Το γαστρονομικό Top 10 για το 2016

Επισήμανση: Πρόκειται για προσωπική λίστα -τουτέστιν το κατά Crispy Top 10-  κι αφορά δέκα διαπιστώσεις ή ανακαλύψεις που αφορούν την υποφαινόμενη -και μόνο κι όχι την παγκόσμια γαστρονομική σκηνή, δεν γράφω δα και στο Saveur, τρομάρα μου - όπως προέκυψαν κατά τη διάρκεια αυτού του δύσκολου χρόνου που -επιτέλους- φεύγει.

💧💧💧

1. Nolan. Το νέο εστιατόριο που βρίσκεται στη γωνία Απόλλωνος & Βουλής, το ανακάλυψα τέλη Φλεβάρη- δεν είχε κλείσει ούτε δύο μήνες ζωής- περνώντας απ'έξω και διαβάζοντας το λιτά γραμμένο μενού, το οποίο μου εξήψε την λαχτάρα να δοκιμάσω μια κουζίνα fusion με σαφείς ιαπωνικές αναφορές. Έτσι κι έγινε, πέρασα την ομολογουμένως βαριά πόρτα, έκατσα, έφαγα κι από τότε περνώ από εκεί απαραιτήτως μια-δυο φορές το μήνα, ή να δοκιμάσω κάποια από τις ιδιόρρυθμες σαλάτες, ή να "ξαναχτυπήσω" τα πολυαγαπημένα μου korroke, ή το περίφημο ΝFC (Νolan Fried Chicken) ή κάποιο από τα πιάτα που ετοιμάζονται με τα πιο φρέσκα ψάρια. Εδώ δοκίμασα κι ένα από τα ιδανικότερα επιδόρπια το γλυκό με κρέμα καφέ και σως μελάσα.



2. Και μιας και μιλάμε για επιδόρπια, το κορυφαίο του 2016 ήταν εκείνο το λαχταριστό ζεστό γαλακτομπούρεκο στο Eva's Garden στην Φολέγανδρο με το ιδανικά κρουστό φύλλο και το χείμαρρο υπέροχης, αρωματισμένη με πορτοκάλι, κρέμας!


3. Από την Φολέγανδρο στη Σίφνο και συγκεκριμένα στον Πλατύ Γιαλό. Δύο εστιατόρια, το fish and wine bar Ωμέγα 3 , με την κουζίνα του να "κοιτά" τη θάλασσα και μια αξιοθαύμαστη wine list να την συνοδεύει, ένα ιδανικό concept για την υποφαινόμενη. Το εστιατόριο το ανακάλυψα φέτος αν κι είναι τουλάχιστον τριών χρόνων, σε αντίθεση με το γειτονικό εστιατόριο Maiolica που άνοιξε φέτος και σερβίρει ωραιότατη μεσογειακή κουζίνα face a la mer. Περισσότερα για τα δύο εστιατόρια είχα γράψει: εδώ.


4. Στο Maiolica απόλαυσα το ένα από τα δύο πιάτα που κατατάσσω στα κορυφαία του 2016: Μύδια αχνιστά σε σάλτσα από σαφράν. Ακόμα και τώρα μες το καταχείμωνο ονειρεύομαι τη γεύση του! Το άλλο πιάτο είναι η ψαρόσουπα στην Αστυφαγιά στο Σχοινώντα της Αστυπάλαιας. Φτιαγμένη με την σχολαστική φροντίδα του Θανάση, δεν θες να αδειάσει ποτέ η κατσαρόλα.

5. Στον απόηχο των ταξιδιών της φετινής χρονιάς κι από την επίσκεψη στην Αιώνια Πόλη, προστίθεται κι η ωδή στην pasta cacio e pepe. Η κλασική αυτή μακαρονάδα της Ρώμης είναι η απόλυτη pasta της απλότητας, ένα χαϊκού φτιαγμένο με δύο μόνο υλικά και μια τεχνική που της προσθέτει όγκο, ουσία, γεύση, υφή!  Είναι ένα φαινόμενο, η cucina povera στα καλύτερα της κι όπως διαπίστωσα πριν λίγες μέρες δεν την χορταίνω κι ευτύχησα να απολαύσω μια από τις καλύτερες εκδοχές της:

Cacio e Pepe @ Al Gallinaccio

6. Πίσω πάλι στα ελληνικά εδάφη συνεχίζοντας με ύμνους κι ωδές. Αυτή τη φορά, τα λόγια είναι περιττά! Πίνουμε στην υγειά των υπέροχων λευκών ποικιλιών που χρόνο με το χρόνο- μέσω των αξιοθαύμαστων οινοπαραγωγών- δίνουν όλα και καλύτερα, όλο και πιο ενδιαφέροντα και πολύπλοκα κρασιά. Τα φετινά αγαπημένα:
Μοσχοφίλερο Μποσινάκη
Μαλαγουζιά Αργυρίου
Βιδιανό (Κλήμα) Καραβιτάκη


7. Σημαντική ανακάλυψη -κι εντελώς τυχαία μάλιστα!- η εταιρία botilia, η οποία αγαπά ιδιαίτερα τους μικρούς παραγωγούς και χάρη σε αυτούς ανακάλυψα κρασιά κι οινοποιία που ούτε καν ήξερα ότι υπήρχαν! Από τη Σύρο, την Σαμοθράκη, τους Λειψούς κι άλλα μέρη γνωστά και μη για την παραγωγή κρασιού! Ένα ακόμη συν είναι ότι είναι πολύ εξυπηρετικοί και η παραγγελία έρχεται σχεδόν αμέσως!

8. Με χαρά διαπίστωσα ότι σας έπεισα ότι ο συνδυασμός σοκολάτα-αχλάδι είναι αχτύπητος! Τα σχόλια για το κέικ που ανάρτησα πριν από λίγο καιρό είχε μεγάλη επιτυχία κι από σχόλια που έχουν έρθει ή ακούω, αρέσει πάρα πολύ! Έτσι είναι, το αχλάδι είναι το τέλειο φρούτο για γλυκό κι είναι από τα ελάχιστα που πραγματικά ταιριάζουν με την σοκολάτα.


9. Μια κι ο λόγος είναι στην σοκολάτα, διαπίστωσα ότι φέτος έφαγα ελάχιστη. Λίγο περίεργο κι ασυνήθιστο αλλά να, για παράδειγμα, από τον Μάρτη δεν έχω φάει σοκολάτα! Ίσως επειδή έχω ανεβάσει τα στάνταρντ ως προς την ποιότητα, οπότε προτιμώ λίγο και πολύ καλό- κι ας είναι ακριβό. Ίσως φταίει η ακατάσχετη υπερβολή με σοκολάτα που βλέπω παντού. Εντάξει είναι εθιστική αλλά υπάρχει και το μέτρο κι όταν μου προτείνουν γλυκά με υπερβολική δόση σοκολάτας λέω πια, ευχαριστώ αλλά όχι.

10. Σε αντίθεση με την σοκολάτα, αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη ...αυγά! Δεν πέρασε μέρα χωρίς να φάω αυγό με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αβγό με βήτα, αυγό με ύψιλον, αυγό τηγανητό, βραστό, σε γλυκό, σε φαγητό, πάντα το ψυγείο έχει αυγά, πάντα ψάχνω για καλής ποιότητας αυγά. Οι δύο αγαπημένες μου συνταγές με αυγά που ανάρτησα φέτος είναι αυτή κι αυτή. Και τις δύο συνταγές τις έχω φτιάξει άπειρες φορές φέτος, μόλις χθες τη δεύτερη με την γλυκοπατάτα!
Α, η γλυκοπατάτα. Αυτήν δεν σας έχω πείσει ακόμα να την αγαπήσετε. Ίσως από τον νέο χρόνο! 😄

❤❤❤

Καλό, όμορφο, δημιουργικό, αγαπησιάρικο, ερωτικό, και πολύ πολύ νόστιμο 2017 σε όλες κι όλους! Πάντα με υγεία που είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Και ποτέ με πολέμους, πουθενά. Και δεν ξεχνάμε όσους μας έχουν ανάγκη, συναισθηματική, υλική, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ας δείξουμε αγάπη.

Mercato Centrale di Roma (Ρώμη, Δεκέμβριος '16)

Περπατούσα αμέριμνη σε ένα στενό κάπου πίσω από την Piazza Barberini, μόλις είχε νυχτώσει, ήταν η ώρα που τα περισσότερα καταστήματα έκλειναν. Περνώντας δίπλα από ένα μικρό κατάστημα με ηλεκτρικά είδη, ο ιδιοκτήτης κατέβαζε τα ρολά τραγουδώντας ένα υπέροχο ιταλικό καντσόνε, κι η φωνή του απλωνόταν σε όλο το δρομάκι κι η βραδιά ήταν τόσο γλυκιά και για πολλοστή φορά έβρισκα την απάντηση στην ερώτηση: "Γιατί αγαπώ τόσο πολύ την Αιώνια Πόλη;". Είναι το τοπίο, η ιστορία, το φως της, τα κτήρια, το φαγητό και φυσικά είναι οι άνθρωποι της που κάνουν αυτήν την πόλη τόσο μοναδική.

Ως προς το γαστρονομικό, που υποτίθεται πως είναι η ειδικότητα αυτού του ταπεινού blog, θα μπορούσα να γράφω επί ώρες για το φαγητό της πόλης -και θα το κάνω κάποτε- ή να προτείνω εστιατόρια -αυτό διστάζω πολύ να το κάνω. Εν τούτοις, αυτήν την φορά στην Ρώμη, έπεσα πάνω σε μια νέα άφιξη που με ενθουσίασε ως concept κι αποφάσισα να γράψω γι' αυτήν.

