Μια πορτοκαλιά με πολλά πορτοκάλια

Τον ελέυθερο χρόνο μας τον περνάμε εδώ:

Εν τω μεταξύ, η πορτοκαλιά του κήπου έδωσε τα πρώτα από τα πολλά πορτοκάλια που μας έχει υποσχεθεί για φέτος. Από αυτά πήραμε ένα και φτιάξαμε ένα υπέροχα ελαφρύ, κομψό στη γεύση, κέικ:

Κέικ πορτοκαλιού με παπαρουνόσπορο (φτιαγμένο με γιαούρτι & ελαιόλαδο)

Υλικά (για ορθογώνιο βαθύ ταψί κέικ 20 εκ x 10 εκ)

4 αυγά
240 γρ αλεύρι
1 κεσεδάκι γιαούρτι (προσωπικά προτιμώ τα στραγγιστά 2%)
150 γρ ζάχαρη
40 γρ παπαρουνόσπορο
110 γρ ελαιόλαδο
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
ξύσμα και χυμός ενός πορτοκαλιού (μισός χυμός θα πάει στο κέικ, μισός στο γλάσο)
1 1/2 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1/2 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
1 πρέζα αλάτι

Για το γλάσο

1/2 φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
χυμός μισού πορτοκαλιού


Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ετοιμάζουμε το ταψί. Το στρώνουμε με αντικολλητικό χαρτί το οποίο θα εξέχει στα πλάγια και λαδώνουμε ελαφρώς.

Σε ένα μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι με τον παπαρουνόσπορο, το baking powder, τη σόδα και το αλάτι.

Σε μεγαλύτερο μπολ ρίχνουμε τη ζάχαρη και το ξύσμα. Με τα δάχτυλα τρίβουμε τη ζάχαρη με το ξύσμα- έτσι θα απελευθερωθούν τα έλαια και θα αρωματισθεί ακόμα περισσότερο το κέικ.
Ρίχνουμε τα αυγά και χτυπάμε με μίξερ μέχρι να αφρατέψει καλά το μείγμα. Σε χαμηλότερη ταχύτητα πια, συνεχίζουμε το χτύπημα ρίχνοντας σταδιακά το γιαούρτι, το λάδι, τον μισό χυμό και τη βανίλια. Συνεχίζουμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα.
Αφήνουμε το μίξερ και συνεχίζουμε με ξύλινη σπάτουλα. Προσθέτουμε λίγο λίγο το μείγμα αλευριού ανακατώνοντας απαλά. Μόλις έχει ενσωματωθεί καλά το αλεύρι, ρίχνουμε τη ζύμη στο ταψί και ψήνουμε για 50-55 λεπτά. Τα κέικ με ελαιόλαδο πάντα θέλουν λίγο ψήσιμο παραπάνω.

Εν τω μεταξύ σε ένα φλιτζάνι ανακατώνουμε τον υπόλοιπο χυμό με τη ζάχαρη άχνη.

Μόλις ψηθεί το γλυκό (τσεκάρουμε πρώτα με ένα μαχαίρι) το βγάζουμε από τον φούρνο και το αφήνουμε 10 λεπτά να ηρεμήσει. Το βγάζουμε από το ταψί και το βάζουμε σε μια πιατέλα. Το περιχύνουμε με το γλάσο.

Πολλά πορτοκάλια λοιπόν, κι έτσι θυμήθηκα το τραγούδι ενός πολύ αγαπημένου και ξεχωριστού σκοτσέζικου συγκροτήματος, που δυστυχώς δεν έτυχε ποτέ της αναγνώρισης που του άξιζε. Μιλώ για τους Trash Can Sinatras, μελωδικοί, λυρικοί, ευαίσθητοι. Ο τελευταίος τους δίσκος που κυκλοφόρησε το 2009 είχε τον τίτλο "In the Music" κι ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικός, όλα τα τραγούδια πανέμορφα. Ακούστε αυτό:

Και μετά ακούστε τούτο (το αγαπημένο μου):

