παιδί στον κόσμο. Ο Ned Kelly ήταν γνωστός και για τη σιδερένια στολή του, η οποία έγινε κάτι σαν το σήμα κατατεθέν του. Όταν τον συνέλαβαν για τελευταία φορά , μεταφέρθηκε στις παλιές φυλακές της Μελβούρνης όπου και απαγχονίστηκε. Οι φυλακές αυτές έχουν γίνει πια μουσείο ,το Old Melbourne Gaol.http://www.oldmelbournegaol.com.au/ Από τις ζωηρότερες αναμνήσεις που έχω από τη Μελβούρνη (έχω γεννηθεί εκεί) είναι οι επισκέψεις στο μουσείο αυτό. Κατεβαίναμε, θυμάμαι, με τους γονείς μου τα Σάββατα στο κέντρο της πόλης για ψώνια ή βόλτα. 1-2 φορές η βόλτα περιέλαβε το Old Melbourne Gaol. Δεν είναι ακριβώς το μουσείο που ταιριάζει σ' ένα παιδί αλλά για κάποιο λόγο ο μακάβριος αυτός χώρος ασκούσε μια περίεργη έλξη πάνω μου, και θυμάμαι με πόσο φόβο και τρόμο αλλά και δέος περπατούσα τη μεγάλη κεντρική αίθουσα που οδηγούσε στο σημείο όπου γίνονταν οι απαγχονισμοί. Τα κελιά διατηρούσαν την παλιά , υγρή & σκοτεινή τους ατμόσφαιρα. Αυτό που έκανε ο επισκέπτης ήταν να κοιτά μέσα από τις κλειδαρότρυπες κι εκεί στη μέση του κελιού έβλεπε το τρομακτικό κέρινο ομοίωμα ενός κρατούμενου να τον κοιτά κατευθείαν στα μάτια. Ήταν ένα κέρινο ομοίωμα το οποίο ήταν πραγματικά πολύ τρομακτικό. Απ' αυτό το ομοίωμα είχα τη φαεινή ιδέα να αγοράσω μια καρτ-ποστάλ. Το πρώτο βράδυ είχα τρομερούς εφιάλτες ότι ο κρατούμενος αυτός ζωντάνευε και πεταγοταν πάνω, άνοιγε την πόρτα του κελιού και με κυνηγούσε για να με σκοτώσει. Την άλλη μέρα το πρωί η μητέρα μου ανακάλυψε ότι είχα βάλει την καρτ-ποστάλ κάτω από το μαξιλάρι μου! Για κάποιο νοσηρό λόγο (ένας Φρόιντ ξέρει γιατί!) ξαναέβαλα την κάρτα κάτω από το μαξιλάρι μου . Οι εφιάλτες συνεχίστηκαν για μερικές μέρες μέχρι που οι γονείς μου αγανάκτησαν από τις μεταμεσονύκτιες κραυγές μου και μου πήραν την κάρτα, την οποία παρά τα παρακάλια μου δεν μου επέστρεψαν ποτέ. 





Τώρα , γυρνώντας πάλι πίσω στον Ned Kelly , εκτός από την ταινία αυτή του 2003 , υπάρχει και μία πιο παλιά στην οποία τον διαβόητο κακοποιό ενσαρκώνει ο Mick Jagger!!!


Ο Mick ως Ned


Επίσης , ο πιο γνωστός Αυστραλός συγγραφέας ο Peter Carey έχει γράψει ένα βιβλίο το ''True History of the Kelly Gang'' , για το οποίο είχε κερδίσει το βραβείο Booker. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα με τον τίτλο '' Η αληθινή ιστορία της συμμορίας Κέλι''http://www.ellinikagrammata.gr/


το εξώφυλλο του βιβλίου