Στον κεντρικό σταθμό της Ρώμης εμφανίστηκε το Mercato Centrale.  Πρόκειται για έναν χώρο του κτηρίου του σταθμού που βρίσκεται από την πλευρά της οδού Giolitti κι είναι αφιερωμένος στο φαγητό! Πώς λειτουργεί: Υπάρχουν διάφορα καταστήματα, εστιατόρια, μαγειρεία περιφερειακά του χώρου στα οποία μπορείς να ψωνίσεις από γλυκά Σικελίας, πίτσες, σπαγγετάδες, φαγητά με ψάρι, τηγανητά, τρούφα, ό,τι θες, και ή τα παίρνεις μαζί σου και φεύγεις ή κάθεσαι στα τραπέζια του χώρου- όπου βρεις- και τρως. Στη μέση είναι ο χώρος με ό,τι έχει σχέση με ποτό. Υπάρχει wine bar, υπάρχει μπυραρία, καφέ. Παίρνεις ό,τι θες να πιεις, κάθεσαι οπουδήποτε κι απολαμβάνεις σε μια ολοζώντανη ατμόσφαιρα το ποτό σου.

Όλες οι κουζίνες είναι ανοιχτές και μπορεί κανείς να χαζέψει τους μάγειρες την ώρα που ετοιμάζουν τα καλούδια τους. Η υποφαινόμενη για παράδειγμα καθόταν με τις ώρες -σε σημείο παρεξηγήσεως!-μπροστά στους pizzaioli και τους θαύμαζε κaθώς έφτιαχναν την απίστευτα εύπλαστη ζύμη τους! Το πολύ θετικό είναι ότι αν είστε με παρέα ο καθένας μπορεί να πάρει ό,τι είδους φαγητό θέλει. Η ατμόσφαιρα είναι κεφάτη, οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι νέα παιδιά. Η φοβερή φάση είναι όταν οι μάγειροι αρχίζουν να διαλαλούν όλοι μαζί την "πραμάτεια" τους για να προσελκύσουν κοινό, χαλώντας τον κόσμο και θυμίζοντας σκηνικό από παλιά ιταλική ταινία!

Στα συν προστίθεται το γεγονός ότι μια υποβαθμισμένη πλευρά του σταθμού όχι μόνο αναβαθμίστηκε αλλά έγινε και σημείο αναφοράς. Όποιος περνά από το Termini έχει πια έναν παραπάνω λόγο να φτάσει νωρίτερα ή να φύγει λίγο αργότερα μετά την άφιξη του!

Κόσμος πολύς, νέος, κεφάτος, πολύ καλό φαγητό, χαλαρή ατμόσφαιρα. Συνιστάται ανεπιφύλακτα!
Έχετε το υπόψη όσοι έχετε σκοπό να ταξιδέψετε στην Αιώνια Πόλη.

Περισσότερες φωτογραφίες και πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ

Ψήσε με

Χθες βράδυ κοιτούσα την κουζίνα (την συσκευή) και σκεφτόμουν ότι απ'όλες τις ηλεκτρικές συσκευές του σπιτιού είναι η πιο παλιά κι, ευτυχώς, δεν δείχνει σημάδια γήρανσης. Οι υπόλοιπες συσκευές έχουν αντικατασταθεί προ πολλού αλλά η κουζίνα όχι, επιμένει να είναι πιστή παρόλο που έχει περάσει δύσκολες στιγμές με την μαγείρισσα-αφεντικίνα που της έλαχε. Την κοιτούσα και σκεφτόμουν αυτόν τον παράξενο "δεσμό" που αναπτύσσεται. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο αλλά αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι όσοι μαγειρεύουμε πολύ, δενόμαστε με την συγκεκριμένη συσκευή, της έχουμε αδυναμία. Θυμάμαι τη μητέρα μου που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να κρατήσει τις κουζίνες της. "Να πάρουμε καινούργια", "Όχι", αναφωνούσε η συνήθως ήρεμη κα. Κυριακή, κι έβαζε τον πατέρα μου να την φτιάξει. Επέμενε σθεναρά. Τις αγαπούσε και τις αγαπά- την παρατηρώ πώς τις κοιτά! Γι'αυτό και δεν έχει αλλάξει πολλές. Τρεις όσο θυμάμαι εγώ (και θα ήταν δύο αν η δεύτερη δεν είχε βγει σκάρτη από την αρχή).

Θα μπορούσα να την είχα αλλάξει. Θα μπορούσα να είχα αγοράσει μια υπερσύγχρονη με μαγικά κουμπάκια, φωτάκια, εντυπωσιακή, ό,τι τελευταίας τεχνολογίας κυκλοφορεί. Αλλά δεν θέλω. Την αγαπώ (ναι, ακούγεται παρανοϊκό), την ξέρω, την εμπιστεύομαι, μου αρέσει που αποκτούμε μαζί τις ρυτίδες μας 😄, περνάμε ώρες μαζί.

Σηκώθηκα, την χάιδεψα, την καληνύχτισα. Σήμερα το πρωί σηκώθηκα και μαζί, η κουζίνα κι εγώ, ψήσαμε ένα από τα ωραιότερα κέικ μήλου που βγήκαν ποτέ από την Crispy κουζίνα! Θρίαμβος!

Και θέλουμε να "ψήσουμε" κι εσάς και την κουζίνα σας 😊 να ψήσετε αυτό το υπέροχο, το τόσο κατάλληλο για την εποχή αυτή κέικ!

Ψήστε κι απολαύστε!

Κέικ μήλου με γιαούρτι

Για στρογγυλό ταψί για κέικ διαμέτρου 20 εκ.

Υλικά

2-3 μήλα βάρους + 500 γρ (έτσι ώστε όταν καθαριστούν το βάρος να είναι ~500γρ)
250 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 μεγάλα αυγά
1 κεσεδάκι γιαούρτι στραγγιστό (το στραγγιστό 2% είναι ιδανικό, όμως σε καμία περίπτωση μην χρησιμοποιήσετε απλό γιαούρτι 2%)
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
2/3 φλιτζάνι καστανή ζάχαρη + 1 κουταλάκι γλυκού επιπλέον
χυμός ενός λεμονιού
1/2 κουταλάκι γλυκού μοσχοκάρυδο
1 κουταλάκι γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
1 κουταλάκι κοφτό κανέλα
1 γεμάτο κουταλάκι baking powder
1/2 κουταλάκι μαγειρική σόδα
μία πρέζα αλάτι
1 κουτάλι σούπας βούτυρο

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 170º C

Καθαρίζουμε και κόβουμε τα μήλα σε μικρά κομμάτια (~1-1,5 εκ) και τα βάζουμε σε ένα μπολ με τον μισό χυμό λεμονιού

Βάζουμε το βούτυρο στο ταψί και το τοποθετούμε στον φούρνο για μερικά λεπτά.

Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι με το baking powder, σόδα, αλάτι, την μισή κανέλα και μοσχοκάρυδο.

Βγάζουμε από τον φούρνο το ταψί κι απλώνουμε το λιωμένο πια βούτυρο σε όλο το εσωτερικό τοίχωμα. Στη βάση ρίχνουμε με ένα κουταλάκι λίγη ζάχαρη και την μισή κανέλα.

Σε ένα άλλο μεγάλο μπολ τοποθετούμε ζάχαρη, γιαούρτι, αυγά, ελαιόλαδο, τον μισό χυμό λεμονιού και την βανίλια. Χτυπάμε με χτυπητήρι χεριού για λίγα λεπτά καλά μέχρι να αποκτήσουμε ένα ομοιογενές χυλό. Σε αυτό ρίχνουμε τα μήλα. Ρίχνουμε σιγά σιγά το μείγμα αλευριού ανακατώνοντας αυτήν φορά με σπάτουλα. Μόλις είναι έτοιμη η ζύμη μας την ρίχνουμε στο ταψί και ψήνουμε για ~50 λεπτά. Μόλις πάρει καλό χρώμα από πάνω σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο μέχρι την ολοκλήρωση του ψησίματος. Προς το τέλος με την μέθοδο του μαχαιριού τσεκάρουμε αν έχει ψηθεί και στο εσωτερικό καλά.

Βγάζουμε από το φούρνο κι αφήνουμε να ηρεμήσει για 15 λεπτά περίπου πριν το βγάλουμε από το ταψί. Αν θέλουμε ρίχνουμε λίγη ζάχαρη άχνη από πάνω.

Μετρώντας μέρες.

Τα καλά νέα είναι ότι, επιτέλους, αυτή η φρικτή χρονιά οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος της. Βέβαια μένουν ακόμα 26 μέρες κι έχω το 2016 ικανό να φέρει μέχρι το τέλος του κι άλλες δυσάρεστες ειδήσεις- κάτι μου λέει ότι θα είναι "εντυπωσιακή" η έξοδος του! Μουσικά ινδάλματα, πολυαγαπημένοι ηθοποιοί, συγγραφείς, δεν αφήνει και κανέναν πίσω, τους πήρε και τους θέρισε ο κακούργος χρόνος 2016. Το χρονολόγιο στο facebook έγινε ένα ασταμάτητο μοιρολόι, από τον έναν μακαρίτη στον άλλον, τα rip έπεφταν βροχή.