Καιρού επιτρέποντος

Είναι Νοέμβρης κι ως food blogger στο τεφτέρι σου έχεις καταγράψει συνταγές φθινοπωρινές, φαγητά θαλπωρής (aka comfort food), κέικ και μπισκότα που μοσχοβολούν χειμώνα, κρύο, βροχή, γκριζάδα, μελαγχολία, αλλά κι αναμονή για τη γιορτή των Χριστουγέννων, μυρωδιές που σε παρασέρνουν και σε βυθίζουν σε εικόνες βορειοευρωπαϊκές, εκεί όπου τα σπίτια τα έχει πλακώσει το χιόνι κι ο ιδιοκτήτης κάθεται ευτυχισμένος μπροστά στο όμορφο τζάκι του ενώ μια αφράτη γάτα χουχουλιάζει στα πόδια του και στα χέρια του κρατά ένα φλιτζάνι με ζεστό ρόφημα και μπορείς να το δεις να αχνίζει...Έξω συνεχίζει να χιονίζει...

Στοπ!

Ξέχασε τα όλα αυτά! Τον τελευταίο καιρό ανοίγεις κάθε πρωί το παράθυρο κι ένας δυνατός ήλιος σε τυφλώνει (θες γυαλιά ηλίου από τις εφτά το πρωί), ούτε ένα τόσο δα συννεφάκι έχει περάσει εδώ και μέρες από πάνω μας (τουλάχιστον στην Αθήνα), οι θερμοκρασίες θυμίζουν εκείνες στα τέλη του χαρούμενου Μάη, οι παραλίες γνωρίζουν μέρες δόξας, τα κοντομάνικα καλά κρατούν, όλοι πίνουν τον καφέ τους έξω, τρώνε έξω, κάθονται στις βεράντες τους, κυνηγούν κουνούπια (ναι, συνέβη κι αυτό).

Όμως καιρέ μου γλυκέ, δεν μπόρεσα να περιμένω άλλο! Ενέδωσα και χθες έφτιαξα ένα απίστευτο κέικ κανέλας για να συνοδεύω τα ζεστά ροφήματα του φθινοπώρου- που δεν είναι τόσο ζεστά ακόμα, στον φρέντο έχουμε κολλήσει. Θα μου επιτρέψεις να το αναρτήσω. Εσύ συνέχισε έτσι όπως είσαι. Το πολύ πολύ να κάνουμε καμιά βουτιά ανήμερα τα Χριστουγέννα.

Κέικ κανέλας (από εκείνα που συνοδεύουν ένα ζεστό τσάι)
Cinnamon teacake

Υλικά

Για μικρό ταψί, είτε στρογγυλό είτε ορθογώνιο (20 εκ x 10 εκ)

1 αυγό σε θερμοκρασία δωματίου
150 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 φλιτζάνι ζάχαρη + 1 κουταλιά της σούπας επιπλέον
30 + 30 γρ βούτυρο το οποίο θα έχουμε ήδη λιώσει
1/2 φλιτζάνι ξινόγαλο
1 1/2 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1/2 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας (ή βανίλια από στικ 1/4 κουταλάκι γλυκού)
1/4 κουταλάκι γλυκού μοσχοκάρυδο
1 κουταλάκι γλυκού κανέλα
1 πρέζα αλάτι

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ετοιμάζουμε το ταψί βουτυρώνοντας το καλά.

Χωρίζουμε το απσράδι του αυγού από τον κρόκο.

Σε ένα μπολ αναμειγνύουμε το αλεύρι με το baking powder και το μοσχοκάρυδο.

Σε άλλο μπολ χτυπάμε με μίξερ πολύ καλά το ασπράδι μέχρι να γίνει σφιχτή μαρέγκα. Προσθέτουμε τον κρόκο συνεχίζοντας να χτυπάμε. Προσθέτουμε την ζάχαρη, χτυπάμε για λίγο ακόμα και προσθέτουμε το ξινόγαλο με την βανίλια ολοκληρώνοντας το χτύπημα με μίξερ μετά από λίγο. Συνεχίζουμε με ξύλινη σπάτουλα. Προσθέτουμε λίγο λίγο, το αλεύρι και το μισό βούτυρο, ανακατώνοντας απαλά μέχρι να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Το ρίχνουμε στο ταψί και ψήνουμε για περίπου 20-25 λεπτά.

Όταν έχει ψηθεί το βγάζουμε από τον φούρνο κι από το ταψί και το τοποθετούμε σε μια πιατέλα. Περνάμε από πάνω του με το πινέλο το υπόλοιπο βούτυρο (και το οποίο θα έχουμε διατηρήσει ζεστό.