Τέλος πάντων, ας τσακιστεί να φύγει το 2016. Όμως σήμερα, σας έχω κι ένα κακό νέο. Τόσα χρόνια στο food blogging, συγκεκριμένα 8 χρόνια, 1 μήνα και 11 μέρες, και ΔΕΝ έχω αναρτήσει ένα από τα πιο αγαπημένα μου κέικ! Ένα κέικ αριστούργημα! Από τα πρώτα που είχα βρει μπαίνοντας στο παγκόσμιο χωριό του food blogging. Το είχα ανακαλύψει σε νεοϋορκέζικα μπλογκ κι όχι τυχαία μιας και το κέικ αυτό θεωρείται ένα από τα εμβληματικά επιδόρπια μιας γνωστής τρατορίας στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης με το όμορφο όνομα Al di la' . Δεν έχω επισκεφτεί ποτέ το εστιατόριο, λογικό αφού δεν έχω πάει ποτέ στη Νέα Υόρκη (...!) αλλά όλοι οι Νεοϋορκέζοι food bloggers παραληρούσαν για το συγκεκριμένο επιδόρπιο. Μα φυσικά παραληρούσαν, αφού είχε ένα συνδυασμό βασικών υλικών που για μένα είναι θεϊκός: σοκολάτα + αχλάδι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο, έτσι δεν είναι;

Κέικ με αχλάδι και σοκολάτα κουβερτούρα.

3 μεγάλα αυγά (να έχουν βγει από το ψυγείο μισή ώρα πριν)
1 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
120 γρ βούτυρο
2/3 φλιτζάνι ζάχαρη καστανή
3 αχλάδια (κρυστάλλια)
100 γρ σοκολάτα κουβερτούρα (κλασική)
1 κουταλάκι γλυκού baking powder
1/4 κουταλάκι αλάτι
ζάχαρη άχνη (πραιρετικά)


Καθαρίζουμε και κόβουμε τα αχλάδια σε μικρά κυβικά κομμάτια.
Μ ένα μεγάλο μαχαίρι κόβουμε την κουβερτούρα σε μικρά κομμάτια.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 175 βαθμούς.

Ετοιμάζουμε ένα ορθογώνιο ταψί 10 x 20 εκ. ή στρογγυλό 22 εκ.. Βουτυρώνουμε με 10 γρ. από το βούτυρο τα τοιχώματα του.
Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με το baking powder και το αλάτι.
Σε ένα κατσαρολάκι λιώνουμε καλά το βούτυρο μέχρι να αρχίσει να αχνίζει.

Με ένα μίξερ χτυπάμε σε ψηλή ταχύτητα τα αυγά για 5 λεπτά. Ρίχνουμε τη ζάχαρη και χτυπάμε για 5 λεπτά ακόμα. Στα 10 λεπτά πρέπει τα αυγά να έχουν αποκτήσει όγκο και πυκνότητα. Σταματάμε με το μίξερ και συνεχίζουμε με μια σπάτουλα. Στα αυγά ρίχνουμε εναλλάξ λίγο αλεύρι, ανακταώνουμε απαλά, λίγο βούτυρο, ανακατώνουμε απαλά και συνεχίζουμε έτσι μέχρι να τελειώσουν τόσο το αλεύρι όσο και το βούτυρο. Ρίχνουμε αχλάδια και κουβερτούρα, τελειώνουμε με ένα απαλό ανακάτωμα, ρίχνουμε τη ζύμη στον ταψί, τοποθετούμε στον φούρνο και ψήνουμε για 45-50 λεπτά. Αποφεύγουμε τα πολλά ανοίγματα της πόρτας του φούρνου. Αν αρχίζει να παίρνει χρώμα στην κορυφή σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο.
Κάνουμε το τεστ με ένα μαχαιράκι για να δούμε αν έχει ψηθεί. Ξεφουρνίζουμε, αφήνουμε λίγο (10-15 λεπτά), βγάζουμε από το ταψί και ρίχνουμε από πάνω λίγη ζάχαρη άχνη αν θέλουμε.

Στην τρατορία του Μπρούκλιν σερβίρεται ζεστό με χτυπημένη κρέμα. Σας πληροφορώ ότι τρώγεται ωραιότατα και κρύο και ταιριάζει απίστευτα όμορφα με τσάι.

Νοστιμίζοντας τον Νοέμβρη

Αν, ας πούμε, το μπλογκ είχε ειδικότητα σε κάποια πιάτα, αυτή θα ήταν σίγουρα οι γρήγορες, εύκολες, νόστιμες μακαρονάδες. Μάλιστα μία από τις πρώτες ετικέτες που είχα φτιάξει ονομαζόταν Mid-week pasta sessions,  φόρος τιμής ακριβώς σε τέτοιου είδους μακαρονάδες, που γίνονται εύκολα, γρήγορα, δε χρειάζονται πολλά και δυσεύρετα υλικά κι είναι τόσο νόστιμες που θα τις μαγειρέψουμε ξανά και ξανά.

Μια τέτοια σπαγγετάδα είναι κι η σημερινή. Σχετικά λίγα υλικά, όχι δυσεύρετα. κι ιδανική για τις πρώτες μέρες του χειμώνα. Αν και την πρωτόφτιαξα πριν από λίγο καιρό, την φύλαγα για μια πιο κρύα, μουντή μέρα, σαν την σημερινή φερειπείν- φτάσαμε τέλη Νοέμβρη για να δούμε ...γκρίζα μέρα, σύννεφα στον ουρανό, όχι ότι μας χαλά ο ήλιος (το αντίθετο θα έλεγα μιας και βοηθά στην προσπάθεια μας να γίνουμε χειμερινοί κολυμβητές! 🏊)

Στο συγκεκριμένο πιάτο αφαίρεσα σκόρδα & κρεμμύδι που θα περίμενε κανείς να βρει στο σοτάρισμα, και προτίμησα να παίξω με κάποια άλλα υλικά, που τελικά απογείωσαν το πιάτο!

Ζυμαρικά με χωριάτικο λουκάνικο και μανιτάρια portobello

Υλικά για 4 άτομα

200 γρ λουκάνικο χωριάτικο
2-3 μανιτάρια portobello
1/3 κουταλάκι γλυκού μαραθόσπορο
1/3 κουταλάκι γλυκού σπόροι κορίανδρου
1/2 κουταλάκι γλυκού θυμάρι ξερό
5-6 κόκκοι λευκού πιπεριού
1/2 ποτήρι λευκό κρασί (ξηρό)
1 ποτήρι ζωμό (της αρεσκείας σας)
ελαιόλαδο
αλάτι
400 γρ ζυμαρικά (ό,τι μας αρέσει)

Σε ένα γουδί -ή με όποιον τρόπο μας εξυπηρετεί- σπάμε μαζί τους σπόρος κορίανδρου, μαραθόσπορο και πιπέρι.
Από το λουκάνικο βγάζουμε το έντερο που το τυλίγει και ψιλοκόβουμε το κρέας έτσι ώστε να μοιάζει με κιμά.
Καθαρίζουμε και κόβουμε σε μικρά κομμάτια τα μανιτάρια.
Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό ρίχνουμε το κοπανισμένο μίγμα σπόροι-πιπέρι κι αφήνουμε για λίγο έτσι ώστε να αρωματιστεί το λάδι. Ρίχνουμε το λουκάνικο και το θυμάρι και σοτάρουμε για 3-4 λεπτά. Ρίχνουμε τα μανιτάρια, σοτάρουμε για λίγο ακόμα- τα μανιτάρια θα βγάλουν αρκετά υγρά- και μετά ρίχνουμε το κρασί. Μόλις σωθεί το κρασί, ρίχνουμε το ζωμό κι αφήνουμε να σιγομαγειρευτεί.
Εν τω μεταξύ, βάζουμε αλατισμένο νερό να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνουμε τα ζυμαρικά και τα μαγειρεύουμε al dente  μείον ένα λεπτό. Στο τηγάνι πια θα έχει μείνει λίγη αλλά ικανοποιητική ποσότητα ζωμού, έτσι ώστε να συνεχίσουμε το μαγείρεμα των ζυμαρικών σε αυτό για ένα λεπτό ακόμη. Έτσι τα ζυμαρικά θα απορροφήσουν τη νοστιμιά της σάλτσας μας.
Σερβίρουμε αμέσως.

Υστερόγραφα:
1) Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ό,τι μανιτάρια μας αρέσουν- προσωπικά έχω αδυναμία στα portobello.
2) Το χωριάτικο λουκάνικο που προτιμώ σε τέτοιες περιπτώσεις είναι του Στρεμμένου- εκείνο με το πράσο
3) Για τους ζωμούς τα έχουμε ξαναπεί και μάλιστα πρόσφατα!
4) Η ιδέα για την μείξη μαραθόσπορου, σπόροι κορίανδρου, λευκό πιπέρι μου ήρθε μια μέρα ενώ τακτοποιούσα το ράφι με τα μπαχαρικά.

Τι πρωινό, τι μεσημεριανό.

Τις προάλλες έψαχνα για μια εύκολη και γρήγορη συνταγή με γλυκοπατάτα για να φτιάξω ένα ελαφρύ μεσημεριανό πιάτο. Έπεσα πάνω σε μια συμπαθητική συνταγή η οποία ήθελε την γλυκοπατάτα ψιλοκομμένη (hash*) και σιγοτηγανισμένη με κόκκινη πιπεριά και κρεμμύδι. Στο τέλος πρόσθετε κι αυγά και τα τηγάνιζε ανάμεσα στα λαχανικά. Όχι κι άσχημα, σκέφτηκα. Βέβαια η συγγραφέας της συνταγής -δυστυχώς δεν θυμάμαι από ποιο μπλογκ, αμερικάνικο ήταν σίγουρα- επέμενε ότι το πιάτο ήταν καταπληκτικό για ...πρωινό! Ναι, δεν αντιλέγω κοπελιά μου και με συγχωρείς που δεν θυμάμαι ποιο είναι το μπλογκ σου, αλλά να σηκωθώ πουρνό πουρνό και να αρχίσω να ψιλοκόβω γλυκοπατάτες, κρεμμύδια και πιπεριές και να περιμένω τουλάχιστον μισή ώρα να ψηθούν, και μετά να ρίξω τα αυγά και να περιμένω κι αυτά να ετοιμαστούν, για να είμαι ειλικρινής δεν το βλέπω εφικτό. Κι είμαι του πρωινού αναμφίβολα, δεν ξεκινώ την μέρα χωρίς πρωινό, κι έχω φάει διάφορα και ποικίλα πρωινά κατά καιρούς αλλά sweet potato hash with red peppers, χρυσή μου όχι, δεν το βλέπω. Για μεσημεριανό πολύ ευχαρίστως γιατί είναι πάρα πολύ νόστιμο και σχετικά γρήγορο. 😋 Αλλά για μεσημεριανό είπαμε. Άντε και για brunch -που είναι της μοδός. Να εξηγούμαστε!

Ψιλοκομμένη γλυκοπατάτα τηγανισμένη με πιπεριά Φλωρίνης, κρεμμύδι κι αυγά.

Για 2 άτομα

2 μετρίου μεγέθους (ή 1 μεγάλη) γλυκοπατάτες καθαρισμένες και κομμένες σε μικρά κυβάκια
1 μεγάλη πιπεριά Φλωρίνης κομμένη σε μικρά κομμάτια
1 μετρίου μεγέθους λευκό κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες
2 μεγάλα αυγά
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο

Σε ένα μεγάλο τηγάνι με χοντρό πάτο ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε σε αυτό τις γλυκοπατάτες, αλατοπιπερώνουμε, σκεπάζουμε και τις αφήνουμε να μαγειρευτούν για 15 λεπτά περίπου. Πότε πότε ανακατώνουμε ελαφρά. Στα 15 λεπτά ρίχνουμε το κρεμμύδι και την πιπεριά κι αφήνουμε άλλα 15 λεπτά να μαγειρευτούν τα λαχανικά με το τηγάνι σκεπασμένο. Πότε πότε ανακατώνουμε. Όταν πια και τα τρία λαχανικά έχουν μαγειρευτεί καλά ξεσκεπάζουμε και ρίχνουμε τα αυγά ολόκληρα. Σκεπάζουμε πάλι έτσι ώστε να μαγειρευτούν καλά τα αυγά από πάνω. Στα 5 λεπτά περίπου είναι έτοιμα.

*Hash είναι ψιλοκομμένο κρέας ή πατάτα που μαγειρεύονται με διάφορα καρυκεύματα ή/και κρεμμύδια κι ενίοτε προστίθενται διάφορα άλλα υλικά όπως αυγό. 

Comfort me with food.

Δύσκολοι καιροί γενικώς, εντός κι εκτός, και στη γειτονιά μας και στην άλλη άκρη του κόσμου. Σεισμοί, πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις, ρατσισμός, φασισμός, ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον.

Προς το παρόν μαγειρεύουμε και τρώμε σε αγαπημένα εστιατόρια γιατί το καλό φαγητό είναι όσο να'ναι μια παρηγοριά. Και πολλές φορές δεν χρειάζεται να ξοδευτείς πολύ για να απολαύσεις ένα πραγματικά καλό φαγητό. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά φτιάχνοντας για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα το πιάτο που ακολουθεί. Απλό σε σύλληψη, απλά τα υλικά του αλλά ειλικρινά τόσο νόστιμο που μου φτιάχνει τη διάθεση!

Κοτόπουλο με ρύζι (μαγειρεμένα στην ίδια κατσαρόλα)

Για 4 άτομα

4 μπούτια (με το σπαλομοίρι) κοτόπουλο
1 μεγάλο λευκό κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες
1 λίτρο ζωμό κοτόπουλου (κατά προτίμηση σπιτικό, αν χρησιμοποιήσετε έτοιμο προτιμήστε καλής ποιότητας*)
320 γρ ρύζι κίτρινο parboiled
1/2 κοφτό κουταλάκι γλυκού σαφράν σε σκόνη
μαϊντανό ψιλοκομμένο (2-3 κουταλιές)
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο

Σε μια κατσαρόλα ή σε ένα βαθύ τηγάνι, ζεσταίνουμε, σε μέτρια προς δυνατή φωτιά, λίγο ελαιόλαδο. Προσθέτουμε το κρεμμύδι, λίγο αλάτι και πιπέρι και σοτάρουμε έως ότου μαλακώσει. Ρίχνουμε τα κομμάτια κοτόπουλου και σοτάρουμε κι από τις δύο πλευρές προσέχοντας να μην καεί το κρεμμύδι. Ρίχνουμε τα 3/4 του ζωμού, χαμηλώνουμε στο μέτριο, σκεπάζουμε κι αφήνουμε να μαγειρευτεί για 45 λεπτά περίπου- εξαρτάται από το μέγεθος του κοτόπουλου κι αν είναι απλό, bio ή ελευθέρας βοσκής. Ξεσκεπάζουμε- το μεγαλύτερο μέρος του ζωμού θα βρίσκεται ακόμα στην κατσαρόλα- προσθέτουμε το σαφράν κι ανακατώνουμε ελαφρώς. Προσθέτουμε το ρύζι, ανακατώνουμε κι αφήνουμε να βράσει έως al dente. Καθώς μαγειρεύεται το ρύζι, ελέγχουμε τα υγρά έτσι ώστε να μην ξεμείνει. Αν χρειάζεται υγρό ρίχνουμε από τον ζωμό που έχουμε φυλάξει- κι αν τυχόν τελειώσει κι αυτός συμπληρώνουμε με ζεστό νερό. Στο τέλος-μετά από 10-15 λεπτά-, το ρύζι θα έχει βράσει όσο πρέπει και στην κατσαρόλα θα έχουν απομείνει ελάχιστα υγρά. Ρίχνουμε το μαϊντανό, αφήνουμε να ηρεμήσει 3-4 λεπτά και σερβίρουμε.

Για κρασί που θα συνοδεύσει το πιάτο προτείνω το Κλίμα Καραβιτάκη Βιδιανό 2015 . Φέτος ανακάλυψα πόσο ξεχωριστή και -κατά κάποιο τρόπο- παράξενη ποικιλία είναι το Βιδιανό. Το συγκεκριμένο ταιριάζει γάντι με το κοτόπουλο όπως είναι μαγειρεμένο -χάρις ίσως και στη διακριτική παρουσία του σαφράν. Ποιος ξέρει...

*Είμαι από αυτούς που δεν ντρέπονται να πουν ότι χρησιμοποιούν πότε πότε κύβους ζωμών (πριν πέσετε να με "λιντσάρετε" για το βαρύ τούτο γαστρονομικό "αμάρτημα", να σας πω ότι δεν θεωρώ καθόλου ποταπή τη χρήση τους, για πολλούς λόγους τους οποίους βαριέμαι να συζητήσουμε τώρα, αλλά αν θέλετε να το θέσω το θέμα επί τάπητος για επόμενη φορά πολύ ευχαρίστως να το κάνω ☺)  κι ότι τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ μόνο αυτά. Είναι βιολογικά, είναι λίγο ακριβά αλλά έχουν ελάχιστο αλάτι και το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. 

Στιγμιότυπα από το Λονδίνο (χωρίς ομπρέλα)

Στην National Gallery η πλειοψηφία των επισκεπτών είχε στριμωχτεί - ως είθισται- μπροστά στα πιο διάσημα εκθέματα της Πινακοθήκης, αναγκάζοντας εμάς, τους αγοραφοβικούς, να βρίσκουμε καταφύγιο στις αίθουσες όπου κρέμονταν λιγότερο δημοφιλή αριστουργήματα που δεν προσέλκυαν τα "μαινόμενα για τέχνη" πλήθη. Κάπως έτσι -σε μια σχεδόν άδεια αίθουσα- με τράβηξε το βλέμμα ενός κομψού κυρίου (κομψός τουλάχιστον για τα δεδομένα του 17ου αιώνα), το πορτραίτο του οποίου κρεμόταν σε μια γωνιά, ένα πορτραίτο που έμοιαζαν να αγνοούν όσοι περνούσαν από μπροστά του. Πλησίασα. Και μετά πλησίασα όσο μπορούσα, γιατί πραγματικά ήταν ένα από το πιο όμορφα πορτραίτα που έχω δει, όχι τόσο το πρόσωπο, όσο η απόδοση των χαρακτηριστικών του ήταν γοητευτική,  και σίγουρα κάπου το είχα δει, σε κάποιο βιβλίο, σε κάποια ιστοσελίδα, αλλά live μπροστά μου ένιωθα να μαγνητίζομαι από εκείνο το βλέμμα, στάθηκα μπροστά του κάμποση ώρα εντυπωσιασμένη από την ομορφιά των ματιών, τη διαύγεια των χαρακτηριστικών του προσώπου, και εν τέλει όχι τυχαία, γιατί όπως έλεγε κι η καρτέλα με τα στοιχεία του πίνακα : "In this animated portrait the young Van Dyck uses varied brushstrokes to convey the textures of skin and hair. Touches of white suggest the moistness of the eyes and lips."

Επρόκειτο για το πορτραίτο του Φλαμανδού εμπόρου Cornelis van der Geest ζωγραφισμένο από τον επίσης Φλαμανδό Anthony van Dyck γύρω στα 1620. Με εξιτάρισε η περίπτωση van Dyck εκείνο το πρωινό, έτσι άφησα στην ησυχία του τον κομψό κο. Cornelis και βάλθηκα να ψάχνω για τα υπόλοιπα πορτραίτα του ζωγράφου που κρέμονταν στην Πινακοθήκη. Παραδόξως κανείς δεν είχε παρόμοια σκέψη εκείνη την ημέρα κι έτσι ο αγοραφοβικός μου εαυτός απόλαυσε το μικρό αυτοσχέδιο αφιέρωμα στον Φλαμανδό καλλιτέχνη.

Αλλά λίγες μέρες μετά, έμαθα ότι κι ο κος. Charlie Mortdecai εκτιμούσε τα μάλα τα πορτραίτα του Anthony Van Dyck! Ποιος είναι όμως ο κος. Mortdecai, θα αναρωτιέστε; Πρόκειται για έναν φλεγματικό Βρετανό εστέτ art dealer, πρωταγωνιστής μιας μικρής σειράς αστυνομικών βιβλίων του Kyril Bonfiglioli και -για να είμαι ειλικρινής- με τον κο. Mortdecai γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία, όταν μια μέρα μπήκα σε ένα κατάστημα Foyles για να αγοράσω κάποια βιβλία και στο τμήμα των αστυνομικών μυθιστορημάτων έτυχε και τον συνάντησα. Άγνωστος ο κύριος, δεν είχα ακούσει ξανά γι' αυτόν, αλλά το κομψό εξώφυλλο ("never judge a book by its cover", ξέρω, ξέρω) κι η σύντομη περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, με τον εύγλωττο τίτλο "Dont Point That Thing Me,  υποσχόταν πολλά.

Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο στο ταξίδι της επιστροφής, ξεσπώντας πολλές φορές σε γέλια με τις, μοναδικής ευστοχίας, (αυτο)σαρκαστικές ατάκες του Charlie Mortdecai και -φευ!- προκαλώντας εκνευρισμό στην κυρία που καθόταν δίπλα μου και που δεν αισθανόταν καθόλου καλά με τις αναταράξεις πάνω από το Βέλγιο!

Σε κάποια φάση, στο βιβλίο, ο Mortdecai επισκέπτεται την Εθνική Πινακοθήκη στην Washington (οι απίστευτες περιπέτειες του τον φέρνουν στις Η.Π.Α) κι εκεί μπροστά σε ένα πορτραίτο ζωγραφισμένο από τον Van Dyck αναφέρει ότι "that Van Dyck's work when he was in Genoa constitutes the best group of portraits in the world". Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Charlie σχολιάζει θετικά κάτι. Είρων, πονηρός, αδίστακτος, έχει πολλά "προτερήματα" ο κος. Mortdecai! Είναι όμως και γκουρμέ! Ω, ναι! (Εκτός από τον θαυμασμό για τα πορτραίτα του Van Dyck μοιραζόμαστε και την αγάπη για το φαγητό) Οι αναφορές σε φαγητό και ποτό είναι πολλαπλές και λεπτομερείς. Ο ίδιος ζει σε μια από τις ακριβές γειτονιές του Λονδίνου, στην Grosvenor Square και συνηθίζει να τρώει στα ιδιωτικά club της περιοχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σνομπάρει το απλό φαγητό της εργατικής τάξης- σε μια σκηνή απολαμβάνει λίγο βουτυρωμένο ψωμί με ζαμπόν Spam που του προσφέρεται.

Δεν ξέρω πώς θα του φαινόταν η επίσκεψη σε μια gastro pub, τάση που εμφανίστηκε πολύ μετά την έκδοση του βιβλίου (1973). Εμένα προσωπικά μου αρέσει το concept των gastro pub, κι έτσι ψάχνοντας στο Time Out London για ανάλογα μαγαζιά στην περιοχή του Bloomsbury, έπεσα πάνω στο Norfolk Arms. Η οποία gastro pub έχει και ελληνικό χρώμα (ή γεύση καλύτερα!) μιας και το μενού είναι πινελιές από την Μεσόγειο, tapas, μεζέδες, λίγο Ιταλία, λίγο Ελλάδα και Κύπρο, Ισπανία κλπ. Ο σερβιτόρος μας ήταν Έλληνας, "βρήκε ο γύφτος τη γενιά του...", και πραγματικά χαρήκαμε, εμείς κι αυτός, και μας αποκάλυψε ότι ο ιδιοκτήτης ήταν Κύπριος και ότι αρκετά προϊόντα για τα πιάτα του μενού έρχονταν από την Ελλάδα. Όπως το χωριάτικο λουκάνικο σε ένα πιάτο που δοκίμασα, πολύ απλό σε σύλληψη αλλά τρομερά νόστιμο: Ελληνικό πικάντικο χωριάτικο λουκάνικο με ρατατουίγ! Εννοείται ότι θα το έφτιαχνα με την επιστροφή στα πάτρια εδάφη (το έφτιαξα) κι επίσης εννοείται ότι συνιστώ ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη στο Norfolk Arms, αλλά καλού κακού κάντε κράτηση, γινόταν το αδιαχώρητο! Ό,τι δοκιμάσαμε ήταν πεντανόστιμο! Όπως -ήδη έγραψα- αυτό το πιάτο:

Χωριάτικο λουκάνικο με ρατατουίγ

(Βερσιόν alla Crispy σε πιάτο της gastro pub Norfolk Arms)

Για 2-3 πιάτα

200-250 γρ. χωριάτικο λουκάνικο (χρησιμοποίησα εκείνο με πράσο της αλλαντοποιίας Στρεμμένου)
1 μικρό κρεμμύδι λευκό κομμένο σε λεπτές φέτες
1 σκελίδα σκόρδο κομμένη στα δύο
1 μελιτζάνα φλάσκα κομμένη σε κύβους (περίπου 1-2 εκ)
1 μεγάλο κολοκύθι κομμένο σε κύβους
1 κόκκινη πιπεριά Φλωρίνης κομμένη σε χοντρά κομμάτια
4 ώριμες τομάτες τριμμένες (ή 1 κουτί έτοιμη τριμμένη τομάτα)
1 κουταλιά πάστα τομάτας
1 κουταλάκι καφέ καυτερό μπούκοβο
ελαιόλαδο
αλάτι

Σε ένα μεγάλο τηγάνι με βαρύ πάτο, σοτάρουμε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και σε πολύ λίγο ελαιόλαδο το λουκάνικο. Προσέχουμε να σοταριστούν καλά όλα τα κομμάτια και να πάρουν λίγο χρώμα. Το βγάζουμε. Στο ίδιο τηγάνι προσθέτουμε λίγο ακόμα ελαιόλαδο. Ρίχνουμε το σκόρδο με το μπούκοβο, σοτάρουμε για λίγο. Προσθέτουμε το κρεμμύδι. Σοτάρουμε προσέχοντας να μην "αρπάξει". Βγάζουμε το σκόρδο και προσθέτουμε τα τρία λαχανικά. Σοτάρουμε ανακατεύοντας μαλακά. Μετά από λίγα λεπτά επαναφέρουμε το λουκάνικο στο τηγάνι, ρίχνουμε την τομάτα και την πάστα, ανακατώνουμε, χαμηλώνουμε κι αφήνουμε να σιγοβράσει. Στόχος μας είναι να γίνει μια πηχτή σάλτσα και τα λαχανικά να έχουν μαγειρευτεί al dente- μην παραμαλακώσουν. Συνιστώ προσοχή στο αλάτι γιατί καμιά φορά τα λουκάνικα είναι ήδη αρκετά αλμυρά. Δοκιμάστε κι ανάλογα προσθέστε.

Norfolk Arms Gastro Pub: 28 Leigh St., Bloomsbury

National Gallery Room 29

Charlie Mortdecai


ΥΓ: Αργότερα- έχοντας αγοράσει πια το βιβλίο- έμαθα ότι πέρσι γυρίστηκε ταινία βασισμένη στον χαρακτήρα του Mortdecai με πρωταγωνιστή τον Johnny Depp. Είναι ο τελευταίος ηθοποιός που θα σκεφτόμουν για τον ρόλο. Και καθόλου τυχαία, από κριτικές που διάβασα, η ταινία ήταν μια αποτυχία!

Φθινοπωρινοί αφορισμοί

 Το μπλογκ κλείνει αισίως τα 8 χρόνια κι είναι ευκαιρία για έναν μικρό απολογισμό και κάποιες σκέψεις.
Εδώ και καιρό έχω διαπιστώσει ότι το food blogging έχει περάσει σε άλλο επίπεδο και το στυλ που συνεχίζω απρόσκοπτα εδώ και 8 χρόνια είναι απλά κι ολοφάνερα out of date που λένε και στο μικρό μου χωριό. Κάνοντας την συγκεκριμένη διαπίστωση οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν εδώ. Έχει περάσει καιρός που οδηγήθηκα σε αυτό το συμπέρασμα κι ακόμα δεν μου έχει έρθει κάποια φαεινή, καινοτόμος ιδέα! (Κάπως σαν τα καρτούν να ανάψει ένα λαμπάκι πάνω από το κεφάλι μου)

Εν τω μεταξύ, θα συνεχίσω να ανεβάζω συνταγές που βρήκα, έφτιαξα και μου άρεσαν. Έτσι κι αλλιώς το μπλογκ έχει "εξελιχθεί" ("μεταλλαχθεί";)  σε ένα είδος ανοιχτού αρχείου όπου μαζεύω αγαπημένες συνταγές. Μέχρι να μου έρθει η "καινοτόμος'" ιδέα θα ξεκαθαρίσω όλες τις συνταγές που έχουν αναρτηθεί, τουτέστιν αλλαγές φωτογραφιών, σβήσιμο συνταγών που δεν φτιάχνω πια, και update σε όποιες εκτελέσεις συνταγών έχω αλλάξει τακτική.

Ας αφήσουμε την ενδοσκόπηση στην άκρη κι ας πάμε στην ουσία. Στο φθινόπωρο είμαστε και φθινόπωρο δεν βλέπουμε- τουλάχιστον εδώ στην Αττική κι εκτός κάτι ωρών βροχερών που τρέξαμε να το παίξουμε autumn mood, αλλά μας πρόλαβε η καλοκαιρία και καιρός να το πάρουμε απόφαση ότι τα καλοκαίρια στην Ελλάδα δεν τελειώνουν την 1η του Σεπτέμβρη. Προφανώς!!

Τον όμορφο μήνα Σεπτέμβρη δοκίμασα ένα επιδόρπιο που είχε ψιλοκομμένους χουρμάδες από πάνω και θυμήθηκα τι ωραίοι που είναι και πόσο μου αρέσουν κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να φτιάξω το κατιτίς με χουρμάδες. 

Έφτιαξα λοιπόν biscotti ελαιόλαδου με χουρμάδες και καρύδια. Και βγήκαν απίθανα! Θα ταίριαζαν τέλεια με φθινοπωρινό καιρό και τσάι (...και συμπάθεια), φευ, δεν μας έχει προκύψει ακόμα, οπότε τα τρώμε με καφέ!

Biscotti ελαιόλαδου με χουρμάδες και καρύδια

Για 15-16 κομμάτια

90 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις

90 γρ αλεύρι ολικής
80 γρ. ελαιόλαδο
50 γρ ζάχαρη
1 μεγάλο αυγό
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
1 πρέζα αλάτι

40 γρ. αποξηραμένοι χουρμάδες

40 γρ καρύδια

Σε ένα μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι για όλες τις χρήσεις και το αλεύρι ολικής με το αλάτι και το baking powder.

Στο μούλτι κόβουμε μαζί τους χουρμάδες και τα καρύδια.

Σε ένα άλλο μπολ χτυπάμε το ελαιόλαδο με τη ζάχαρη - με τον αυγοδάρτη, δεν χρειάζεται μίξερ- για λίγα λεπτά. Προσθέτουμε το αυγό και το εκχύλισμα και συνεχίζουμε να χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Προσθέτουμε το αλεύρι κι ενσωματώνουμε ανακατεύοντας με το χέρι. Τέλος προσθέτουμε κι ενσωματώνουμε το μείγμα χουρμάδες- καρύδια. Συνεχίζουμε να ζυμώνουμε με τα χέρια μέχρι να ομογενοποιηθεί η ζύμη. Θα δημιουργηθεί τέλος, μια ζύμη που δεν θακολλά στα τοιχώματα του μπολ και τα χέρια. Αν τυχόν κολλά, προσθέτουμε λίγο αλεύρι. Πιάνουμε τη ζύμη, της δίνουμε σχήμα κορμού, την τυλίγουμε σε μεμβράνη, την πιέζουμε με τον πλάστη για να της δώσουμε πάχος 1 εκ περίπου και μήκος πάνω κάτω 15-16 εκ και την βάζουμε (τυλιγμένη) στο ψυγείο για τουλάχιστον μισή ώρα. Αν τυχόν βιαζόμαστε μπορούμε να την βάλουμε στην κατάψυξη για 10 λεπτά.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς με τη σχάρα στη μεσαία θέση.

Βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο, αφαιρούμε την μεμβράνη και τοποθετούμε προσεκτικά τον κορμό, σε ταψί στο οποίο έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί. Με ένα μαχαίρι χαράσσουμε απαλά - μέχρι τη μέση περίπου, όχι μέχρι κάτω- κομμάτια πάχους 1 εκ. Θα βγουν περίπου 15 κομμάτια.

Το τοποθετούμε στο φούρνο να ψηθεί, περίπου 20 λεπτά, μέχρι να πάρει όμορφο χρώμα. Το βγάζουμε ενώ συγχρόνως ρίχνουμε τη θερμοκρασία του φούρνου στους 150 βαθμούς. Πολύ προσεκτικά και με τη βοήθεια ενός μαχαιριού, κόβουμε μέχρι κάτω τα κομμάτια , τα χωρίζουμε και τα απλώνουμε στο ταψί έτσι ώστε η πλάγια πλευρά να κοιτάζει τώρα προς τα πάνω. Με άλλα λόγια τα βάζουμε ξαπλωτά. Τα ξαναβάζουμε στο φούρνο και τα αφήνουμε να ψηθούν μέχρι να πάρουν χρώμα- περίπου 10 λεπτά. Τα γυρίζουμε και περιμένουμε να πάρουν χρώμα κι από αυτήν την πλευρά- περίπου 5 λεπτά.

Τα biscotti μας θα είναι έτοιμα εφόσον έχουν ψηθεί καλά και στο εσωτερικό. Μπορούμε να τσεκάρουμε σπάζοντας ένα στη μέση. Αν τυχόν "κρατάνε" λίγο, συνεχίζουμε το ψήσιμο για 5 λεπτά ακόμα, γυρίζοντας τα συνέχεια και προσέχοντας μην καούν.

Πλατύς Γιαλός, Σίφνος (Σεπτέμβρης 2016)

Στη Σίφνο πηγαίνω εδώ και πολλά χρόνια. Είναι το αγαπημένο μου νησί κι -αυτονόητα- είναι το νησί που έχω επισκεφτεί τις περισσότερες φορές, μάλιστα υπήρξαν κάποιες χρονιές που βρέθηκα εκεί δύο και τρεις φορές. Η Σίφνος έχει μια αρχοντική ομορφιά κι υπάρχει σε αυτήν καθαρότητα, γλυκύτητα, ηρεμία. Ένα από τα πλεονεκτήματα του νησιού είναι ότι διαθέτει αρκετά χωριά- παραθαλάσσια και μη- όλα διαφορετικά μεταξύ τους, το καθένα να έχει τον δικό του χαρακτήρα. Από τον Φάρο, το γραφικό ψαροχώρι, στον αρχοντικό Αρτεμώνα, κι από εκεί στην απομονωμένη σε έναν όρμο στο βορρά Χερρόνησο, στον κοσμοπολίτικο Πλατύ Γιαλό. Η Απολλωνία, η Χώρα του νησιού, να ενώνεται με τα Εξάμπελα, την Καταβατή και το Πάνω Πετάλι, ενώ το Κάτω Πετάλι με την χαρακτηριστική του αρχιτεκτονική στέκει ήσυχο και μόνο λίγο πιο πέρα. Το δικό μου αγαπημένο σημείο στο νησί είναι το μεσαιωνικό Κάστρο στα ανατολικά του νησιού, το οποίο και θεωρώ το ωραιότερο μέρος του κόσμου. Όσοι έχουν κάνει την διαδρομή από την Απολλωνία προς το Κάστρο και πρωτοαντικρίζουν το χωριό μετά την μεγάλη στροφή θα καταλάβουν γιατί! Πάντα εκεί μένω και πάντα σε εκείνη την στροφή με πιάνει μεγάλη συγκίνηση όταν βλέπω το Κάστρο ξανά. Η αλήθεια είναι ότι έχει τύχει δύο φορές να μείνω εκτός Κάστρου, μία στο Βαθύ και μία στο Φάρο. Αλλά ποτέ -επειδή μάλλον δεν μου ταιριάζει ο κοσμοπολιτισμός και γενικά αποφεύγω παραλίες που τραβούν πολύ κόσμο- δεν είχα σκεφτεί να μείνω στον Πλατύ Γιαλό. Μέχρι φέτος τον Σεπτέμβρη που αποφάσισα να μείνω εκεί για συγκεκριμένο σκοπό. Κι από γαστρονομικής άποψης μου βγήκε σε καλό!

Ο σκοπός που έμεινα στον Πλατύ Γιαλό για λίγες μέρες ήταν ότι ήθελα να περπατήσω το μονοπάτι Νο.4, το οποίο ξεκινά και καταλήγει στον Πλατύ Γιαλό. Περισσότερα για τα πολύ καλά χαρτογραφημένα και σηματοδοτημένα μονοπάτια του νησιού μπορείτε να δείτε σε αυτήν την ιστοσελίδα: sifnos trails.
Η εμπειρία ήταν μοναδική με την διαδρομή να διασχίζει ένα δάσος από κέδρους κι ελαιώνες με την θάλασσα να απλώνεται από τη μια μεριά ενώ σε οδηγεί στην απομονωμένη παραλία της Φυκιάδας.

Πέρα από τις πεζοπορίες υπήρχαν οι ευκαιρίες για φαγητό παρά θιν αλός. Τα περισσότερα εστιατόρια βρίσκονται πολύ κοντά στην παραλία, οπότε τρως και πίνεις ακούγοντας τον πανέμορφο ήχο του παφλασμού των κυμάτων.

@Mamma Mia, Πλατύς Γιαλός, Σίφνος

Από τα εστιατόρια του Πλατύ Γιαλού ήξερα μόνο το ιταλικό Mamma Mia, με τις γνήσια ιταλικές μακαρονάδες και πίτσες. Απόλαυσα μια σπαγγετάδα με μύδια και μία με ξιφία, κάππαρη κι ελιές σε ελαφριά σως ντομάτας που ήταν στο μενού ημέρας.

Γνώρισα όμως και δύο εστιατόρια που με έκαναν να θέλω να μείνω λίγο παραπάνω στον Πλατύ Γιαλό:

1. Ωμέγα 3 το οποίο ορίζεται ως Fish & Wine Bar κάτι που με ενθουσίασε! Μπορεί κανείς να δοκιμάσει ψάρι και ψαρικά με διαφορετικούς τρόπους μαγειρέματος. Ό,τι δοκίμασα με ξετρέλανε, από τον σολομό ωριμασμένο σε παντζάρι -το αγαπημένο μου- στο τηγανητό καλαμάρι -καμία σχέση με τις ροδέλες της ταβέρνας, το σουβλάκι ψαριών αρωματισμένο με κάρι που ήταν κι από τις μεγάλες επιτυχίες από ό,τι έβλεπα και στα υπόλοιπα τραπέζια, το τρυφερό χταπόδι σε σως μπαλσάμικου. Το ωραίο είναι ότι έχει να διαλέξεις από μια στυλάτη wine list- στυλάτη εννοώντας κομψή στις επιλογές κι όχι φλύαρη. Και φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου όταν εντόπισα στην λίστα το αγαπημένο μου λευκό κρασί:

@Ωμέγα 3, Πλατύς Γιαλός Σίφνος

2. Maiolica το οποίο άνοιξε φέτος, παίζει με την μεσογειακή κουζίνα και στο οποίο έφαγα τα ωραιότερα μύδια που θυμάμαι να έχω φάει ποτέ, μαγειρεμένα σε λευκό κρασί και σαφράν! To die for που λένε το χούμους -απαλό σαν μετάξι- με ψημένα λαχανικά και χταπόδι. Αλλά κι η καπνιστή μελιτζάνα με ταχίνι και τοματάκια κονφί! Μαγεία το λαβράκι με ψημένα λαχανικά. Αλλά μεγάλη έκπληξη ήταν τα επιδόρπια με μια κρέμα λεμονιού όπως ακριβώς πρέπει να είναι, πρώτα ξινή και μετά γλυκιά, με κομμάτια αποξηραμένου πορτοκαλιού και χουρμάδες! Και το μαλεμπί τόσο ωραίο που έγλυφα και το κουτάλι- και παρ'ολίγο και το πιάτο!
Κι εδώ αξιοπρόσεχτη wine list με αδυναμία στον Άσπρο Λαγό από Βιδιανό του Δουλουφάκη.

@Maiolica, Πλατύς Γιαλός, Σίφνος

@Maiolica, Πλατύς Γιαλός, Σίφνος

@Maiolica, Πλατύς Γιαλός, Σίφνος

Και τα δύο εστιατόρια είχαν καθίσματα που κοιτούσαν απευθείας την θάλασσα κι ήταν η αποθέωση της πραγματικής απόλαυσης να κάθεσαι να τρως τόσο καλά και να πίνεις τα ωραιότερα ελληνικά κρασιά έχοντας μπροστά σου την ομορφιά του απέραντου γαλάζιου.

Τέλος, αν επισκεφτεί κανείς τον Πλατύ Γιαλό επιβάλλεται ένα πέρασμα από το "Φουρνάκι", όπου εκτός από τυρόπιτες και λοιπές πίτες θα βρει καταπληκτικά σιφνέικα βουτήματα που φτιάχνονται επί τόπου από τους ευγενέστατους ιδιοκτήτες!

Ζουμ στο Ζα'αταρ #2

Ολοκληρώνουμε σήμερα το μικρό αφιέρωμα στο ζα'αταρ αυτό το θαυμάσιο μείγμα αρωματικών φυτών και μπαχαρικών που μας έρχεται από την Μέση Ανατολή. Την προηγούμενη φορά είχαμε φτιάξει μια αγγουροσαλάτα δροσερή κι ελαφριά, της οποίας η σος, φτιαγμένη με γιαούρτι, ταχίνι & ζα'αταρ, είναι σκέτη απόλαυση! Σήμερα πάμε στο κυρίως πιάτο. Πάλι με ζα'αταρ, αυτή τη φορά μαρινάρουμε μπούτια κοτόπουλου:

Ψημένα μπούτια κοτόπουλου μαριναρισμένα με ζα'αταρ + ντιπ γιαουρτιού με πιπέρι καγιέν

Για ένα πακέτο μπούτια κοτόπουλου (~1/2 κιλό)

Για τη μαρινάδα:

χυμός ενός μεγάλου λεμονιού
2 κουταλιές ζα'αταρ
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
1-2 κουταλιές ελαιόλαδο

Για το ντιπ:

1 κεσέ γιαούρτι στραγγιστό 2 %
2 κουταλιές ελαιόλαδο
2 κουταλιές λεμόνι
1 - 1 1/2 κουταλάκι γλυκού πιπέρι καγιέν
αλάτι

Αναμειγνύουμε όλα τα υλικά της μαρινάδας. Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατώνουμε καλά το κοτόπουλο με την μαρινάδα έτσι ώστε να πάει παντού, σκεπάζουμε κι αφήνουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 3 ώρες. Όσο περισσότερο χρόνο μαριναριστεί το κοτόπουλο τόσο το καλύτερο.

Όταν είμαστε έτοιμοι, ανοίγουμε το γκριλ του φούρνου, βάζουμε το κρέας σε μια σχάρα που ακουμπά σε ταψί, χύνουμε από πάνω την μαρινάδα που έχει περισσέψει και ψήνουμε 5-7 λεπτά από κάθε πλευρά.

Για το ντιπ:

Ανακατώνουμε καλά όλα τα υλικά μαζί. Δοκιμάζουμε και διορθώνουμε τα υλικά ανάλογα με το γούστο μας. Προσωπικά το προτιμώ καυτερό και ξινούτσικο πράγμα που σημαίνει ότι το "πατάω" σε λεμόνι και πιπέρι καγιέν.


Σημείωση: Κι όπως είπαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, μπορούμε να φτιάξουμε δικό μας ζα'αταρ.
(δείτε link στην εκτέλεση της προηγούμενης συνταγής)

Τελευταία ανάρτηση του καλοκαιριού προφανώς. Τα λέμε από...φθινόπωρο! 😉 ☔

Ζουμ στο Ζα'αταρ #1

Πάει μισός χρόνος περίπου που είχα δει μια ανάρτηση του David Lebovitz στο instagram στην οποία έφτιαχνε ένα λιβανέζικο ψωμί που ονομάζεται ma'noushe. Είπα να φτιάξω κι εγώ γιατί μου φάνηκε λαχταριστό κι έτσι πήγα κι αγόρασα ζα'αταρ που ήταν το βασικό συστατικό. Έφτιαξα ma'noushe  κι ήταν απίστευτο, το λάτρεψα τόσο που από τότε το φτιάχνω συχνά. Που σημαίνει ότι το ζα'αταρ έχει βρει μια μόνιμη θέση στο ράφι με τα μπαχαρικά και μείγματα.

Πάμε να δούμε τι είναι το ζα'αταρ: Σύμφωνα με την wikipedia  πρόκειται για ένα μείγμα αποξηραμένων αρωματικών φυτών και μπαχαρικών που χρησιμοποιείται πολύ στην κουζίνα της Μέσης Ανατολής. Τα βασικά συστατικά του ζα'αταρ είναι: σουσάμι, ρίγανη, θυμάρι, μαντζουράνα και προστίθεται σουμάκ και κύμινο. Ο συνδυασμός όλων αυτών είναι μοναδικός, υπέροχος!

Μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιούσα το ζα'αταρ μόνο για τα ma'anoushe. Όμως προ ημερών, πάλι στο instagram μια Γαλλίδα που παρακολουθώ είχε φωτογραφίσει ένα μπολ με αγγουροσαλάτα με σος από ταχίνι-γιαούρτι που είχε πάρει μαζί της σε πικνίκ . Μου άρεσε η ιδέα μιας τέτοιας σος, ελαφριά, δροσερή, καλοκαιρινή, καμία σχέση με τις σος με βάση τη μαγιονέζα που δεν ταιριάζουν τόσο με τον αφόρητο, ζεστό καιρό.  Έτσι την έφτιαξα τη σαλάτα με σος από γιαούρτι και ταχίνι κι ήταν α-πί-θα-νη! Αγγουροσαλάτα για χρυσό μετάλλιο! Αλλά το μυστικό της-αυτό που την...ντοπάρισε!-  ήταν ότι είχε και άφθονο ζα'αταρ!

Λίγα λόγια για τα αγγούρια πριν πάμε στην συνταγή:
Τα αγγούρια, κατεξοχήν καλοκαιρινό λαχανικό, μου αρέσουν τραγανά,καθόλου υδαρή και οπωσδήποτε με μικρή ποσότητα σπόρων στο εσωτερικό. Για χρόνια έβρισκα αγγούρια ακριβώς το αντίθετο, μικρά, υδαρή, μαλακά, τίγκα στον σπόρο, αδιάφορα γευστικά. Φέτος ευτύχησα να βρω κάτι απίθανα αγγούρια "παλιάς σχολής" που τα καθαρίζεις και μοσχοβολά όλη η κουζίνα, σκληρά και τραγανά. Θυμήθηκα τα καλοκαίρια που ήμουν πιτσιρίκι, έπιανα ένα αγγούρι, το καθάριζα, το έκοβα κατά μήκος, έριχνα άφθονο αλάτι και ξίδι κι έτσι έφτιαχνα ένα από τα πιο αγαπημένα μου καλοκαιρινά σνακ.

Αγγουροσαλάτα με σος από γιαούρτι, ταχίνι & ζα'αταρ.

Για ένα μεγάλο αγγούρι τραγανό

1/2 κεσέ γιαούρτι στραγγιστό (χρησιμοποιώ στραγγιστό με 2% λιπαρά και το βρίσκω ιδανικό για φαγητό & γλυκά)

3 κουταλιές ταχίνι

χυμός 1/2 λεμονιού (τουλάχιστον)
2 κουταλάκια γλυκού ζα'αταρ

ελαιόλαδο

αλάτι

Προσοχή! Όλα τα υλικά μπορούν να προσαρμοστούν ανάλογα με τα γούστα μας.

1-2 κουταλάκια γλυκού μείγμα ζα'αταρ (Αν τυχόν δεν έχετε ή βαριέστε να πάτε μέχρι το μπαχαράδικο, αναμίξτε λίγο από τα παραπάνω υλικά που αναφέραμε στην περιγραφή του ζα'αταρ ή ακολουθήστε τις οδηγίες : εδώ)

Ανακατεύουμε το γιαούρτι με το ταχίνι ρίχνοντας το λεμόνι και 2 κουταλιές ελαιόλαδο για αρχή. Προσθέτουμε το μισό ζα'αταρ. Δοκιμάζουμε τη γεύση για αλάτι και λεμόνι και διορθώνουμε όπως μας αρέσει. Αν είναι σφιχτό το μείγμα ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο ακόμα κι ανακατώνουμε. 

Κόβουμε το αγγούρι όπως θέλουμε- προσωπικά προτίμησα σε μικρούς κύβους. Σε ένα μπολ ρίχνουμε το αγγούρι και την σος. Ανακατώνουμε.

Σερβίρουμε ρίχνοντας το υπόλοιπο ζα'αταρ από πάνω

Στην επόμενη ανάρτηση έχουμε πάλι συνταγή με ζα'αταρ! Οπότε πεταχτείτε μέχρι το μπαχαράδικο κι αγοράστε λίγο! 

Ο Αύγουστος των Ολυμπιακών Αγώνων

Είμαστε κι εμείς που μένουμε πεισματικά στην πόλη τον Αύγουστο. Κι είμαστε κι εμείς -πάνω κάτω οι ίδιοι- που κάθε τέσσερα χρόνια τον Αύγουστο στηνόμαστε μπροστά στην μικρή οθόνη και παρακολουθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες κι αφήνουμε τη θέση μας μόνον αφού πια σημάνει η λήξη των αγώνων. Φέτος που οι αγώνες γίνονται στο Ρίο ντε Τζανέιρο, έχει προκύψει ένα θέμα με την διαφορά ώρας μιας κι οι τελικοί των πιο ενδιαφερόντων αγωνισμάτων γίνονται μες την μαύρη νύχτα.

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι μένουμε νηστικοί όλο αυτό το χρονικό διάστημα ή ότι την βγάζουμε με ντελίβερι. Κάτι κάνουμε.

Μια καλή λύση όταν βλέπεις Ολυμπιακούς Αγώνες είναι να φτιάχνεις πίτες. Βέβαια καλό είναι να τις φτιάχνεις όταν δεν μεταδίδονται αγώνες -κομματάκι δύσκολο όταν και τα τρία κρατικά κανάλια έχουν μεταδόσεις.

Παρά ταύτα έφτιαξα πίτα και μάλιστα μία που σκαρφίστηκα αρχές καλοκαιριού κι έκτοτε την έχω επαναλάβει 2-3 φορές- τόσο νόστιμη που είναι!
Είχα αγοράσει υλικά για να φτιάξω αυτήν την σπαγγετάδα  , δηλαδή τόνο και κόκκινες πιπεριές αλλά τελευταία στιγμή άλλαξα κατεύθυνση κι αποφάσισα να φτιάξω πίτα βασιζόμενη στα δύο αυτά υλικά και προσθέτοντας ελιές Καλαμών. Τρία υλικά που ταίριαξαν αφάνταστα καλά μεταξύ τους κι οδήγησαν σε μια πίτα νόστιμη, ελαφριά, εύκολη και που τρώγεται ανετότατα κρύα!

Πίτα με τόνο, κόκκινες πιπεριές κι ελιές Καλαμών

Υλικά για ταψί τάρτας διαμέτρου 30 εκ περίπου (ή 3 μικρές ταρτιέρες των 15 εκ περίπου όπως κάνω εγώ)

Για τη ζύμη:

300 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
120 ml κρύο νερό
5 κουταλιές ελαιόλαδο
1 κουταλιά λευκό ξίδι
1/2 κουταλάκι αλάτι

Για τη γέμιση

6 μεγάλες πιπεριές Φλωρίνης
2 κονσέρβες τόνου
20 περίπου ελιές Καλαμών

Συν επιπλέον ελαιόλαδο για το ταψί

Ετοιμάζουμε τις πιπεριές με αυτόν τον τρόπο:
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς στο γκριλ. Τις πλένουμε, τις στεγνώνουμε και τις βάζουμε σε ένα ρηχό ταψί με αντικολλητικό χαρτί. Τις ραντίζουμε με λίγο λάδι και τις τρυπάμε με ένα πιρούνι. Τις ψήνουμε στο γκριλ του φούρνου μέχρι να μαυρίσουν και να μαλακώσουν, περίπου 20 λεπτά με 1/2 ώρα- θα εξαρτηθεί από το μέγεθος τους και την ένταση της θερμότητας του φούρνου. Τις βγάζουμε από το φούρνο και τις βάζουμε σε ένα μπολ το οποίο σκεπάζουμε με μεμβράνη. Τις αφήνουμε να κρυώσουν. Μόλις είναι έτοιμες αφαιρούμε τη φλούδα τους - είναι πιο εύκολη η αφαίρεση της όταν έχουν κρυώσει- το καπάκι τους, τις ανοίγουμε κι αφαιρούμε τα σπόρια. Τις κόβουμε σε λωρίδες.

Όσο περιμένουμε να κρυώσουν οι πιπεριές ετοιμάζουμε τη ζύμη. Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατώνουμε τα υλικά και ζυμώνουμε μέχρι να δημιουργηθεί μια ομοιογενής κι ελαστική ζύμη. Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την αφήνουμε στην άκρη.

Ετοιμάζουμε τη γέμιση. Ψιλοκόβουμε τις πιπεριές και τις ελιές- όσο πιο ψιλά μπορούμε. Σε ένα μπολ ανακατώνουμε πιπεριές, ελιές και τόνο- σε νερό ή λάδι θα τον έχουμε στραγγίξει- ενώ προσπαθούμε κι ο τόνος να κοπεί σε όσο το δυνατόν μικρά κομμάτια.

Περνάμε με ελαιόλαδο την βάση του ταψιού.

Κόβουμε στα δύο τη ζύμη κι ανοίγουμε 2 φύλλα- το ένα ελαφρώς μεγαλύτερο έτσι ώστε να γίνει η βάση μας και να καλύψει τα τοιχώματα του ταψιού. Στρώνουμε το φύλλο και γεμίζουμε την πίτα. Από πάνω στρώνουμε το δεύτερο φύλλο και κλείνουμε γύρω γύρω. Τρυπάμε την πίτα εδώ κι εκεί ή ανοίγουμε έναν μικρό σταυρό στη μέση, αλείφουμε καλά την επιφάνεια με ελαιόλαδο και ψήνουμε στο φούρνο για 40-45 λεπτά περίπου στους 180 βαθμούς μέχρι να ψηθεί καλά.

Αν τυχόν χρησιμοποιήσουμε 3 μικρότερα ταψιά (το κάνω για πρακτικούς λόγους), τότε κάοβουμε τη ζύμη στα 6 κι ανοίγουμε έξι φύλλα, η γέμιση μοιράζεται ισόποσα στα τρία και χρειάζεται ελαφρώς λιγότερος χρόνος στο ψήσιμο.

Η πίτα όπως είπα τρώγεται άνετα κρύα και την επόμενη μέρα είναι ακόμα καλύτερη!

Ένα ωραίο ελληνικό ροζέ πχ Αμέθυστος 2015 του Κτήματος Κώστα Λαζαρίδη ταιριάζει υπέροχα. Και με μπύρα εννοείται πάει μια χαρά!

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ που έχουν πάει στην Βραζιλία και μεταδίδουν τους αγώνες, ιδιαίτερα τους κυρίους Τσώνη και Χατζηγεωργίου! Μεγάλη λατρεία κι οι δύο! Τους βρίζω συνέχεια κατά τη διάρκεια των μεταδόσεων -δίνουν ρεσιτάλ είναι η αλήθεια, επίσης ο ένας δεν ξέρει να προφέρει σωστά ούτε βασικά αγγλοσαξονικά επώνυμα, εν τω μεταξύ ο άλλος θα πει το επώνυμο 500 φορές για να μας δείξει πόσο καλά ξέρει να προφέρει στην αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιαπωνική κλπ*- αλλά ειλικρινά με το τέλος των αγώνων μου λείπουν και περιμένω πώς και πώς να τους ξανακούσω! Είναι μια παράξενη οικειότητα που αποκτιέται με το πέρασμα των χρόνων και την παρακολούθηση τόσων αγώνων. Κι η αλήθεια είναι ότι λατρεύω τον ασυγκράτητο ενθουσιασμό τους, τα επίθετα που σκαρφίζονται για να εμπλουτίσουν τις περιγραφές τους -καινούργιο λεξικό θα έφτιαχναν! Μοναδικοί! Σταθερή αξία!

*Για παράδειγμα, χθες έτρεχε μια Αμερικανίδα αθλήτρια με το επώνυμο Bowie. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές μας επανέλαβε ότι δεν προφέρεται Μπάουι αλλά Μπούι. Η κούρσα είχε τελειώσει κι είχε ξεκινήσει η επόμενη αλλά αυτός το βιολί του: "Η Μπούι που δεν προφέρεται Μπάουι αλλά Μπούι"! Αυτά τραβάμε! ❤❤