Εν τω μεταξύ θα έχουμε ανακατώσει την μία κουταλιά ζάχαρη με την κανέλα. Το μίγμα αυτό θα το ρίξουμε πάνω στο κέικ.

*

Είναι από τα πιο νόστιμα κέικ που έχω φτιάξει ποτέ και πανεύκολο. Ψάχνοντας για σχετική συνταγή έπεφτα πάνω σε αυστραλέζικα site κι η εντύπωση που μου δόθηκε ήταν ότι πρόκειται για τυπική συνταγή της μακρινής αυτής χώρας (και γενέτειρα της υποφαινόμενης). Η συνταγή εμφανιζόταν παντού πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο. Οι αλλαγές που έκανα εγώ στην αρχική συνταγή είναι οι εξής: Αντί για γάλα χρησιμοποίησα ξινόγαλο (γιατί όποτε μου δίνεται η ευκαιρία το κάνω) και πρόσθεσα λίγο μοσχοκάρυδο γιατί μου αρέσει πολύ η τριάδα βανίλια-μοσχοκάρυδο-κανέλα. Αν φτιάξετε το κέικ συνιστώ οπωσδήποτε να κάνετε κι εσείς αυτές τις αλλαγές.

Μιας και η συνταγή μας έρχεται από την Αυστραλία, είπα να βάλω σήμερα στο πικάπ του μπλογκ (γιατί είπαμε ότι μέχρι το τέλος του έτους θα παίζουμε και μουσικές) το αγαπημένο μου αυστραλέζικο συγκρότημα. Η χώρα έχει πολύ δυναμική παρουσία στο χώρο της ποπ & ροκ μουσικής σκηνής, πάμπολλα συγκροτήματα έχουν ξεχωρίσει αλλά αυτό που θεωρώ εγώ ως το πιο αυστραλέζικο από όλα είναι...δύο! (εεε, τι να κάνουμε τα αγαπώ και τα δύο) The Go-Betweens και  The Triffids. Έχω λιώσει τους δίσκους τους και παρότι τα συγκροτήματα δεν υπάρχουν πια με συντροφεύουν ακόμα και τώρα συχνά.
Σας έχω ένα τραγούδι από τα δύο συγκροτήματα, μάλλον το πιο γνωστό για το καθένα:

Αρχές Νοέμβρη...

Αρχές Νοέμβρη στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας λοιπόν, έχεις έναν πρωθυπουργό που δε σταματά να χασκογελά, να μας πει -αν γίνεται- τι τον κάνει τόσο χαρούμενο, που βρίσκει τόσο καλή διάθεση, που εντοπίζει τόση drôlerie, διότι η πλειοψηφία των κατοίκων της λιλιπούτειας χώρας μας δε βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος, άλλα βλέπουμε, που μας κόβουν το γέλιο. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο γνωστός γκρινιάρικος, μίζερος εαυτός μου, αλλά έπεφτα συνέχεια πάνω σε άλλο κόσμο που αναρωτιόταν το ίδιο- "γιατί γελά;"-, μέχρι που χθες άκουσα τον κο. Τζούμα στο ράδιο να διερωτάται το ίδιο. Είναι κοινή απορία πια.

Το άλλο που συνεχίζει να έχει καλή διάθεση εδώ στα νοτιοανατολικά της Ευρώπης είναι ο καιρός. Κι ο καλός καιρός μας φτιάχνει τη διάθεση, όσο να' ναι, κι εδώ που τα λέμε μόνο αυτός μας απέμεινε- σχεδόν. Ωραίες μέρες, σχεδόν ανοιξιάτικες, μόνο οι νύχτες έχουν κρυώσει για τα καλά- ιδιαίτερα στην επαρχία. Πολύς κόσμος -ανάμεσα τους κι η υποφαινόμενη- εκμεταλλεύεται τις λαμπερές ημέρες κι ορμά στις παραλίες των νοτίων προαστίων. Το βοριαδάκι καθαρίζει την ατμόσφαιρα ενώ είναι η αιτία που τα νερά της θάλασσας αποκτούν μια μαγική διαύγεια κι εκείνο το απίστευτο βαθύ γαλάζιο χρώμα, για το οποίο φημίζονται, άλλωστε, οι θάλασσες μας.

Προχθές το μεσημέρι αφού ήρθα από την παραλία, έψαχνα απεγνωσμένα να φτιάξω κάτι να φάω- γιατί όλα καλά κι ωραία με τη θάλασσα και το κολύμπι αλλά η όρεξη έχει την τάση να ανοίγει -πολύ.

Θυμήθηκα μια απλή συνταγή από την Καλαβρία της Ιταλίας που είχα βρει πριν καιρό. Η Καλαβρία είναι ίσως η πιο φτωχή περιοχή της χώρας και δεν είναι τυχαίο ότι στη συγκεκριμένη συνταγή, που θυμίζει πάρα πολύ καρμπονάρα, η πατάτα είναι το κύριο υλικό κι όχι το guanciale ή η pancetta (ή το πιο ταπεινό μπέικον).
Έλα όμως που τώρα τελευταία έχω πάθει μεγάλο έρωτα με τη γλυκοπατάτα κι έτσι, σε μια στιγμή αυθορμητισμού (κι ασυγκράτητης πείνας) αντικατέστησα στην συγκεκριμένη συνταγή την πατάτα με την γλυκοπατάτα. Κι, ω ναι, το φαγητό ήταν όπως το περίμενα. Νόστιμο, ελαφρύ και κυρίως χορταστικό! Όσοι τρέξετε στο μαραθώνιο μεθαύριο, να το έχετε υπόψη!

Γλυκοπατάτα με ζυμαρικά σε στυλ καρμπονάρα

Υλικά για 2 πιάτα

200 γρ γλυκοπατάτα (μια κανονικού μεγέθους γλυκοπατάτα είναι συνήθως περίπου 400 γρ, οπότε μιλάμε για μισή γλυκοπατάτα)
160 γρ μακαρονάκι κοφτό
2 μεγάλα αυγά
3-4 κουταλιές τριμμένη παρμεζάνα
αλάτι
πιπέρι
3-4 κουταλιές ελαιόλαδο

Καθαρίζουμε και κόβουμε την γλυκοπατάτα σε μικρά κυβάκια.
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο. Μόλις κάψει ρίχνουμε την γλυκοπατάτα και την τηγανίζουμε μέχρι να ροδίσει όμορφα κι είναι τραγανή. Η γλυκοπατάτα μαγειρεύεται πιο γρήγορα από την κανονική πατάτα οπότε σε 5-6 λεπτά θα είναι έτοιμη. Μόλις είναι έτοιμη η γλυκοπατάτα, βγάζουμε το τηγάνι από το μάτι της κουζίνας. Αλατίζουμε ελαφρώς.

Εν τω μεταξύ έχουμε ήδη βάλει σε κατσαρόλα νερό με αλάτι να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνουμε τα ζυμαρικά και τα βράζουμε al dente.
Σε ένα μικρό μπολ χτυπάμε τα αυγά με την παρμεζάνα.

Στραγγίζουμε τα ζυμαρικά- όχι καλά, θέλουμε λίγο από το νερό βρασίματος- και τα ρίχνουμε στο τηγάνι με τη γλυκοπατάτα. Ανακατώνουμε. Ρίχνουμε στο τηγάνι το μείγμα αυγό-τυρί, ανακατώνουμε ζωηρά κι επιστρέφουμε για 1/2 λεπτό το τηγάνι στο μάτι της κουζίνας που είναι ακόμα ζεστό για να ψηθεί το αυγό.

Σερβίρουμε αμέσως τρίβοντας άφθονο πιπέρι πάνω στο φαγητό.

Κι όπως έχω υποσχεθεί, μέχρι το τέλος του έτους, εκτός από ωραία (;) φαγητά θα σας φιλεύω και με ωραίες, αγαπημένες μουσικές, εκείνες που με συντροφέυουν όταν μαγειρεύω.

Όταν ήμουν μικρή, η αγαπημένη μου βοκαλίστρια ήταν η Sarah Vaughan.  Κι ακόμα είναι, αν και με τα χρόνια έμαθα να εκτιμώ εξίσου κι άλλες σημαντικότατες γυναικείες φωνές. Ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους της -και που ακούω πολύ συχνά όταν βρίσκομαι στην κουζίνα- είναι το Vaughan and Violins της Mercury Records, το οποίο ηχογραφήθηκε στο Παρίσι το 1958 με παραγωγό τον νεαρό τότε Quincy Jones. Ένα από τα τραγούδια που ακούγονται στο δίσκο είναι κι αυτό: